από ΚΕΔ – AVANTGARDE
ΑναλύσειςΤελείωσε η περίοδος στην οποία θα κάνει μόνη της η Ουκρανία τη βρωμική δουλειά. Τώρα καλούνται όλοι οι σύμμαχοι να πολεμήσουν για τα προνόμια τους επί του υπόλοιπου πλανήτη. Αυτό σημαίνει ότι παύει και η περίοδος που το ελληνικό κράτος λειτουργούσε απλώς σαν κέντρο ανεφοδιασμού και υποστήριξης της Ουκρανίας και του Ισραήλ. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει πλέον τα σύνορα της Δύσης και υπό αυτή την έννοια καθίσταται μία από τις λόγχες που θα αξιοποιηθούν εναντίον της ανυπότακτης ανατολής. Η άμυνα της γίνεται πλέον ευρωπαϊκή υπόθεση. Η πορεία προς αυτό το μετασχηματισμό ήδη λαμβάνει χώρα, καθώς όπως είδαμε η Κύπρος λειτουργεί προς τον όφελο του Ισραήλ και υποστηρίζει τις επιχειρήσεις εναντίον των Χούθι. Η Ελλάδα λοιπόν δεν είναι θύμα, αλλά θύτης . Είναι κομμάτι της συμμαχίας που θέλει να γυρίσει τον πλανήτη πίσω στον 18ο αιώνα και τη σκλαβιά. Τα άλλα συνθήματα περί λεφτεριάς, ανεξαρτησίας από την «ξενόδουλη» κυβέρνηση, δεν χάνουν απλώς το όποιο περιεχόμενο τους, αλλά λειτουργούν στην αντίθετη κατεύθυνση. Η ακροδεξιά κάνει την ίδια αντιπολίτευση, εννοώντας βέβαια «την καταπίεση που δέχεται η Ελλάδα από μουσουλμάνους, τούρκους, Μακεδόνες και Αλβανούς». Και αυτό πώς αντιμετωπίζεται; Με το να λέμε ότι καταπιεζόμαστε από τους Γερμανούς και τους Αμερικάνους; Αυτό δεν δημιουργεί τίποτα άλλο παρά σωβινισμό, θυμίζοντας τον Τράγκα και τους ΑΝΕΛ με αριστερό περίβλημα. Αλλά κυρίως δεν αντιμετωπίζει την κυρίαρχη προπαγάνδα και την πολιτική της ακροδεξιάς. Όποιος νεολαίος πειστεί ότι το πρόβλημα του είναι τελικώς οι «τούρκοι που θέλουν να μας πάρουν τα νησιά μας» δεν πρόκειται να γίνει κομμουνιστής. Εθνική θα γίνει, όσο και αν προσπαθεί το ΚΚΕ να τον οργανώσει μιλώντας για προκλητική και αναθεωρητική Τουρκία.
Το αποτέλεσμα των ευρωλόγων σηματοδοτεί σημαντικά σημαντικά για την πορεία της Αυτοκρατορίας .
Από το «διεθνές» όραμα του Ναζισμού…
Ο ναζισμός, ακόμα και αν μας φαίνεται παράξενο, δεν ήταν απλώς ένα εθνικό κίνημα, περιοριζόμενος στα στενά συμφέροντα της γερμανικής αστικής τάξης. Ο ναζισμός ήταν μια διεθνής πρόταση για τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις -και όχι μόνο- για μια νέα οργάνωση του μεταπολεμικού καπιταλισμού. Ο άξονας δεν επιβλήθηκε μόνο να αρπάξει τις γαλλοβρετανικές αποικίες και να μετατρέψει τη Σιβηρία σε μία νέα Αφρική. Αντιπροσώπευε μία εναλλακτική πρόταση για την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία , μέσω της βίαιης ενσωμάτωσης των αποικιακών δυνάμεων σε ένα ενιαίο σύστημα υπό την ηγεσία των Γερμανών.
Πολλά ευρωπαϊκά κράτη τώρα που το λέμε δεν αντικαταστάθηκαν και ιδιαίτερα στους Γερμανούς. Η Ευρώπη δεν κατακτήθηκε απλώς από τους Ναζί. Οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις -με εξαίρεση την αντίσταση των πιο αγγλόφιλων τάσεων- εν τέλει συνθηκολόγησαν με τη γερμανική πρόταση για τον κόσμο. Άλλωστε και χώρες, όπως η Γαλλία, η Ολλανδία και η Δανία και άλλες, κατά τη διάρκεια του πολέμου διοικούνταν κανονικά από τον κρατικό τους μηχανισμό με περιορισμένη γερμανική στρατιωτική επιτήρηση. Τα κράτη αυτά λειτουργούσαν κανονικά όπως παλιά, και ενσωματωμένα στη ναζιστική στρατιωτική μηχανή. Οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις και ο κρατικός τους μηχανισμός όχι μόνο συσπειρώθηκαν αλλά και πολέμησαν δίπλα στη λάβαρα του άξονα . Τα ευρωπαϊκά κράτη εντάχθηκαν στο ναζιστικό μηχανισμό και συμμετείχαν στις στρατιωτικές εκστρατείες. Ο κόσμος απόπατος που συμμάχησε με τους ναζί συμμετείχε κανονικά στη γενοκτονία των Εβραίων και τις δολοφονίες των κομμουνιστών. Καμία ελληνική αστική τάξη δεν ήταν αντιναζιστική, ούτε πολέμησε για καμία εθνική ανεξαρτησία . Αν πολέμησε για κάτι, αυτό ήταν για τη διατήρηση του ελληνικού κράτους στην αγγλοσαξονική ιμπεριαλιστική σφαίρα επιρροής. Κατά τα άλλα αυτοί που έμειναν στην Ελλάδα συνεργάστηκαν κανονικά με τους Ναζί, παίρνοντας ξανά το πλευρό των συμμάχων, όταν το ναζιστικό πρότζεκτ κατέρρευσε.
Δεν ήταν τυχαίο το σύνθημα περί Λευκής Φυλής, το οποίο ξεπερνούσε τις προηγούμενες εθνικές διαφοροποιήσεις. Αυτές οι φαντασιώσεις κυκλοφορούσαν ευρέως σε όλη την Ευρώπη, αντιπροσωπεύοντας τη ρατσιστική διοικητική σαπίλα που κυβερνούσε στις αποικίες. Αυτές οι «διεθνικές» τάσεις του ναζισμού δεν ήταν το αποτέλεσμα απλώς όμως της ιδεολογίας. Αυτό το σύνθημα αντανακλούσε την προοπτική μίας ενότητας των αποικιοκρατικών εθνών, ξεπερνώντας τα έως τον πρώτο στενά εθνικά σύνορα. Κυρίως όμως αντανακλούσε τα πραγματικά αδιέξοδα του ίδιου του αποικιακού συστήματος: Ο αποικιακός κόσμος έπρεπε να ενωθεί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης για να διασώσει ολόκληρο το σύστημα εκμετάλλευσης που εγκαινιάστηκε για πρώτη φορά από τους κονκισταδόρους. Επίσης δεν μπορούσε μια Ολλανδία να ελέγχει ολόκληρη την Ινδονησία , ένα Βέλγιο ολόκληρο Κονγκό , μια Γαλλία την μισή Αφρική και την ΝΑ Ασία κλπ . Ακόμα και η ίδια η Βρετανική Αυτοκρατορία αναγκάστηκε να δώσει ανεξαρτησία σε ορισμένες αποικίες της λόγω της αδυναμίας της να περιφρουρήσει όλο τον κόσμο. Αυτό επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια και από τα νικηφόρα αντιαποικιακά κινήματα του 50′ και του 60 ‘ που πέταξαν στα τσακίδια τους λευκούς αποίκους στον παγκόσμιο Νότο. Τα επιμέρους κράτη δεν μπορούσαν να ελέγξουν τον πλανήτη τεμαχισμένο, όμως μια ενωμένη λευκή αποικιοκρατία είχε περισσότερες δυνατότητες. Στο εσωτερικό πεδίο ο ναζισμός υποσχόταν μία περισσότερο κεντρικά οργανωμένη οικονομία, που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τις υπόλοιπες αποικιακές δυνάμεις. Ο ναζισμός σκόπευε να αναδιοργανώσει την ολόκληρη ευρωπαϊκή οικονομία, ώστε αυτή να μπορέσει να κρατήσει υπό χαλκά τον υπόλοιπο πλανήτη.
