από ΚΕΔ – AVANTGARDE
ΑναλύσειςΜετά την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία, η οποία λειτουργεί ως μπροστάρης της αυτοκρατορίας στα σύνορα της Ρωσίας, ο κόσμος άλλαξε. Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Όπως πολλές φορές στην ιστορία, έτσι και τώρα, οι πόλεμοι είναι αυτοί που επιβάλλουν απότομες και βίαιες μεταβολές, όχι απλώς στους γεωπολιτικούς χάρτες του πλανήτη, αλλά και στη σφαίρα της πολιτικής.
Η νέα πραγματικότητα
Μετά την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία , η οποία λειτουργεί ως μπροστάρης της αυτοκρατορίας στα σύνορα της Ρωσίας, ο κόσμος άλλαξε. Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Όπως πολλές φορές στην ιστορία, έτσι και τώρα, οι πόλεμοι είναι αυτοί που επιβάλλουν απότομες και βίαιες μεταβολές, όχι απλώς στους γεωπολιτικούς χάρτες του πλανήτη, αλλά και στη σφαίρα της πολιτικής.
Πάντοτε, τα βίαια ιστορικά γεγονότα , τα μεγάλα πολιτικά ερωτήματα για το που πηγαίνει ο κόσμος ήταν αυτά που ανακινούσαν στους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος συζητήσεις, αντιπαραθέσεις και διαστάσεις. Πράγμα απολύτως λογικό, καθώς η ανάπτυξη της κομμουνιστικής δράσης βασίζεται στην ανάγνωση της πραγματικότητας. Ποια είναι όμως αυτή στο εδώ και τώρα;
Η έμπρακτη αμφισβήτηση της νατοϊκής μπότας στο πεδίο της μάχης προκάλεσε το πρώτο σοβαρό ρήγμα στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας, με τις δυτικές κυρώσεις απέναντι στη Ρωσία να μη φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αντιθέτως, έφεραν την ρωσική οικονομία σε στενότερη επαφή με διάφορες χώρες εκτός του συστήματος της Pax Americana , αλλά ακόμα και με έως τώρα σύμμαχες χώρες (πχ Ινδία), με αποτέλεσμα το δολάριο, δηλαδή ένα από τα ισχυρότερα οικονομικά όπλα του ιμπεριαλισμού, δεν αρχίζει να εκτοπίζεται σταδιακά από διμερείς συναλλαγές μεταξύ ορισμένων κρατών. Τα δυσάρεστα αποτελέσματα στο πεδίο της μάχης και γενικότερα στην εξέλιξη του πολέμου ενάντια στη Ρωσία αναζωπύρωσαν και την εσωτερική γκρίνια στη Δύση.
Ταυτόχρονα, όμως, ένα ιστορικό παράθυρο άνοιξε για ένα μεγάλο τμήμα υποτελών εθνών-κρατών.
Ολόκληροι λαοί και χώρες που είναι με το πιστόλι στον κρόταφο από τη δυτική ιερά συμμαχία βγήκαν στο προσκήνιο για να δοκιμάσουν την τύχη τους. Οι γεωπολιτικές στροφές στη Λατινική Αμερική έως και την Αφρική της ζώνης του Σαχέλ ήταν τελικά μόνο τα προεόρτια της 7ης Οκτωβρίου του 2023 , όταν οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, εκμεταλλεύσεις και την απασχόληση της νατοϊκής μηχανής στην Ουκρανία, αντιμετώπισαν νερό και αέρα. σιονιστικό κράτος.
Τα στρατόπεδα, λοιπόν, είναι διαμορφωμένα σε όλο τον κόσμο. Από τη μία πλευρά η Pax Americana και οι φίλοι της και από την άλλη όσοι αμφισβητούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την μπότα της. Ο ρωσικός στρατός, τα αντι-ιμπεριαλιστικά πραξικοπήματα στη ζώνη του Σαχέλ και ο Άξονας της Αντίστασης στη Μέση Ανατολή είναι απλώς διαφορετικά κομμάτια του ίδιου πολεμικού παζλ.
Η συζήτηση στα αριστερά
Δεκαετίες τώρα, στα αριστερά έχουν προταθεί διάφορες γραμμές σε σχέση με την ανάλυση του κόσμου. Από τις θεωρίες που αναφέρονται « νέα ματιά », όπως αυτή του « ολοκληρωμένου καπιταλισμού », έως τις υπόλοιπες θεωρίες που πάνω – κάτω ισχυρίζονται ότι αποτελούν την εφαρμογή της λενινιστικής θεωρίας για τον ιπεριαλισμό.
Όλες οι γραμμές καταλήγουν στο να ορκίζονται πίστη στους « λαούς », ενώ ως προς τα συγκεκριμένα μέτωπα του πολέμου, πολλές εξ’ αυτών καταλήγουν στο σύνθημα « ειρήνη στους λαούς ». Στο πεδίο της Μέσης Ανατολής, μιας που το παλαιστινιακό ζήτημα έχει μακρά ιστορία και βαρύνουσα επίδραση στους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος, η γραμμή συνήθως καταλήγει στο « λευτεριά στην Παλαιστίνη » , κάτι που φυσικά είναι σωστό. Παρόμοια είδη συνθημάτων που επικεντρώνονται πάλι στο «λαό» ή στους «λαούς» είναι το « οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι », « οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες » , « έξω όλα τα κράτη », « η λύση θα τη τη δώσουν οι λαοί », κτλ.
Ας ασχοληθούμε λίγο με αυτή την αντίληψη. Τις περισσότερες φορές, η απόδραση στην έννοια του «λαού» προκύπτει από το υπόβαθρο των λεγόμενων «ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων». Υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις που αναγνωρίζεται ορθά πως υπάρχει δίκιο στη μία πλευρά των αντιμαχόμενων (ενάντια στο ΝΑΤΟ) , πλην όμως, χρησιμοποιώντας το πασπαρτού «λαός» , από τη δημόσια στήριξη ενός καπιταλιστικού κράτους από μια κομμουνιστική παράταξη. Με αυτόν τον τρόπο, διάφορα συγκεκριμένα προβληματάκια ξεπερνιούνται με την προσφυγή στο «λαό». Όταν μιλάμε για το πεδίο της Ουκρανίας, η λύση βρίσκεται είτε «στη συναδέλφωση του ουκρανικού και ρωσικού λαού», είτε (στην καλή περίπτωση) στη «νίκη στο λαό του Ντονμπάς». Όταν μιλάμε για τη Μέση Ανατολή, η προτεινόμενη λύση είναι είτε η «συναδέλφωση του παλαιστινιακού με τον ισραηλινό λαό», είτε η «Λευτεριά στον παλαιστινιακό/λιβανέζικο λαό», είτε η «Νίκη στον παλαιστινιακό/λιβανέζικο λαό». Φυσικά ευχόμαστε λευτεριά σε αυτούς τους λαούς όπως και νίκη στον αγώνα τους. Τι κρύβει όμως αυτή η συνεχής προσκόλληση στη γενικολογία για τους «λαούς»;
Άλλωστε η αστική πίεση απέναντι στον άλλον της αριστεράς μιλήσει δημόσια για την Παλαιστίνη είναι τέτοια που πρώτα θα ζητήσει να καταδικάσει και φυσικά αυτός καταλήγει στην – πρώτα από όλα – καταδίκη τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ κτλ.
«Πρώτα θα καταδικάσουν τις «τρομοκρατικές» οργανώσεις και μετά θα συζητήσουμε για την Παλαιστίνη!» Από την άλλη πλευρά, αυτή η πίεση φέρνει αποτέλεσμα. Όλα κι όλα. Εμείς είμαστε κομμουνιστές και ασχολούμαστε με τον αφηρημένο λαό. Με τις συγκεκριμένες οργανώσεις και τα υπόλοιπα ευτελή ζητήματα της συγκεκριμένης κατάστασης ως ασχολείται η αστική τάξη, ο ιμπεριαλισμός και τα κανάλια.
Δυο λόγια για το «λαό»
Τι είναι πια αυτός ο «λαός» ; Γιατί του αποδίδονται μαγικές ; Πώς γίνεται στο όνομά του να καταλήγει κανείς εντελώς σε λανθασμένη θέση, ακόμα και να ζει στον κόσμο του; Γιατί πολλές φορές ο λαός γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους διάφορους που επικαλούνται με την πρώτη ευκαιρία;
Μία ακτινογραφία στην κοινωνική δομή μίας κοινωνίας προφανώς που μας έδειχνε την ύπαρξη κυρίαρχης εκμεταλλεύτριας κοινωνικής τάξης και υποτελών εκμεταλλευόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Δεν είναι της παρούσης να υπεισέλθουμε σε περισσότερες λεπτομέρειες για τα ποιοτικά στοιχεία που συγκροτούν την «εργατική τάξη», όλο το φάσμα των μικροαστικών στρωμάτων και την αστική τάξη. Το παραπάνω αποτελεί μία αφηρημένη διαπίστωση που ισχύει εν πολλοίς σε όλες τις γωνιές της υφηλίου. Ωστόσο, το κρίσιμο στοιχείο είναι η ληστεία του υπόλοιπου πλανήτη από την πλευρά της αυτοκρατορίας και η μεταφορά κερδών στο εσωτερικό της, με διάφορους τρόπους, εξαγοράζοντας τμήματα του πληθυσμού (πχ. μέσα στρώματα , «εργατική αριστοκρατία») και οικοδομώντας ταξικές συμμαχίες και διάφορα είδη κοινωνικού συμβολαίου , ανάλογα με την ιστορική περίοδο. Από την άλλη, φυσικά , υπάρχουν διαφορές και στις χώρες εκτός του αυτοκρατορικού ιπεριαλισμού .
Από τα παραπάνω, πού καταλήγει κανείς ;
Οι περισσότεροι θα γίνουν οι προφανές: « μα τότε προκύπτει ξεκάθαρα πως ο λαός πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του ενάντια στους δυνάστες όλων των ειδών! ». Κάποιος άλλος θα μπορούσε να απαντήσει κάτι πιο «ταξικό», όπως « χ ωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά! ».
Και στις δύο περιπτώσεις το υποκείμενο υπόβαθρο της σκέψης είναι πως η αστική ιδεολογία, ως κυρίαρχη, διαστρεβλώνει τα κεφάλια των ανθρώπων και τους αποπροσανατολίζει. Μια άλλη οπτική που θα καταδείξει τους όρους των υλικών (κατάληψη του πλανήτη από τον ιμπεριαλισμό) ως τους κατά βάση υπεύθυνους για τον εκμαυλισμό της συνείδησης του πρωτοκοσμικού προλεταριάτου ή /και του «λαού».
Και οι δύο όμως εξηγήσεις είναι σωστές, όχι πλήρεις. Άλλωστε, θα ήταν λάθος να πούμε πως το σύνολο του προλεταριάτου στο εσωτερικό της Δύσης ανήκει στη λεγόμενη «εργατική αριστοκρατία». Από την άλλη, το σύνολο του «λαού» των υποτελών εθνών εκτός αυτοκρατορίας γιατί δεν βρίσκεται σε μια διαδικασία συνεχούς εξήγησης κατά του ιμπεριαλισμού , από τη στιγμή που οι υλικοί όροι της ύπαρξής του είναι συνυφασμένοι με την πιο ακραία εκμετάλλευση από τον τελευταίο ;
Πιο γενικά μιλώντας, πράγματι, υπάρχει κάτι το κοινό στο εσωτερικό των εκμεταλλευομένων στρωμάτων, τόσο εντός της Δύσης όσο και εντός των υποτελών εθνών. Το μοναδικό κοινό που τους ενώνει είναι ότι είναι θύματα εκμετάλλευσης . Ειδικά αφορά στο « λαό », αυτός είναι περισσότερο μία κοινωνιολογική αφαίρεση , χωρίς εσωτερική ομοιογένεια και χωρίς ακριβώς κάποια κοινότητα συμφερόντων, καθώς συμπεριλαμβάνει εργάτες, μικροαστούς κτλ. Ο λαός είναι περισσότερο μία θεωρητική αφηρημένη έννοια παρά ένα πραγματικό ομοιογενές σώμα ανθρωπίνων όντων. Είναι μια μερίδα του πληθυσμού που στο εσωτερικό της έχει και εκμεταλλευόμενους ανθρώπους, φτωχούς, λιγότερο φτωχούς κτλ , που τελικά μεταξύ τους συνδέονται μονάχα από μία κοινωνιολογική άποψη , δηλαδή από το μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης. Εκεί τελειώνει και το κοινό τους χαρακτηριστικό . Στην πραγματική ζωή, τα διάφορα κομμάτια του πληθυσμού υποστηρίζουν πολιτικά κόμματα, γίνονται μέλη τους και ως μονάδες ή ομαδοποιήσεις ψηφίζουν, σχηματίζοντας κυβερνήσεις της πλειοψηφίας και αντιπολιτεύσεις της μειοψηφίας. Ίδια λογική ισχύει και για την εργατική τάξη, η οποία εξετάζεται ως τάξη «καθαυτή» είναι απλώς ένα υποκείμενο εκμετάλλευσης. Μόνο στο βαθμό που οργανωθεί πολιτικά γίνεται δρώσα πολιτική δύναμη, δηλαδή τάξη «διεαυτή», έχοντας πιθανότητες να ανατρέψει τους εκμεταλλευτές της.
Πάντοτε υπάρχει ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και οικονομικό υπόστρωμα, μία « βάση » η οποία γεννά τη σειρά της το εποικοδόμημα ως πολιτικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό ,κτλ. προϊόν. Όμως και η βάση με τη σειρά της διαμορφώνεται από το εποικοδόμημα. Μάλιστα, το πολιτικό εποικοδόμημα παίζει καθοριστικό ρόλο ,καθώς χωρίς την συνειδητή δράση του ανθρώπινου παράγοντα δε γίνεται τίποτα. Η πολιτική συνείδηση και δράση δεν είναι μία αντανάκλαση των στομαχικών στερήσεων των εκμεταλλευομένων . Η πείνα, η εξαθλίωση και όλα τα κακά αυτού του κόσμου δε μεταφράζονται από μόνα τους σε πολιτική συνειδητοποίηση.
Κοινωνιολογία ή πολιτική;
Η αριστερά αρέσκει να πολιτεύεται με αφηρημένους όρους. Όταν χρειάζεται κάποια απάντηση επί του συγκεκριμένου, αυτή πετάει την μπάλα στην εξέδρα για να την πιάσει ο «λαός». Αυτός θα «πάρει την κατάσταση στα χέρια του» και θα μας λύσει τα προβλήματα. Ειδικά δε όταν πρόκειται περί πολέμου, εκεί είναι που η επίκληση του «λαού» χτυπάει κόκκινο. Εν τω μεταξύ, τι συμβαίνει αν ο εν λόγω λαός δεν πάρει την κατάσταση στα χέρια του αλλά βρεθούν τίποτα πιο δραστήριο και προλάβουν; Εδώ η αριστερά σηκώνει ψηλά τα χέρια: «υφαρπαγή!» , «Ψευτοδίπολο!», «Δε διαλέγουμε ληστή!».
