Από Μεταφραστική Ομάδα Wormhole
Βιβλιοθήκηένα άρθρο του Giorgio Agamben για τη διπλή άρνηση του Ιουδαϊσμού.
η διπλή άρνηση είναι αφενός η υιοθέτηση του χριστιανικού εθνοκράτους (αυτό σημαίνει ότι το κράτος του στατικού εβραίου είναι μόνο η καλύτερη δημοκρατία της μέσης ανατολής -και όχι μόνο- αφού ρυθμίζει την καταστολή που εξαπολύει ανάλογα με το μέτρο της απειλής, από απλή σύσταση. έως πολεμική εμπλοκή -ας θυμηθούμε στα καθ’ημάς τις φήμες για στρατιωτική επέμβαση τον δεκέμβρη του ´08) και άρα την άρνηση του κράτους που προσδοκούν οι ορθόδοξοι εβραίοι με τον ερχομό της μεσσίας και αφετέρου η άρνηση της εξορίας, κάτι που στη δική μας γλώσσα συνιστά το δίπολο του στατικού και του περιπλανώμενου εβραϊκού.
από την πλευρά μας θεωρούμε ότι ο αντιτσιγγανισμός και ο αντισημιτισμός είναι το μίσος του στατικού μέσου ευρωπαίου απέναντι στην περιπλάνηση, στο φαντασιακό του οποίου έχει γίνει μία αντιστροφή και ένας διαχωρισμός ταυτόχρονα:
ενώ ασυνείδητα -ή μη- μισεί την άεργη και οκνηρή άρχουσα τάξη που εξουσιάζει τα πάντα και έχει τον πλούτο χωρίς τη βαναυσότητα του μόχθου έχει διαχωρίσει και έχει διοχετεύσει το μίσό του, όχι στην άρχουσα τάξη ως υποκείμενο διότι η φοβάται, όχι στην άρχουσα ως τάξη. κοινωνική σχέση, διότι θέλει να επωφεληθεί από ψίχουλα και τις υποσχέσεις,
έχει διοχετεύσει το μίσος του λοιπόν στα περιπλανώμενα υποκείμενα των εβραίων και των τσιγγάνων, αναγάγοντας τον εβραίο σε υπεράνθρωπο -που θέλει να γίνει αλλά μισεί κιόλας- που ελέγχει με ένα αόρατο χέρι θεσμούς, τράπεζες κλπ. και τον τσιγγάνο σε υπάνθρωπο, -που θέλει να γίνει αλλά μισεί κιόλας- άεργο και οκνηρό, ανέμελο και παραβατικό.
αν όλα αυτά σας φαίνονται κάπως μεταφυσικά, συγγνώμη αλλά δεν φτιάξαμε εμείς τους κανόνες δημιουργίας του χρήματος. κάποτε ο δανεισμός με τόκο ήταν απαγορευμένος στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία έως τον 15 αιώνα. οι άνθρωποι σαράφηδες έγιναν σιγά-σιγά άνθρωποι εβραίοι, και σιγά σιγά η οικονομική εξαθλίωση του χρέους οδήγησε στην συλλογική ευθύνη, ένας πάπας άλλαξε γνώμη και κάπου στη φλωρεντία αν δεν κάνουμε λάθος η πρώτη τράπεζα των μεδικών με τη μορφή που ξέρουμε σήμερα. επόμενο ήταν ο ανταγωνισμός και η σιγά σιγά η οικονομική ανάπτυξη που οδήγησε άλλου, στην συλλογική ευθύνη. από την άλλη, η οικονομία της ωφελιμότητας και η φιλοπονία βρήκε τον αποδιοπομπαίο τράγο της στους τσιγγάνους.
σαφώς και υπάρχουν αρκετοί άλλοι λόγοι που θα εξηγούσαν το μίσος απέναντι στους περιπλανώμενους, ωστόσο η παραπάνω αναφορά έγινε γιατί εκεί που θέλουμε να σταθούμε είναι η ταχυδακτυλουργική μετάβαση από την επίθεση στις κοινωνικές σχέσεις, στην επίθεση στα διαχωρισμένα υποκείμενα που υποτίθεται ότι είναι κύριοι των σχέσεων αυτών. .
οι στατικοί μέτροι ευρωπαίοι κατάφεραν και έδιωξαν τους εβραίους από την ευρώπη – ενώ παράλληλα περιόρισαν τους τσιγγάνους σε γκέτο τύπου ζαφύρι, όπου μία αστυνομική ή στρατιωτική εργασία δεν φαντάζει και απίθανα στις μέρες μας- δημιουργώντας, τι άλλο, τους στατικούς εβραίους που έχουν μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου τους δημιουργώντας με τη σειρά τους τη διαχωρισμένη και αντεστραμμένη άρνηση της δικής τους εξορίας, τους παλαιστίνιους μετα-τσιγγάνους, αν είναι δόκιμο αυτό, συνοδευόμενη από αντίστοιχη φρίκη.
βλέπετε, όλη αυτή η βαρβαρότητα συμβαίνει διαχρονικά χωρίς να γίνει ουδεμία αναφορά για τους μαύρους.
και αυτό είναι ακόμη ένα ακόμη ταχυδακτυλουργικό χαρακτηριστικό της κυρίας ιδεολογίας -όπου ο φυλετικός πυλώνας χαριεντίζεται με τον ταξικό και τον έμφυλο- να γίνεται αδιόρατη ως κοινωνική σχέση και άρα να είναι στο απυρόβλητο.
Εικόνες:
