.

Ένα κείμενο που κυκλοφόρησε χέρι με χέρι την περίοδο Νοέμβρη-Δεκέμβρη του 19. Τοποθετείται σαν μια συνεισφορά στον σημερινό αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του Στρέφη και το μπάζωμα της πλατείας για την (δήθεν) κατασκευή σταθμού μετρό.

Εμείς, οι εργαζόμενοι αυτής της γειτονιάς απαιτούμε να απομακρυνθούν όλες οι αστυνομικές δυνάμεις από την περιοχή των Εξαρχείων.

Εμείς, εργαζόμενοι σε μια περιοχή του κέντρου της Αθήνας, αρχίζουμε να χάνουμε την υπομονή μας με το καθεστώς τρομοκρατίας που επιχειρεί να εγκαθιδρύσει η κυβέρνηση στη γειτονιά που εργαζόμαστε. Επειδή μιλάμε από συγκεκριμένη θέση, αυτή των εργαζόμενων οι οποίοι εξαρτόμαστε από το μεροκάματο και δεν έχουμε ούτε μαγαζιά ούτε και κάποιο έξτρα οικονομικό όφελος από τη συγκεκριμένη κατάσταση που τείνει να επιβληθεί θεωρούμε πως πρέπει να μιλήσουμε για τη νοσηρή αυτή κατάσταση για να προλάβουμε τα χειρότερα.

Γιατί θέλουμε να φύγουν οι αστυνομικές δυνάμεις (και όχι μόνο);

Από τον Ιούλη και μετά η παρούσα κυβέρνηση έχει εξαπολύσει έναν πόλεμο εναντίον των φτωχών αυτού του τόπου και ειδικά των φτωχών της συγκεκριμένης γειτονιάς. Εμείς που δουλεύουμε εδώ το βλέπουμε διαρκώς και με διάφορες αφορμές. Ξέρουμε πως η παρούσα κυβέρνηση έχει επενδύσει επικοινωνιακά (κάποια μέλη της και οικονομικά – πολλά ακούγονται για επιχειρήσεις real estate) πάρα πολλά στον πόλεμό της με το πολιτικό κίνημα που δραστηριοποιείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην περιοχή. Στον πόλεμο του Κράτους (κάθε Κράτους) ενάντια στους ταξικά καταπιεσμένους δεν υπάρχουν όρια. Βλέπουμε λοιπόν να ξεσπιτώνουν εκατοντάδες οικογένειες μεταναστών από κτίρια που πρότερα ήταν εγκαταλελειμμένα. Ξεσπιτώνουν οικογένειες φτωχών, ξεριζωμένων από τα σπίτια τους. Δεύτερη ή τρίτη ή τέταρτη φορά. Βλέπουμε τις κάμερες και τους ρουφιάνους με τα μικρόφωνα να διαπομπεύουν τα παιδιά των γειτόνων μας, τα παιδιά μας. Τις μανάδες τους, τις μανάδες μας. Επειδή όμως το ξέρουμε το έργο δεν θα ανοίξουμε τις τηλεοράσεις (όσοι έχουν) για να δούμε τη διαπόμπευση. Το Κράτος, λοιπόν, κλείνει τις καταλήψεις με τσιμεντόλιθους τους οποίους τοποθετούν εργάτες του Δήμου· οι συγκεκριμένοι εργάτες είναι για μας η ντροπή της τάξης μας.

Όπου έκλεισαν καταλήψεις έχουν εγκατασταθεί αστυνομικές δυνάμεις των ΜΑΤ. Κι εκεί υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος. Οι “προστάτες του πολίτη” γίνονται διαρκώς επικίνδυνοι για τη σωματική μας ακεραιότητα. Έχουν εγκατασταθεί ως στρατός κατοχής στη γειτονιά και συμπεριφέρονται αναλόγως. Η συμπεριφορά τους ομοιάζει με εκείνη των στρατιωτών του Ισραήλ στην κατεχόμενη Παλαιστίνη: αντιμετωπίζουν όλο τον πληθυσμό της περιοχής σαν εχθρό. Όλα τα άτομα που “κάνουν το λάθος” να περάσουν κοντά από τα ΜΑΤ αντιμετωπίζουν μια νοσηρή κατάσταση. Οι μπάτσοι (ναι μπάτσοι) ξεκινούν με προκλήσεις, προχωρούν με βρισιές ή σεξιστικά σχόλια και καταλήγουν σε ωμούς τραμπουκισμούς (δεν ξέρουμε για συλλήψεις ή μαζικούς ξυλοδαρμούς γιατί αυτά τα κάνουν στα μουλωχτά) και σωματική επαφή με σκοπό τη βία, την οποία σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν πετύχει. Εμείς, όπως και οι κάτοικοι, μπορεί να βιώνουμε αυτή την κατάσταση πολλές φορές μέσα σε μια μέρα λόγω της φύσης της εργασίας ή των ωραρίων μας. Αντιλαμβάνεται κανείς πως οι αντοχές μας στο φαινόμενο αρχίζουν να εξασθενούν επικίνδυνα. Για τις συναδέλφισσες και γενικά τις γυναίκες (ενήλικες κι ανήλικες) που κυκλοφορούν η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη, καθώς έχουν να ανεχθούν τις σεξιστικές επιθέσεις των ανθρωπόμορφων με τις πράσινες στολές. Ο σεξιστικός οχετός που αμολάνε αποδεικνύει και το γιατί κάνουν αυτή τη δουλειά.

