Εξέγερση Τώρα ή Ξεφτίλα για Πάντα
από Blackbatmarx
Εδώ και χρόνια ζούμε σε μια πρωτοφανή κατάσταση όπου έχουν μαζευτεί πολλά κι έχουμε καταπιεί αλλά τόσα. Κι όμως παρά τα τρομερά και πρωτόγνωρα που βιώσαμε σε αυτή την χώρα, δεν ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και εξεγέρσεις όπως τουλάχιστον τις έζησαν άλλες χώρες στο ίδιο χρονικό διάστημα. Χώρες που περιλαμβάνουν ακόμη και τις ΗΠΑ, τον Ιούνη του 2020. Μια κοινωνία που καταπίνει τα πάντα αδιαμαρτύρητα χωρίς ποτέ να εξεγείρεται είναι νεκρή. Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αν ζούμε σε τέτοια κοινωνία ή αν ακόμη υπάρχουν ζωντανές δυνάμεις που μπορούν ακόμη να γράφουν ιστορία αντίστασης και εξεγέρσεων.
Μέσα σε ένα σύστημα στο οποίο και πριν τα τελευταία 3 χρόνια, κυριαρχούσε απόλυτα η δικτατορία των δυνάμεων του θεοποιημένου χρήματος, επιβραβευόταν ο ανταγωνιστικός ατομικισμός και σάρωνε η αλλοτρίωση της φύσης, της κοινωνίας και του είδους μας, οι λόγοι για κοινωνική εξέγερση ποτέ δεν έλειπαν.
Η Ελλάδα ήταν στις χώρες που είχαν γεννήσει εξεγέρσεις στην σχετικά πρόσφατη ιστορία. Τις τελευταίες δεκαετίες, από το 1991 με την δολοφονία του Τεμπονέρα μέχρι το 2008 με την δολοφονία του Γρηγορόπουλου αλλά και τις συγκρουσιακές γενικές απεργίες και το κίνημα των πλατειών στα πρώτα χρόνια των μνημονίων, το 2010-2012, έχουν γίνει εξεγέρσεις και πολύ καλά έγιναν. Έτσι έπρεπε, ανεξάρτητα αν τελικά αυτές οι εξεγέρσεις έσβησαν ή ηττήθηκαν.
Κοινωνίες που είναι σε θέση και μπορούν να εξεγερθούν ενάντια σε αδικία, εκμετάλλευση, καταπίεση, κρατική επιβολή, είναι κοινωνίες που είναι ακόμη ζωντανές και μπορούν να αλλάξουν κοινωνικές σχέσεις και πράγματα.
Από την άλλη, κοινωνίες που βιώνουν συσσωρευτικά αδικία, εκμετάλλευση, καταπίεση και κρατική επιβολή χωρίς να αντιδρούν, καταπίνοντας κάθε κρατικό έγκλημα και αυθαιρεσία, κάθε επίθεση ενάντια σε δικαιώματα και στο βιοτικό επίπεδο των από κάτω προς όφελος των από πάνω, είναι κοινωνίες που είναι είτε σε πολύ βαθύ λήθαργο είτε ακόμη χειρότερα, νεκρές, κι έτσι ανίκανες να δημιουργούν ιστορία αντιστάσεων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων των από κάτω.
Τέτοιες κοινωνίες έχουν πάψει να είναι ζωντανές και εκφυλίστηκαν σε απέραντες, αόρατες και απρόσωπες φυλακές. Εκεί όπου ο καθένας τυφλά κι εξατομικοποιημένα, ακολουθεί προκαθορισμένους ρόλους. Ρόλους χρήσιμους και απαραίτητους μόνο για την αναπαραγωγή και την κυκλοφορία του χρήματος και για την εμπέδωση της εξουσίας που το υπηρετεί και τρέφεται από αυτό.
