O ακτιβισμός έρχεται πρώτος και η θεωρία έρχεται δεύτερη. Υπάρχουν τεράστια εμπόδια που αντιμετωπίζουν όσοι προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά κανένα δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να ακυρώσει τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο.
Το παρακάτω άρθρο το βρήκαμε στην βρετανική ιστοσελίδα huckmag, με ημερομηνία δημοσίευσης 19 Απριλίου 2023 και αρθρογράφο τον Jak Hutchcraft.
Υπάρχει ένας χώρος με επιβίβαση σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στο Μπράιτον. Σφηνωμένο ανάμεσα σε ένα Oxfam και ένα Card Factory, δεν έχει φανταχτερή σήμανση, καμία σαφή ένδειξη για το τι συμβαίνει μέσα ή αν ο χώρος είναι καν ανοιχτός. Αλλά στους πίνακες που καλύπτουν τα παράθυρα υπάρχουν μερικές λέξεις: «Για ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην αμοιβαία βοήθεια και την εθελοντική συνεργασία: ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Να δημιουργηθεί ένα μερίδιο στη γενική ευημερία για όλους – η κατάρριψη των φυλετικών, θρησκευτικών, εθνικών, φυλετικών και σεξουαλικών φραγμών – για να αντισταθούμε στα οικολογικά καταστροφή και να αγωνιστούμε για τη ζωή μιας γης». Βρίσκομαι στο Cowley Club – στο αναρχικό συνεταιριστικό κοινωνικό κέντρο και στον μουσικό χώρο του Μπράιτον. Μέσα υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο και ένας χώρος καφέ με τίτλους όπως Prison: A Survival Guide, A Primer on Anarchist Geography και Crass Reflections. Πιο πέρα μέσα στο δωμάτιο υπάρχει μια τεράστια ψηφιδωτή τοιχογραφία που γράφει Αμοιβαία Βοήθεια & Συνεργασία, δίπλα σε έναν τοίχο στολισμένο με αφίσες που γράφει πράγματα όπως END SIEGE IN GAZA και The Only Good Fascist is a Dead Fascist. Ένας πίνακας ανακοινώσεων στα δεξιά μου είναι γεμάτος φυλλάδια και φυλλάδια για το κυνήγι αλεπούδων, το φράκινγκ και τις επερχόμενες πανκ παραστάσεις. Αυτός ο εθελοντικός χώρος άνοιξε το 2003 και φιλοξενεί συναυλίες πολλές φορές το μήνα, καθώς και οργανώνει εργαστήρια και ομιλίες, προσφέρει δωρεάν βιβλιοθήκη, λειτουργεί τράπεζα τροφίμων και υπερηφανεύεται ότι αποτελεί τη βάση για «έργα αφιερωμένα στην κοινωνική αλλαγή της βάσης .» «Δημιουργούμε επίσης έναν χώρο όπου διάφορες αναρχικές ομάδες μπορούν να οργανωθούν, όπως κυνηγοί σαμποτέρ ή οποιοδήποτε άλλο είδος τοπικής αναρχικής ομάδας, αν θέλουν να σχεδιάσουν άμεση πολιτική δράση», μου λέει ο Φλωράλης, ένας από τους εθελοντές. Η 27χρονη αφιερώνει τον χρόνο της κάθε εβδομάδα στο βιβλιοπωλείο, το καφέ και τη βιβλιοθήκη, ενώ εργάζεται και αλλού με πλήρες ωράριο. «Σημαίνει επίσης να παρέχεις έναν ζεστό χώρο για τους ανθρώπους και να ταΐζεις ανθρώπους που πεινούν». Ο χώρος πήρε το όνομά του από τον Χάρι Κάουλι της πόλης, ο οποίος ήταν βασικό πρόσωπο στην καταπολέμηση του φασισμού τη δεκαετία του 1930, καθώς και στην οργάνωση και την εκστρατεία για τους άστεγους και τις μειονεκτούσες κοινότητες στο Μπράιτον.
