από Αναρχικός Πυρήνας “Σύγκρουση”
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΝΑΡΚΩΝΕΙ (• Ναρκωτικά. • Από τον αρχικό τίτλο “οθόνες” εν τέλει σε μια πιο γενική τοποθέτηση)
Μέσα σε μια αλλοτριωμένη κοινωνία καθετί μπορεί να μας δημιουργήσει εξάρτηση. Εντούτοις υπάρχουν πράγματα γύρω μας που μπορεί να μας δημιουργήσουν μια πιο “έντονη” εξάρτηση. Για παράδειγμα δεν είναι το ίδιο ένα φρούτο σε σχέση με το αλκοόλ, το τζόγο και το πορνό. Υπάρχουν ουσίες που μπορεί να σου δημιουργήσουν εθισμό και συμπτώματα στέρησης. Κάποιες από αυτές τις ουσίες είναι η νικοτίνη και η καφεΐνη. Τσιγάρο, αναψυκτικά, ζάχαρη, καφές και διαφόρων ειδών φάρμακα μπορεί να σου προκαλέσουν εξάρτηση. Δεν προτάσσουμε ούτε μια “ασκητική” ζωή, ούτε μια ζωή που θα καταστρέφει τον νου και το σώμα μας. Ωστόσο οφείλουμε να είμαστε ψυλλιασμένοι, πόσο μάλιστα όταν τα ναρκωτικά καραδοκούν δίπλα μας.
Ναρκωτικά
Είμαστε ενάντια στα ναρκωτικά. Είτε αυτά είναι παράνομα, είτε είναι νόμιμα (Καμιά νομιμοποίηση σε ότι κατασπαράζει τις ζωές μας). Ο αγώνας μας είναι ένας και σε όλα τα μέτωπα, ανεξαρτήτως από το πως στήνουν οι κεφαλαιοκράτες τις πιάτσες για την αύξηση της κερδοφορίας τους.
Nόμιμο ή παράνομο, κράτος κα παρακράτος όλα διαπλέκονται και υπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μαζί με τα κέρδη ενισχύεται και η ανταγωνιστικότητα με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συγκρούσεις ανάμεσα σε κάποια κομμάτια του κεφαλαίου διαφορετικών συμφερόντων. Ωστόσο αυτό το σάπιο πλέγμα δεν εναντιώνεται στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά αντιθέτως θωρακίζει την σταθερότητα του.
Για τους “από πάνω” ο στόχος είναι διπλός. Κέρδος και κοινωνική/ατομική καταστολή. Δε θέλουμε ανθρώπους που να αναζητούν τη φυγή. Μα ποια φυγή; Ίσως καλύτερα να μιλήσουμε για το απόλυτο βούλιαγμα στη σαπίλα αυτού του κόσμου. Φυγή από την “πάλη” και βούτηγμα στα σκατά και την ανυπαρξία. Οφείλουμε να πατήσουμε στα πόδια μας. Οφείλουμε να επιλέξουμε την συλλογική δράση ενάντια στον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Τα ναρκωτικά πλασάρονται ως δημιουργικότητα, ως πρόοδος, ως θεραπεία, ως διασκέδαση. Επιχειρούν συνεχώς να αντιστρέψουν την πραγματικότητα. Κάποιοι προσπαθούν να τα αποσυνδέσουν από τις ταξικές σχέσεις παράγωγης. Ας μην τους αφήσουμε.
Πόσο επικίνδυνο είναι να μιλάνε για θεραπεία, τη στιγμή που όλα αυτά μας καταστρέφουν. Όταν μάλιστα δεν υπάρχουν επαναστατικές μελέτες, με απτές αποδείξεις. Κι αν κάποιες ουσίες μπορεί να έχουν θεραπευτικές ιδιότητες, αυτές θα πρέπει να “χορηγούνται” κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Καθώς δε μιλάμε για όλες τις ναρκωτικές ουσίες κι από αυτές δεν μιλάμε για το σύνολο όλων των στοιχείων που αποτελούν την εκάστοτε ύλη, αλλά για συγκεκριμένα στοιχεία και σε συνδυασμό με άλλες ουσίες, για συγκεκριμένες παθήσεις, και ανάλογα το άτομο.
