Επικήδειος για τον Αλέκο Φλαμπουράρη από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Σωκράτη Φάμελλο
«Σύντροφε μας Αλέκο, δύσκολα μπαίνουν οι λέξεις στη σειρά, ακόμα πιο δύσκολα βγαίνουν από το στόμα, μπροστά σου.
Με σεβασμό, με βαθιά λύπη, αλλά και με αγάπη είμαστε όλοι και όλες εδώ, αλλά όχι για αποχαιρετισμό. Είμαστε εδώ πρώτα απ’ όλα για ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Και έναν όρκο συντροφικό ότι θα κρατάμε εμείς και για εσένα τη σημαία ψηλά. Όπως έζησες εσύ, με αφοσίωση, με συνέπεια, ήθος, αξίες και αγωνιστικότητα.
Ο σύντροφός μας, ο Αλέκος Φλαμπουράρης ήταν ενεργός πολίτης, ένα ανήσυχο πολιτικό πνεύμα, δημιουργικός και καινοτόμος – και στην πολιτική αλλά και ως μηχανικός – με εναλλακτική σκέψη και υψηλό αξιακό υπόβαθρο, με μεγάλα ιδανικά.
Οι προοδευτικές ιδέες και η κοινωνική δικαιοσύνη όρισαν από πολύ νωρίς την περπατησιά του. Και όσοι δεν τον είχαμε γνωρίσει εκείνα τα πρώτα χρόνια, μαθαίναμε, ακούγαμε, για την παρουσία του και τη συνέπεια του.
Για περισσότερα από 60 χρόνια ήταν παρών σε όλους τους αγώνες της Αριστεράς και της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης στάθηκε απέναντι στη συντήρηση, όταν το κομμουνιστικό κίνημα ήταν στην παρανομία, δεν σιώπησε στην τρομοκρατία των χουντικών, δεν δέχθηκε ποτέ να σωπάσει.
Αγάπησε τις ιδέες, την τέχνη, τη δημιουργία, την παραγωγή. Τάχθηκε με τον Λαό, πήρε έμπνευση από τους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Στο πρόσωπό του, εμείς, οι επόμενες γενιές, βλέπαμε μία γενιά που στάθηκε όρθια και τράβηξε μπροστά και στήριξε την πατρίδα μας.
Με γενναιότητα, με ευγένεια, με αξιοπρέπεια, ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη, αρχές που υπηρέτησε μέχρι και την τελευταία μέρα, στην κυριολεξία μέχρι την τελευταία μέρα, στο κοινό μας σπίτι και στην κοινή μας διαδρομή, στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Διάβαζε την πολιτική και γεννούσε πολιτική ο Αλέκος. Εμπνεύστηκε και συνέβαλε, στην ενότητα της Αριστεράς, συνέβαλε στην κατάκτηση της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Εκεί τον γνώρισα και εγώ και δουλέψαμε πολλές φορές μαζί. Ξέραμε ότι στην κυβέρνηση είχαμε δίπλα μας έναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν χαμογελαστός και προσιτός, έβρισκε λύσεις, έμπαινε μαζί μας σε όλα τα προβλήματα και είχε μοναδικό κριτήριο και προτεραιότητα το κοινό όφελος.
Χωρίς καμία προσωπική ιδιοτέλεια. Αυτός ήταν ο Αλέκος σε όλη του τη ζωή, έδινε, στο κόμμα, στην Αριστερά, στην κοινωνία.
Όσοι βρεθήκαμε δίπλα του, βλέπαμε ένα πηγαίο φως, που φώτιζε ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ο Αλέκος ήταν αφοσιωμένος στην κοινή υπόθεση.
Και πιστεύω ότι αυτή η λέξη, η λέξη «Αφοσίωση» είναι αυτή που τον χαρακτηρίζει. Αφοσίωση με αυταπάρνηση.
Και αυτό το υπηρέτησε μέχρι την τελευταία μέρα, αφήνοντας πολλές φορές πίσω και τον εαυτό του και την οικογένεια του και τη δουλειά του και την Εύη και τον Μιχάλη, οι οποίοι δεν έλειψαν… Από τις πρώτες ημέρες τους θυμάμαι όταν τους γνώρισα, και ήταν σταθερά εκεί, πολλές ώρες μαζί.
