Ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στο 13ο Συνέδριο της ΚΝΕ
Μόνο ο λαός σώζει το λαό στο δρόμο της ανατροπής με δυνατό ΚΚΕ
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Αντιπρόσωποι στο 13ο Συνέδριο της ΚΝΕ
Αγαπητοί εκπρόσωποι των Κομμουνιστικών Νεολαιών και των αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων νεολαίας από όλον τον κόσμο που παρακολουθείτε τις εργασίες του Συνεδρίου
Κατ’ αρχάς θα θέλαμε να εκφράσουμε και από το βήμα του Συνεδρίου της ΚΝΕ την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους δοκιμαζόμενους γείτονες λαούς της Τουρκίας και της Συρίας, που αυτές τις μέρες πλήττονται από τον φονικό σεισμό.
Εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στη μάχη που δίνουν οι σύντροφοί μας από το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας.
Στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες που παίρνουν στη χώρα μας τα συνδικάτα, άλλοι μαζικοί φορείς, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για βοήθεια προς τους πληγέντες συνανθρώπους μας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Θα ήθελα να σας μεταφέρω τους επαναστατικούς χαιρετισμούς της ΚΕ του ΚΚΕ, όλων των μελών και στελεχών μας, των φίλων του Κόμματος, που από άκρη σε άκρη της χώρας, αλλά στο εξωτερικό, έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους αυτές τις μέρες στις εργασίες του Συνεδρίου σας.
Το Κόμμα μας είναι περήφανο για την επαναστατική οργάνωση νεολαίας του, την ΚΝΕ, που φέτος μάλιστα κλείνει τα 55 χρόνια από τη ίδρυσή της, το 1968, μέσα στα μαύρα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας.
Ένα κόκκινο νήμα συνδέει όλη αυτή τη διαδρομή…
Είναι το νήμα της αδιάκοπης δράσης και του αγώνα της ΚΝΕ, στο πλάι του ΚΚΕ, «με τη δύναμη των επαναστατικών ιδεών», για να κερδίζονται νεανικές καρδιές και συνειδήσεις στην πιο όμορφη υπόθεση την οποία εσείς έχετε ταχθεί να υπηρετείτε:
Τη νεανική έφοδο στο μέλλον, για τη νέα σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία.
Η ΚΝΕ είναι ο συνεχιστής της ηρωικής ΟΚΝΕ, τα 100 χρόνια από την ίδρυση της οποίας τιμήσαμε τον περασμένο Δεκέμβριο, αλλά και κληρονόμος των μαχητικών παραδόσεων της θρυλικής ΕΠΟΝ, που αυτόν τον μήνα συμπληρώνονται 80 χρόνια από την ίδρυσή της.
Η ΚΝΕ είναι κομμάτι της υπερεκατοντάχρονης ηρωϊκής ιστορίας του ΚΚΕ. Δεν ξεχνάμε κανέναν και καμία από όσους στάθηκαν όρθιοι όλα αυτά τα χρόνια.
Όλους αυτούς, που όπως έγραφε και ο Δημήτρης Χατζής στη Μουργκάνα:
«Πιστεύουν στο δίκιο τους και γι’ αυτό πολεμάνε καλά.
Έχουν συνείδηση για το χρέος τους γι’ αυτό πειθαρχούν στην ομάδα τους και πεθαίνουν όταν χρειάζεται.
Μέσα στην αρμονική συμβίωση της πειθαρχημένης ομάδας η καρδιά γαληνεύει και το σώμα ισορροπεί.
Αγαπούνε τους συντρόφους τους, την πατρίδα τους, λαχταρούνε τη νίκη.
Είναι απλοί και χαρούμενοι.
Γι’ αυτό τραγουδάνε τόσο πολύ.
Αγαπούνε τη ζωή, τα αγαθά της, την ειρήνη.
Είναι ήρεμοι και συναισθηματικοί.
Γι’ αυτό συγκινούνται τόσο εύκολα και δακρύζουνε με το πρώτο.
Έτσι είναι όλοι τους.
Πολεμάνε καλά, τραγουδάνε πολύ και δακρύζουνε με το τίποτα».
Τους δύσκολους καιρούς που ζούμε το ΚΚΕ χρεώθηκε να σηκώσει ξανά ψηλά τον ήλιο, να σηκώσει ψηλά το μπόϊ του εργάτη, όλων των αδικημένων.
Γι’ αυτό έπρεπε να γράψουμε καινούργια τραγούδια. Κι αυτό έκαναν χιλιάδες νέοι κομμουνιστές, γιατί πήραν και κράτησαν τη σκυτάλη από τους παλιότερους, από τους αγωνιστές τους ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, από όσους άντεξαν στα πέτρινα χρόνια, στη δικτατορία, σε όλες τις καμπές της ταξικής πάλης.
Και συνεχίζουμε…
Είναι, σίγουρα, πολύ βαριά η κληρονομιά στην οποία καλείστε να φανείτε αντάξιοι, έχετε, όμως, τα υλικά και τα εφόδια για να το πετύχετε.
Έχετε την ίδια την ιστορία μας, από την οποία μπορείτε να αντλήσετε σημαντικά συμπεράσματα. Να «ατσαλωθείτε» απέναντι στις δυσκολίες του καθημερινού αγώνα, απέναντι σε απογοητεύσεις που ορισμένες φορές φέρνουν οι δυσκολίες του αρνητικού συσχετισμού δύναμης, μετά από εκείνο το ιστορικό πισωγύρισμα της ανθρωπότητας, πριν 32 χρόνια.
Έχετε το σύγχρονο επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ, τις επεξεργασίες μας για κάθε ζήτημα που «καίει» τη νεολαία. Επεξεργασίες, που αν αξιοποιηθούν σωστά και σταθερά, μπορούν να αποτελέσουν ένα πολύ σημαντικό όπλο στην παρέμβασή σας, στην ιδεολογική – πολιτική διαπάλη, στην προσπάθειά να περάσει το κίνημα της νεολαίας, μαζί με το εργατικό και ευρύτερα λαϊκό κίνημα, σε μια μεγάλη αντεπίθεση.
Έχετε τις Αποφάσεις του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, από το οποίο πέρασαν είκοσι μήνες, σχεδόν δύο χρόνια.
Είμαστε, δηλαδή, περίπου στα μισά της διαδρομής μέχρι το επόμενο Συνέδριο και χρειάζεται σταθερά να επανερχόμαστε σε αυτές τις αποφάσεις, να ελέγχουμε σε ποιον βαθμό τις έχουμε υλοποιήσει, πού χρειάζεται περισσότερη δουλειά, τι συμπεράσματα βγαίνουν από την ως τώρα προσπάθειά μας.
Κατά πόσο, δηλαδή, έχουμε μετρήσει τα βήματα που θέλαμε στην οργάνωση της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης, των βιοπαλαιστών αγροτών, των νέων και των γυναικών εργατικής λαϊκής ένταξης ή καταγωγής.
Το πώς προχωρά η συσπείρωση, η δράση στα σωματεία τους, στους συλλόγους και τους φορείς τους, στην ανάπτυξη της πάλης τους σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην προώθηση του συντονισμού της δράσης τους, της αλληλεγγύης τους, της κοινωνικής τους συμμαχίας.
Κατά πόσο βελτιώθηκε η ικανότητά μας να κλιμακώνουμε την πάλη, να περνάμε στην αντεπίθεση.
Να επιδιώκουμε οι καθημερινοί αγώνες και ο τοπικός – κλαδικός συντονισμός της πάλης να μετατρέπονται σε μια πορεία σε ένα ενιαίο, πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, όσο γίνεται πιο μαζικό, εδραιωμένο στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, σε κάθε περιοχή, ένα κίνημα εναντίωσης στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ.
Ένα τέτοιο πανελλαδικό και διεθνιστικό ταυτόχρονα κίνημα μπορεί, άλλωστε, να εγγυηθεί μόνο το ΚΚΕ. Με τη δράση του, ως καθοδηγήτρια δύναμη για την ανατροπή του συνολικού συσχετισμού, για το άνοιγμα του δρόμου για μια νέα κοινωνία, για τον σοσιαλισμό.
Μετράμε κατά πόσο προχωρά ο στόχος για το ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος και της ΚΝΕ.
Στόχος που αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα, στη νέα φάση που έχουμε μπει, που χαρακτηρίζεται από σοβαρές ποιοτικές αλλαγές και στην οποία, αντικειμενικά θα δυναμώνει και η επίθεση από τον αντίπαλο, με όλες τις μορφές και με όλους τους τρόπους, αλλά που όμως, ταυτόχρονα, θα διαμορφώνονται και νέες δυνατότητες, ώστε νέες εργατικές-λαϊκές δυνάμεις να μπουν στη δράση, να βγουν στο προσκήνιο, να επιδράσουν στις εξελίξεις.
Όλη αυτή η τετράμηνη προσυνεδριακή διαδικασία σας, αλλά και η συζήτηση αυτές τις τρεις μέρες εδώ στο Συνέδριό σας, προσθέτουν νέα πείρα που μπορεί να αξιοποιηθεί σε αυτή την κατεύθυνση.
Από αύριο, λοιπόν, από μεθαύριο για την ακρίβεια, θα έχετε ένα ακόμα εφόδιο σε αυτή σας την προσπάθεια: Τις αποφάσεις του Συνεδρίου σας που θα προσπαθήσετε, με τη βοήθεια του Κόμματος, να υλοποιήσετε μέσα στη ζωή.
Παράλληλα, τα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ, φιλοδοξείτε να κατακτήσετε το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή, του πρωτοπόρου κομμουνιστή, τον τιμημένο τίτλο του μέλους και στελέχους του ΚΚΕ.
Το Συνέδριό σας μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο, ώστε όλες οι Οργανώσεις και τα μέλη της ΚΝΕ να κατακτούν χαρακτηριστικά όπως:
–Η ακλόνητη πίστη στην επικαιρότητα και αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού.
–Η αδιάκοπη προσπάθεια για την κατάκτηση της γνώσης που είναι δύναμη για να αλλάξουμε τον κόσμο.
–Η ανυπότακτη στάση ζωής, η αδιαλλαξία απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, τους εχθρούς του λαού μας.
–Η αγάπη για τον εργαζόμενο άνθρωπο, το αίσθημα της πραγματικής αλληλεγγύης απέναντι στις δυσκολίες της ζωής και του αγώνα, για να μην υπάρχει κανένα κεφάλι σκυμμένο.
–Οι αγωνιστικοί δεσμοί με τους συμμαθητές, τους συμφοιτητές, τους συναδέλφους σε όλους στους χώρους δουλειάς, μόρφωσης, κατοικίας, ψυχαγωγίας.
–Η πρωτοπόρα δράση ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου, για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για την ειρήνη και την ευημερία.
–Η θωράκιση και η ετοιμότητα για να ανταπεξέλθετε σε όλες τις δυσκολίες της ζωής, αλλά και τις διάφορες φάσεις που θα περάσουμε ως την τελική νίκη, έως ότου «ανθρωπέψει ο άνθρωπος».
Αυτή την ΚΝΕ χτίζετε, την Οργάνωση γνήσιων αγωνιστών εθελοντών, αιμοδότη του ΚΚΕ!
Την Οργάνωση που -ευτυχώς για το λαό και τη χώρα- είναι «η μέρα με τη νύχτα» με τις άλλες πολιτικές οργανώσεις νεολαίας στην Ελλάδα.
Κι αυτό πηγάζει ακριβώς από τους ανώτερους σκοπούς μας, τον ίδιο τον χαρακτήρα μας.
Αποδείχθηκε άλλωστε περίτρανα αυτό για μία ακόμη φορά σε όλη αυτή την πορεία, από τη δημοσίευση των Θέσεων του ΚΣ στα μέσα Οκτώβρη μέχρι σήμερα, με χιλιάδες νέους ανθρώπους να συζητούν συλλογικά, να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους, να βγάζουν συμπεράσματα, να βάζουν στόχους, να κάνουν τη συντροφική κριτική και αυτοκριτική τους, με σκοπό όλοι μαζί να γίνονται καλύτεροι για τον κοινό σκοπό.
Και όλα αυτά, παράλληλα με τους καθημερινούς αγώνες που δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό, παράλληλα με τις διάφορες πρωτοβουλίες, τις παρεμβάσεις της ΚΝΕ και βέβαια του Κόμματος όπως, για παράδειγμα, στο μεγάλο μέτωπο του Πολιτισμού.
Επιβεβαιώθηκε περίτρανα και αυτή την περίοδο, ότι μόνο το ΚΚΕ και η ΚΝΕ μπορούν να κάνουν την υπέρβαση απέναντι στις σάπιες αξίες, στην υποκουλτούρα, που προωθεί το σύστημα της αδικίας και της εκμετάλλευσης, αλλά και στην προσπάθεια που κάνουν όλοι οι άλλοι, για τον εξωραϊσμό αυτής της βαρβαρότητας.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ μπορούν να υπερβούν ακόμα και τον χρόνο και να δείξουν στη νέα γενιά τον τρόπο για να συνομιλήσει με τη μεγάλη τέχνη που εξυψώνει τον άνθρωπο, που τον βοηθά να πάει μπροστά, προς το φως, ακόμα και όταν τα άλλα όλα γύρω του φαίνεται να τον σπρώχνουν προς τα πίσω, προς το σκοτάδι.
Οι κομμουνιστές μπορούν να δώσουν ώθηση, έμπνευση και βήμα στη νέα καλλιτεχνική δημιουργία, ενώ ταυτόχρονα δεν λείπουν στιγμή από τους αγώνες των καλλιτεχνών και των σωματείων τους για τα εργασιακά τους δικαιώματα, για μια καλλιτεχνική εκπαίδευση στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.