Ενάντια σε κάθε είδους ντοπάρισμα.
Από τον αρχικό τίτλο “οθόνες” εν τέλει σε μια πιο γενική τοποθέτηση
Ζούμε σε χρόνια άγχους, σε χρόνια καρκίνου και έντασης των σχέσεων. Ένας σφιχτός βρόχος πιέζει συνεχώς το λαιμό μας, θυμίζοντας διαρκώς μέσα σε τι κόσμο ζούμε. Οθόνες παντού… Τηλεοράσεις, κινητά, υπολογιστές-διαδίκτυο και videogames. Οι αρνητικές επιπτώσεις όλων αυτών είναι τεράστιες κι όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ θα τις βλέπουμε κοντά μας.
To να απομονώσουμε δυο τρία πράγματα κι να πούμε ότι αυτά ευθύνονται για την συνολικότερη κατάντια μας (ψυχολογική, σωματική κλτ), θα ήταν αντεπαναστατικό. Το αίτιο είναι βαθύ. Από τη μια είναι απλό και μοναδικό και έχει να κάνει με τη συνολικότερη βία που δεχόμαστε από το καπιταλιστικό σύστημα και από την άλλη ταυτόχρονα είναι και πολυσύνθετο καθώς είναι πολλοί οι παράγοντες που συμβάλουν στην κατάρρευση μας, αφού η σαπίλα είναι διάχυτη.
Για να έχουμε μια καλύτερη ανάλυση θα πρέπει να έχουμε διαφορετικά δεδομένα. Και για να έχουμε διαφορετικά δεδομένα θα πρέπει να έχουμε διαφορετικά ερεθίσματα. Κι αυτά τα ερεθίσματα δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν είναι προοδευτικά.
Καταρχάς, συζητώντας για όλα αυτά, η πρώτη αναφορά που θα πρέπει να κάνουμε είναι η κατάσταση του ψευδοβιώματος που ζει ο θεατής, καθώς ο ίδιος δεν βιώνει το γεγονός αυτό καθαυτό αλλά την εικόνα των γεγονότων. Ψευδοβίωμα λοιπόν. Έπειτα είναι η διαμεσολάβηση ανάμεσα σ’ εσένα και σε αυτών που συμβαίνουν στην οθόνη με αποτέλεσμα να υπάρχει ανάθεση και να μην είσαι δρών υποκείμενο. Και ύστερα έρχεται η αποβλάκωση, η χειραγώγηση και η αποξένωση. Σε αντιμετωπίζουν σαν βλάκα, σε κάνουν βλάκα. Επίσης, σημαντικές παρενέργειες είναι οι οργανικές επιπτώσεις που δέχεσαι (ψυχολογικές και σωματικές) φτάνοντας σε σημείο να σε αλλάζουν ακόμα και τη σκέψη. Δηλαδή όχι μόνο γεμίζουν με ηλίθιο περιεχόμενο τη σκέψη σου, όχι μόνο σε αλλάζουν τον τρόπο σκέψης με τις όποιες τεχνικές τους και με το πως είναι δομημένα όλα αυτά τα κατασκευάσματα και σύμφωνα με το σκοπό που έχουν δημιουργηθεί, αλλά φθείρουν τη δομή και το λειτουργικό της ίδιας της σκέψης σου. Όταν τα επαναστατικά κινήματα πλησιάζουν άλλους ανθρώπους, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η αλλαγή αυτών των ανθρώπων, δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση, καθώς πλέον δεν θα έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση η οποία απλά στοχεύει στην αντικατάσταση της αλλοτριωμένης σκέψης με μια επαναστατική, αλλά το