Το ίδιο συμβαίνει στην Ουκρανία, στη μέση Ανατολή ακόμα και στην ίδια την Παλαιστίνη. Η συγκεκριμένη πολιτική αντικαθίσταται από μία αόριστη κοινωνιολογία . Όταν δεν μπορούν να ερμηνευτούν το συγκεκριμένο και να πάρουν θέση στα υπάρχοντα προβλήματα, να ρίξουν στην κοινωνιολογία και την πολιτική οικονομία. Αν βουτήξουμε άραγε βαθιά στο βυθό της κοινωνιολογίας, μήπως τελικά βρούμε την κρυμμένη ιστορική αλήθεια; Μήπως έτσι απαλλαχτούμε κι από το χρέος της συγκεκριμένης θέσης; Μήπως γλιτώσουμε και την κατηγορία ότι υποστηρίζουμε τον Χαμά, τη Χεζμπολάχ , το ιρανικό «καθεστώς», το ρωσικό κράτος, το «δικτάτορα» Άσαντ κτλ;
Υποκείμενα στη μέση Ανατολή
Από τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική όχθη έως το Λίβανο και την Υεμένη αγωνίζονται γενικά οι «λαοί». Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα υποκείμενα που διεξάγουν τον αγώνα με κόστος χιλιάδων ανθρώπων; Οι συγκεκριμένες οργανώσεις σε κάθε χώρα είναι υπαρκτές ή μήπως δεν αξίζουν της υποστήριξής μας επειδή διαφωνούμε στο τάδε ή στο δείνα ζήτημα; Τελικά, είναι πραγματικά υποκείμενα αγώνα ή όχι; Την Παλαιστινιακή αντίσταση την απαρτίζει γενικά και αορίστως ο λαός ή οι συγκεκριμένες οργανώσεις , με τα μέλη και τις επιρροές τους; Φυσικά υπάρχει μια σημαντική και πλατιά υποστήριξη των λόγω οργανώσεων και ο άμαχος πληθυσμός πληρώνει με τη ζωή του το τίμημα της αντίστασης. Όμως, η ενεργητική αντίσταση , για συγκεκριμένους λόγους, είναι σε θέση να διεξάγουν συγκεκριμένα υποκείμενα σε όλη τη μέση Ανατολή, όπως αυτά προέκυψαν ιστορικά. Ο λεγόμενος « άξονας της αντίστασης » υφίσταται σαν πολιτικό – στρατιωτικό υποκείμενο στη μέση Ανατολή ,το οποίο σηκώνει στις πλάτες του τον αγώνα ενάντια στην αυτοκρατορία και το σιωνιστικό κράτος ή όχι; Υπάρχει κάποιος άλλος «λαός» που δεν τον βλέπουμε ; Για εμάς, είναι συγκεκριμένα τα υποκείμενα του αγώνα σε κάθε συγκεκριμένη μάχη . Το ίδιο αφορά και στη μέση Ανατολή. Η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» είναι αυτή που ξεκαθαρίζει τα πράγματα . Ας δούμε συνοπτικά ένα προς ένα τα δρώντα υποκείμενα.
Χαμάς
Κάνουμε ειδική αναφορά σε αυτήν καθώς αποτελεί την πολυπληθέστερη αντιστασιακή οργάνωση και μόνο γι’ αυτό. Αντιθέτως με όσα υποστηρίζουν η δυτική προπαγάνδα, ο Χαμάς δεν είναι απλώς μία θρησκευτική οργάνωση. Μπορεί να προέρχεται από τη μουσουλμανική αδελφότητα, όμως ιδρύθηκε το 1987 πάνω στα γεγονότα της πρώτης ιντιφάντας. Επομένως, ήταν πολιτικοί οι λόγοι που έφεραν στο προσκήνιο και συγκεκριμένα της Λωρίδας της Γάζας. Διαθέτει στρατιωτικό τομέα αλλά και πολλά άλλα δίκτυα ,όπως οικονομικά,δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, προπαγανδιστικό μηχανισμό κλπ. Όλα εκείνα ,δηλαδή ,τα μέσα που χρειάζονται σε ένα σύγχρονο πολιτικό – στρατιωτικό οργανισμό . Πολιτικός στόχος της οργάνωσης είναι η ίδρυση ενιαίου παλαιστινιακού κράτους «από το ποτάμι έως τη θάλασσα». Ο αγώνας που διεξάγει είναι πολιτικός, με σαφείς εχθρούς τους το σιωνιστικό κράτος και την αυτοκρατορία, παρόλο που αυτός ο αγώνας διαμεσολαβείται από το σουνιτικό Ισλάμ. Με έναν παρόμοιο τρόπο, η «Τζιχάντ» θεωρείται κύρια μορφή του αγώνα αντίστασης ενάντια στη σιωνιστική κατοχή. Στα μάτια ενός δυτικού υπηκόου, σίγουρα αυτό φαίνεται μια σκέτη τρέλα ή ακόμη χειρότερα, μία ανωήτη πράξη αυτοκτονίας εκπορευόμενη από «θρησκευτικό φονταμενταλισμό». Στην ουσία της, όμως, αυτή η μορφή αντίστασης πόσο διαφέρει από τις ποικίλες μορφές ηρωικού αγώνα που διάλεξαν οι καταπιεσμένοι κόντρα στους καταπιεστές ακόμη και αν ο συσχετισμός ήταν συντριπτικά εναντίον τους; Από τις πληβειακές εξηγήσεις του 14ου και 15ου αιώνα στην επικράτεια της Ευρώπης, τις αγροτικές εξηγήσεις με πρόσημο το θρησκευτικό – πολιτικό κίνημα της Μεταρρύθμισης, έως τα Επαναστατικά κύματα του 18ου αιώνα στην Ευρώπη και την εξήγηση των Κομμουνάρων στο Παρίσι, το κοινό στοιχείο είναι με ιστορικά πρωτότυπο τρόπο υποκειμένων που δρουν ενάντια σε ισχυρότερους αντιπάλους . Οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει ένα τέτοιο κίνημα, θρησκευτική ή άλλη, στην πραγματικότητα λειτουργεί ως πολιτικό κίνημα, ως πολιτικό υποκείμενο . Ένα υποκείμενο που δεν είναι τίποτα άλλο από τη συμπυκνωμένη μορφή οργάνωσης των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές τους. Οι μορφές πάλης καθορίζονται από τις δυνατότητες και την αναγκαιότητα της κατάστασης.
Κάπως έτσι, λοιπόν, το κάλεσμα της Χαμάς για «τζιχάντ» βρήκε απήχηση στο τμήμα των Παλαιστινίων που ζητούσε μια πιο ριζοσπαστική μορφή αγώνα και ασφυκτιούσε στη συμβιβαστική πολιτική της Φατάχ. Οι διαφωνίες, λοιπόν, της Χαμάς με τη Φατάχ ήταν πολιτικές και όχι θρησκευτικές, με τη Χαμάς να καλύπτει μια πολιτική κίνηση του αγώνα ενάντια στην κατοχή. Για αυτό και η πολιτική της επιρροής σε περιόδους συγκρούσεων στο Ισραήλ. Αυτός είναι και ο λόγος που συμπεριλαμβάνεται στις τρομοκρατικές οργανώσεις, είτε ολόκληρη η οργάνωση είτε μόνο η στρατιωτική της πτέρυγα, οι Ταξιαρχίες Ιζ αντ-Ντιν αλ-Κασσάμ.
Χεζμπόλαχ
Γεννημένη κι αυτή πάνω στη φωτιά των γεγονότων, κατά την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο το 1982 (αν και η επίσημη ίδρυση πραγματοποιήθηκε το 1985), έθεσε από την αρχή ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους: την αποχώρηση του Ισραήλ από το έδαφος του Λιβάνου , τη μη ανάμειξη. των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της αυτοκρατορίας στο εσωτερικό της χώρας και την υπεράσπιση του δικαιώματος του λαού του Λιβάνου να επιλέξει την κυβέρνηση της αρέσκειας του. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να αποκτήσει τέτοια πολιτική δύναμη αν δεν είχε τη στήριξη – με όλους τους τρόπους – από τον Ιράν. Ο πόλεμος του 1982 ήταν η καμπή που ανέδειξε τη Χεζμπολάχ ως την ισχυρότερη πολιτική δύναμη αντίστασης ενάντια στο σιωνιστικό κράτος, σε σχέση με άλλες δυνάμεις (π.χ. Εθνικό Κίνημα Λιβάνου, Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, συριακό κράτος, σιτικές πολιτιστικές ).
Φυσικά, δεν ήταν ολόκληρος ο «λαός» του Λιβάνου ενάντια στο Ισραήλ , καθώς τμήματα του πληθυσμού-οι δεξιές χριστιανικές (κυρίως Μαρωνίτες) αντικομμουνιστικές οργανώσεις των φαλαγγιτών (υπό την ηγεσία της οικογένειας Γκεμαγιέλ)- πολεμούσαν στο πλευρό του σιωνιστικού κράτους. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, άλλωστε, μετά από την πολυετή εμφύλια σύγκρουση (υπό τη βοήθεια κυρίως των ΗΠΑ και της Γαλλίας), η οποία βρισκόταν σε εξέλιξη ακόμη (1975-1990) ενάντια στις υπόλοιπες αριστερές, μουσουλμανικές και παναραβικές αντι-ιμπεριαλιστικές οργανώσεις. του Λιβάνου; Τη χρονική αυτή περίοδο συμπυκνώνονται στο έδαφος του Λιβάνου 3 συνδυασμένες στρατηγικές: η βοήθεια της Αυτοκρατορίας στην παράταξη της δεξιάς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ως μία τακτική ανακοπή της επιρροής της ΕΣΣΔ στη μέση Ανατολή , η ίδια η εμφύλια αντιπαράθεση και τέλος, η αντίσταση ενάντια στην εισβολή του Ισραήλ, που λειτουργούσε ως τεθωρακισμένο όχημα του ιπεριαλισμού.
Από την άλλη πλευρά, η ιστορία ανέδειξε τη Χεζμπολάχ ως τη σημαντικότερη και πιο ισχυρή πολιτική – θρησκευτική – στρατιωτική οργάνωση στο εσωτερικό της χώρας , καθώς ήταν το υποκείμενο εκείνο που συνδύασε την ανένδοτη γραμμή ένοπλης και αποτελεσματικής αντίστασης κατά του Ισραήλ, με την εξωτερική υποστήριξη από το Ιράν και τη Συρία (μην ξεχνάμε την ισλαμική επανάσταση στο Ιράν το 1979). Ταυτόχρονα, η σιιτική ταυτότητα της οργάνωσης ήταν αυτή που εξασφάλισε μαζική υποστήριξη από το σιιτικό πληθυσμό , ο οποίος ήταν και ο πιο περιθωριοποιημένος θρησκευτικός αλλά και ο πιο πληβιακός από ταξική άποψη. Όλα αυτά ήρθαν να δέσουν με την ισχυρή και πειθαρχημένη οργανωτική δομή της οργάνωσης, ενώ την ίδια περίοδο εξασθενούσαν οι υπόλοιπες δυνάμεις της αντίστασης. Τελικά, η πετυχημένη τακτική της Χεζμπολάχ, με την έκδοση του Ισραήλ από το Λίβανο το 2000 ήταν το κερασάκι στην τούρτα και εκτόξευσε τον κύκλο της οργάνωσης, καθιστώντας την ως το σημαντικότερο αντι-ιμπεριαλιστικό πολιτικό υποκείμενο του Λιβάνου. Σε μια χώρα που ο πληθυσμός αγγίζει τα λίγα εκατομμύρια, μια οργάνωση που δεν ξεπερνάει τις χιλιάδες σε μέλη και επιρροές αναδύεται ως το σημαντικότερο υποκείμενο της περιοχής. Αν δεν υπήρχε, ο Λίβανος που είχε ισοπεδωθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Φρουροί της επανάστασης στο Ιράν
Πολλοί στην αριστερά, ενώ υποστηρίζουν τον παλαιστινιακό αγώνα, όταν η συζήτηση φτάνει στο Ιράν, κάνουν πως δε βλέπουν. Αρκει ένα Photoshop για να εξαφανιστεί η ηγεσία του άξονα της αντίστασης από το κάδρο. Αρχίζουν τα γνωστά περί «θεοκρατίας», «καθεστώτος» κτλ. Ακόμα και αν ο παλαιστινιακός, λιβανέζικος, υεμενίτικος «λαός» ανυπομονεί για αντίθεση του Ιράν στο σιωνιστικό κράτος, πανηγυρίζοντας όταν αυτό συμβαίνει. Ο Μάλλον τότε γεμίζει από αυταπάτες και χάνει την υπεριστορική ιερή «λαότητά» του…Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.
Μετά την ιρανική επανάσταση του 1979, κατά την οποία εκδιώχθηκε ο πολυαγαπημένος της αυτοκρατορίας Σάχης, η ιρανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να παραμείνει στη θέση της να ελέγξει την αποτροπή ούτε ύπαρξης αμερικανικών και νατοϊκών βάσεων στην επικράτειά της, εάν δεν είχε συγκροτηθεί από την αρχή του σώμα των Φρουρών της Επανάστασης. Στην πραγματικότητα, αυτό αποτελεί έναν « πολιτικό στρατό » εντός του επισήμου στρατού του Ιράν, διαθέτοντας σώματα στην ξηρά, στον αέρα, στη θάλασσα αλλά και στις μυστικές υπηρεσίες, αριθμώντας συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες μέλη. Είναι αυτό το τεράστιο πειθαρχημένο στρατιωτικό σώμα που εγγυάται την αποτροπή της ανατροπής της ιρανικής κυβέρνησης από πορτοκαλί πραξικοπήματα , αλλά και που καταφέρνει να συντονίσει στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στην αυτοκρατορία, τόσο στην επικράτεια του Ιράκ όσο και στη Συρία, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και την Υεμένη. . Όντας στην ηγεσία του «άξονα της αντίστασης», αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την Pax Americana στη Μέση Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος που ο πρώην ηγέτης των Φρουρών της Επανάστασης, Σολεϊμανί, δολοφονήθηκε ανοιχτά από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τραμπ, ενώ το σύνολο των Φρουρών της Επανάστασης θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση από τις ΗΠΑ.