Η ακροδεξιά δραστηριότητα κλιμακώνεται στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία χρόνια, με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης κατά των διαδηλώσεων και την αυξανόμενη ρητορική κατά των μεταναστών και των προσφύγων που τροφοδοτούν το μίσος από πάνω προς τα κάτω. Η αντιπολίτευση του Εργατικού Κόμματος ήταν σε μεγάλο βαθμό άδολη μετά την αποτυχία του σχεδίου Κόρμπιν, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να εγκαταλείψουν το κόμμα ή να εγκαταλείψουν εντελώς την πολιτική του Γουέστμινστερ. Επιπλέον, υπάρχει η απάντηση της κυβέρνησης στην πανδημία, η οποία αγνόησε τις συμβουλές των επαγγελματιών υγείας και επικεντρώθηκε στην παροχή κερδοφόρων συμβάσεων στους συντρόφους τους. Αυτό έθεσε την κοινωνική μέριμνα και το καθήκον στα χέρια του λαού. Σε αυτό το σκηνικό, αναρχικές αξίες έχουν αναδυθεί σε απροσδόκητα –και μάλιστα mainstream– μέρη. Ένα από τα οποία ήταν η απάντηση αμοιβαίας βοήθειας στην πανδημία. «Κάποιος μου έστειλε έναν σύνδεσμο για το One Show στο BBC. Ξέρεις, πραγματικά γυαλιστερό, χαρούμενο και χαρούμενο πρόγραμμα», μου λέει ο αναρχικός συγγραφέας Dr Jim Donaghey από το σπίτι του στο Μπέλφαστ. «Πολύ σπάνια βλέπεις κάτι πολιτικό εκεί, αλλά κάλεσαν έναν από τους ανθρώπους που δημιούργησαν το δίκτυο COVID Mutual Aid UK στον καναπέ για να συνομιλήσουν. Είναι αναρχικοί και κάθονταν εκεί και μιλούσαν για τις αρχές της αλληλοβοήθειας. Όλοι έγνεψαν καταφατικά, «Είναι υπέροχο. Όλοι βοηθούν ο ένας τον άλλον, αυτό είναι φανταστικό!» Υπήρχαν 4.300 ομάδες αμοιβαίας βοήθειας που δημιουργήθηκαν από εθελοντές κατά τη διάρκεια της πανδημίας για να βοηθήσουν στην παροχή τροφίμων και των άλλων βασικών αγαθών σε κοινότητες σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. από το Λονδίνο στο Νιούκαστλ, τη δυτική Ουαλία έως τη Γλασκώβη. Υπολογίζεται ότι αυτά τα έργα βάσης είχαν έως και τρία εκατομμύρια εθελοντές στο ύψος τους και τέσσερα στα δέκα κέντρα εξακολουθούν να είναι ενεργά. Μέχρι το τέλος του 2021, οι Τόρις προσπάθησαν να τους κατακτήσουν, αποκαλώντας την απάντηση «συντηρητισμό που διοικείται από την κοινότητα». Ωστόσο, ο Δρ Donaghey – ένας αυτοαποκαλούμενος «πανκ αναρχικός που εργάζεται στον ακαδημαϊκό χώρο» στο Πανεπιστήμιο του Ulster – εξηγεί ότι η αλληλοβοήθεια είναι στην πραγματικότητα ένα βασικό δόγμα του αναρχισμού. Ένα θέμα που έχει να κάνει με τους ανθρώπους «να βοηθούν ο ένας τον άλλον σε δημοκρατική βάση για να διασφαλίσουν ότι οι ανάγκες ικανοποιούνται και όχι να περιμένουν το κράτος να μπει και να το κάνει για αυτούς». Η φράση επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον Ρώσο αναρχικό και ανθρωπολόγο Πίτερ Κραπότκιν στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο Mutual Aid: A Factor of Evolution (1902) δηλώνει ότι είναι παρούσα και ουσιαστική σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και στο ζωικό βασίλειο. «Είναι βαθιά συνυφασμένη με όλη την προηγούμενη εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής», γράφει.
