από Λιποτάκτ(ρι)ες της καπιταλιστικής ειρήνης
Απέναντι στον πόλεμο που το καπιταλιστικό σύστημα κηρύσσει ενάντιά μας το προλεταριάτο στα μετόπισθεν χρειάζεται να διαλοστείλει κάθε συμμαχία με την αστική τάξη και να αναπτύξει αγώνες αυτόνομους οργανώνοντας τη στρατηγική της ενάντια στην «εθνική ενότητα» , την «εθνική ανάπτυξη», την «εθνική άμυνα».
3 χρόνια ρωσο-ουκρανικού πολέμου
Σήμερα συμπληρώνεται ο τρίτος χρόνος του πολύνεκρου πολέμου μεταξύ ουκρανίας και ρωσίας.
Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και πόρους και από τις δύο πλευρές είναι τεράστιες. Οι άμαχοι και οι στρατιώτες στην ουκρανία εκτιμάται ότι πλησιάζουν τους 46.000 και τους 500.000 θύματα σύνολο τραυματιών και νεκρών)αντίστοιχα με τις ρωσικές απώλειες να κυμαίνονται περίπου στα ίδια επίπεδα. ρωσία και ουκρανία αντιμετωπίζουν αυξημένη ανεργία, μεγέθυνση της φτώχειας και έλλειψη εργασιακού δυναμικού. Εκατομμύρια έχουν φύγει στο εξωτερικό και πολλά ακόμη εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους εντός της ουκρανίας. Αντίστοιχα τα ¾ ενός εκατομμυρίου Ρώσων και ξένων εργαζομένων, της μεσαίας τάξης της πληροφορικής, της οικονομίας και της διοίκησης, εγκατέλειψαν τη χώρα στην αρχή του πολέμου το 2022. Μετά από τρία χρόνια ανθρωπιστικής καταστροφής οι ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν να επιλέγουν τη συνέχιση του πολέμου και όχι την ειρήνη, ενώ οι ΗΠΑ προωθούν την καπιταλιστική ειρήνη απαιτώντας γη και ύδωρ από του ουκρανούς. Ο Τραμπ απαιτεί από την ουκρανία να υπογράψει το 50% των δικαιωμάτων της σε ορυκτά «σπάνιων γαιών» στις ΗΠΑ σε αντάλλαγμα για την παροχή των 500 δισ. δολαρίων που απαιτούνται για τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση. Τραμπ: «Θέλω να μας δώσουν κάτι για όλα τα χρήματα που βάλαμε και θα προσπαθήσω να διευθετήσω τον πόλεμο και θα προσπαθήσω να τερματίσω όλο αυτό το θάνατο. Ζητάμε σπάνιες γαίες και πετρέλαιο, οτιδήποτε μπορούμε να πάρουμε».
Η καπιταλιστική ειρήνη θα συνοδεύεται από νέους γύρους απορρύθμισης της αγοράς εργασίας στην ουκρανία, ένα γερό γύρο πλήρους ιδιωτικοποίησης των εναπομεινάντων κρατικών περιουσιακών στοιχείων, απαλλαγή από τα συνδικάτα, γερές φοροαπαλλαγές και χαλαρούς κανονισμούς για τις επιχειρήσεις δυτικών συμφερόντων που θα συμβάλλουν στην μεταπολεμική αποκατάσταση της ουκρανικής οικονομίας χέρι-χέρι με τους πρώην ουκρανούς ολιγάρχες. Μια μορφή ειδικής οικονομικής ζώνης ετοιμάζεται για την περιοχή αυτή, την ίδια στιγμή που η ρωσία έχοντας μπροστά της δημογραφική κρίση κι έχοντας μείνει πίσω σε τεχνολογικές καινοτομίες προβλέπεται για ολόκληρη δεκαετία να παραμείνει αδύναμη οικονομικά τουλάχιστον μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
Στο φόντο υπάρχει μια περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η στρατιωτική θητεία επανέρχεται σε χώρες που είχε καταργηθεί ή ήταν εθελοντική ενώ το ΝΑΤΟ και οι κυρίαρχοι ηγετες της Ευρώπης πήραν την απόφαση να διπλασιάσουν τις αμυντικές δαπάνες περίπου 1,9% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Οι στρατιωτικοί ηγέτες ανακοινώνουν στις πολιτικές ηγεσίες σε Βρετανία και Γερμανία ότι θα χρειαστεί να περικόψουν χρήματα από επιδομάτα ασθένειας, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη… προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι αυξημένες αμυντικές δαπάνες.