Με το βλέμμα του πάντα στραμμένο στις νεότερες γενιές, ο Αλέκος Φλαμπουράρης κατάφερνε να είναι διαφωτιστής, με κάθε έννοια αυτής της λέξης, χωρίς να έχει την απόσταση του δασκάλου, αλλά έχοντας την ευγένεια του συντρόφου.
Ένας πραγματικός καθοδηγητής.
Είχε και αυτόν τον αυθόρμητο, πολύτιμο τρόπο, να παίρνει τις ιδέες και τα οράματα και να τις κάνει πολιτικές επιλογές, ακόμα και με νομοθετικό έργο.
Και σε αυτή τη δημιουργικότητα του οφείλω να πω ότι είδα και την άλλη πτυχή, αυτή του μηχανικού.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν ήταν μόνο ένας πολύτιμος σύντροφος, αλλά για πολλά χρόνια ήταν η ψυχή, και εξέφραζε και την ιστορία του κόμματος μας και της Αριστεράς.
Μέχρι την τελευταία ημέρα ήταν δοτικός και ανήσυχος. Με τελευταία στάση την επανεκκίνηση του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς, πολλές φορές υπερβαίνοντας και τις φυσικές αντοχές του.
Δεν μπορώ να ξεχάσω, και θα θυμόμαστε για πάντα όσοι ήμασταν μαζί του, την τελευταία περιοδεία που κάναμε στην Αίγινα, όταν ξεπερνώντας ένα βαρύ πόνο, ήταν μαζί μας γιατί έπρεπε να είναι εκεί.
Και ξέρουμε πολύ καλά, γιατί μιλούσαμε τις τελευταίες μέρες, ότι νοιαζόταν να τελειώσει τις θεραπείες για να ξαναγυρίσει στα γραφεία… Ήταν η ανάσα του.
Κι εγώ θέλω να τον ευχαριστήσω και προσωπικά για αυτήν τη στάση. Και για τη στήριξη του και για τη βοήθεια και για την πολύτιμη συμβολή του όλον αυτόν τον τελευταίο χρόνο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ και εγώ την ηπιότητα, την καλοσύνη και τη δοτικότητα.
Και θέλω να ευχαριστήσω για όλη αυτήν την προσφορά του Αλέκου, και την Εύη και τον Μιχάλη, την οικογένεια του, γιατί έπαιρνε από αυτούς και έτσι έδινε στην κοινή μας υπόθεση.
Από προχτές, το νιώθουμε, από το πρώτο τηλέφωνο, ότι είμαστε πιο φτωχοί. Αυτό είναι ανθρώπινο, αλλά θέλω να σας πω ότι είναι και πολιτικό, γιατί δεν θα έχουμε το τηλέφωνο, που σηκωνόταν οποιαδήποτε στιγμή να τον ρωτήσουμε κάτι, να μάθουμε κάτι, να μας πει μια γνώμη.
Γιατί ήξερες, ότι είχε κάτι εναλλακτικό, διεισδυτικό, ανατρεπτικό.
Και όπως είπε και ο Στέλιος στην αρχή, μας φαίνεται σε όλους μας, και σίγουρα πολύ περισσότερο στους δικούς του ανθρώπους, και στην οικογένεια του, αδιανόητο ότι δεν θα τον ξανακούσουμε, ότι δεν θα περπατήσουμε μαζί, ούτε θα διασκεδάσουμε μαζί. Το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο.
Ξέρουμε πάρα πολύ καλά, ότι ο Αλέκος Φλαμπουράρης είναι μαζί με αυτούς τους φωτεινούς συντρόφους και συντρόφισσές μας, που δεν έφυγαν ποτέ πραγματικά από δίπλα μας, γιατί η παρουσία τους και η παρακαταθήκη τους συνεχίζει να είναι δίπλα μας και να μας καθοδηγεί.
Γεια σου αγαπημένε μας σύντροφε.
Γεια σου Αλέκο.
Σε ευχαριστώ και σε ευχαριστούμε, όλοι και όλες, για αυτά που έδωσες και στην πατρίδα μας και στην προοδευτική σκέψη και παράταξη.
Έχε γεια».
Βίντεο: https://www.transfernow.net/dl/20251120T2Rr5V8C/PheVQN3T
Φωτογραφίες: ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI
