από ενας
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν ήταν προφήτης, μάγος, θαυματοποιός ή μυθοπλάστης, ως θνητός έζησε και ως θνητός πέθανε.
Ο δικός μου Εσταυρωμένος
«… Ο δικός μου εσταυρωμένος γεννήθηκε και πέθανε προ Χριστού.
Του δικού μου εσταυρωμένου η μάνα δε μύρισε το κρίνο, μύρισε αυτό που μυρίζουν όλες οι μανάδες του κόσμου.
Ο δικός μου εσταυρωμένος γεννήθηκε μέσα στη βλέννα, στο αίμα και στο σκατό, όπως γεννιόντουσαν οι άνθρωποι μέχρι πρότινος.
Στην γέννηση του δεν έλαμψε κανένα άστρο, ούτε προσέτρεξαν άγγελοι και μάγοι με τα δώρα.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν υπήρξε Θείο Βρέφος.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν είχε άναρχο Πατέρα.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν περπάτησε πάνω στα κύματα, γιατί βρισκόταν στον πάτο της κοινωνικής λίμνης.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν υπήρξε ποτέ Κύριος του ουρανού και της γης , ούτε Ποιμένας ψυχών , ούτε είχε ποίμνια.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν απέκτησε πιστούς άρχοντες, ηγεμόνες, αυτοκράτορες και αφέντες.
Τον δικό μου εσταυρωμένο φοβήθηκαν και μίσησαν όλοι οι άρχοντες, ηγεμόνες, αυτοκράτορες και αφέντες.
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν ήταν προφήτης, μάγος, θαυματοποιός ή μυθοπλάστης, ως θνητός έζησε και ως θνητός πέθανε.
Το μόνο “θαύμα” που έκανε ήταν σαν σκλάβος να ξεσηκώσει τους σκλάβους.
Στον μόνο “μύθο” που πίστευε ήταν αυτός της ανθρώπινης δυνατότητας για ελευθερία, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη.
Αυτός και οι σύντροφοι του σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας Οδού.
0ι σταυροί με τα αποσυντιθέμενα πτώματα «κοσμούσαν» επί χρόνια αυτή την οδό της εξουσίας και αίγλης προς παραδειγματισμό.
Τα κουφάρια τους διαμελίστηκαν σε χίλια κομματάκια και θάφτηκαν σε άγνωστους τάφους, σε άγνωστο τόπο, ώστε να χαθούν στη λήθη στην σκόνη και τον κουρνιαχτό της ιστορίας, για να μην γίνει παράδειγμα και σύμβολο για τους σκλάβους όλων των εποχών.
Ο σταυρός ως τρόπος μαρτυρίου τους δεν έγινε σύμβολο εξουσίας και δόξας.
O δικός μου εσταυρωμένος δεν αναστήθηκε και δεν αναλήφθηκε στους ουρανούς, ούτε πίστευε στην μετά θάνατον ζωή. (*)
Ο δικός μου εσταυρωμένος δεν πίστευε στον πάνω ή τον κάτω κόσμο, ούτε στην κόλαση ή στον παράδεισο.
Η μέρα γέννησης και θανάτου του δεν δοξάστηκε, ούτε έγινε γιορτή.
Ο δικός μου εσταυρωμένος είναι ο Σ Π Α Ρ Τ Α Κ Ο Σ και οι Σπαρτακιστές επαναστατημένοι σκλάβοι.
Ο δικός μου εσταυρωμένος «Ανασταίνεται» κάθε φορά που υπάρχει όπου γης μια εξέγερση από τους αδικημένους .
«Ανασταίνεται» κάθε φορά που υπάρχει όπου γης κοινωνική επανάσταση από τους από κάτω, τους αδύναμους και καταπιεσμένους.
Σταυρώνεται και πεθαίνει κάθε φορά που η επανάσταση οπισθοδρομεί, δε διαρκεί και χάνεται …»
Προσθήκη:
{…} Ο καλός μας ο Θεός, που σαν Θεός θα πρέπει να ήξερε τι επρόκειτο να συμβεί, παρασύρθηκε σε μια γελοία και ακατανόητη έκρηξη οργής, καταράστηκε τον Σατανά, τον άνθρωπο και τον κόσμο που ο ίδιος είχε πλάσει· μ’ άλλα λόγια τα έβαλε με τον εαυτό του, έτσι όπως κάνουν τα μικρά παιδιά όταν θυμώνουν. Δεν φτάνει που καταράστηκε και τιμώρησε σκληρά τους προγόνους μας, καταράστηκε και όλες τις μέλλουσες γενεές, που ήταν αθώες για το έγκλημα των προγόνων τους. Όλοι οι θεολόγοι μας, καθολικοί και προτεστάντες, το θεωρούν σοφό και δίκαιο, ακριβώς επειδή είναι παράλογο και άδικο.
Αλλά τότε, ο Θεός της αγάπης αναλογίστηκε πως δεν ήταν μόνο Θεός της τιμωρίας και της εκδίκησης, και, αφού βέβαια είχε τιμωρήσει κάμποσα δισεκατομμύρια πλάσματά του καταδικάζοντάς τα στην αιώνια κόλαση, αποφάσισε να δείξει την ευσπλαχνία του και να σώσει τους υπολοίπους. Πάντα διψασμένος για αίμα, έστειλε στον κόσμο τον μοναδικό του γιο ως εξιλαστήριο θύμα και έβαλε τους ανθρώπους να τον σκοτώσουν…
Ούτε όμως και αυτός ο θεόπεμπτος Σωτήρας προοριζόταν να λυτρώσει την ανθρωπότητα! Γιατί, όπως ξέρουμε, στον παράδεισο που ο Χριστός υποσχέθηκε θα περάσουν μόνο λίγοι και εκλεκτοί… Στο μεταξύ, ο αγαθός και δίκαιος Θεός παραδίδει τον κόσμο στους Ναπολέοντες Γ’, στους Γουλιέλμους Α’, στους Φερδινάνδους της Αυστρίας και τους Αλέξανδρους Πασών των Ρωσιών… {…} (Απόσπασμα απο την μπροσούρα του Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν (1814 – 1876) «Θεός και Κράτος » δυστυχώς παραμένει ακόμα αξεπέραστη αν και γράφτηκε σχεδόν πριν 150 χρόνια. Διαβάστε ή κατεβάστε τη μπροσούρα και από εδώ, Μιχαήλ Μπακούνιν Θεός Και Κράτος )
Σημείωση:
*) σχετικά με το «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών» και την μετά θάνατον ζωή στους πιστούς θέταμε – θέτουμε το πιο κάτω ερώτημα (το γράφαμε στους τοίχους των νεκροταφείων και το κολλάγαμε και με αυτοκόλλητο).
Δείτε και μια παραλλαγή που κόλλαγα σαν αφισέτα