Αν όμως ζήσαμε εξεγέρσεις τις τελευταίες δεκαετίες πριν από αυτά τα πρωτοφανή γεγονότα που έχουμε ζήσει τα τελευταία τρία χρόνια, δεν έχουμε ζήσει καμία σοβαρή εξέγερση στα χρόνια που ζούμε αυτά τα πρωτοφανή. Η μέρα που έγιναν οι συγκρούσεις στην Νέα Σμύρνη τον Μάρτη του 2021, δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί εξέγερση. Εξέγερση είναι αυτό που καταρχήν ξεπερνά την χρονική διάρκεια μιας μέρας.
Υπήρξαν διαδηλώσεις, υπήρξαν κοινωνικοί αγώνες, τίποτα όμως που να γενικευτεί, να έχει διάρκεια και να ανησυχήσει ιδιαίτερα το σύστημα εξουσίας.
Θα χρειαστεί ένα ξεχωριστό κείμενο να εξηγήσει αυτό το παράδοξο, το γιατί και πως μια κοινωνία που δέχεται διαρκή και πρωτοφανής επίθεση από το σύστημα της εξουσίας και του χρήματος, να γυρνάει συνεχώς την πλάτη σε αφορμές για εξέγερση που δίνονται αφειδώς από αυτό το αποθρασυμμένο σύστημα εξουσίας. Αφορμές που σε άλλα χρόνια πυροδοτούσαν μεγάλα κινήματα και εξεγέρσεις. Αρκεί εδώ να ειπωθεί (χωρίς όμως να είναι καθόλου πλήρης και ικανοποιητική αυτή η εξήγηση παρά μόνο περιγραφική), ότι η ήττα των κινημάτων και των εξεγέρσεων του 2007-2012 υπήρξε βαθμιαία και αποφασιστικά συντριπτική και όταν κλείνει ένας ιστορικός κύκλος αντιστάσεων (και μοιραία κλείνει με απογοήτευση, κυνισμό, αλληλοφάγωμα και μαζική ιδιώτευση), ο επόμενος κύκλος ανοίγει δύσκολα και επώδυνα.
Όμως τα πράγματα ήρθαν έτσι κι είχαν μια τέτοια άγρια κλιμάκωση από πλευράς κράτους κι εδώ και αλλού, ώστε η κοινωνία να είναι υποχρεωμένη πια να απαντήσει αν έχει μείνει κάτι ζωντανό μέσα της ή αν έχει οριστικά και αμετάκλητα νεκρωθεί.
Αυτά τα χρόνια κατάπιαμε πράγματα που αν μας έλεγαν πριν 10 χρόνια ότι θα συμβούν και θα τα καταπίναμε, θα το θεωρούσαμε εξωφρενικό και απίθανο.
Εδώ και τρία χρόνια ζούμε μια φρίκη. Πως να την περιγράψεις; Έχουν μαζευτεί πολλά, τόσα και τόσα. Ζήσαμε αδιανόητες μέχρι πριν λίγα χρόνια καταστάσεις.Ζήσαμε την λεηλασία, την καταστροφή, την ερήμωση και την ιδιωτικοποίηση της φύσης,τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα, παράλληλα με την κακοποίηση όσων έζησαν, την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και την τεράστια ακρίβεια σε βασικά αγαθά επιβίωσης, την διάλυση εργατικών δικαιωμάτων που ούτε τα μνημόνια τόλμησαν να διαλύσουν, την ασυλία σε τραπεζίτες και την εκχώρηση σε αυτούς της πρώτης κατοικίας, την λογοκρισία, την ποινικοποίηση της άποψης και τον μονοφωνικό έλεγχο των μέσων ενημέρωσης.
Όμως αυτά δεν έφταναν! Η δυστοπία έγινε απόλυτη και ολοκληρωτική.
Ζήσαμε και μια ιδιότυπη ολοκληρωτική κρατική χούντα που έγινε στο όνομα της προστασίας της υγείας και της ζωής από μια πανδημία, η οποία κρατική χούντα δεν απέτρεψε καν από το να μην υπάρξουν δεκάδες χιλιάδες νεκροί και δεν ενίσχυσε καν το δημόσιο σύστημα υγείας, ένα αστυνομικό κράτος που εισβάλει σε πανεπιστήμια, απαγορεύει διαδηλώσεις, σκοτώνει στο ξύλο διαδηλωτές και δολοφονεί ατιμώρητα απόκληρους, μια κατάσταση ελέγχων, αποκλεισμών και απολύσεων υγειονομικών για ένα αδοκίμαστο και πατενταρισμένο εμβόλιο μιας αμερικανικής πολυεθνικής που είχε ψευδώς διαφημιστεί ότι αποτρέπει την διάδοση του ιού,
αλλά (λες και δεν έφταναν όλα τα προηγούμενα!) και εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, με το κράτος να στοιχίζεται πίσω από την μεγαλύτερη και πιο φονική ιμπεριαλιστική δύναμη του κόσμου, πόλεμοι που δεν αποκλείεται να γίνουν στο άμεσο μέλλον ανοιχτά παγκόσμιοι και πυρηνικοί!
Κι όμως τίποτα από όλα αυτά δεν προκάλεσε εξέγερση σε αυτό τον τόπο.Το κύμα απογοήτευσης, κυνισμού και μαζικής ιδιώτευσης αποδείχθηκε τόσο μεγάλο ώστε φαινομενικά κανένα εξωτερικό γεγονός που φανέρωνε την φονικότητα, την αδικία, την σαπίλα και την αυθαιρεσία αυτού του συστήματος, να μην είναι ικανό να το αντιστρέψει σε κύμα κοινωνικής οργής, αγωνιστικότητας και αλληλεγγύης.
Κάθε χτύπημα που δεχόμασταν αδιαμαρτύρητα, κάθε εξωφρενική κοινωνική αδικία που καταπίναμε ντροπιαστικά, αποθράσυνε όλο και περισσότερο το σύστημα εξουσίας και το έκανε να νιώθει αλαζονικά παντοδύναμο ενώ εμάς μας έκανε ακόμη πιο ηττημένους, απογοητευμένους και κυνικούς.
Όμως έκανε στην κοινωνία έστω υπόγεια και αδιόρατα, και κάτι άλλο. Το ποτήρι της οργής που είχε αδειάσει εντελώς με την ήττα, άρχισε πάλι να γεμίζει. Και να γεμίζει και να γεμίζει. Μια οργή ακόμα ανέκφραστη και ασυνείδητη, κρυμμένη μέσα στα τοπία του φόβου, της ανασφάλειας και της ιδιώτευσης. Μια οργή που δεν είναι ακόμη σίγουρη για τον εαυτό της, διστακτική για το αν έχει την δύναμη που πρέπει. Αλλά και μιας οργής που επιτέλους μετά από χρόνια θέλει πια να δοκιμαστεί, να δείξει αν έχει μείνει κάτι ζωντανό σε αυτή την κοινωνία φυλακή που φλερτάρει με το οικολογικό ή/και πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Το ερώτημα επανέρχεται δριμύτερο. Μετά την ήττα του 2007-2012 έμεινε κάτι ζωντανό; Υπάρχει κάτι που δεν θα το καταπιούμε και αντίθετα επιτέλους θα εξεγερθούμε; Ή ο πάτος δεν έχει τέλος και η ξεφτίλα είναι παντοτινή; Το ερώτημα αποκτά μια δριμεία οξύτητα με το περιστατικό ομαδικού βιασμού από μπάτσους σε αστυνομικό τμήμα με πλήρη ατιμωρησία και συγκάλυψη των βιαστών από το κράτος αλλά και τον διασυρμό από μεγαλοδικηγόρους του υποκόσμου και της αστυνομίας, του θύματος.
Φυσικά όλα τα εγκλήματα κατά της ζωής, της ακεραιότητας και της αξιοπρέπειας είναι επαχθή. Ευνόητα όμως όταν τα εγκλήματα γίνονται από κρατικούς υπαλλήλους έχουν άλλη διάσταση. Εξηγείται γιατί συχνά δολοφονίες από μπάτσους φέρνουν εξεγέρσεις κι όχι δολοφονίες από ιδιώτες. Αυτό ισχύει για κάθε έγκλημα και βέβαια για το ιδιαίτερα επαχθή έγκλημα του βιασμού που είναι η μέγιστη προσβολή για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία ενός ανθρώπου.Εξηγείται γιατί από το κράτος περιμένεις να σε προστατεύσει, όχι να σε βιάσει και να σε σκοτώσει και να αφήσει ατιμώρητα τα εγκλήματα του.Οι πολιτικά και επαναστατικά συνειδητοποιημένοι άνθρωποι δεν έχουν βέβαια καμία αυταπάτη για τον πραγματικό ρόλο του κράτους. Ένοπλη συμμορία που προστατεύει, βοηθά και σώζει την τάξη των καπιταλιστών, τους λεφτάδες και τις επιχειρήσεις τους αλλά και την λειτουργία του χρήματος σαν θεοποιημένη και φετιχοποιημένη οντότητα που ρυθμίζει το σύνολο των ανθρωπίνων σχέσεων.
Αυταπάτες έχει όμως συνολικά η κοινωνία. Κι όταν οι αυταπάτες σπάνε συνολικά τότε έρχονται και οι εξεγέρσεις.Ακόμη και χωρίς να είχαμε περάσει αυτά τα αδιανόητα των τελευταίων χρόνων, αυτό το γεγονός από μόνο του απαιτεί εξέγερση κατά της κρατικής φρίκης και της συγκάλυψης της.
Ένα κράτος στο οποίο οι υπάλληλοι του μπορούν να βιάζουν στο χώρο εργασίας τους ατιμώρητα και με καθεστώς ανωνυμίας για την ηλικία, τα ονόματα και τις φωτογραφίες τους, είναι ένα κράτος βιαστής κι ένα κράτος βιαστών. Με την ίδια σφοδρότητα που πρέπει να αντιδρούμε στις κρατικές δολοφονίες από μπάτσους, πρέπει να αντιδρούμε και στους κρατικούς βιασμούς από μπάτσους. Ίσως κι ακόμη περισσότερο όταν γίνονται σε κρατικούς χώρους-αστυνομικά τμήματα που υποδηλώνει απόλυτη κρατική αποθράσυνση.
Κοινωνία που ανέχεται ατιμώρητο ομαδικό βιασμό από κρατικούς υπαλλήλους-μπάτσους σε αστυνομικά τμήματα και δεν οργίζεται με την κρατική συγκάλυψη στο έγκλημα, είναι τελειωμένη. Πόσο μάλλον όταν έχει ήδη καταπιεί άλλες αθλιότητες για τις οποίες άλλες ζωντανές κοινωνίες έχουν εξεγερθεί.
Γίνει δεν γίνει εξέγερση εδώ, όπως γίνεται σε άλλες χώρες τώρα, ένα είναι σίγουρο.Ότι η ανάγκη για εξέγερση τώρα στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη και με διαφορά από το 1973. Έχει γίνει υπαρξιακή. Η εναλλακτική κατάσταση είναι το μεγαλύτερο βύθισμα στην απογοήτευση, στην ιδιώτευση, στον φόβο και το άγχος σε έναν κόσμο που γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο παράλογος, καταστροφικός και ανόητος.
Αν δεν γίνει εξέγερση και τελικά καταπιούμε και αυτό, και δεχθούμε ότι εκτός όλων των άλλων, νομιμοποιούμε ένα κράτος βιαστή κι ένα κράτος βιαστών, με τους βιαστές κρατικούς υπαλλήλους ελεύθερους και προστατευμένους στην ανωνυμία τους να πληρώνονται από το κράτος βιαστή και το θύμα να διασύρεται από καθάρματα δικηγόρους των μπάτσων, τότε θέτουμε σοβαρή υποψηφιότητα για παντοτινή ξεφτίλα. Δεν έμεινε τίποτα άλλο πια να καταπιούμε. Το τερματίσαμε κι ας αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πως θα επιβιώσουμε ατομικά σε μια νεκρή κοινωνία της εξουσίας και του χρήματος.
