Η συζήτηση κινήθηκε σε βάθος, από την πορεία των Περιφερειακών Προγραμμάτων του ΕΣΠΑ μέχρι τα Περιφερειακά Σχέδια Ανάπτυξης που φιλοδοξούν να δώσουν ταυτότητα και κατεύθυνση σε κάθε τόπο. Δεν έλειψαν όμως και τα μεγάλα, διαχρονικά ερωτήματα: η επάρκεια σε φυσικούς πόρους, η λειψυδρία, η πίεση της κλιματικής κρίσης, η γήρανση του πληθυσμού, η ανάγκη για σύγχρονες υποδομές, η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού.
Αναφέρθηκα ειδικά στην ανάγκη ενίσχυσης της ανθεκτικότητας των περιφερειών απέναντι στην κλιματική κρίση, κάτι που προϋποθέτει,πέρα από στρατηγική πρόληψης και ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων, με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον και τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών.
Έθεσα επίσης την ανάγκη επιτάχυνσης της εφαρμογής του προγράμματος ΤΕΒΑ για την καταπολέμηση της φτώχειας, ώστε να ανταποκριθούμε με ταχύτητα και αξιοπρέπεια στις πιεστικές κοινωνικές ανάγκες που διαπιστώνουμε καθημερινά.
Το δημογραφικό πρόβλημα δεν έμεινε εκτός συζήτησης, καθώς αποτελεί έναν οριζόντιο κίνδυνο για την αναπτυξιακή πορεία πολλών περιοχών και απαιτεί σοβαρό σχεδιασμό με μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Έγινε επίσης αναφορά στο θέμα των βοσκήσιμων γαιών, στο μεταβατικό στάδιο που ανοίγει μετά την κατάργηση του ΟΠΕΚΕΠΕ, μια δύσκολη αλλά απαραίτητη διαδικασία που θα απαιτήσει τεχνική σοβαρότητα και συνέργειες.
Η κοινή συνισταμένη; Η ανάγκη για καθαρές αρμοδιότητες, γρήγορες αποφάσεις και έργα που δεν θα σκοντάφτουν σε γραφειοκρατικά εμπόδια. Ο σχεδιασμός πρέπει να είναι εθνικός, αλλά η εφαρμογή τοπική, με εμπιστοσύνη και ελευθερία κινήσεων.
Η ανάπτυξη, για να έχει νόημα, πρέπει να είν