… στην Αυτοκρατορία, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ
Για τους παραπάνω λόγους το τσάκισμα του ναζισμού αντιπροσώπευε μία γενικότερη ήττα των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Η κατάληψη του Βερολίνου μπορεί να έφραξε την ευρωπαϊκή ενοποίηση υπό γερμανικές πλάτες, αλλά αυτό δεν σήμανε την παύση της. Απλός συνεχίστηκε με νέα μορφή. Η έλευση των Αμερικάνων δεν σήμανε ποτέ τη διάλυση της Γερμανίας και των άλλων αποικιοκρατών. Οι Αμερικάνοι δεν κατέκτησαν, ούτε λήστεψαν, ούτε αποίκησαν την Ευρώπη . Οι Αμερικάνοι δεν ήθελαν να αρπάξουν από την Ευρώπη καμία πηγή υπεραξίας, αλλά να την ξαναστήσουν στα πόδια της εναντίον της ΕΣΣΔ και του παγκόσμιου Νότου . Η Γερμανία ήταν και ήταν ένα από τα πόδια των πρωτοκοσμικών, άμα αυτό σπάσει καταρρέει όλο το σύστημα. Αυτό το ήξεραν οι Αμερικάνοι για αυτό και ξανάστησαν τα καταρρεύοντα ευρωπαϊκά κράτη στα πόδια τους μέσω ενός νέου μοντέλου αμοιβαίας εκμετάλλευσης του κόσμου -και αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ- με την ηγεμόνα τις ίδιες. Φυσικά αυτό σήμαινε και ένα περιορισμό στην άσκηση αυτόνομης πολιτικής, αλλά τι σημασία είχε αυτό όταν η μισή Ευρώπη ήταν κόκκινη; Άλλος δρόμος για τη διατήρηση της αποικιοκρατίας δεν υπήρχε.
Για αυτό οι ΗΠΑ ενίσχυσαν την Ευρωπαϊκή οικονομία με τα σχέδια Μάρσαλ , καθώς και την Ιαπωνία αποτελώντας τον βασικό λόγο για τον οποίο υπάρχουν ακόμα. Έθεσαν τα θεμέλια της νέας αποικιοκρατίας , σπάζοντας τον ανταγωνισμό και τον προστατευτισμό μεταξύ των τέως ατομικών ιμπεριαλισμών και συγκροτώντας ένα σύστημα αμοιβαίας αλληλεξάρτησης μεταξύ τους, το οποίο επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας. Τα πρωτοκοσμικά έθνη , η Δύση ή η Αυτοκρατορία (το ίδιο σημαίνουν όλα αυτά) αρχίζουν να συμβαδίζουν όλο και πιο στενά μεταξύ τους. Ανοίγουν ο ένας στον άλλον τις οικονομίες και το εμπόριο τους. Δημιουργούν συνθήκες συγκρότησης ενός πολυεθνικού (δυτικού) κεφαλαίου, φτιάχνουν υπερεθνικούς μηχανισμούς ρύθμισης της παγκόσμιας οικονομίας υπέρ των εθνών-κρατών της Αυτοκρατορίας, οικοδομούν ένα ενωμένο στρατό (ΝΑΤΟ) και άλλα.
Στην ευρωπαϊκή σκηνή βλέπουμε μία αργόσυρτη προσπάθεια πολιτικής, οικονομικής και τελευταίας αμυντικής ενοποίησης. Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, ΕΟΚ, ευρώ, Ε.Ε. και τώρα ευρωστρατός . Η αυτοκρατορία στο έδαφος κινείται στην ίδια κατεύθυνση με τη ναζιστική Γερμανία, εν πολλοίς προσπαθώντας να λύσει τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπισε το αποικιακό σύστημα από τον μεσοπόλεμο. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η ενοποίηση δεν συμβαίνει μονομιάς και πραξικοπηματικά με τον γερμανικό τρόπο. Η αποστρατιωτικοποίηση του 45′ ανέβαλε τα σχέδια τους για 70 χρόνια. Όμως ο Βρετανός καπιταλισμός επιθυμεί την ενοποίηση του, ως το ανατολικό άκρο της αυτοκρατορίας.
Σε αυτή την προσπάθεια οι δευτεροκλασάτες αστικές τάξεις της Ευρώπης δεν εισήλθαν με όρους κατάκτησης αλλά με όρους συνεργασίας περιλαμβάνοντας μάλιστα και επαυξημένα δικαιώματα (βέτο, μη αναλογικότητα στο ευρωκοινοβούλιο). Φυσικά στο πρότζεκτ εισέρχονται τα Βαλκάνια και η Κεντρική Ευρώπη – όχι ακριβώς ως ισοτιμίες συνεργάτες εφόσον υπάρχει εσωτερική ιεράρχηση, παρ’ όλα αυτά ακόμα κι έτσι το όφελος είναι τεράστιο -, ενώ ξοδεύοντας δις για την ανοικοδόμηση των οικονομιών τους υπό καπιταλιστικούς όρους . Όπως οι ΗΠΑ δεν αποίκησαν την Ευρώπη, έτσι και τα δευτεροκλασάτα έθνη και κράτη που εισέρχονται στην Ε.Ε. δεν προορίζεται να έχει το ρόλο αποικιών του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε.