Χούθι
Το νοτιότερο άκρο του «άξονα της αντίστασης» αποτελούν οι Χούθι της Υεμένης (κίνημα Ανσάρ Αλλάχ). Οι Χούθι είναι μια σιιτική (ζαϊντική) οργάνωση που προέρχεται από τη βόρεια Υεμένη και, όπως και η Χεζμπολάχ, στην πραγματικότητα αποτελούν τον ισχυρότερο πολιτικό-στρατιωτικό οργανισμό της χώρας. Από την ίδρυσή τους, τη δεκαετία του 1990 και σε συνδυασμό με την πολιτική περιθωριοποίησης και τον αποκλεισμό που υφίσταντο οι Ζαϊνίτες (σιιτική μειονότητα στην κυρίως σουνιτική Υεμένη), οι Χούθι συγκροτήθηκαν πολιτικά ενάντια στην επιρροή τόσο της Σαουδικής Αραβίας όσο και των ΗΠΑ, παλεύοντας για τα δικαιώματά τους αλλά και ενάντια στην ξένη παρέμβαση. Σημείο καμπής αποτέλεσε τη δολοφονία του ηγέτη του κινήματος, Χουσεΐν αλ-Χούθι, το 2004 από τις δυνάμεις του τότε προεδρικού καθεστώτος. Έκτοτε οι Χούθι κλιμάκωσαν τον αγώνα εναντίον της κυβέρνησης της Υεμένης και εναντίον ξένων δυνάμεων που υποστηρίζουν την καταστολή τους. Το 2011, κατά τη διάρκεια της «Αραβικής Άνοιξης», το κίνημα κέρδισε περισσότερη υποστήριξη και συνέπραξε με άλλες αντιπολιτευτικές ομάδες. Ένα δεύτερο σημείο καμπής αποτελεί το 2014, όταν πραγματοποιήθηκε κατάληψη της πρωτεύουσας της χώρας (Σαναά) από τους Χούθι και σύσταση ενός αυτονομιστικού καθεστώτος, το οποίο διεξάγει πόλεμο κατά στην «επίσημη» κυβέρνηση της Υεμένης και τους συμμάχους της (Σαουδική Αραβία, ΗΠΑ). Με τη βοήθεια του Ιράν, το κίνημα απέκτησε στρατιωτική υπολογική δύναμη , αποκτώντας την ικανότητα διενέργειας επιθέσεων και πληγμάτων σε στρατηγικές εγκαταστάσεις και πλοία που συνδέονται με το Ισραήλ, μετά την αντίθεση στις 7 Οκτωβρίου 2023, ως πράξη αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση. Όπως και στην περίπτωση της Χεζμπολάχ, όσο μεγαλύτερη είναι η έμπρακτη άλλη στον παλαιστιακό αγώνα και οι επιθέσεις στα ισραηλινά πλοία, τόσο σημαντική η πολιτική επιρροή στους σιίτες μουσουλμάνους της περιοχής. Είναι πράγματι εντυπωσιακή η ομοιότητα με τις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, όπου πολιτικές-θρησκευτικές οργανώσεις μέλη που αριθμούς κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες αναδεικνύονται ως τα ισχυρότερα δρώντα πολιτικά υποκείμενα .
Μπάαθ
Θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην αναφερθούμε στη Συρία, ως σημαντικό κομμάτι του άξονα της αντίστασης Και πιο συγκεκριμένα στο κυβερνούν κόμμα Μπάαθ. Το κόμμα του «αραβικού σοσιαλισμού – παναραβισμού» είναι ένα κόμμα που με τη σειρά του γεννήθηκε σε έναν διεθνή συσχετισμό, όταν η ΕΣΣΔ προσπάθησε να αποκτήσει επιρροή στα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της μέσης Ανατολής. Όπως και σε άλλες χώρες έτσι και στη Συρία, τελικά μέσω ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος το 1963 η εξουσία κατακτήθηκε από το Μπάαθ , το οποίο από τότε έχει στα χέρια του τον έλεγχο της κυβέρνησης. Η αυτοκρατορία δε συμβιβάστηκε με την ύπαρξη ενός κράτους με αντιϊμπεριαλιστική κατεύθυνση. Χρησιμοποιώντας διάφορους περιφερειακούς παίκτες (κουρδικό κίνημα, FSA, Ισραήλ ) διηύθυνε μια πορτοκαλί επανάσταση («εξέγερση του 2011») για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης του Άσαντ, κάτι που το πιθανότερο είχε καταφέρει εάν ο συριακός στρατός δεν είχε την άμεση βοήθεια τόσο της γειτονικής Χεζμπολάχ όσο και του Ιράν αλλά και της Ρωσίας. Τελικά η συριακή κυβέρνηση δεν ανατράπηκε , το πλουσιότερο 1/3 της Συρίας, ανατολικά του ποταμού Ευφράτη είναι ακόμη κατεχόμενο από διάφορες δυνάμεις, με τις κυρίες αυτές του αμερικανικού στρατού όμως και των κουρδικών οργανώσεων , οι οποίοι καταφέρνουν να έχουν σημαντικό εισόδημα μέσω του μαύρου εμπορίου του. πετρελαίου της Συρίας.
