Ο Ταξικός Πόλεμος Είναι Ξεπερασμένος
Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο Νέο Αντάρτικο Πόλης των ΣΠΦ με αφορμή την «Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών», μια από τις λίγες μέρες που θυμούνται οι αριστεροί να βγουν στους δρόμους, να κάνουν τις τελετουργικές πορείες τους και να πουν τα ξεθωριασμένα συνθήματά τους. Η Αριστερά ποτέ δεν κατάφερε να ανακάμψει πλήρως από τις συνέπειες της ανόδου του νεοφιλευθερισμού και της πτώσης της ΕΣΣΔ και ποτέ δεν πρόκειται να το καταφέρει όσο εμμένει σε απαρχαιωμένες και αναχρονιστικές θεωρίες και πρακτικές που δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών. Η έννοια του ‘εργάτη’ και της ‘ταξικής πάλης’ που τόσο αποθεώνουν δεν έχουν πλέον την ίδια σαφήνεια και το ίδιο νοηματικό περιεχόμενο που είχαν πριν από έναν αιώνα. Η τρίτη βιομηχανική επανάσταση, η αυτοματοποίηση που αυτή επέφερε και η παγκοσμιοποίηση οδήγησαν στην διόγκωση του τριγονεούς τομέα εις βάρος του πρωτογενούς και δευτερογενούς. Για τον μέσο νέο εργαζόμενο που δουλεύει στα ξενοδοχεία και τις καφετέριες δεν έχει τόσο νόημα η «κατάληψη των μέσων παραγωγής» όσο θα είχε σε έναν εργάτη εργοσασίου, πόσω μάλλον όταν η σκουριασμένη αριστερική ρητορική δεν έχει καταφέρει καν να υπερισχύσει ενάντια στα νεοφιλελεύθερα πρότυπα, το δόγμα του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και στις ψευτο-υποσχέσεις κοινωνικής ανέλιξης και πλουτισμού. Η λεγόμενη ταξική συνείδηση είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν φανταζόμαστε καν πόσο περισσότερο απολιθώματα θα μοιάζουν οι αριστεροί με την άφιξη της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, η οποία ήδη βρίσκεται προ των πυλών, και η οποία θα φέρει ακόμη πιο ριζικούς κοινωνικο-οικονομικούς μετασχηματισμούς, αλλάζοντας και θολώνοντας ακόμη περισσότερο την ταξική δυναμική και το νόημα του ‘εργάτη’.Με όλα αυτά που ειπώθηκαν για τους αριστερούς, δεν είναι λοιπόν αξιοπερίεργο ούτε γιατί ένα ‘κίνημα’, όπως αυτό του α/α χώρου, που τείνει να αριστεροποιείται όλο και περισσότερο, είναι τόσο αποξενωμένο από πληθυσμιακές ομάδες που υποτίθεται ότι υποστηρίζει, όπως εργάτες και μειονότητες. Ή Πρωτομαγιά δεν είναι το δίκιο του εργάτη. Η Πρωτομαγιά είναι τα σαμποτάζ, η μνήμη και η συνέπεια στα εργατικά κολαστήρια Δράση και επίθεση στους μηχανισμούς καταπίεσης Για την αναρχία και τον μηδενισμό – ΔΟ ΕΗΦ