Αν αυτές οι περιοχές προβλεπόταν να έχουν ρόλο αποικίας, κάτι σαν την Αφρική και την Ασία, γιατί έχουν βαλθεί οι Ευρωπαίοι να τους προσφέρουν επαφές στην παγκόσμια οικονομία, να εγγυηθούν για φθηνά δάνεια, να τους παράσχουν ΕΣΠΑ και επενδύσεις καθώς και το δεύτερο καλύτερο νόμισμα. του κόσμου; Όταν τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και της Νότιας Ευρώπης μπήκαν στην Ε.Ε., ο Βρετανός ιμπεριαλισμός αναβάθμισε τη θέση των αστικών τους τάξεων. Η ελληνική αστική τάξη διασώθηκε στο εμφύλιο με αγγλοσαξονικά τάγματα, η οικονομία της χτίστηκε από την αρχή με το σχέδιο Μάρσαλ, ενώ η συμμετοχή της στους θεσμούς της μετέπειτα Ε.Ε. σηματοδοτούσε ένα ημιμόνιμο σχέδιο Μάρσαλ μέσω των ΕΣΠΑ . Η ελληνική οικονομία εκτοξεύτηκε από το 50′ μέχρι το 2008 χάρις στις πλάτες της Αυτοκρατορίας.
Όσο και να τονίσουμε την ύπαρξη εσωτερικής ιεραρχίας μέσα στην ευρωπαϊκή οικονομική μοιρασιά, αυτή η ένωση εκπροσωπεί τα συμφέροντα όλων των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Δεν γκρινιάζει η ελληνική αστική τάξη που έχει ανταγωνιστικό έλλειμμα με τη Γαλλία και τη Γερμανία. Δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική στρατηγική για αυτές τις αστικές τάξεις, πέραν από τον κανιβαλισμό του Παγκόσμιου Νότου. Ταυτόχρονα, οι σκληρές ιμπεριαλιστικές χώρες, για κάποιο λόγο δέχονται τις κόνξες και τα βέτο αυτών των δευτεροκλασσάτων, αντί να τους ρίξουν κανένα σκαμπίλι . Θα μας απαντήσετε ποτέ, γίνεται μία «Ελλαδίτσα» να κρατά σε ομηρία τη Νατοϊκή πρόσδεση της Μακεδονίας και της Αλβανίας επειδή βιώνει ταυτοτικά ζητηματάκια ;
Η θεωρία της εξάρτησης αντιλαμβάνεται το έθνος κράτος ως μονάδας – αναφορά και λόγος αδυνατεί να αντιληφθεί το όφελος που αντλεί κάθε εθνική αστική τάξη από τη συμμετοχή της στους διακρατικούς θεσμούς, αδυνατεί να δει ότι η αυτοκρατορία είναι και μία συνεργασία . Πάει να ψάξει το πόσο χάνει η Ελλάδα από τη Γερμανία εμπορικά, μη βλέποντας το ότι οι Έλληνες καπιταλιστές έχουν πρόσβαση στα πάμφθηνα αγαθά και τα προϊόντα του παγκόσμιου Νότου . Δεν βλέπει ότι ο Ελληνικός καπιταλισμός απέκτησε πρόσβαση σε ξένο και φτηνό εργατικό δυναμικό, τη δυνατότητα να επενδύσει και να γίνει χώρα επενδύσεων, καθώς επίσης και ότι οι Έλληνες εφοπλιστές γίνονται το εμπορικό ναυτικό της Αυτοκρατορίας. Δεν βλέπουν ότι οι ίδιες οι αστικές τάξεις υπερασπίζονται μέχρι τέλους τον εξευρωπαϊσμό τους αντιμετωπίζοντας τον ως ένα ζήτημα ζωής και θανάτου . Ακόμα και για τον ίδιο τον ελληνικό καπιταλισμό, η πρόσδεσή του στο άλλο άρμα αντανακλούσε τις ζωτικές του ανάγκες και προοπτικές. Καμία άλλη εναλλακτική δεν υπήρξε.