Μια άλλη βασική αναρχική πεποίθηση είναι η κατάργηση του συστήματος της αστυνομίας και των φυλακών. Παρά το γεγονός ότι είναι φαινομενικά μια από τις πιο ακραίες και διχαστικές ιδέες, έχει μπει επίσης στην κύρια συζήτηση τα τελευταία χρόνια. Μετά τη φρικιαστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ το 2020 και τα αμέτρητα άλλα βίντεο αστυνομικής βίας εναντίον έγχρωμων ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Black Lives Matter υιοθέτησε το #DefundThePolice ως ένα από τα σημεία εστίασής τους. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τη δολοφονία της Σάρα Έβεραρντ το 2021 και τη φυλάκιση του κατά συρροή βιαστή και πρώην αστυνομικού Ντέιβιντ Κάρικ τον περασμένο μήνα, πολλοί αμφισβητούν την αστυνομική εξουσία. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι ένας στους 100 αστυνομικούς στην Αγγλία και την Ουαλία αντιμετώπισε ποινικές διώξεις μόνο το 2022, προσθέτοντας περαιτέρω τη δυσπιστία του κοινού. Στο ραδιόφωνο του BBC τον Ιανουάριο, ακόμη και η συντηρητική επίτροπος της αστυνομίας και του εγκλήματος, Donna Jones, ζήτησε να «διαλυθεί» η Μητροπολιτική Αστυνομία μετά το επίπεδο διαφθοράς και χονδροειδών παραπτωμάτων που ήρθαν στο φως. «Πόσα χρήματα θα χρειαζόσουν το Συμβούλιο Τεχνών για να πυρπολήσεις ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, κάθε βράδυ, για ένα ταξίδι ενός μήνα στο Fringe;» Η Liv Wynter φωνάζει στην αρχή του αντιαστυνομικού παιχνιδιού τους How To Catch a Pig. «Για κάθε ίδρυμα που καίγουμε μέχρι κάτω, αφήστε κάτι να αναπτυχθεί στη θέση του». Η Λιβ είναι θεατρικός συγγραφέας, ερμηνευτής, αναρχικός και υποστηρικτής των καταργήσεων από το Λονδίνο. Χρησιμοποιούν την απόδοση και τη δημιουργικότητά τους ως τρόπο για να μοιραστούν τις ιδέες τους, είτε μέσω του Δελτίου Τύπου της πανκ μπάντας τους είτε μέσω του κολεκτίβα DJ Queer House Party. «Η DIY [πανκ] σκηνή είναι γεμάτη από πολύ νεοφιλελευθερισμό και στους ανθρώπους αρέσει το γαμημένο Wet Leg να λέει «γάμα τους Τόρις» κάθε δεύτερη μέρα, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα», μου λέει η Liv σε μια βιντεοκλήση. “Το How To Catch a Pig φέρνει κοντά ανθρώπους που οργανώνονται. Προσκαλούμε κόσμο σε συναντήσεις, μοιράζουμε οδηγούς επέμβασης της αστυνομίας και οδηγούς επέμβασης στάσης και αναζήτησης”.
