Η “Προσωρινή Συμφωνία” για τη νέα Οδηγία της ΕΕ σχετικά με τον κατώτατο μισθό, στην οποία κατέληξαν η προεδρία του Συμβουλίου και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν αφήνει χώρο για πανηγυρισμούς στους εργαζομένους. Το ακριβώς αντίθετο.
Η “συμφωνία” θεμελιώνει ακόμα πιο γερά το άθλιο καθεστώς που διαμόρφωσαν με δεκάδες αντεργατικούς νόμους και στη χώρα μας οι διαδοχικές κυβερνήσεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, επιβάλλοντας το σφαγιασμό των μισθών, του μέσου μισθού, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τη γιγάντωση των σχέσεων εργασίας – λάστιχο, με επιταχυντή όλων των παραπάνω το νομοθετικό ορισμό του κατώτατου μισθού με κυβερνητική απόφαση. Αυτό το καθεστώς διατηρούν ανέγγιχτο ως σήμερα όλες οι κυβερνήσεις Το ίδιο απαράδεκτο καθεστώς ισχύει σε 21 από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ, ενώ σε τουλάχιστον 14 κράτη μέλη το 50% και πλέον των εργαζομένων – με βάση τα δικά της στοιχεία – εργάζονται χωρίς καν συλλογική σύμβαση.
Η “προσωρινή συμφωνία” δεν απελευθερώνει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αντιθέτως τις ναρκοθετεί, καθώς βάζει όριο στις οποιεσδήποτε αυξήσεις. Αποτελεί μοχλό που συμπιέζει σε κάθε χώρα τον κατώτατο και κυρίως τον μέσο μισθό στο επίπεδο των κρατών μελών με τους χειρότερους μισθούς, τορπιλίζοντας τις σημερινές διεκδικήσεις των εργαζομένων. Κι αυτό προκλητικά το βαφτίζει “επαρκή μισθό”.
Όσοι βλέπουν θετικές πλευρές στη συγκεκριμένη συμφωνία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν το καλύτερο “πλυντήριο” των αντεργατικών κατευθύνσεων της ΕΕ και δεν είναι η πρώτη φορά. Θυμίζουμε τη στάση τους για την κατάπτυστη Οδηγία για την διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την οποία νομοθέτησαν ως κυβέρνηση, ξεκινώντας από τους γιατρούς των δημόσιων νοσοκομείων! Επιχειρούν μάταια να κρύψουν το ρόλο της ΕΕ, την κατεύθυνση για παραπέρα χτύπημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, το διακηρυγμένο στόχο της ΕΕ μέσα από το “Σύμφωνο για το Ευρώ”, για την καθήλωση των μισθών στο όριο που θα εξαρτάται κάθε φορά από τους δείκτες της ανταγωνιστικότητας των μισθών ανάμεσα στα κράτη μέλη, αλλά και τους κύριους εμπορικούς εταίρους/ανταγωνιστές της ΕΕ!
Οι συνεχείς ανατιμήσεις και το κύμα ακρίβειας που σαρώνει το εργατικό-λαϊκό εισόδημα δεν αντιμετωπίζονται με ελεγχόμενες αυξήσεις – ψίχουλα, που αποφασίζονται στα υπουργικά γραφεία και συμφωνίες με τον ΣΕΒ, αλλά με τους διεκδικητικούς αγώνες των εργαζομένων σε κλάδους και χώρους δουλειάς που βρίσκονται σε εξέλιξη σε αρκετούς χώρους και πετάνε στα σκουπίδια Οδηγίες σαν την παραπάνω.