Αυτά τα στοιχεία όμως δεν βγάζουν νόημα για όποιον υιοθετεί ακόμα ένα σχήμα του κόσμου λες και βρισκόμαστε ακόμα στο μεσοπόλεμο. Όποιος υιοθετεί ένα σχήμα περί πολλαπλών ιμπεριαλισμών παραμένει τυφλός στη δυτική κοινοπολιτεία που προετοιμάζεται για τις νέες σταυροφορίες. Αντ’ αυτού λένε ότι το ΝΑΤΟ είναι απλώς μια λυκοσυμμαχία (έτοιμη δηλαδή να διαλυθεί) ή πέφτουν στα σκληρά ναρκωτικά περί ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα στα πρωτοκοσμικά έθνη. Αν αυτοί οι σύντροφοι ήταν συνεπείς με τις ιδέες τους τότε το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι των βρετανικών ή των γερμανικών προϊόντων ανήκουν σε «ξένα» χέρια θα έπρεπε να σημαίνει ότι αυτές οι χώρες είναι εξαρτημένες.
Η Τομή των ευρωεκλογών
Αντί λοιπόν να θεωρούμε την αστική μας τάξη ηλίθια ή εξαρτημένη, μήπως να αρχίσουμε να ακούμε λίγο πιο προσεκτικά το τι λέει; Κανένας τους δεν συγκινείται με το φθηνό ρώσικο αέριο, τους BRICS, ή με την κινέζικη «κοινή ευμάρεια». Αντιθέτως το νούμερο 1 θέμα συζήτησης στην Ευρώπη και την Ελλάδα είναι η δημιουργία του ευρωστρατού και η ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας δήθεν για αμυντικούς σκοπούς 1 . Η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κομμάτων θέλει μείωση των αρμοδιοτήτων των εθνικών κοινοβουλίων και τη συγκρότηση μιας ενιαίας εξωτερικής πολιτικής. Όταν ο Μεϊμαράκης ζητά όλα τα παραπάνω είναι εθνικός προδότης;
Δεν θέλουν οι Νατοϊκοί κάποια ειρηνική συνύπαρξη, πόλεμο ζητάνε και μας το υπενθυμίζουν διαρκώς. Ούτε υπάρχει καμία μερίδα που να ξεφεύγει από τη γραμμή της τάξης της. Αντιθέτως επιλέγουν να πληγώσουν τις οικονομίες τους με τις κυρώσεις στο όνομα των νέων σταυροφοριών. Δεν θα μπορούσε η Ευρώπη αυτή τη στιγμή που μιλάμε να έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης; Φυσικά και θα μπορούσε, αν απλώς συνέχιζε στο ίδιο μονοπάτι συνεργασίας με την Κίνα και τη Ρωσία. Όμως οι δυτικοί συνειδητοποιούν ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί στον ένα βαθμό ή στον άλλο στην αμφισβήτηση των αυτοκρατορικών τους δομών . Ενώ περιμέναν ότι θα εξαγόραζαν αυτές τις χώρες στα 90s στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού, πνίγοντάς τες με δυτικό κεφάλαιο και στήνοντας παράλληλα φιλοδυτικές αστικές τάξεις, εν τέλει τόσο η Ρωσία όσο και η ΛΔ της Κίνας δεν ενέδωσαν.
Υπό μία έννοια λοιπόν, οι ευρωεκλογές συμβολίζουν το τέλος και την εποχή που εγκαινιάστηκε το 45′. Και τι πιο ξεκάθαρος τρόπος από μια μαζική επανεμφάνιση των ακροδεξιών και των φασιστών σε κυβερνητικές θέσεις. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δείχνει ότι η ευρωπαϊκή πολιτική πολιτική αλλάζει τη στρατηγική της . Η στροφή στην ακροδεξιά είναι η προετοιμασία της πολεμικής αναμέτρησης. Τώρα που η Ευρώπη λοιπόν ξεθάβει το τσεκούρι της, στρατολογεί και τις κατάλληλες συμμορίες για να το χρησιμοποιήσουν. Οι αστικές τάξεις της Ευρώπης εγκαταλείπουν μαζικά τα μη δεξιά κόμματα και στρέφονται προς την ακροδεξιά. Λεπέν, βίλντερς, Afd, SD, Μελόνι, είναι αυτοί που θα αναλάβουν την εθνική αναγέννηση των χωρών τους μέσω της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Πολλοί εξ’αυτών λαΐκιζαν για να πάρουν τους πολιτικούς συσχετισμούς, παίζοντας ακόμα και θέατρο εναντίον της ΕΕ, και δηλώσεις υπέρ της Ρωσίας. Όμως ακόμα και αν η ακροδεξιά καλέσει σε ειρήνη, ακόμα και αν ο Τραμπ δημιουργήσει κάτι τέτοιο, δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά ένα Minsk-3, μία αγορά χρόνου για να ανοικοδομήσει η Αυτοκρατορία το στρατό της. Οι ακροδεξιοί εκπροσωπούν πολύ πληρέστερα τη στρατηγική της σύγκρουσης με τον υπόλοιπο πλανήτη, ακόμα και αν το παίζουν προς το παρόν φιλειρηνιστές.