Όπως η αντίσταση στη μέση Ανατολή ακούει στο όνομα «Άξονας της Αντίστασης» (η Δύση τον αποκαλεί «άξονα του κακού») και όχι γενικώς «οι λαοί της μέσης Ανατολής» έτσι κρίνεται και το κουρδικό ζήτημα . Δεν πρόκειται για μία αφηρημένη ανάλυση για το εθνικό ζήτημα ή για το «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση». Το κουρδικό κίνημα, με τις συγκεκριμένες οργανώσεις του δρα ως πολιτικό υποκείμενο με συγκεκριμένο πρόγραμμα, ηγεσία και πολιτικούς στόχους. Για να πετύχει αυτούς τους στόχους συνεργάζεται με την αυτοκρατορία, δρώντας αντικειμενικά ως ένας ελεγχόμενος παίκτης τους στην περιοχή. Με αυτόν τον συγκεκριμένο και σχετικό τρόπο, λοιπόν, ο πολιτικός ρόλος του κινήματος αυτού είναι αντιδραστικός και όχι προοδευτικός, καθώς τάσσεται στην ίδια πλευρά με τα αφεντικά του πλανήτη . Με τον ίδιο τρόπο που ένας απεργοσπαστής έχει αντιδραστικό ρόλο καθώς τη στιγμή του απεργιακού αγώνα τάσσεται με την πλευρά του αφεντικού του. Ειδική αυτή την περίοδο, η επιδιωκόμενη ήττα του άξονα της αντίστασης από την αυτοκρατορία θα άνοιξε μία ιστορική ευκαιρία για την ίδρυση κουρδικού κράτους πλάι στα σχέδια για ένα «μεγάλο Ισραήλ» . Με τον ίδιο τρόπο που η ρωσική επίθεση στο πεδίο της Ουκρανίας ενάντια στο ΝΑΤΟ άνοιξε το ιστορικό παράθυρο για διάφορους καταπιεσμένους λαούς, όπως η ζώνη του Σαχέλ στην Αφρική.
Φανταστικές και πραγματικές μάχες
Κάθε μάχη είναι συγκεκριμένη , με συγκεκριμένο επίδικο. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να κριθεί με έναν σχετικό τρόπο, δηλαδή με βάση του τι ακριβώς διακυβεύεται και όχι με αφηρημένα κριτήρια. Οι απόλυτες κρίσεις ταιριάζουν στη σφαίρα των αφηρημένων ιδεών, εκεί όπου ο κάθε ταχυδακτυλουργός μπορεί να διατυπώνει «αυστηρούς ορισμούς» και να βγάζει γενικά «σωστά» συμπεράσματα. Τα «καθαρούτσικα» σχήματα αντιστοιχούν σε ηθικούς κώδικες ,όχι στην πραγματικότητα. Άλλωστε, ακόμη και οι διάφοροι «ακλόνητοι» ηθικοί κώδικες δεν είναι άλλο παρά μία αντανάκλαση της κυρίαρχης ιδέας τη δεδομένη στιγμή. Όλοι αυτοί οι αφηρημένοι «κανόνες» οδηγούν μονάχα στην αγκύλωση. Αυτού του είδους η δυτική αριστερά μοιάζει με προτεστάντη πιστό , αλυσοδεμένο με δεκάδες ενοχές και μεταφυσικές δεσμεύσεις, που δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα στο μάταιο τούτο κόσμο, δίχως να υποφέρει από το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος.
Το κριτήριο του ιστορικά συγκεκριμένου ισχύει πάντοτε στην ιστορία της πάλης των τάξεων. Το κίνημα της μεταρρύθμισης στην Ευρώπη του 15ου αιώνα ήταν ένα προοδευτικό – στην πραγματικότητα πολιτικό – κίνημα ενάντια στην εξουσία του Πάπα, που έφερνε νέες δυνάμεις στο προσκήνιο. Οι ναπολεόντειοι πόλεμοι ήταν επίσης προοδευτικοί στο ιστορικό τους πλαίσιο, καθώς με τα όπλα αμφισβητούσαν τη μοναρχία, ενώ μετά το τέλος τους ακολούθησαν στην Ευρώπη 3 διαδοχικά επαναστατικά κύματα μέσα σε λίγες δεκαετίες. Με παρόμοιο τρόπο, η έμπρακτη πολεμική αμφισβήτηση του σύγχρονου παγκόσμιου καταπιεστικού μηχανισμού της Pax Americana , απ’ όπου κι αν προέρχεται, τη Ρωσία, τον Άξονα της Αντίστασης ,την Κίνα, ένα κομμάτι του στρατού στις χώρες του Σαχέλ αποτελεί μια ιστορική προοδευτική και πολιτικά δίκαιη. εξέλιξη .
Για αυτό και πρέπει να τοποθετηθεί πάνω στον πραγματικό χάρτη και όχι βάσει κάποιου άλλου φανταστικού. Μας ενδιαφέρει η σύγκρουση μεταξύ των πραγματικών υποκειμένων που διαμορφώνουν το συσχετισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι στον κόσμο τοποθετούνται πάνω στο συγκεκριμένο, εκτός από τα αριστερά της Δύσης, που πλάθει την ιστορία όπως τη βολεύει.
Κομμουνιστική θέση είναι αυτή που απαντά πάνω στα συγκεκριμένα επίδικα μέρα με τη μέρα. Κρίκο με τον κρίκο να μαχόμαστε κόντρα στην πολιτική της αστικής τάξης και της αυτοκρατορίας. Να επιδιώξουμε την ήττα της στα μέτωπα που ανοίγει στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