Γι’ αυτό και θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικά τα βήματα που μετρήθηκαν και αυτή την τετραετία στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή, στη δουλειά μέσα από τα στέκια πολιτισμού της ΚΝΕ, στις μεγάλες διοργανώσεις μας με συναυλίες και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως θέατρο, χορός, κινηματογράφος, εικαστικές εκθέσεις.
Αλλά… αυτοί είστε! Αυτή είναι η ΚΝΕ, η νεολαία του ΚΚΕ!
Και να είστε σίγουροι, πως αυτό γίνεται διακριτό ήδη, σε ολοένα και περισσότερους νέους και νέες, στους χιλιάδες αυριανούς συντρόφους που θα πυκνώσουν τις γραμμές της Οργάνωσης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η μάχη για την ισχυροποίηση της ΚΝΕ, για την κατάκτηση των παραπάνω χαρακτηριστικών, θα δοθεί τον επόμενο σχεδόν ενάμιση χρόνο σε περιβάλλον πολλαπλών πολιτικών μαχών, με στόχο και την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ.
Βουλευτικές εκλογές την άνοιξη φέτος, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές το φθινόπωρο φέτος και ευρωεκλογές την άνοιξη, τον Μάιο του χρόνου, το 2024.
Σε αυτό το περιβάλλον, αναδεικνύεται ακόμη πιο έντονα, ότι οι διαφορές που έχουμε με τα διάφορα αστικά κόμματα, δεν είναι μόνο ιδεολογικές, πολιτικές.
Είναι και αξιακές.
Είναι μια μεγάλη διαφορά μας, για παράδειγμα, ο τρόπος που αντιμετωπίζει το Κόμμα μας συνολικά τη νεολαία.
Δείτε τι γίνεται τώρα, καθώς πηγαίνουμε προς τις βουλευτικές εκλογές.
Όλα τα κόμματα του συστήματος, ρίχνουν τα «δίχτυα» τους με ιδιαίτερη στόχευση προς τη νεολαία, θέλοντας να εξασφαλίσουν τη στήριξή της.
Άλλωστε όλοι καταλαβαίνουν πόσο σημαντικός είναι ο αριθμός των 400.000 νέων, από 17 ως 20 ετών, που θα ψηφίσουν φέτος για πρώτη φορά.
Προσθέστε εδώ και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους που απείχαν στις προηγούμενες εκλογές, ή έκαναν τη μία ή την άλλη επιλογή στις εκλογές του 2019, αλλά που και αυτή κάθε άλλο παρά παγιωμένη και σίγουρη ήταν. Από τότε απέκτησαν πλούσια πείρα, έζησαν πράγματα που κανείς δεν φανταζόταν την τετραετία που πέρασε.
Υπάρχει, λοιπόν, μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που μπορεί να κάνει τη διαφορά, μέχρι και να φέρει τα πάνω-κάτω.
Γι’ αυτό και η ΝΔ και ο Μητσοτάκης, ζητούν από τους νέους μία ακόμα τετραετία, στην οποία -λένε- «χωρίς τις έκτακτες καταστάσεις που ζήσαμε και με περισσότερη ομαλότητα», θα γίνουν πράξη οι υποσχέσεις για «πολλές και καλές δουλειές», «θα μοιραστούν σε όλους τα οφέλη της ανάπτυξης»!
Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι, ως συνήθως δηλαδή.
Την ανάπτυξή τους, τη βιώνουμε αυτή τη στιγμή…
Όπως βιώνουμε και τι σημαίνει για τη νέα γενιά και τις οικογένειες των νέων ανθρώπων η ακρίβεια, η αβεβαιότητα, η εργασιακή ζούγκλα, οι μισθοί που τελειώνουν στα μισά του μήνα, τα εμπόδια στο δικαίωμα στη μόρφωση, το αίσθημα της συνολικής αδικίας, η καταστολή.
Κι επειδή, είναι πολλοί πλέον οι νέοι και οι νέες που τα ακούν αυτά και εξοργίζονται, έρχεται και ο έτερος, δήθεν εγγυητής κι αυτός της «σταθερότητας», ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, ο μη «κολλημένος», με κάποιες γνωστές από παλιά, αλλά παντού ανεφάρμοστες, δήθεν εύκολες λύσεις…
Σαν αυτές, δηλαδή, που έχει πάντα να παρουσιάσει η αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία, όπου γης, για να χαϊδέψει τα αυτιά των νέων και να τους κρατήσει πάλι στο περιθώριο και στο …περίμενε.
Τον έχετε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ, να λέει στη νεολαία, ότι για «να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, δεν χρειάζονται και πολλά, είναι πάρα πολύ απλό, απλά την Κυριακή των εκλογών να πας και να ψηφίσεις»!!!
Όμως. οι νέοι και οι νέες, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πλέον ότι αυτό που καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη νέα γενιά να κάνει, να κάθεται δηλαδή στο περιθώριο, παρατηρητής των εξελίξεων και απλά να πηγαίνει μια φορά κάθε 4 χρόνια και να επιλέγει τον δήθεν λιγότερο κακό διαχειριστή της σαπίλας, όχι απλά δεν είναι πρόοδος, αλλά είναι ο ορισμός της μούχλας και της οπισθοδρόμησης.
Συνολικά, αντιμετωπίζουν τους νέους και τις νέες σαν θεατές, ανήμπορους να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει, τι πρέπει να γίνει, πολύ περισσότερο να παρέμβουν στις εξελίξεις.
Σαν κουκιά βλέπουν τους νέους τελικά κι αυτά τα κόμματα τούς πλασάρονται, κάτι σαν εργολάβοι λύσεων για τα προβλήματά τους!
Φυσικά, θα προτιμούσαν αυτοί, εάν μπορούσαν, να έχουν τους νέους ενεργούς υποστηρικτές της πολιτικής τους, των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων» που κάνουν, προς όφελος των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου…
Παίρνουν και μια σειρά μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά ξέρουν ότι αυτό είναι δύσκολο να το πετύχουν με την πλειοψηφία της νεολαίας, όσο κι αν είναι αλήθεια ότι στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, πάρα πολλοί νέοι και νέες ακόμα, επηρεάζονται από την κυρίαρχη ιδεολογία και την υιοθετούν στην πλειοψηφία τους σήμερα.
Είναι αποκαλυπτικό, μάλιστα, το πώς βλέπουν ακόμα και την έννοια της συμμετοχής. Πώς μεταφράζονται στην πράξη οι μεγαλοστομίες τους για «συμμετοχική και άμεση δημοκρατία».
Θυμηθείτε τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν προωθούσε τη μετατροπή του σε «ηλεκτρονικό κόμμα»: «Πρέπει να το κάνουμε», έλεγε, «γιατί οι νέοι άνθρωποι δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ και δεν προλαβαίνουν να συμμετέχουν αλλιώς»!!!
Σύμφωνα με τη λογική τους, συμμετοχή είναι να γυρνάς από τα 12ωρα, χωρίς να έχεις προλάβει καν να μάθεις τι γίνεται στη χώρα και στον κόσμο, χωρίς να μπορείς να το επεξεργαστείς, να το συζητήσεις με τους γύρω σου, με τους φίλους σου,απλά να ανοίγεις το λάπτοπ, για να πατήσεις «like» στις έτοιμες προτάσεις που σου σερβίρει η «πεφωτισμένη» -υποτίθεται- ηγεσία αυτού του κόμματος.
Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε…
Δεν χρειάζεται να πούμε καν ότι αντίστοιχη βέβαια αντίληψη έχει και η ΝΔ, η οποία πετάει πού και πού και κάτι άλλα μαργαριτάρια σαν αυτό το γνωστό για τους ψυκτικούς από το Περιστέρι και τρέχει μετά να τα μαζέψει…
Και δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι το πρώτο που πρέπει να κάνουν, είναι να απολογηθούν οι ίδιοι για την άθλια κατάσταση που όλοι μαζί τόσα χρόνια έχουν διαμορφώσει, με τα ωράρια-λάστιχο, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, στην οποία μάλιστα είχε ιδιαίτερη συμβολή ο ΣΥΡΙΖΑ και πάει λέγοντας…
Μια κατάσταση που, όντως, καθιστά κενές περιεχομένου τις διακηρύξεις όλων τους περί δημοκρατίας, αφού αυτή τελικά είναι μόνο για τους λίγους. Αυτούς, δηλαδή, που έχουν και άπλετο χρόνο, που έχουν και τους οικονομικούς πόρους, ή καλύτερα να πούμε τους χορηγούς, όπως ομολογούν και κάποιοι υποψήφιοι των αστικών κομμάτων που τα βρίσκουν σκούρα και παραιτούνται από την κούρσα, όταν αποκαλύπτονται…
Δυστυχώς, όμως, για αυτούς αυτή η νεολαία, που την αντιμετωπίζουν περίπου ως ανίκανη για το οτιδήποτε παραπάνω από μια ψήφο, είναι που πάλεψε και αυτά τα τέσσερα χρόνια, για τα μορφωτικά και εργασιακά της δικαιώματα. Πολλοί νέοι εργαζόμενοι απήργησαν, βρέθηκαν στον δρόμο μαζί με τους μεγαλύτερους, διεκδικώντας τα δικαιώματά τους στη δουλειά.
Και όλα αυτά, ταυτόχρονα με τον μεγάλο αγώνα που κάνει ο κάθε νέος, η κάθε νέα για να μορφωθεί, για να δουλέψει με αξιοπρέπεια στο αντικείμενό του, να αθληθεί, να έρθει σε επαφή με τον πολιτισμό μας, κόντρα σε τόσα και τόσα εμπόδια που βάζει το σύστημα.
Γι’ αυτό κι εμείς, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, αντιμετωπίζουμε τη νεολαία, την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, εντελώς διαφορετικά.
Τους έχουμε -για να το πούμε απλά- για πάρα πολύ περισσότερα!
Την εργατική τάξη και τα παιδιά της, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους εργαζόμενους νέους, τη νεολαία, τους θεωρούμε ικανότατους να σκέφτονται, να συζητούν συλλογικά, να οργανώνονται, να παλεύουν, να ψηφίζουν με βάση το πραγματικό τους συμφέρον, μέχρι και να ασκήσουν αύριο οι ίδιοι την εξουσία και τον έλεγχο στην παραγωγή.
Είναι χαοτική η διαφορά μας από τα άλλα κόμματα…
Γι’ αυτό και με το χέρι στην καρδιά και με το θάρρος που έχουμε αποκτήσει από την καθημερινή κοινή δράση μας με εκατοντάδες χιλιάδες νέους και νέες, τους κοιτάζουμε στα μάτια και τους λέμε ότι σωτήρες «από τα πάνω» για τα προβλήματά τους, δεν υπάρχουν.
Πολιτικοί Μεσσίες δεν υπάρχουν.
Ό,τι πετύχαμε μέχρι σήμερα, όποτε ένα τμήμα εργαζομένων της νεολαίας, κατέκτησε ένα δικαίωμα ή έστω ένα μέτρο ανακούφισης, όποτε μπορέσαμε να πάρουμε «ανάσα» και να χαμογελάσουμε, όποτε καταφέραμε να στριμώξουμε την κυβέρνηση της ΝΔ, και κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση στο παρελθόν, το κάναμε με τους αγώνες μας, με την ενεργητική μας δράση και όχι από τον καναπέ και το περιθώριο.
Κι εδώ υπάρχουν και πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα που μπορούμε να αναφέρουμε που τα αναφέρατε και σήμερα και χθες:
– Πώς κατάφεραν, για παράδειγμα, οι φοιτητές να αποσυρθούν οι σκέψεις για είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια;
Μήπως, με τα χωρίς καμία έμπνευση βιντεάκια του ΣΥΡΙΖΑ και ακούγοντας τις προτροπές τού Τσίπρα «να μην απαντήσουν στην ένταση με ένταση»;
Όχι. Τα κατάφεραν με καθημερινό αγώνα κόντρα σε δυνάμεις καταστολής, αλλά και σε όλα τα κόμματα που στηρίζουν τα «πανεπιστήμια της αγοράς»!
-Πώς κατάφεραν οι μαθητές να επιβάλουν τα όποια μέτρα προστασίας από την πανδημία στα σχολεία;
-Να καλυφθούν έστω κάποια από τα κενά σε καθηγητές;
-Να καθυστερήσει ή και να ακυρωθεί ακόμα και η εφαρμογή ψηφισμένων νόμων και διατάξεων που στρέφονταν ενάντια στα μορφωτικά τους δικαιώματα;
-Να αντιμετωπίσουν τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, άλλα φασιστοειδή στα σχολεία τους;
Μήπως τα κατάφεραν, ακούγοντας τις συμβουλές όσων τούς λένε ότι «είναι πολύ μικροί για να έχουν άποψη και να διεκδικούν»;
Όχι βέβαια. Το κατάφεραν διαμορφώνοντας εύστοχα τα αιτήματά τους, δίνοντας με τους αγώνες τους ζωή στα σχολεία τους, στις μαθητικές κοινότητες, στους δρόμους των πόλεων.
– Πότε κέρδισαν κάτι οι αγρότες που βρίσκονται και σήμερα με τα τρακτέρ στους δρόμους; Όταν εμπιστεύτηκαν ότι κάποιο κόμμα θα στηρίξει τον «ευαίσθητο και σημαντικό πρωτογενή τομέα»;
Όχι. Οι αγρότες «γλίτωσαν» δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, για παράδειγμα με το αφορολόγητο, όταν ήταν 40 μέρες στα μπλόκα του αγώνα το 2016, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μεγαλεμπόρων και βιομηχάνων και δεν περίμεναν την «πρώτη φορά αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, για να τους «σώσει».
– Πώς υπέγραψαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με μια σειρά από ευνοϊκές διατάξεις, με αυξήσεις στους μισθούς ή ακύρωσαν αντεργατικούς σχεδιασμούς των μονοπωλίων οι εργάτες, οι εργαζόμενοι σε μια σειρά κλάδους και χώρους; Οι οικοδόμοι, οι εργαζόμενοι της COSCO, οι μεταλλεργάτες στη ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος και αλλού; Μήπως κέρδισαν γιατί περίμεναν μια «λιγότερο κακή» κυβέρνηση από την σημερινή ή την προηγούμενη;
Όχι βέβαια. Κέρδισαν μόνο όταν, με την αποφασιστικότητα του αγώνα τους, με το δίκαιο των αιτημάτων τους, σηματοδότησαν ότι για να κερδίσει κάτι ο εργαζόμενος πρέπει να χάσει το κεφάλαιο.
– Πώς πέτυχαν οι σπουδαστές των ΙΕΚ να αμείβεται η πρακτική τους, άλλα δικαιώματα, όπως πρόσφατα η δυνατότητα δικαιολόγησης των απουσιών λόγω ασθένειας ή εργασίας; Μήπως ψάχνοντας ποιο αστικό κόμμα είναι πιο ειλικρινές, όταν μιλάει για δήθεν «αναβάθμιση της τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης»;
Όχι. Το πέτυχαν μαζικοποιώντας τους Συλλόγους τους, εμπιστευόμενοι τα μέλη της ΚΝΕ και την πρωτοπόρα δράση τους στις σχολές.
– Πώς έδειξαν την αντίθεσή τους στο να μετατρέπεται η Ελλάδα, σε απέραντο ορμητήριο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών, με βάσεις θανάτου απ’ άκρη σε άκρη στην Ελλάδα σε όλη τη χώρα;
Αλήθεια, δεν ήταν τα στελέχη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη που αποδείχτηκαν παλληκάρια, απέναντι στην άγρια καταστολή και τις διώξεις, γιατί η συγκέντρωση τους μπήκε μέσα στο λιμάνι, όπου είχε καταπλεύσει ΝΑΤΟϊκό πλοίο για να ξεφορτώσει στρατιωτικό εξοπλισμό με προορισμό την Ουκρανία, την Ανατολική Ευρώπη.
Δεν ήταν τα μέλη και στελέχη της ΚΝΕ που βροντοφώναξαν αγωνιστικά πριν λίγες μέρες στο λιμάνι του Πειραιά ότι είναι ανεπιθύμητο και να πάει στον αγύριστο το αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ «G. Bush»;
Δεν είναι οι νέοι και οι νέες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την συμμετοχή της χώρας σε αυτόν, ο οποίος κλιμακώνεται και θα έχει επιπτώσεις στη ζωή, στην ειρήνη, στη νεολαία και το λαό μας;
Εμείς μπορούμε να δηλώνουμε περήφανοι που σε όλες αυτές τις στιγμές, σε όλους αυτούς τους αγώνες, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, όχι απλά ήταν παρόντες, αλλά αποτέλεσαν και τον νου, την καρδιά και τον οργανωτή, όπως αποτυπώθηκε και στην πείρα που μεταφέρατε με τις ομιλίες σας στο 13ο Συνέδριο.
Έτσι ήρθαν και ορισμένες μεγάλες νίκες αυτής της τετραετίας που μεσολάβησε από το προηγούμενο Συνέδριο της ΚΝΕ, όπως το γκρέμισμα της ΔΑΠ από την πρώτη θέση στις φοιτητικές εκλογές για πρώτη φορά μετά από 36 χρόνια, με ανάδειξη σε πρώτη δύναμη του ψηφοδελτίου που στηρίζει η ΚΝΕ, της «Πανσπουδαστικής».
Λέμε, λοιπόν, στους νέους ανθρώπους με ειλικρίνεια, ότι η ψήφος στις βουλευτικές εκλογές δε φτάνει για να αλλάξουμε τη ζωή μας και τον κόσμο.
Η ψήφος, όμως, που μπορεί να δώσει στο ΚΚΕ ένα μεγάλο μέρος αυτής της κρίσιμης μάζας των νέων, μπορεί να αλλάξει το κλίμα, να νιώσουν και να είναι όντως οι ίδιοι πιο δυνατοί.
Αυτοί όλοι που, με ένα πολύ δυνατό ΚΚΕ, μπορούν να κάνουν και την όποια αυριανή αντιλαϊκή κυβέρνηση να τρέμει. Γι΄ αυτό και σε αυτές τις εκλογές, το σύνθημα είναι πάλι ένα: Μόνοι τους και όλοι μας, με πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ!
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τα τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι που δείχνουν «δυσπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα», όπως επανειλημμένα θα έχετε ακούσει από αναλυτές στα ΜΜΕ, το τελευταίο διάστημα, όταν ρωτάνε εργαζόμενους και νέους ανθρώπους, ποιος είναι ο πιο κατάλληλος για την επόμενη κυβέρνηση, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, απαντούν «κανένας»!
Στην πραγματικότητα και ανεξάρτητα σε ποιον βαθμό συνειδητοποιείται αυτό σήμερα, πρόκειται ξεκάθαρα, για δυσπιστία απέναντι κυρίως στα συστημικά κόμματα, στα κόμματα που κυβέρνησαν, στα κόμματα που συμφωνούν με αυτό το σύστημα βαρβαρότητας.
Απαντούν «κανένας», γιατί διαισθάνονται ότι μέσα στα όρια αυτής της πολιτικής, αυτού του συστήματος, δεν μπορεί με κανενός είδους κυβέρνηση να υπάρξει οριστική, πραγματική λύση στα οξυμένα προβλήματά τους.
Αν κάποτε χρειαζόταν μισή ζωή και βάλε για να διαπιστώσει κανείς από την ίδια του την πείρα, χωρίς να κοιτάξει την ιστορία, ότι κάθε ελπίδα για μια πιο ανθρώπινη διαχείριση του καπιταλισμού, οδηγεί μόνο σε χαμένο χρόνο, σε απώλεια δικαιωμάτων και κατακτήσεων, σε απογοήτευση και οπισθοχώρηση του κινήματος, σήμερα αρκεί λιγότερο χρονικό διάστημα.
Ακόμα και άνθρωποι των δικών σας ηλικιών μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους δύο ή και τρεις περιπτώσεις που έχουν σκεφτεί ή έχουν ακούσει την άποψη ότι «έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από τον τόπο»…
Και κάθε καινούρια κυβέρνηση αποδεικνύεται, τελικά, χειρότερη από την προηγούμενη, ακριβώς γιατί ακριβώς ο ίδιος ο καπιταλισμός γίνεται όλο και πιο επιθετικός, πιο αντιδραστικός, όσο σαπίζει αλλά δεν ανατρέπεται.
Κάποτε «χειρότερη κυβέρνηση που έχει υπάρξει» ήταν η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή της ΝΔ. Αργότερα οι κυβερνήσεις Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ και του Παπαδήμου μετά με ευρύτερη συνεργασία. Και μετά, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου , ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Κυβερνήσεις, βέβαια, που ο λαός μας έδιωξε κακήν-κακώς και καλά έκανε…
Δεν απαλλάχθηκε, όμως, και από την πολιτική τους, από αυτούς που έχουν πραγματικά εξουσία.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στο σημείο να ψάχνει τη χαμένη τιμή της ΝΔ ακριβώς στο πρόσωπο αυτών των «χειρότερων κυβερνήσεων», δίνοντας τελικά συγχωροχάρτι, όχι μόνο στο σύστημα, στον καπιταλισμό, όπως έκανε πάντα, αλλά και συνολικά στη ΝΔ, προσωποποιώντας το πρόβλημα αποκλειστικά στον ίδιο τον Μητσοτάκη.
Αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερη ομολογία για το γεγονός ότι πρόκειται για κόμματα με κοινή στρατηγική, με κοινούς σκοπούς, παρά τις υπαρκτές διάφορες στα επιμέρους;
Δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση, αν αύριο τους ακούσουμε να περιγράφουν με ωραία λόγια την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να αντιπαρατεθούν τότε με κάτι ακόμα χειρότερο που θα έχει έρθει…
Ακούσαμε, μάλιστα, τον κύριο Τσίπρα να λέει ότι θεωρεί αδιανόητο το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ που έχει μαζέψει τα στελέχη του ΛΑΟΣ, εννοώντας ότι πρέπει να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ.
– Και μιλάει για το ΠΑΣΟΚ που ψήφισε μαζί με το ΛΑΟΣ το πρώτο μνημόνιο.
– Που συγκυβέρνησε μαζί με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου που έφερε το δεύτερο μνημόνιο.
– Που υπερψήφισε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και όλα τα στελέχη της το τρίτο μνημόνιο που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει, συνεπώς, και η κοροϊδία τα όριά της!
Οι νέοι απαντούν «κανένας», γιατί καταλαβαίνουν πως τα αστικά κόμματα μοιράζονται ίδιες δεσμεύσεις, που, με πιθανές παραλλαγές, θα υλοποιήσουν την επόμενη μέρα όλοι τους.
-Είναι οι δεσμεύσεις απέναντι στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ.
-Είναι οι δεσμεύσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας.
-Είναι οι δεσμεύσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Και, βέβαια, όσο πιο εμφανής γίνεται η συμφωνία τους στα μεγάλα, «στα σοβαρά», που την παραδέχθηκε και η νέα εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Τσαπανίδου «ερχόμενη αυτή τη φορά εκείνη με φόρα», τόσο περισσότερο θα τρώγονται στο βούρκο των σκανδάλων, θα βγάζουν ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα, πότε με υποκλοπές και κοριούς, πότε με βαλίτσες με χρήματα και πάει λέγοντας.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, ειδικά οι νέοι άνθρωποι, εκτός από δυσπιστία, με διάφορες αφορμές, έχουν πραγματικά αισθανθεί και αποστροφή γι’ αυτό το αστικό πολιτικό σύστημα, για την κοινωνία που γεννά «τέρατα», τους καπιταλιστές και το κράτος τους.
Έχουν βαρεθεί να βλέπουν τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ να σκυλεύουν πάνω σε νεκρούς, να αλυχτάνε πάνω σε χαμένες περιουσίες, να μιλάνε και να κάνουν κατασχέσεις-πλειστηριασμούς σε φτωχές οικογένειες της πρώτης κατοικίας τους, με το κατεστραμμένο φυσικό περιβάλλον, να τσακώνονται για το ποιος από τους δύο είναι χειρότερος από τον άλλον…
Και οι δύο, όμως, να αναγνωρίζουν ότι η ανθρώπινη ζωή και το περιβάλλον αντικειμενικά θα μπαίνουν στην λογική του «κόστους – οφέλους», με την πολιτική τους.
Οι νέοι και οι νέες έχουν αηδιάσει με τα φαινόμενα σήψης και παρακμής, που αφορούν πότε «προβεβλημένα» παιδιά του συστήματος, πότε τους διάφορους «γόνους» της άρχουσας τάξης και πότε ανθρώπους «υπεράνω πάσης υποψίας»…
Τότε, διάφοροι ψάχνουν να βρουν με ποιο κόμμα είχαν σχέσεις τα διάφορα «τέρατα» ή ακόμα και κατηγορούν τη νέα γενιά ότι βιώνει «κρίση αξιών»!!!
Όλοι τους, όμως, υμνούν το καπιταλιστικό σύστημα που έχει στον πυρήνα του το δηλητήριο του ατομισμού, που καλλιεργεί το «όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται» και το «ο θάνατος σου η ζωή μου»…
Δηλαδή, υμνούν ακριβώς αυτές τις «αξίες», που αποτελούν πρόσφορο έδαφος για να προκύπτουν όλα τα «τέρατα».
Οι νέοι άνθρωποι έχουν δει τα όνειρα και οι ελπίδες τους να διαψεύδονται στο όνομα του «ρεαλισμού» και των «έκτακτων καταστάσεων», που έχουν επικαλεστεί όλες οι κυβερνήσεις, όταν για τις ανάγκες της κερδοφορίας των ομίλων, νομοθέτησαν την κατακρεούργηση των δικαιωμάτων τους.
Απαντούν «κανένας», λοιπόν, και καλά κάνουν.
Εδώ, όμως, είναι πεδίο δόξης λαμπρό, ώστε με τη δική μας παρέμβαση, με την ιδιαίτερη συμβολή που μπορεί να έχει η ΚΝΕ μέσα στη νεολαία, να πάει η σκέψη τους ένα βήμα παραπέρα.
Να γίνονται όλο και περισσότεροι εκείνοι που δίνουν πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά σε αυτό το «κανένας».
Γιατί αντιλαμβάνονται ότι σημαίνει «κανένας διαχειριστής του σάπιου συστήματος»!
Δηλαδή, καμία ανοχή, καμιά στήριξη σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού και το συμπληρώνουν με το σύνθημά μας που λέει ότι «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό στον δρόμο της ανατροπής, της σύγκρουσης, με δυνατό ΚΚΕ».
Ειδικά σε μια περίοδο, που όλα και τα ίδια τα αστικά κόμματα, τα αστικά επιτελεία κυρίως, μιλούν για «κλονισμούς» και «μεγάλες δυσκολίες» στο να γίνεται η δουλειά τους όπως συνήθως, πρέπει να δυναμώσει και η σύγκρουση με τα συμφέροντα των καπιταλιστών, συνολικά με το αστικό σύστημα και κράτος τους.
Και αυτό περνά και από το δικό μας χέρι.
Αξιοποιώντας «όλα τα κανάλια», μπορούμε και πρέπει να φτάσουμε σε πολύ περισσότερους νέους και νέες από όσους φτάσαμε, από όσους φτάνουμε μέχρι σήμερα.
Να φτάσουμε σε όλους αυτούς που μας παρακολουθούν, που εκτιμούν τη δράση μας, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αντιλαμβάνονται ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι κάτι διαφορετικό από τους άλλους, αλλά ακόμα ίσως δεν έχουν εντοπίσει την πραγματική αιτία των προβλημάτων, δεν έχουν βρει τη διέξοδο στον οργανωμένο αγώνα.