Υπάρχουν αντιλήψεις για τους αναρχικούς ως βίαιους και για την αναρχία ως χάος. Έχοντας κατά νου την ομιλία της Liv για το κάψιμο των αστυνομικών αυτοκινήτων, τους ρωτάω αν αυτές οι αντιλήψεις είναι δίκαιες. «Για μένα, είναι μια στιγμή «δεν πρόκειται να είναι εύκολη»», λένε. «Η επανάσταση δεν πρόκειται να είναι ένα πολύ απλό πράγμα. Θα είναι μακρύ και δύσκολο και δύσκολο, και η αστυνομία θα γίνει μεγαλύτερη και πιο δυνατή, και θα πρέπει να πάρεις ένα όπλο στη συμπλοκή, ξέρεις τι εννοώ;» Όπως γράφει η Sarah Lamble στο βιβλίο της Κατάργηση της Αστυνομίας, η κατάργηση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα μοναδικό ή επαναστατικό γεγονός αλλά ως μια συνεχής διαδικασία – «ένας τρόπος ζωής και μια συλλογική προσέγγιση στην κοινωνική αλλαγή». Σε όλη την ιστορία, η κοινωνική αλλαγή οδηγήθηκε από σκληρές μάχες. Είτε πρόκειται για τα δικαιώματα των γυναικών, για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων ή για το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, τόσο η βίαιη όσο και η μη βίαιη άμεση δράση έχουν χρησιμοποιηθεί σε διάφορους βαθμούς για να κερδίσουμε οποιεσδήποτε ελευθερίες απολαμβάνουμε σήμερα. Ο Floralis μπήκε στον αναρχισμό διαβάζοντας για τον ακτιβισμό του Martin Luther King Jr, του Malcolm X και των Black Panthers ως έφηβος. «Μεγάλωσα ως έγχρωμος άνθρωπος σε μια αρκετά λευκή πόλη. Μπήκα σε μεγάλη ιστορία ακτιβιστών επειδή βίωνα ρατσισμό, αλλά δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε». Ως μη δυαδικό έγχρωμο άτομο, εξηγεί, ότι το να είναι αναρχικός είναι μέρος της ταυτότητάς της. «Αν περιηγηθείτε στο Μπράιτον, υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο τα περισσότερα τρανς άτομα που συναντάτε είναι αναρχικοί», εξηγεί. «Είναι επειδή εμείς ως κοινότητα έχουμε βοηθήσει τους εαυτούς μας περισσότερο από όσο μας έχει βοηθήσει η κυβέρνησή μας. Αν περιμένουμε να μας φροντίσει κάποιος άλλος, τότε απλά δεν θα επιβιώσουμε». Ακριβώς όπως ο Floralis, ο καθένας με τον οποίο μίλησα είχε τα δικά του προσωπικά σημεία εισόδου στον αναρχισμό που δεν συνεπάγεται απαραιτήτως τη χύτευση βιβλίων πολιτικής ιστορίας ή θεωρίας για να καταλάβεις τις βασικές του αξίες. Η μουσική, ειδικά το πανκ, είναι πύλη για πολλούς. Ο Dr Donaghey συνεπιμελήθηκε το Smash The System! – ένα βιβλίο που εξετάζει τη σχέση μεταξύ αναρχικού πανκ και αντίστασης, που καλύπτει συγκροτήματα, ακτιβιστές και αναρχικά κινήματα από την Κροατία μέχρι την Κίνα. Μεταξύ των συνεντεύξεων του είναι ο Asel Luzarraga, ένας Βάσκος μουσικός και συγγραφέας που πλαισιώθηκε και καταδικάστηκε για τρομοκρατία από την κυβέρνηση της Χιλής αφού έγραψε ιστολόγια που συζητούσαν τη βία του κράτους της Χιλής κατά των ιθαγενών Μαπούτσε.
Πιο κοντά στο σπίτι, το black metal συγκρότημα Dawn Ray’d κυματίζει τη μαύρη σημαία από τότε που συνήλθαν στο Λίβερπουλ το 2015. «Η αναρχία προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη Anarkhia, που σημαίνει απλώς χωρίς κυβερνήτες», τραγουδιστής και βιολονίστας/τραγουδιστής Simon Barr μου λέει. «Νομίζω ότι είναι μια θαυμάσια εξήγηση, γιατί δεν σημαίνει χάος. Δεν σημαίνει απαραίτητα βία». Συνεχίζει λέγοντας ότι στην πραγματικότητα είναι ο καπιταλισμός που είναι εγγενώς βίαιος. «[Ο καπιταλισμός] χρησιμοποιεί τη βία για να κλέψει πόρους από όλο τον κόσμο. Μετακινεί και καταστρέφει και σκοτώνει αυτόχθονες πληθυσμούς που βρίσκονται στο δρόμο. Η βία είναι παντού γύρω μας όλη την ώρα. Μπορεί να μην το υποφέρετε μόνοι σας, αλλά συμβαίνει. Οπότε πιστεύω ότι όταν κάποιος ξεσπά ένα παράθυρο ή χτυπά γροθιές στο πρόσωπο ενός φασίστα στο κέντρο μιας πόλης, είναι τόσο κακό όσο τα εγκλήματα κατά της γης και τα εγκλήματα κατά των ανθρώπων που βλέπουμε να διαπράττονται συνεχώς από την άρχουσα τάξη;» Παρά τις μαχητικές απόψεις τους, ο Dawn Ray’d εμφανίστηκε πρόσφατα στο εξώφυλλο του Kerrang! – το μεγαλύτερο ροκ περιοδικό στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Ήμουν πολύ προσεκτικός σε αυτόν τον νέο δίσκο για να είμαι όσο πιο πολιτικά άμεσος μπορώ, στιχουργικά», λέει ο Barr. «Προσπαθούμε να ζήσουμε αυτές τις ιδέες στην καθημερινή μας ζωή, στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Δεν έχουμε αποδυναμώσει καθόλου τις πεποιθήσεις μας. Για πολλούς ανθρώπους η έκκληση είναι η μαχητικότητα, νομίζω». Ωστόσο, δεν ήταν ένα ομαλό ταξίδι για το τρίπτυχο. Η black metal σκηνή είχε πρόβλημα με τον φασισμό και τον νεοναζισμό από τις απαρχές της στη Νορβηγία στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Στη Βρετανία υπήρξαν άμεσοι δεσμοί μεταξύ μουσικών του black metal και ακροδεξιών τρομοκρατικών ομάδων όπως το Order of the Nine Angles. «Παίξαμε ένα αντιφασιστικό φιλανθρωπικό σόου και βγάλαμε μια φωτογραφία με μια σημαία αντιφασιστικής δράσης έξω από το χώρο στο Lewisham. Αυτή η φωτογραφία [που απεικονίζεται παραπάνω] ανατινάχθηκε», λέει ο Barr. «Έχουμε ένα σωρό κακοποιήσεις στο διαδίκτυο. Ένα σωρό απειλές θανάτου. Όπως, εκατοντάδες και εκατοντάδες αρνητικές απαντήσεις σε αυτό». Αντί να τους τρομοκρατήσει, όμως, έκανε το συγκρότημα να διπλασιάσει τις αξίες του. Το νέο τους άλμπουμ, To Know The Light, δεν αφήνει πολλά σε ερμηνεία, ανοίγοντας με το κάλεσμα για δράση: «Γάμησε την αστυνομία, γκρέμισε τις φυλακές, γάμα το κράτος, διατάραξε τους μηχανισμούς του. Ρίξτε το ύφασμά του, δράση τώρα!».