Η σημασία των Εθνικών ζητημάτων
Στο νέο αυτό περιβάλλον, η χρησιμότητα της σοσιαλδημοκρατίας για την αστική πολιτική έχει πλέον εκλείψει. Πέρασε η εποχή που λειτουργούσε ως φρένο στην αριστερή ριζοσπαστικοποίηση. Όπως είδαμε και με την εκλογική πτώση των διαφόρων φατριών του προοδευτικού «κέντρου», ίσως η χρησιμότητα ακόμα και να έχει εκλείψει. Και μαζί του αργοπεθαίνουν και όλες οι μεταμοντέρνες εκστρατείες προώθησης ενός πιο «ανεκτικού» και «συμπεριληπτικού» κράτους.
Πάνω στις στάχτες της μεταμοντέρνας διαφορετικότητας και της διαχείρισης του κόβινντ έρχεται τώρα μια ιδεολογικά χτισμένη ακροδεξιά για να στρατιωτικοποιήσει την κοινωνία . Εκπροσωπεί τη συνέχεια των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης που επέβαλε κατά καιρούς η άρχουσα τάξη, εγκαινιάζοντας ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης στο όνομα της κατάστασης πολιορκίας που αντιμετωπίζει από τη Ρωσία-Ιράν-Κίνα. Έρχεται να αποκαθάρει το κράτος και την κοινωνία από την «γενιά του Πολυτεχνείου», θυμίζουν τις εποχές του μετεμφυλιακού κράτους. Έρχεται να θωρακίσει τα ευρωπαϊκά σύνορα, σκοτώνοντας μετανάστες, χωρίς να δεσμεύεται πλέον από τις ενοχές της δημοκρατίας.
Η ανάληψη της εξουσίας από την ακροδεξιά σημαίνει και αλλαγή της πολιτικής ατζέντας που συζητείται. Αντί, λοιπόν, η πολιτική συναλλαγή δεν αντλείται μέσω Μακρόν και Μπάιντεν σε ρόλο εμπόρων δικαιωμάτων, το μενού γυρίζει απότομα στον εθνικισμό. Πέραν από τα διαφαινόμενα πογκρόμ για την εκκαθάριση του «εσωτερικού εχθρού» οι κοινωνίες που θα βομβαρδιστούν με ρατσισμό εναντίον του Ισλάμ, της Ρωσίας και της Κίνας ως κομμάτι της πολεμικής προετοιμασίας εναντίον τους . Όλη η Ευρώπη γίνεται ένα Μαϊντάν. Και οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να εκπροσωπηθούν πραγματικά αυτή την αλλαγή φέρουν και μαζί τους ολόκληρο τον εθνικιστικό βούρκο από τον οχετό από όπου προήλθαν.
Στη περίπτωση της Ελλάδας το μακραίωνο μίσος εναντίον των Τούρκων, των Μακεδόνων και των Αλβανών αποκτά νέο περιεχόμενο. Παύει να είναι μια ιστορική κληρονομιά του εθνικισμού. Από ένα παραστατικό τσόφλι της Ιστορίας ξαφνικά παίρνει όλα τα στεροειδή του ιμπεριαλισμού και επιστρέφει δυναμικά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μα θα έλεγε κάποιος ότι και η Αλβανία και η Μακεδονία θέλουν να μπουν στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., επομένως γιατί να στηρίξει η Αυτοκρατορία τις παράνοιες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής; Άλλωστε οι Αμερικανοί ζητούν υποχώρηση και από τις δύο πλευρές ώστε να ολοκληρωθεί η νατοϊκή περικύκλωση της Σερβίας.
