Παρέμβαση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα, στην εκδήλωση μνήμης για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μανώλη Γλέζου, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Είναι μεγάλη η συγκίνησή μου, διότι πιστεύω ότι σήμερα είναι μια ιστορική μέρα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Διότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποδίδει τιμή, μέγιστη τιμή, όχι απλά σε έναν Έλληνα πολιτικό, όχι απλά σε έναν Έλληνα αγωνιστή, αλλά σε έναν σημαντικό ευρωπαίο, σε ένα ευρωπαϊκό σύμβολο αντίστασης και αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη, σε ένα σύμβολο αγώνα ενάντια στον φασισμό. Κι αυτό είναι μια σπουδαία και ιστορική στιγμή για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και όχι μόνο για τον Μανώλη Γλέζο κι όλους εμάς που βρισκόμαστε σε αυτή την αίθουσα.
Ο Μανώλης Γλέζος για όλους εμάς δεν υπήρξε απλά ένα σύμβολο, αλλά η ίδια η ιστορία μας. Το πρόσωπο μιας Ελλάδας που αγωνίζεται. Το μυαλό μιας Ελλάδας που οραματίζεται. Η ψυχή μιας Ελλάδας που δεν υποτάσσεται ποτέ στον αυταρχισμό.
Αν μία στιγμή ήταν όλη του η ζωή -αναφέρθηκαν και άλλοι σε αυτή τη στιγμή- θα ήταν εκείνη η νύχτα, όπου μαζί με τον Λάκη Σάντα, με πολύ μεγάλη δόση άγνοιας κινδύνου όπως πολλές φορές μας είχε ο ίδιος εκμυστηρευτεί, νέα παιδιά, 18 χρονών αν δεν κάνω λάθος, κατέβασαν το λάβαρο της φρίκης του ναζισμού από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης.
Αυτό όμως το θάρρος, η ορμή και η λάμψη στα μάτια του Μανώλη, έμειναν ίδια ακόμη και όταν ήταν 80 και 90 χρονών. Γιατί; Γιατί πιστεύω ότι αυτό το θάρρος του Μανώλη Γλέζου πήγαζε από τις ιδέες του. Από την πίστη στις ιδέες του. Από τη βαθιά του πίστη ότι η Δημοκρατία, η Ελευθερία και η Δικαιοσύνη, είναι αρχές απαράβατες για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Και σε αυτές άλλωστε αφιέρωσε όλη του τη ζωή.
Θα θυμάστε πολλοί από εσάς που ήσασταν εδώ στο ευρωκοινοβούλιο την τελευταία περίοδο, όταν μιλούσε με πάθος για τις πολεμικές επανορθώσεις, τις γερμανικές αποζημιώσεις, μιλούσε εκ’ μέρους του γερμανικού λαού, για την αποκατάσταση της αδικίας εκ’ μέρους του γερμανικού λαού και όχι εκ’ μέρους του ελληνικού λαού.
Αυτές τις αρχές μεταλαμπάδευσε, όχι μόνο σε εμάς τους συντρόφους του πιστεύω, όχι μόνο στους προοδευτικούς και αριστερούς αλλά σε έναν ολόκληρο λαό, τον ελληνικό λαό, με το παράδειγμα του, αλλά και σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου.
Διότι ο Μανώλης ήταν βεβαίως σοσιαλιστής, αριστερός, αλλά πάνω απ’ όλα ήταν εθνικός, ήταν οικουμενικός. Ήταν σύμβολο αγώνα και διεκδίκησης απέναντι στη αδικία, απέναντι στο φασισμό, για όλους τους λαούς του κόσμου.
Προσέξτε όμως. Δε ζούσε ο Μανώλης για να είναι ένα περήφανο σύμβολο του χθες, αλλά για να είναι πάντα χρήσιμος στους αγώνες του καθημερινούς στο σήμερα και στο αύριο. Στη συζήτηση, στην έντονη διαμάχη τη λεκτική, στη δράση, στον αγώνα, στην κινητοποίηση, στους δρόμους, παντού. Ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Κι αυτή αν θέλετε είναι και η σημαντικότερη διδαχή του. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε ένα κόσμο που η καταπίεση και ο αυταρχισμός ψάχνουν πάντα τρόπο να επιβληθούν. Τίποτα δεν χαρίζεται σε ένα κόσμο χτισμένο με τα υλικά της εκμετάλλευσης και της αδικίας, αλλά τα πάντα κερδίζονται με καθημερινούς αγώνες.
Ο Μανώλης Γλέζος μας αφήνει πίσω μια βαριά κληρονομιά με τις πράξεις του, αλλά και μια σπουδαία ιδέα. Ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει αν αγωνιστούμε με πάθος γι αυτό, αλλά και αν ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας γι αυτό, παραμερίζοντας υπαρκτές διαφορές. Και αυτή η κληρονομιά νομίζω ότι είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. Οδηγός μας στις καινούργιες μάχες απέναντι στο σκοτάδι της ακροδεξιάς και του ολοκληρωτισμού που απειλεί και πάλι σήμερα να γυρίσει το ρολόι της Ευρώπης δεκαετίες πίσω.
Αυτή είναι η μεγάλη διαχωριστική γραμμή. που δυστυχώς και σήμερα, μετά από δεκαετίες, ξεπροβάλει ως αναγκαιότητα σε μια Ευρώπη που απειλείται. Και δεν είναι τυχαίο που σήμερα είμαστε όλοι εδώ για να τιμήσουμε το πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι κλείνουν το μάτι και νομιμοποιούν την άνοδο της ακροδεξιάς στην εξουσία σε κρίσιμες ευρωπαϊκές χώρες.
Η τιμή στον Μανώλη Γλέζο θα έλεγα ότι είναι σήμερα για όλους εμάς εδώ, ένα καθήκον ταυτόσημο με το καθήκον για την υπεράσπιση των αξιών μας. Των κοινών προοδευτικών ευρωπαϊκών αξιών. Της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης.
Κάποτε χρειάστηκαν ήρωες σαν το Μανώλη για να υπερασπιστούν αυτές τις αξίες και να σύρουν ξανά το κάρο της ιστορίας μπροστά. Σήμερα είναι καθήκον όλων μας να μη χρειαστούν ποτέ ξανά άλλοι ήρωες σαν τον Μανώλη στο μέλλον και η Ευρώπη να μείνει στο δρόμο της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και της προκοπής. Αυτό πιστεύω ότι είναι το καθήκον μας και αυτή η μέγιστη τιμή στη μνήμη του, αν όλοι δουλέψουμε για να επιτελέσουμε αυτό το καθήκον.
Σας ευχαριστώ.