Όπως δείχνει η αντίδραση στη φωτογραφία του Dawn Ray’d, οι σύγχρονες πολιτικές εντάσεις συχνά εμφανίζονται στο σύγχρονο πεδίο μάχης των social media. Ωστόσο, πολλά αναρχικά μηνύματα πολλαπλασιάζονται στον έντυπο τύπο, μεταφέροντας μια μακρά παράδοση αναρχικών εφημερίδων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στο Λονδίνο, συναντώ τον Τζορτζ και την Οριάνα, οι οποίοι είναι μέλη της Dog Section Press – ένας μη κερδοσκοπικός εκδότης που κυκλοφορεί αμέτρητα βιβλία και που διευθύνει μια τριμηνιαία εφημερίδα που ονομάζεται DOPE. Με αναγνωστικό κοινό περίπου 30.000 (για το πλαίσιο, αυτό είναι περισσότερο από το The Spectator) κυρίως στο Λονδίνο, το Μπρίστολ και το Μάντσεστερ, το DOPE δίνεται σε πλανόδιους πωλητές δωρεάν για να πουληθεί για 3 £ το αντίτυπο, γεγονός που του χάρισε το παρατσούκλι του «αναρχικού Μεγάλο Ζήτημα.” Αυτό συγκεντρώνει 360.000 £ ετησίως για τους πωλητές, πολλοί από τους οποίους είναι ευάλωτοι, άστεγοι ή ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. «Έχουμε ένα τμήμα που μιλά για την εργασία, ένα τμήμα που μιλά για την απελευθέρωση και ένα τμήμα που μιλά για τη φυλακή. Τα υπόλοιπα άρθρα είναι κάθε λογής πράγματα», εξηγεί η Oriana, που σχεδιάζει τα περιοδικά, καθώς καθόμαστε στον επάνω όροφο στο μακροχρόνιο αναρχικό βιβλιοπωλείο Freedom του Whitechapel. Η Oriana συχνά συνεργάζεται με καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως ο καλλιτέχνης του Sheffield Phlegm, ο οποίος ειδικεύεται σε τεράστιες, σουρεαλιστικές τοιχογραφίες δρόμου με πλάσματα τύπου Bosch και ακατόρθωτα μηχανήματα. «Τα όμορφα πράγματα δεν είναι μόνο για πλούσιους ανθρώπους», προσθέτει. «Είναι για όλους». «Προσπαθούμε να συμπεριλάβουμε διαχρονικές ιδέες», προσθέτει ο George. «Δυστυχώς, τόσα πολλά από τα πράγματα που πολεμούσαν πριν από 100 χρόνια εξακολουθούν να είναι απολύτως επίκαιρα τώρα. Η περιουσία, η στέγαση, η φυλακή, η εργασία, όλοι αυτοί οι αντικαπιταλιστικοί αγώνες εξακολουθούν να είναι απολύτως επίκαιροι. Τα προβλήματα με την αστυνομία, τους ιδιοκτήτες, την ιδιοκτησία γενικά, όλες αυτές οι μεγάλες ιδέες είναι διαχρονικά». Η κατάσταση και η ανισορροπία μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων είναι επίσης αναμφισβήτητα χειρότερη τώρα από ό,τι πριν από πενήντα χρόνια. Με συμβάσεις μηδενικών ωρών, έλλειψη ασφάλειας εργασίας, αυτοματισμούς και μαζικές απεργίες (συμπεριλαμβανομένης μιας ολικής απεργίας στο NHS για πρώτη φορά στην ιστορία), οι αγώνες που έδιναν οι άνθρωποι στις αρχές του 20ου αιώνα είναι πολύ ζωντανοί σήμερα.
