από Ονειρμός
Δεν είμαι μουσικός, δεν είμαι κριτικός τέχνης. Είμαι ένας περιστασιακός ακροατής και ένα άτομο με συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση. Οπότε κάνω μια υπόθεση εργασίας σχετικά με αυτό που ονομάζουμε Trap. σε συνέχεια ενός προηγούμενου κειμένου. Ξεκαθαρίζω από την αρχή τα γούστα μου. Η Trap Μορφή συνήθως μαρέσει, γουστάρω, καταναλώνω, οι τραπ στίχοι και τα πρότυπα ζωής που συνήθως προβάλλει όχι. Συμβαίνει να μην έχω καμία καύλα με αμάξια, γκαγκστερικό τρόπο ζωής κλπ και η αντρική-σεξιστική βία να μου προκαλεί αποστροφή, αφού έχω υπάρξει περιστασιακά θύμα της.
”Trap is a style of music that combines elements of hip hop, rap music, electronic dance music, electro house, and dubstep. Trap is defined by the triplet beat—also called the triplet flow or Migos flow within the trap world—in which three beats are played in the space it would normally take to make two beats, giving trap a rolling, hypnotic sound. Trap is also anchored by its synth beats, using 808 drum kits with rolling bass and hi-hat. The name “trap” comes from local Atlanta slang referring to drug deals”.
- 1. Synth beat: Influenced by club music and dubstep, trap is distinguished by a trilling, electronic triplet drum beat which allows artists to alternate between fast and slow rap styles. Trap beats make use of synth drum sounds from 808 drum kits, especially kick, snare, clap and hi-hat electronic beats. Trap beats also use distortion and reverb effects to give the sound a gritty edge. The speed of the trap beat typically falls between 130 and 170 BPM.
- 2. Triplet flow: Trap music is typified by the triplet flow where artists hit three beats in the space it would normally take to hit two. This creates a rolling, irregular rhythm. Trap’s triplet flow is also sometimes referred to as the Migos flow, because of the artist Migos’s song “Versace,” in which the word “Versace” is repeated in a triplet flow in the chorus.
- 3. Rolls and risers: Trap beats can be distinguished by using rolls and risers—modulations in volume or pitch to transition between phrases of music—making for abrupt shifts.
Δεν είμαι μουσικός, δεν είμαι κριτικός τέχνης. Είμαι ένας περιστασιακός ακροατής και ένα άτομο με συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση. Οπότε κάνω μια υπόθεση εργασίας σχετικά με αυτό που ονομάζουμε Trap. σε συνέχεια ενός προηγούμενου κειμένου. Ξεκαθαρίζω από την αρχή τα γούστα μου. Η Trap Μορφή συνήθως μαρέσει, γουστάρω, καταναλώνω, οι τραπ στίχοι και τα πρότυπα ζωής που συνήθως προβάλλει όχι. Συμβαίνει να μην έχω καμία καύλα με αμάξια, γκαγκστερικό τρόπο ζωής κλπ και η αντρική-σεξιστική βία να μου προκαλεί αποστροφή, αφού έχω υπάρξει περιστασιακά θύμα της.
1. Η Trap Μορφή, ως υλική Μορφή και βάζοντας αρχικά σε παρένθεση το περιεχόμενο των στίχων, εκφράζει την ανεπτυγμένη υποκειμενική επιθυμία για μη παραγωγική εργασία, για άμεση ανάλωση πλούτου και για απεριόριστους βαθμούς ελευθερίας πέρα από τους Νόμους και την Καταστολή. Αυτή είναι μη αναγκαίο αποτέλεσμα της ιστορικής ανάπτυξης και κρίσης των επιθυμητικών και κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων, που ασφυκτιούν μέσα στις σύγχρονες κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής. Για αυτό άλλωστε η Trap εμφανίζεται εκεί που εμφανίζεται. Ο ηλεκτρονικός ήχος εκφράζει παραγωγικές δυνάμεις, το mumble talk την λούμπεν επιθυμία που επικοινωνεί με την κουλτούρα φτωχοποιημένων γκέτο, ενώ το μουσικολογικά ανειδίκευτο του/της μέσου/ης Traper εκφράζει την κοινωνικοποίηση παραγωγής και κατανάλωσης, με τη δυνατότητα διάχυσης της φιγούρας αυτής σε διάφορες χώρες.