Εμείς είμαστε που πρέπει να δείξουμε, να φωτίσουμε αυτόν τον δρόμο σε όλους και όλες.
Να γίνει έτσι κατανοητό από πολύ περισσότερους, ότι με ένα πιο δυνατό ΚΚΕ, με μια πιο δυνατή ΚΝΕ, με ένα εργατικό – λαϊκό κίνημα δυνατό, έναν λαό δυνατό που θα βαδίζει στο δρόμο της ανατροπής και την ίδια ώρα, με όσο γίνεται πιο αδύναμες τις όποιες αντιλαϊκές αστικές κυβερνήσεις, μπορούμε να πετύχουμε πολλά, μπορούμε να τα κατακτήσουμε τελικά όλα!!!
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που τα πράγματα φαντάζουν αργόσυρτα ή είναι αργόσυρτα, σχεδόν ακίνητα. Ή που υπάρχουν μεν σημαντικές αλλαγές, αλλά αυτές δεν φαίνονται να αντανακλώνται άμεσα και σε ριζικές αλλαγές στις συνειδήσεις, στη στάση της εργατικής τάξης, της νεολαίας.
Είναι αυτές οι στιγμές που ο αντίπαλος φαντάζει άτρωτος, ο αρνητικός συσχετισμός ρίχνει βαριά τη σκιά του, στις προσπάθειες όλων όσοι πασχίζουν για να αλλάξουν τα πράγματα…
Αναμφίβολα μια τέτοια περίοδο, μια μικρή όμως στιγμή στο μεγαλείο της ίδιας ιστορικής εξέλιξης, διανύουμε και σήμερα, σε συνθήκες που, όπως έχουμε εκτιμήσει, η αντεπαναστατική περίοδος που εκδηλώθηκε με τις ανατροπές του 1989-1991και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν έχει ακόμα κλείσει τον κύκλο της.
Από αυτό, κάποιοι οδηγούνται στο συμπέρασμα πως ο λαός, το κίνημα, το ΚΚΕ, πρέπει να υποταχθούν σε αυτόν τον αρνητικό συσχετισμό και να δώσει το ΚΚΕ έτσιστήριξη ή έστω ανοχή, λένε, σήμερα σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού για να ανακουφιστεί, λένε πάλι κάπως ο κόσμος, όπως παραμυθιάζονται.
Επειδή ξέρουμε ότι αρκετοί το σκέφτονται και καλοπροαίρετα, τους λέμε καθαρά και έντιμα: Ότι έτσι, όχι μόνο θα αναβάλλεται διαρκώς και θα απομακρύνεται ο στόχος της πάλης για μία πραγματικά εργατική – λαϊκή διέξοδο, αλλά ο λαός θα μετρά όλο και νέες απώλειες, περισσότερα χαμένα χρόνια, ανήμπορος θα δέχεται όλο και μεγαλύτερες επιθέσεις.
Και εδώ υπάρχει και μεγάλη ιστορική πείρα.
Το ΚΚΕ, αν και ποτέ δε συμβιβάστηκε, βέβαια, ποτέ δεν «τα βρήκε» με τον ταξικό αντίπαλο, όμως, έχει πληρώσει ακριβά όσες φορές στην ιστορία του, δοκίμασε τη συμμετοχή του σε αστικές κυβερνήσεις συνεργασίας.
Είτε σε ονομαζόμενες «δημοκρατικές», που θα οδηγούσαν τάχα στην πρόοδο και την ομαλή εξέλιξη, όπως μετά την απελευθέρωση από τον γερμανικό φασισμό – ιμπεριαλισμό, το 1944, που οδήγησε το λαό στην ήττα και τελικά στην απαράδεκτη συμφωνία παράδοσης στην αστική τάξη και τους Άγγλους, με τη συμφωνία της Βάρκιζας, είτε σε κυβερνήσεις «ειδικού ή έκτακτου σκοπού», όπως ονομάζονται, για να επιλυθούν δήθεν κάποια άμεσα προβλήματα είτε σκανδάλων, διαφάνειας, δημοκρατικής τάξης και βάλε , όπως το 1989, στα πλαίσια του ενιαίου τότε ΣΥΝ, αρχικά με τη ΝΔ για τρεις μήνες και μετά για τρεις μήνες και με το ΠΑΣΟΚ, που οδήγησε και σε μεγάλη κρίση το Κόμμα μας, αλλά και σε υποχώρηση συνολικά του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Το ΚΚΕ, έβγαλε όμως συμπεράσματα.
Μελέτησε και συνεχίζει να μελετά την ιστορία του, να διδάσκεται από αυτήν, να μην ξανακάνει ίδια ή παρεμφερή λάθη.
Το Κόμμα μας μελέτησε τη στρατηγική του, το νέο πρόγραμμά του, αυτή αποκρυσταλλώθηκε στο 19ο Συνέδριο το 2013.
Το 2015, το Κόμμα αντιστάθηκε και δεν έπεσε στη λούμπα της στήριξης ή της ανοχής μια κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόβαλε τότε συνθήματα, όπως ότι «θα σκίσει τα μνημόνια» με ένα άρθρο, ένα δημοφιλές σύνθημα της περιόδου εκείνης, μόνο και μόνο για να κρύψει βέβαιτον αντιλαϊκό χαρακτήρα των θέσεών του, αφού έτσι κι αλλιώς ήταν σύνθημα ασυμβίβαστο με τις ίδιες τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Η στάση, όμως, αυτή του ΚΚΕ σφυρηλατήθηκε σε πορεία χρόνων. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε την αντίστοιχη θέση του Κόμματος το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε προεκλογικά σε κυβερνητική συνεργασία, με πέντε σημεία, όπου το Κόμμα αρνήθηκε, αντιστάθηκε και κατέγραψε στις δεύτερες εκλογές, μεγάλη απώλεια της εκλογικής του δύναμης. Η ΚΕ, το Κόμμα, είχε προετοιμαστεί, είχε ήδη συζητήσει συλλογικά σε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη το 2011 την ιστορική πείρα περί μεταβατικών σταδίων κλπ, ενώ είχε αρχίσει η προετοιμασία για τη διαμόρφωση των θέσεων του νέου προγράμματος, εσωκομματικά, κι έτσι έγινε δυνατό να πάρει σωστή θέση απορρίπτοντας τη συνεργασία με αστικές κυβερνήσεις, παρά τη μεγάλη πίεση που ασκήθηκε τότε. Όμως, αυτό δεν είχε προλάβει τότε να αφομοιωθεί σε όλο του το εύρος από όλο το δυναμικό, πολύ περισσότερο από φίλους και οπαδούς, από ψηφοφόρους του Κόμματος, με αποτέλεσμα να αιφνιδιαστούν, αφού οι περισσότεροι δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένοι με τις θέσεις μας για τις ονομαζόμενες «μεταβατικές κυβερνήσεις» κλπ, αλλά έμεναν επηρεασμένοι κυρίως από παλιότερες επεξεργασίες του Κόμματος, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Σήμερα το ΚΚΕ, από πολύ καλύτερες θέσεις, με ωριμότητα, ιδεολογική και πολιτική επάρκεια μπαίνει στην εκλογική αναμέτρηση. Πλατιά έχει αναλυθεί η θέσης μας, λίγοι σήμερα δεν γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να δώσει ανοχή, στήριξη σε μια αστική, αντιλαϊκή κυβέρνηση, όποιο χρώμα κι αν έχει, όπως κι αν βαπτιστεί.