Αυτή η ιδέα των επαναλαμβανόμενων αγώνων επαναλαμβάνεται από τον Jay Kerr, έναν αναρχικό από το Λονδίνο που διευθύνει την εκστρατεία κατά του sweatshop No Sweat. Μου λέει από το τηλέφωνο ότι νιώθει ότι δίνει έναν παλιό αγώνα, όχι έναν νέο. «Οι μεγάλες μάρκες που εκμεταλλεύονται ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες και στον παγκόσμιο Νότο είναι απλώς μια επέκταση αυτού που συνέβη πριν από 100 χρόνια στο ανατολικό άκρο του Λονδίνου. Πολλές από τις λύσεις είναι επίσης παρόμοιες, όσον αφορά τους εργαζόμενους να μαζεύονται και να οργανώνονται και να αγωνίζονται για καλύτερους μισθούς και συνθήκες και πράγματα». Συνεχίζει αναφέροντας την Έμμα Γκόλντμαν, μια εργάτρια στο sweatshop που έγινε αναρχική επαναστάτρια, η οποία ανέλαβε άμεση δράση κατά των ειδοποιητηρίων στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο αείμνηστος ανθρωπολόγος και ακτιβιστής David Graeber υποστήριξε σε ένα δοκίμιο του 2004 ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ένας αιώνας αναρχικής επανάστασης. Προσθέτει τον αναρχισμό στο σύγχρονο πολιτικό μας τοπίο και επαινεί τις θετικές αλλαγές στην αναρχική δράση και σκέψη. Υπογραμμίζει επίσης τις «λεπτομέρειες» που λείπουν στο όραμα, όπως συγκεκριμένες εναλλακτικές λύσεις στα σύγχρονα νομοθετικά σώματα, δικαστήρια και αστυνομία, καθώς και πώς θα επιτευχθεί ένα αναρχικό πολιτικό όραμα με μη εξουσιαστικό τρόπο. Πέρα όμως από τα ακαδημαϊκά κείμενα, οι αναρχικές πεποιθήσεις δεν έχουν νόημα, εκτός κι αν τεθούν σε εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο. Είτε αυτό παρέχει τροφή και καταφύγιο σε όσους το χρειάζονται όπως το Cowley Club, μάχεται ενεργά τη γρήγορη μόδα όπως ο Jay at No Sweat, είτε παρέχει ένα παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος, όπως τα έργα αλληλοβοήθειας που εξακολουθούν να είναι διάσπαρτα σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Για τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησα, ο ακτιβισμός έρχεται πρώτος και η θεωρία έρχεται δεύτερη. Υπάρχουν τεράστια εμπόδια που αντιμετωπίζουν όσοι προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά κανένα δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να ακυρώσει τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο. Για να παραθέσω το προαναφερθέν δοκίμιο του David Graeber, «Είναι ξεκάθαρα μια μακροπρόθεσμη διαδικασία. Αλλά τότε, ο αναρχικός αιώνας μόλις ξεκίνησε».
Είτε είσαι αναρχικός είτε όχι, με την κοινωνική αναταραχή, την κρίση κόστους ζωής, την κλιματική κρίση, τις θρασύδειλες καταχρήσεις εξουσίας που βλέπουμε και την αυξανόμενη ανισότητα, είναι δύσκολο να μην αισθανόμαστε ότι το σημερινό σύστημα μας απογοητεύει. Στην πρόσφατη έκδοση του DOPE, ένας συγγραφέας που ονομάζεται «C» μας περιγράφει ως «ενοχοποιημένους σε ένα είδος καπιταλισμού ζόμπι: «Κανείς δεν πιστεύει πραγματικά σε αυτό, δεν είναι πια πραγματικά ζωντανός, αλλά εξακολουθεί να σκοντάφτει, αρνούμενος να πεθάνει. ” Έχοντας αυτό κατά νου, αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι ψάχνουν αλλού για απαντήσεις; Λειτουργεί πράγματι το σύστημα για κανέναν εκτός από τους εξαιρετικά πλούσιους αυτή τη στιγμή; Και δεν εξαρτάται από εμάς, τους ανθρώπους, να κάνουμε τον κόσμο πιο δίκαιο, πιο ευγενικό μέρος; Στο παρελθόν μπορεί να ήταν εύκολο να αγνοήσουμε τα ζητήματα που αντιμετωπίζει κατά μέτωπο ο αναρχισμός, όπως η απασχόληση, η ανισότητα, η καταπίεση και η αστυνομική διαφθορά, αλλά το 2023 αυτά τα ζητήματα ήρθαν να χτυπήσουν όλες τις πόρτες μας, δυνατά και πιο επειγόντως από ποτέ πριν.
Μετάφραση: Τροχιά στο Άπειρο