2. Πολλοί boomers, πέρα από το ζήτημα των στίχων ή των προτύπων ζωής της Trap, αρνούνται την ίδια τη Τραπ ως υλική Μορφή, γιατί τα σώματα και οι εγκέφαλοί τους είναι διαφορετικά, και έχουν αισθητηριακά διαπλαστεί σε μια άλλη εποχή ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού. Τα σώματα και οι εγκέφαλοι πιο νέων γενιών κατανοούν συγκριτικά καλύτερα τη τράπ, όπως και πριν το χιπ χόπ, ως υλική αισθητική Μορφή, γιατί έχουν διαπλαστεί σε έναν άλλο καπιταλισμό.
3. Έτσι η Τrap Μορφή γίνεται ένα αναγκαίο πεδίο ανταγωνισμού, αναγκαίο σε βαθμό ευθέως ανάλογο της παραγωγικής και καταναλωτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Στο βαθμό όμως που κυριαρχούν οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής, η φτωχοποίηση και η εξατομίκευση, η Trap υλική Μορφή θα αποκτά περιεχόμενο που αντανακλά τον κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων, και όχι απλώς θα τον αντανακλά, αλλά θα επιδρά πάνω του με τρόπο που αναπαράγει ορισμένες αξίες έναντι άλλων. Mάλιστα, η επιθυμία για μη παραγωγικότητα και απεριόριστη ελευθερία σε συνθήκες καπιταλισμού και καπιταλιστικής κρίσης, τείνει να παίρνει τη μορφή της επιθυμίας για επιβολή και κυριαρχία πάνω στους άλλους και στις άλλες, όπου η υπεραπόλαυση του ενός μπορεί είναι η υπερκαταπίεση και υπερεκμετάλλευση του άλλου/της άλλης. Έτσι, η σεξιστική, μικροαστική ή μεγαλοαστική Τραπ αποτελεί νοηματική έκφραση, αναπαραγωγή και εμπέδωση του κυρίαρχου σεξισμού και της πατριαρχίας, του μικροαστισμού και μεγαλοαστισμού κ.ο.κ. στην κοινωνία. Όπως συνέβη και με το hip hop, όπου πλέον υπάρχει λιγότερο ή περισσότερο προλεταριακό και (πιο μειοψηφικά) φεμινιστικό ραπ, το ζήτημα είναι οι νέες γενιές, που ακούνε Τραπ, να αναπτύξουν την αντισεξιστική, ταξική, αντιρατσιστική τους πάλη.Και αυτό θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δυνάμεων και αντιλήψεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνικής ζωής.
4. Η κατάρρευση της κλασικής μουσικής φόρμας, όσο και η κατάρρευση της νεωτερικής αστικής κοινωνίας, μπορεί να τρομάζει. Η κρίση των κληροδοτημένων Μορφών και των Συστημάτων, μας ανοίγει μπρος σε ένα Χάος, το οποίο, υπό κεφαλαιοκρατικές συνθήκες, φαντάζει μια βαρβαρότητα. Στο χέρι μας είναι να χαρτογραφήσουμε το πεδίο, και να αντιδράσουμε απελευθερωτικά. Να επινοήσουμε νέες μορφές και συστήματα, αντλώντας ό,τι αξίζει να διασωθεί από το παρελθόν, που να ανταποκρίνονται στα σημερινά αιτήματα ελευθερίας και απόλαυσης, με έναν υλικό και κοινωνικό ρεαλισμό και απέναντι στο κυρίαρχο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
5. Η υλική αισθητηριακή Μορφή δεν εξαντλείται στο ρητό της περιεχόμενο. Όταν μιλάμε για την κοινωνία και όχι για τη μουσική που μας αρέσει να ακούμε, θα πρέπει να κρατούμε πολλές επιφυλάξεις απέναντι στα επιχειρήματα που επιτελούν, ουσιαστικά, μια αναγωγή του αισθητικού στο πολιτικό, της υλικής μορφής στο νοηματικό περιεχόμενο, και του άρρητου στο ρητό. Θα πρέπει, πολύ περισσότερο, να σταθούμε στις συνθήκες και το περιβάλλον του κοινωνικού ανταγωνισμού, και να προσπαθήσουμε να τοποθετηθούμε μέσα σε αυτό, για να το αλλάξουμε. Χωρίς να ξεχνάμε τί είναι αυτό που κυριαρχεί στις δοσμένες συνθήκες, και τί είναι αυτό που θέλουμε.
The Feminist Guide to Trap