Απέναντι στον πόλεμο που το καπιταλιστικό σύστημα κηρύσσει ενάντιά μας το προλεταριάτο στα μετόπισθεν χρειάζεται να διαλοστείλει κάθε συμμαχία με την αστική τάξη και να αναπτύξει αγώνες αυτόνομους οργανώνοντας τη στρατηγική της ενάντια στην «εθνική ενότητα» , την «εθνική ανάπτυξη», την «εθνική άμυνα». Οι προλετάριοι με στολή να αρνηθούν να τσακίσουν τα κορμιά τους στο μέτωπο και όσοι αναγκαστούν να βρεθούν εκεί να κατευθύνουν τη δράση τους προς την αδελφοποίηση με τους «απέναντι» προλετάριους.
Η Ειρήνη είναι Πόλεμος
Κάτω όλοι οι στρατοί
Λιποτάκτ(ρι)ες της καπιταλιστικής ειρήνης
Δημοσιεύουμε παρακάτω το κείμενο του Revolutionary Defeatist Network (δίκτυο που στηρίζουμε και συμμετέχουμε) ενόψει των 3 χρόνων ρωσο-ουκρανικού πολέμου. (το κείμεενο
Proletarians “On the Home Front”! | Revolutionary Defeatist Network
Προλετάριοι/ες «στο εσωτερικό μέτωπο»!Συντρόφισσες/οι!
Αυτή τη στιγμή σε πολλά μέρη του κόσμου η εγγενής στον καπιταλισμό πολεμική μηχανή στέλνει για άλλη μια φορά στη σφαγή χιλιάδες προλετάριους. Τους βομβαρδίζουν ανελέητα από ξηρά και από αέρα· τους ωθούν σκόπιμα στη λιμοκτονία και τους αποστερούν το νερό· τους αναγκάζουν να πυροβολούν, να μαχαιρώνουν ή να δηλητηριάζουν με αέρια στα χαρακώματα ο ένας τον άλλο, τους βιάζουν, τους βασανίζουν, τους ακρωτηριάζουν…
Όταν η τάξη μας έρχεται αντιμέτωπη με αυτή τη σφαγή, αυτή τη φρικτή παρόξυνση της απανθρωπιάς της καπιταλιστικής κοινωνίας, αρνείται να υποταχθεί σε αυτήν! Αυτή η αντίδραση είναι που ξεπηδά πηγαία από τα σωθικά μας και αποτελεί ταυτόχρονα έκφραση των ιστορικών ταξικών μας συμφερόντων.