Αν όμως γίνει εξέγερση και τελικά δείξουμε ότι ακόμη υπάρχει ζωντανή κοινωνία απέναντι σε κράτος βιαστή και κράτος βιαστών, αυτή η εξέγερση θα είναι για τα πάντα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις σοβαρές εξεγέρσεις.
Και πρώτα πρώτα για την κοπέλα που βιάστηκε ομαδικά από μπάτσους σε αστυνομικό τμήμα και είδε να διασύρεται η υπόληψη της από καθάρματα στα πουλημένα ΜΜΕ, με τους βιαστές της έξω ελεύθερους και προφυλαγμένους.
Και για όλες όσες έχουν βιαστεί από μπάτσους και φοβήθηκαν ή απειλήθηκαν να μην το καταγγείλουν. Και για όλες τις γυναίκες που έχουν βιαστεί από τον οποιοδήποτε και δεν βρήκαν το δίκιο τους από ένα κράτος βιαστή.
Και για τα παιδιά που τα βίασαν και τα εκπόρνευσαν χωρίς πάλι το κράτος βιαστής να τα σώζει έγκαιρα ξέροντας μόνο να βάζει φυλακή τις μάνες τους.
Και για τον Μάγγο που τον σκότωσαν στο ξύλο οι μπάτσοι.
Και για τον Σαμπάνη που τον δολοφόνησαν οι μπάτσοι ατιμώρητα με 30 σφαίρες.Και για τους δολοφονημένους πρόσφυγες και μετανάστες.
Και για τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς από ένα κράτος δολοφόνο που άφησε διαλυμένο το δημόσιο σύστημα υγείας σε εποχή πανδημίας.
Και για την κρατική καταστολή που διέλυσε αυτοοργανωμένους χώρους, χτύπησε εργάτες και μπούκαρε σε πανεπιστήμια.
Και για την ακρίβεια, την ανασφάλεια, τον φόβο. Και για το μέλλον που θέλουν να στραγγαλίσουν με πολέμους και οικολογική καταστροφή.
Για αυτά και για πολλά περισσότερα.
Ιστορικά οι εξεγέρσεις ήταν πάντα κραυγές της κοινωνίας που δεν άντεχε άλλο την ασφυξία, την καταπίεση και την αδικία, και η οργισμένη επιθυμία της να ανοίξει νέους δρόμους και να ατενίσει άλλους ορίζοντες. Μίας κοινωνίας όμως που είχε καταφέρει έστω πολύ δύσκολα και αντιφατικά, να παραμείνει ζωντανή ώστε να μπορεί να είναι σε θέση να εξεγερθεί. Είναι άραγε τέτοια η σημερινή κοινωνία μας;
Η συγκέντρωση την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2022 στις 6 το απόγευμα στο Μοναστηράκι ενάντια στο κράτος βιαστή και το κράτος βιαστών, είναι και με διαφορά η πιο σημαντική συγκέντρωση εδώ και πολύ καιρό.
Αν υπάρχει μια διαδήλωση που πρέπει όλοι να πάμε οπωσδήποτε είναι τούτη εδώ.Το ξανατονίζω. Κατάπιαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια και μαζεύτηκαν πολλά. Αν καταπιούμε και ατιμώρητους ομαδικούς βιασμούς από μπάτσους σε αστυνομικά τμήματα, δεν έμεινε και τίποτα άλλο να καταπιούμε.
Το ελληνικό κράτος με την περίπτωση της κάλυψης και ατιμωρησίας των βιαστών μπάτσων σε αστυνομικό τμήμα, μας λέει ότι μπορεί να μας βιάζει και δεν τρέχει τίποτα.
Μια κοινωνία είναι κλινικά νεκρή όταν ενώ έχει περάσει τόσα και τόσα τα τελευταία χρόνια χωρίς να εξεγερθεί, φτάνει στο σημείο να καταπιεί κι ατιμώρητο ομαδικό βιασμό από μπάτσους σε αστυνομικό τμήμα. Δεν υπάρχει πιο κάτω.
Το δίλημμα πια είναι Εξέγερση Τώρα ή Ξεφτίλα για Πάντα