Αν ισχύει όμως η εκτίμηση ότι η Αυτοκρατορία οδεύει προς πόλεμο , έχει πάψει και η εποχή όπου επιχειρούσε τις ήρεμες και τις συναινετικές διαπραγματεύσεις. Αυτά τα κράτη καλούνται να συνθηκολογήσουν πλέον άμεσα, και το ελληνικό κράτος αντιπροσωπεύει τον τοπικό αρχιφύλακα που κρύβεται υπό την απειλή των όπλων τους με το νατοϊκό στρατόπεδο.
Στη περίπτωση της Τουρκίας τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά . Η συνολική στρατηγική του Ερντογάν αποτελεί μία μόνιμη πρόκληση για τη Δύση. Κάνει εμπάργκο στο Ισραήλ, επιτίθεται στο Κουρδονατοϊκό πρότζεκτ, ενώ ταυτόχρονα συνεργάζεται κανονικά με τη Ρωσία, τον Ιράν και την Κίνα . Αυτές οι επιχειρήσεις άντλησης οφειλών και από τις δύο πλευρές όμως δεν είναι ανεκτές. Η Δύση προσπαθεί διαρκώς να αποσταθεροποιήσει τον Ερντογάν με νομισματικό και επενδυτικό πόλεμο , με πραξικόπημα και άλλα. Ο ίδιος ο Ερντογάν και το κόμμα του βρίσκονται σχεδόν συνέχεια στο πολιτικό στόχαστρο από τους ευρωαμερικανούς Σε αυτή τη φάση λοιπόν, ο εθνικός ανταγωνισμός με την Ελλάδα δεν βρίσκεται σε κάποιο περιθώριο. Η ΑΟΖ , το κυπριακό , και οι Τούρκοι της Θράκη ς αποκτούν ιμπεριαλιστικό ενδιαφέρον σαν σουβλιές της Δύσης πλέον εναντίον της Τουρκίας. Έτσι οι αναθεωρητικές παράνοιες που επιδιώκουν να κάνουν την ΝΑ Μεσόγειο Ελληνική λίμνη αποκτούν περιεχόμενο. Αν εντάξουμε σε αυτό και το γεγονός ότι η σύγχρονη ακροδεξιά αντιμετωπίζει σαν κυριότερη απειλή του Ισλάμ και ιδιαίτερα τους Τούρκους , δεν θα δυσκολευτούμε ιδιαίτερα να φανταστούμε μία Ευρώπη να αγκαλιάσει τις εθνικιστικές κορώνες του ελληνικού κράτους.
Άλλωστε, ανέκαθεν το σχέδιο της Δύσης για την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ο διαμελισμός. Η βαλκανοποίηση είναι η τιμωρία για όποιον αρνείται να συνθηκολογήσει. Αν λοιπόν η Τουρκία δεν δέχεται να πολεμήσει στο πλάι των νέων σταυροφόρων, θα πρέπει να τιμωρηθεί για τις πράξεις της σε έναν βαθμό ή στον άλλο. Μία συνθηκολόγηση της Τουρκίας θα αποτελούσε μία τεράστια νίκη για το δυτικό στρατόπεδο από όλες τις απόψεις.
Ήττα του ΝΑΤΟ σημαίνει ήττα του Ελληνικού κράτους
Τελείωσε η περίοδος στην οποία θα κάνει μόνη της η Ουκρανία τη βρώμικη δουλειά . Τώρα καλούνται όλοι οι σύμμαχοι να πολεμήσουν για τα προνόμια τους επί του υπόλοιπου πλανήτη. Αυτό σημαίνει ότι παύει και η περίοδος που το ελληνικό κράτος λειτουργούσε απλώς σαν κέντρο ανεφοδιασμού και υποστήριξης της Ουκρανίας και του Ισραήλ. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει πλέον τα σύνορα της Δύσης και υπό αυτή την έννοια καθίσταται μία από τις λόγχες που θα αξιοποιηθούν εναντίον της ανυπότακτης ανατολής. Η άμυνα της γίνεται πλέον ευρωπαϊκή υπόθεση . Η πορεία προς αυτό το μετασχηματισμό ήδη λαμβάνει χώρα, καθώς όπως είδαμε η Κύπρος λειτουργεί προς τον όφελο του Ισραήλ και υποστηρίζει τις επιχειρήσεις εναντίον των Χούθι.