Αυτός είναι ο λόγος που αμέσως μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, άρχισαν να εμφανίζονται τα λεγόμενα «περιστατικά» και στις δύο πλευρές του μετώπου. Οι στρατιώτες και των δύο πλευρών προσπαθούν ολοένα περισσότερο να αποφύγουν να επιστρατευτούν και να σταλούν στο μέτωπο. Όταν μπορούν να κρυφτούν, το κάνουν και όταν εξαναγκάζονται να καταταγούν σε κάποια στρατιωτική μονάδα, προσπαθούν να δραπετεύσουν και να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους με την πρώτη ευκαιρία. Το πράγμα έχει παραγίνει τόσο, που οι Ουκρανοί στρατηγοί διαμαρτύρονται και μιλάνε για «πλήρη αποσύνθεση της στρατιωτικής πειθαρχίας». Το ίδιο συμβαίνει, αν και σε μικρότερη κλίμακα δυστυχώς, και σε άλλες συγκρούσεις μεταξύ των αστικών τάξεων στη Μέση Ανατολή, στο Σουδάν και αλλού. Τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία αξιωματικοί του στρατού και στρατολόγοι έχουν δεχθεί επιθέσεις από τα ίδια τα «δικά» τους στρατεύματα.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε εμείς ως προλετάριοι που ζούμε στις «ειρηνικές» περιοχές του «εσωτερικού μετώπου», για να υποστηρίξουμε έμπρακτα τον αγώνα των στρατολογημένων ταξικών μας αδελφιών που εξεγείρονται ενάντια στον καπιταλιστικό πόλεμο και να τον συνδέσουμε έμπρακτα με τους δικούς μας αγώνες; Ακόμα κι αν είμαστε τυχεροί και ζούμε τόσο μακριά από τη «ζώνη θανάτου» ώστε να μην απειλούμαστε από βομβαρδισμούς, πυραύλους, στρατιωτική κατοχή ή περιφερόμενες συμμορίες από μαχαιροβγάλτες των «ειδικών μονάδων»;
Ακόμα και τότε η ζωή μας δεν παύει να επηρεάζεται καθημερινά από τις περικοπές στις «κοινωνικών δαπανών», την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την αύξηση των τιμών της στέγασης, των τροφίμων, της ενέργειας και άλλων μέσων επιβίωσης, τον αυξημένο κοινωνικό έλεγχο, την καταστολή και τη γενικότερη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας.
Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, αφού και σε περιόδους καπιταλιστικής «ειρήνης» βιώνουμε την ίδια αυτή δυστυχία και αγωνιζόμαστε ενάντιά της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αλλά κατά τη διάρκεια του πολέμου ή της εντατικής προετοιμασίας για πόλεμο, το Κεφάλαιο και το Κράτος του καλούνται να συγκεντρώσουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής στη λεγόμενη «πολεμική οικονομία». Με άλλα λόγια καλούνται να παράγουν το γρηγορότερο όπλα, πυρομαχικά και στρατιωτικά οχήματα, καύσιμα, μερίδες φαγητού κλπ. μόνο και μόνο για να τα ξοδέψουν εξίσου γρήγορα στη διαδικασία μαζικής εξόντωσης προλετάριων – δηλαδή εμάς! Και επειδή κάθε Κράτος θα πρέπει να το πετύχει αυτό ταχύτερα και σε μεγαλύτερη κλίμακα από τον «εχθρό», αυτό προκαλεί μια τεράστια πίεση που μας αναγκάζει να δουλεύουμε όλο και πιο σκληρά, όλο και περισσότερες ώρες, με λιγότερη προστασία κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, το Κράτος καλείται να εντείνει την προπαγάνδα για το έθνος, την ιερή «Πατρίδα», τη «δημοκρατία» και την «ελευθερία» προκειμένου να μας πείσει να θυσιαστούμε για τα συμφέροντα του Κεφαλαίου που ποτέ δεν μπορούν να ταυτιστούν με τα δικά μας.
Επομένως η πρώτη απάντηση στο ερώτημα «τι πρέπει να κάνουμε» είναι: να εξεγερθούμε ενάντια στην ίδια την εκμετάλλευσή μας! Με όπλο τις απεργίες, τις καταλήψεις, τους αποκλεισμούς και το σαμποτάζ σε αυτοκινητόδρομους και σιδηροδρόμους και με απαλλοτριώσεις αγαθών και την αναδιανομή τους μεταξύ ανθρώπων της τάξης μας κ.ο.κ. χτυπάμε την παραγωγή, αξιοποίηση και αναπαραγωγή του Κεφαλαίου που είναι απαραίτητες για τη διεξαγωγή του πολέμου. Μα επιπλέον, διεκδικώντας τα ταξικά μας συμφερόντων ενάντια στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης καταρρίπτουμε το παραμυθάκι της «εθνικής ενότητας»! Οι ταξικοί μας εχθροί θα χρειαστεί να ξαμολήσουν περισσότερους μπάτσους και στρατιώτες για να μπορέσουν να καταστείλουν τους αγώνες μας – και αυτοί θα τους λείψουν από το κυνήγι των λιποτακτών και των προσφύγων, την επιβολή της στρατολόγησης, τη φύλαξη των συνόρων… και η αφοσίωσή τους στο Κράτος δεν είναι δεδομένη. Άλλωστε και οι ανταρσίες στον Ρωσικό στρατό τον Φλεβάρη του 1917 πυροδοτήθηκαν όταν οι στρατιώτες έλαβαν την εντολή από τους αξιωματικούς τους να καταστείλουν τους απεργούς εργάτες της Πετρούπολης!