Το Κόμμα διαθέτει πρόταση λαϊκής εξουσίας – διακυβέρνησης, πρόταση ριζικών εκ βάθρων αλλαγών, ανατροπής του συστήματος, της δικτατορίας των μονοπωλίων.
Γιατί είναι το Κόμμα, το ΚΚΕ, που με ανείπωτες θυσίες στάθηκε και στέκεται πάντα υπερασπίζοντας από θέση αρχής τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα, έχει στόχο και σκοπό του να οδηγήσει την εργατική – λαϊκή πλειοψηφία πραγματικά στην εξουσία.
Οι τίμιοι άνθρωποι της χώρας μας, οι αγωνιστές, οι μαχητές της ζωής και του δίκιου, μπορούν να αντιληφθούν, να καταλάβουν τις θέσεις μας, το πρόγραμμά μας σήμερα.
Έτσι, μιλάμε εμείς καθαρά, με τους απλούς, με τους έντιμους ανθρώπους. Σε κάτι άλλους, τους κολλητούς των αφεντικών, των Αμερικάνων, των μνημονίων, της καπιταλιστικής σαπίλας, που έχουν και το θράσος να αποκαλούν εμάς «κολλημένους», επειδή, λέει, «περιμένουμε να έρθει ο λαός σε 2.500 χρόνια», αντί να στηρίξουμε τώρα αυτούς να ξανακαθίσουν στις βρώμικες καρέκλες τους και να συνεχίσουν το έργο των προηγούμενων, του Μητσοτάκη, τους απαντάμε αλλιώς…
Τους απαντάμε ότι ο δρόμος των μεγάλων ανατροπών ανοίγει πάντα από κάποιους τέτοιους “κολλημένους”, από κάποιους ασυμβίβαστους!!!
Και -δυστυχώς για αυτούς που τα εκστομίζουν αυτά- αυτός ο δρόμος θα αποδειχθεί πολύ πιο σύντομος από όσο υπολογίζουν.
Και θα τους πάρει αμπάριζα ο λαός και η νεολαία, όλους αυτούς μαζί, κλείνοντάς τους στα χρονοντούλαπα της ιστορίας…
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ναι! Η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών!
Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά στην ιστορία που ένα τέτοιο βαθύ σκοτάδι έκανε την εμφάνισή του.
Για αναλογιστείτε…
Το 1940, κατά την τριπλή φασιστική κατοχή της χώρας, μια χούφτα κομμουνιστές στην παρανομία, και άλλοι που δραπέτευαν από τις φυλακές και τις εξορίες, ξεκίνησαν τον αγώνα για να αναπτυχθεί η αντίσταση μέσα στις δύσκολες συνθήκες της φασιστικής σκλαβιάς, αλλά και της ηττοπάθειας και της αναμονής που καλλιεργούσαν στο λαό οι αστικές και άλλες συμβιβασμένες δυνάμεις.
Ξεκινώντας από αυτή την τρομερά δύσκολη αφετηρία, το Κόμμα μας αποτέλεσε το βασικό εμπνευστή, καθοδηγητή και αιμοδότη της ένοπλης λαϊκής Αντίστασης, έσωσε το λαό από την πείνα, δημιούργησε φύτρα της νέας εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές.
Αλλά και πολύ αργότερα, αφού πέρασαν και τα «Πέτρινα χρόνια», εγκαθιδρύθηκε η δικτατορία. Μέσα στην δικτατορία, με απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ιδρυόταν η ΚΝΕ το 1968, βρισκόμασταν στα μαύρα χρόνια της παρανομίας, των διώξεων, των βασανιστηρίων, των εξοριών, με τη στρατιωτική χούντα να φαντάζει τότε ακλόνητη.
Κι όμως, αυτή η απόφαση, έδωσε νέα πνοή και ορμή στην πάλη της νεολαίας, όπως μάλιστα αποτυπώνεται και στην παράνομη έκδοση της αντι-ΕΦΕΕ για το φοιτητικό κίνημα και τη δράση του από το 1967 μέχρι το 1973, που σας μοιράστηκε ως αναμνηστικό στο Συνέδριό σας.
Και σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, φτάσαμε μέχρι τις μεγάλες στιγμές της κατάληψης της Νομικής το Φλεβάρη του 1973 και της παλλαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, που φέτος κλείνουν τα 50 χρόνια τους.
Να είστε σίγουροι ότι και σήμερα συντελούνται μεγάλες διεργασίες. Έστω και αν μέχρι στιγμής είναι, κατά κύριο λόγο, όπως λέμε, «υπόγειες».
Δυνάμεις, που σχετίζονται με τις ίδιες τις αντιφάσεις του καπιταλισμού, για τις οποίες, όσο και αν ψάχνουν, δεν βρίσκουν γιατρειά, σπρώχνουν τον τροχό της ιστορίας και τίποτα δεν μπορεί να τον εμποδίσει να κυλήσει.
Ξέρουμε βέβαια ότι αυτό δεν θα γίνει αυτόματα. Απαιτεί την πρωτοπόρα δράση της εργατικής τάξης και της νεολαίας της.
Είμαστε, όμως, βαθιά πεπεισμένοι ότι βρισκόμαστε σήμερα σε καλύτερη θέση, για να ανταποκριθούμε στα μεγάλα καθήκοντά μας.
Εσείς είστε η γενιά των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, των αγωνιστών και αγωνιστριών, που θα κάνει τις σπίθες που υπάρχουν σήμερα να γίνουν πυρκαγιά και να μετατρέψουν τα σκοτάδια σε λαμπερό φως!!!
Ξεκινώντας από τις μάχες που έχουμε μπροστά μας, στους καθημερινούς ταξικούς, λαϊκούς αγώνες. Και στις εκλογές που έρχονται. Μπορούμε να κάψουμε τα αντιλαϊκά σενάρια. Να αντιμετωπίσουμε τους διπλούς εκβιασμούς!
Γιατί μόνο ο λαός μπορεί, σώζει το λαό στο δρόμο της ανατροπής, με πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ!
Με οδηγό τις συνεδριακές αποφάσεις, ανοίγουμε το δρόμο από σήμερα, γιατί όπως έγραφε ο Ναζίμ Χικμέτ: «την ορμή μας την έχουμε από τους αιώνες… Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές»… Για να «χτίσουμε ένα κόσμο λέφτερο ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα» …
Για το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό: Το σοσιαλισμό!