Η Ελλάδα λοιπόν δεν είναι θύμα, αλλά θύτης . Είναι κομμάτι της συμμαχίας που θέλει να γυρίσει τον πλανήτη πίσω στον 18ο αιώνα και τη σκλαβιά. Τα άλλα συνθήματα περί λεφτεριάς, ανεξαρτησίας από την «ξενόδουλη» κυβέρνηση, δεν χάνουν απλώς το όποιο περιεχόμενο τους, αλλά λειτουργούν στην αντίθετη κατεύθυνση. Η ακροδεξιά κάνει την ίδια αντιπολίτευση, εννοώντας βέβαια «την καταπίεση που δέχεται η Ελλάδα από μουσουλμάνους, τούρκους, Μακεδόνες και Αλβανούς». Και αυτό πώς αντιμετωπίζεται; Με το να λέμε ότι καταπιεζόμαστε από τους Γερμανούς και τους Αμερικάνους; Αυτό δεν δημιουργεί τίποτα άλλο παρά σωβινισμό, θυμίζοντας τον Τράγκα και τους ΑΝΕΛ με αριστερό περίβλημα . Αλλά κυρίως δεν αντιμετωπίζει την κυρίαρχη προπαγάνδα και την πολιτική της ακροδεξιάς. Όποιος νεολαίος πειστεί ότι το πρόβλημα του είναι τελικώς οι «τούρκοι που θέλουν να μας πάρουν τα νησιά μας» δεν πρόκειται να γίνει κομμουνιστής. Εθνική θα γίνει, όσο και αν προσπαθεί το ΚΚΕ να τον οργανώσει μιλώντας για προκλητική και αναθεωρητική Τουρκία.
Η ιμπεριαλιστική στρατολόγηση της νεολαίας γίνεται με εθνικά επιχειρήματα. Αν δεν σπάσουμε εδώ και τώρα το εθνικιστικό δηλητήριο -που πλέον δεν βγάζει μόνο μια περιθωριακή Χρυσή Αυγή- τίποτα δεν θα βάλει φρένο στη στρατολόγηση της νεολαίας στη νέα επιθετική πλάνα της αυτοκρατορίας. Η κλάψα για το πόσο ξενόδουλη και ηλίθια είναι η αστική μας τάξη όχι μόνο δεν βάζει φρένο αλλά στην πραγματικότητα καλύπτει εξ’ αριστερών την αστική πολιτική με το να μην την θέτει προ των ευθυνών της. Η άρχουσα τάξη δεν εμπλέκεται στον πόλεμο επειδή αναγκάζεται από κάποιον. Εμπλέκεται γιατι το θέλει. Εμπλέκεται επειδή θέλει να γίνει ο Ακρίτας της Αυτοκρατορίας. Επειδή θέλει να γεμίσει με F-35, φρεγάτες και τανκ, κάνοντας τις νέες Μικρασιατικές εκστρατείες.
Μόνο το τσάκισμα αυτού του οράματος μπορεί να δημιουργήσει τις όποιες απελευθερωτικές πολιτικές. Όσο οι ελπίζουν ότι θα αποφύγουν την πείνα τους ληστεύοντας τα υπόλοιπα φτωχά έθνη, κανένας κομμουνισμός δεν γεννιέται. Αν δεν διαλυθεί ο υπό δημιουργία ευρωστρατού πλάι στο αδερφάκι του τον αμερικάνικο δεν θα έχουμε άμεση προοπτική για τις νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Όσο για τα SS τρομοκρατούν τον κόσμο, καμία επανάσταση -πόσο μάλλον διεκδίκηση- δεν μπορεί να λάβει χώρα. Για αυτό και είμαστε με τη Νίκη του Άξονα της Αντίστασης μέχρι τέλους.
Για μας δεν υπάρχουν αυταπάτες, ούτε ψευδοδίπολα, ούτε 3 και 4 πλευρές εκ των οποίων καλούμαστε να επιλέξουμε. Εν προκειμένω η διεθνής ταξική πάλη έχει δύο πλευρές , αυτή των καταπιεστών και των καταπιεσμένων , των ιμπεριαλιστών και των θ υμάτων του ιμπεριαλισμού . Όσο και αν ψάχνει κανείς να βρει τρίτο πόλο δεν πρόκειται να τον βρει, θα ζει με αυταπάτες και θα μείνει θεατής στην ιστορία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του – στις καλύτερες των περιπτώσεων. Στην χειρότερη των περιπτώσεων θα βρεθεί στο μέσο των πυρών από την μία προς την άλλη πλευρά.
Εμείς έχουμε την επιλογή μας και στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων και νίκη για τους καταπιεσμένους δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα λιγότερο από την Αυτοκρατορία – συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