Για να κάνουμε άμεση και αποτελεσματική την επίθεσή μας στην πολεμική μηχανή πρέπει να εστιάσουμε την ανατρεπτική μας δραστηριότητα σε διάφορους τομείς:
Διατάραξη της λειτουργίας των στρατιωτικών υποδομών, π.χ. των αποθηκών πυρομαχικών, των σιδηροδρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων και όλων των οδών που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά στρατευμάτων και την αποστολή στρατιωτικού υλικού στα μέτωπα.
Μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση από τους προλετάριους αδελφούς και τις προλετάριες αδελφές μας των συλλογικοτήτων που σαμποτάρουν τους σιδηροδρόμους στη Λευκορωσία και τη Ρωσία από την αρχή του πολέμου για να σταματήσουν την παράδοση στρατιωτικού υλικού στο μέτωπο. Αλλά και από τους λιμενεργάτες στη Γένοβα και την Τεργέστη στην Ιταλία και τον Πειραιά στην Ελλάδα που εμποδίζουν την αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία, το Ισραήλ ή την Υεμένη, την οποία βομβαρδίζουν οι Αμερικανοί.
Διατάραξη της διαδικασίας στρατολόγησης, της επιστράτευσης και της καταναγκαστικής στρατολόγησης και μεταφοράς [“busification”] των επιστρατευμένων στο μέτωπο. Τόσο στην Ουκρανία (Zakarpattia και αλλού) όσο και τη Ρωσία (Dagestan και αλλού), οι μπάτσοι και οι στρατιωτικές περιπολίες που έρχονται για να συλλάβουν τους νεοσύλλεκτους έρχονται αντιμέτωποι με τους οργισμένους συγγενείς και φίλους τους.
Σε χώρες που βρίσκονται πιο μακριά από το μέτωπο, το Κράτος χρησιμοποιεί προς το παρόν διαφόρων ειδών τακτικές «εθελοντικής» στρατολόγησης και εθνικιστικής χειραγώγησης, όπως τα προγράμματα πατριωτικής εκπαίδευσης που τρέχουν για παράδειγμα στη Γαλλία ή την Πολωνία ή τα προγράμματα υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Αν αναζητούμε έμπνευση για το τι πρέπει να κάνουμε ενάντια σε αυτά, ας θυμηθούμε τη μακρά παράδοση διαμαρτυριών και ταραχών ενάντια στους στρατολόγους και τους «συμβούλους στρατιωτικής καριέρας» στα αμερικανικά πανεπιστήμια, που ξεκινούν από τους λεγόμενους πολέμους του Βιετνάμ και τους πολέμους του Περσικού Κόλπου και φτάνουν μέχρι τον πρόσφατο πόλεμο στη Γάζα.
Γιατί να αφήνουμε τους στρατολόγους και τους προπαγανδιστές του εθνικισμού ή εκείνους τους «καλούς πολίτες» που ρουφιανεύουν για χάρη του Κράτους και καταγγέλλουν την αντιμιλιταριστική ταξική αντίσταση -αυτούς δηλαδή που μας αναγκάζουν να θυσιάζουμε τη ζωή μας για το «καλό του έθνους»- να ζουν τη ζωή τους με ειρήνη και ασφάλεια; Ας τους αντιμετωπίσουμε όπως αντιμετώπιζε πάντα το ταξικό κίνημα τους απεργοσπάστες και τους πουλημένους που προσλαμβάνει η εργοδοσία για να σπάνε τις απεργίες! Οι χαφιέδες τρώνε ξύλο!