Εκτός των παραπάνω όταν επιχειρούν οι διάφορες αστυνομικές μονάδες (ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ, ΜΑΤ, ΕΚΑΜ!, Ζ, ασφάλεια κλπ) εγκαθιστούν εκ νέου μια κατάσταση τρομοκρατίας. Οι μαζικοί αποκλεισμοί δρόμων έχουν δημιουργήσει τραγελαφικές καταστάσεις με τις εργαζόμενες/ους και τους κατοίκους της περιοχής. Οι πρώτοι δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους και οι δεύτεροι δεν μπορούν να μπουν στα σπίτια τους. Είμαστε όλοι ύποπτοι. Εκτός αυτού μπαίνουν στα καταστήματα που δουλεύουμε (όλα σχεδόν στη γειτονιά είναι λιανικών πωλήσεων) και με ύφος “εγώ είμαι ο Νόμος και κάντε ότι γουστάρω” απαιτούν εξυπηρέτηση και προσοχή… Όταν δεν την έχουν ξεκινούν τις απειλές για συλλήψεις και τα σχετικά (υπάρχουν ήδη καταγεγραμμένες καταγγελίες).

Πλάι στο στρατό κατοχής του Κράτους, έχουμε και το “στρατό κατοχής” του παρακράτους. Οι στρατιές των αντικοινωνικών στοιχείων που λυμαίνονταν την περιοχή και ήταν το πρόσχημα της επίθεσης του Κράτους ενάντια σε μια ολόκληρη περιοχή συνεχίζουν τις αντικοινωνικές δουλειές και συμπεριφορές τους. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστείο, αλλά είναι επικίνδυνο το να περνάς από τις αστυνομικές δυνάμεις και ύστερα από μερικά μέτρα να σε προσκαλούν τα βαποράκια για να σου πουλήσουν ναρκωτικά (άλλο ξεφτιλισμένο “μεροκάματο” αυτό). Εν μέσω αυτής της κατάστασης υπάρχει και το κίνημα αντίστασης της περιοχής το οποίο θέλουν να εξοντώσουν τόσο το Κράτος όσο και το παρακράτος για να συνεχίζουν απρόσκοπτα οι “δουλειές” τους. Κόσμος του κινήματος, κάτοικοι και εργαζόμενοι έχουν δεχθεί και δέχονται απειλές και από τις δύο αντικοινωνικές συμμορίες (αστυνομία και υπόκοσμο) που έχουν εγκατασταθεί στη γειτονιά. Αυτό πρέπει να τελειώσει.

Ξέρουμε καλά πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Από τη θέση μας έχουμε καταλάβει πως τίποτα δεν χαρίζεται. Αντίθετα, όλα κατακτιούνται.

Εμείς, εργαζόμενοι αυτής της γειτονιάς, ξέρουμε πως τα συμφέροντα των αφεντικών της περιοχής (και παντού) δεν ταυτίζονταν και δεν ταυτίζονται με τα δικά μας. Δεν μας νοιάζει το σχέδιο εξευγενισμού και μαζικής τουριστικοποίησης που έχουν εκπονήσει στις πλάτες μας τα αφεντικά και το Κράτος. Ξέρουμε πως πάντα θα είμαστε σε δυσμενή θέση σε σχέση με αυτούς κι αυτό λόγω της εξάρτησής μας από τη μισθωτή εργασία. Ωστόσο, έχουμε αξιοπρέπεια και δεν ανεχόμαστε τις άθλιες συμπεριφορές των κρατικών οργάνων που έχουν επιβληθεί ως στρατός κατοχής στη γειτονιά. Δεν θέλουμε κανένα διάλογο με το Κράτος. Θέλουμε να αποσυρθούν όλες οι αστυνομικές δυνάμεις από την περιοχή πριν συμβεί το ατύχημα. Να φύγουν σήμερα οι ένστολοι τραμπούκοι πριν κλάψει καμιά μάνα τα παιδιά της για ένα κωλομεροκάματο. Να σταματήσουν επίσης οι αντικοινωνικές επιθέσεις του Κράτους απέναντι στους φτωχούς γιατί οι καταπιεσμένοι δεν είναι αντικείμενο mediaκης διαχείρισης, αλλά άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Να επιστρέψουν τα παιδιά στα σχολειά τους και οι γειτόνοι μας στους κανονικούς ρυθμούς ζωής που είχαν πριν τους ξεσπιτώσουν και τους στείλουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Έξω η αστυνομία – Έξω οι μαφιοζάκοι – Έξω οι ρουφιάνοι των ΜΜΕ – Κάτω τα χέρια από το κοινωνικό-ταξικό κίνημα και τις δομές του

Υ.Γ Τα ζητήματα της εργασίας μας (να) τα διευθετούμε μέσα από τα σωματεία βάσης μας.

Πρωτοβουλία κάποιων εργαζόμενων στα Εξάρχεια