Βοηθάμε τους λιποτάκτες να ξεφύγουν, τους κρύβουμε και τους φυγαδεύουμε από τα σύνορα, αλλά οργανώνουμε και τον αγώνα μας μαζί τους! Υπάρχουν ήδη δίκτυα τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ουκρανία που βοηθούν τους στρατιώτες να δραπετεύσουν από τον στρατό και πρέπει να τα συνδέσουμε έμπρακτα με τα δικά μας δίκτυα αγώνα. Αυτό σημαίνει να έχουμε ασφαλείς επαφές, ασφαλή τηλέφωνα, ασφαλή σπίτια για διαμονή, fundraising…
Η ιστορία της ταξικής πάλης μάς δείχνει ότι ο μόνος τρόπος να αντιταχθούμε πραγματικά στον καπιταλιστικό πόλεμο, όχι για να συνεχιστεί η δυστυχία μας υπό καθεστώς καπιταλιστικής ειρήνης, αλλά για την καταστροφή της κοινωνίας της δυστυχίας και της εκμετάλλευσης συνολικά, και επομένως για να τελειώσουν όλοι οι πόλεμοι, είναι όταν ενωθούν στην πράξη η εξέγερση των προλετάριων στις γραμμές του μετώπου και ο αγώνας αυτών που βρίσκονται στο «εσωτερικό μέτωπο»!
Ας θυμηθούμε ξανά την εμπειρία των προλετάριων στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Πρώτου Πολέμου του Κόλπου το 1991, όταν πολλοί λιποτάκτες, έχοντας κρατήσει τα όπλα τους, συγκεντρώθηκαν τόσο στους βάλτους στον νότο όσο και στα βουνά στον βορρά και εκεί οργάνωσαν από κοινού με τους μαχητικούς εργάτες την εξέγερση ενάντια στο Κράτος!
Μπροστά στην παγκόσμια καπιταλιστική καταστροφή, η επανάσταση είναι η μόνη μας ελπιδοφόρα προοπτική!
Ας στρέψουμε τα όπλα μας ενάντια στους «δικούς μας» εκμεταλλευτές και ενάντια στους «δικούς μας» στρατηγούς!
Ας αγωνιστούμε μαζί ενάντια στον καπιταλιστικό πόλεμο, ενάντια στην καπιταλιστική ειρήνη!
Ας μετατρέψουμε τον καπιταλιστικό πόλεμο σε παγκόσμια εμφύλιο πόλεμο και ταξική εξέγερση για τον κομμουνισμό!
[ENGLISH]
Proletarians “On the Home Front”!Comrades!
In many parts of the world, right now the capitalism is once again kicking off its inherent war machine to slaughter thousands upon thousands of proletarians. They are being relentlessly bombed and shelled; deliberately starved and deprived of water; forced to shoot, stab or poison each other with gas in the trenches, raped, tortured and mutilated…
When our class is confronted with this carnage, this horrific intensification of inhumanity of the capitalist society its only reaction is to refuse to submit to it! This is coming from our guts and at the same time it is an expression of our historical class interests.
Because of that soon after the war in Ukraine started, the so-called “incidents” started popping up on both sides of the front. Soldiers of both armies have been increasingly trying to avoid being drafted and sent to the front. They hide when they can and if they are forced into the military units, they try to escape and leave their positions at first opportunity. It went so far, that the Ukrainian generals complain about “total disintegration of the army discipline”. Same thing is happening, even though on smaller scale unfortunately, in other inter-bourgeois conflicts in the Middle East, Sudan and elsewhere. Both in Ukraine and in Russia army officers and military recruiters have been attacked by their “own” troops.
But what can we as proles living in the “peaceful” territories of “the home front”, do to practically support the struggle of our class brothers in uniform revolting against the capitalist war and practically connect it with our own struggles? Even if we are lucky to live far away enough from the “kill zone” that we do not suffer from bombings, rockets, military occupation or a presence of roaming bands of “special unit” cut-throats?
Our lives are still impacted daily by cuts in “social spending”, worsening of working conditions and intensification of exploitation, increase in prices of housing, food, energies and other means of survival, increased social control and repression and overall militarization of society.
This of course is nothing new, we experience this misery in times of capitalist “peace” as well and we struggle against it all the same. But during the war or intensive preparations for the war, Capital and its State need to concentrate increasing part of the production into so-called “war economy”. In other words, to rapidly produce weapons, ammo and military vehicles, fuel, food rations, etc. only to just as rapidly spend them in the process of mass killing of proletarians – i.e. US! And because each State has to do it faster and more massively than the “enemy”, this creates an immense pressure to make us work always harder, longer hours, with less protection and so on. At the same time the State has to double down on propaganda of the nation and sanctity of “the Motherland”, “democracy” and “freedom” in order to convince us to sacrifice ourselves for the interests of Capital which can never be our own.
The first answer to the question of what to do therefore is: to revolt against our own exploitation! Through strikes, occupations, blockades and sabotage of highways and railways, looting of goods as well as their redistribution among our class and so on during war time we attack the production, valorization and reproduction of Capital needed for the war efforts. But also, by claiming our class interests in opposition to the interests of the ruling class we subvert their fairy-tale of “national unity”! Our class enemies will also have to send more cops and soldiers to try to repress our struggles – and those will be missing for hunt on deserters and refugees, for enforcing mobilization, for guarding the borders… and their loyalty to the State is not given. After all, mutinies in Russian army in February 1917 were sparked when the soldiers were given a command by their officers to repress striking workers in Petrograd!
To make our attack on the war machine direct and efficient we need to focus our subversive activity on several fields:
Disruption of military infrastructure like ammunition warehouses, railroads, ports, airports and roads used to deliver troops and the military material to the fronts.
We can take inspiration from our proletarian brothers and sisters from collectives sabotaging the railways in Belarus and Russia since the beginning of the war to stop the delivery of military material to the front.
Also, from port workers in Genoa and Trieste in Italy and in Piraeus in Greece blocking the shipment of weapons and munitions to Ukraine, Israel or for American bombing of Yemen.
Disruption of military recruitment, draft and “busification” of enlisted men to the front. Both in Ukraine (Zakarpattia and others) and in Russia (Dagestan and others), pigs and military patrols coming to arrest the enlisted men are being confronted by their angry relatives and friends.
If we live in countries further from the front, the State so far uses either some sort of “voluntary” recruitment tactics, and nationalist manipulation like the patriotic education programs that are being run for example in France or in Poland or projects of compulsory military service. If we look for inspiration of what to do about it, let’s point out the long tradition of protests and riots against military recruiters and “military career advisers” in American universities, going back to the so-called wars in Vietnam, the Persian Gulf up to the recent one in Gaza.
Why should military recruiters, nationalist propagandists, or those good citizens that snitch for the State and denounce the anti-militaristic class resistance – those that force us to sacrifice ourselves for the “good of the nation” – be allowed to live their lives in peace and safety? Let’s deal with them as our class movement has always dealt with scabs and strikebreakers! Snitches get stitches!
Helping the deserters to escape, hide them and smuggle them across the borders, but also organize our struggle together with them! There already exist networks both in Russia and Ukraine that help soldiers escape from the army and we need to practically connect them with our own networks of struggle. This means secure contacts, secure phones, safe houses, fund collections…
History of class struggle shows us that the only way how we can truly oppose the capitalist war, not in favor of continuation of our misery in capitalist peace, but for destruction of the society of misery and exploitation altogether, and therefore to end all wars, is when the revolt of proletarians on the front-lines and struggle of those on the “home front” practically unite!
Let us recall the experience of the proletarians in Iraq during the so-called First Gulf war of 1991, when army deserters, many of them keeping their weapons, have congregated both in the marshes in the south and the mountains in the north where they organized together with the militant workers the insurrection against the State!
When faced with a global capitalist catastrophe, the revolution is our only perspective!
Let’s turn our weapons against “our own” exploiters and against “our own” generals!
Let’s struggle together against the capitalist war, against the capitalist peace!