πράγμα έχει πάει πολύ παραπέρα, αφού για παράδειγμα ο άλλος δεν μπορεί πλέον ούτε να κάτσει να διαβάσει. Δεν μπορεί να ακούσει έναν ολόκληρο μουσικό δίσκο ή να δει μια ταινία. Δεν υπάρχει αφοσίωση στα πράγματα ποσό μάλλον όταν μιλάμε για συναισθήματα. Γινόμαστε υβρίδια που μπορεί οι κινήσεις μας να είναι όλο και πιο άρτιες τεχνικά, αλλά χάνουμε σε περιεχόμενο, αφού οι αισθήσεις μας όλο και περισσότερο φτωχαίνουν. Όσο πιο έξυπνα γίνονται τα σύγχρονα μηχανήματα, τόσο εμείς φτωχαίνουμε σε περιεχόμενο. Έτσι πλέον μαζί με την συνείδηση πρέπει να αλλάξει και ο “προγραμματισμός” του εγκεφάλου. Έχουν φτιάξει τόσο καλά το κοινωνικό πεδίο που έχει περάσει στα μυαλά των ανθρώπων ότι η αστική θέση για τα πράγματα είναι λογική. Οφείλουμε να μιλήσουμε στους ανθρώπους ότι η αστική οπτική για τα πράγματα είναι επικίνδυνη και ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, δείχνοντας τον αγώνα μας ως ένα τέτοιο παράδειγμα.
Η γνώση που μεταφέρουμε δεν είναι στατική. Για να μην μεταφέρουμε μια πληροφορία* μ’ένα νεκρό περιεχόμενο που στο άκουσμα της ο άλλος θα την προσπεράσει, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι αυτό για το οποίο λέμε. Πως θα το μεταφέρουμε στο τώρα και τι επιπρόσθετο λιθαράκι θα βάλουμε στο σήμερα. Όχι “υποκειμενοποιώντας” αυτό που λέμε, αλλά να δούμε τι πραγματικά συνέβη και να το βάλουμε σε κίνηση. Έχει τη σημασία του ποιο είναι το υποκείμενο που θα μεταφέρει τη γνώση σ’ ένα άλλο άτομο και γενικότερα από γενιά σε γενιά και πως θα το πει. Έτσι, όταν ο άλλος θα ακούσει κάτι να αισθανθεί μια όμορφη και ειλικρινής ατμόσφαιρα και όχι να έρθει αντιμέτωπος με μια αφηρημένη ατμόσφαιρα και να κατανοήσει αφηρημένα το τι ειπώθηκε (γιατί αυτό είναι επικίνδυνο πράμα) αλλά να νοιώσει μια ώθηση ώστε να ενδιαφερθεί και να ψαχτεί μετά από μόνος του ο ίδιος. O αγώνας μας πρέπει να είναι ακόμα πιο πολύμορφος και να βάλει όλα τα ζητήματα επάνω στο τραπέζι. Η απελευθέρωση αν είναι μονοδιάστατη, δε θα είναι πραγματική.
Οι άνθρωποι βιώνουν τις ζωές τους μέσα από μια οθόνη. Ακόμα κι αν χρησιμοποιηθεί το ιντερνέτ για να μαζευτεί περισσότερος κόσμος σε μια εξέγερση, ακόμα και αν η χρόνια καθιστική ζωή μπροστά από έναν υπολογιστή λειτουργήσει αντιδραστικά και κάνει τους ανθρώπους να προβούν σε ένα ξέσπασμα ( απλά θα είναι ένα επιπόλαιο ξέσπασμα), αυτή θα είναι μονάχα μια στιγμή μέσα σε μια ζωή που ήδη έχει θαφτεί από τις οθόνες, Η διαρκής χρήση τους θα έχει κάνει τους ανθρώπους αδύναμους (συνειδησιακά και σωματικά). Αδύναμοι και για μια πραγματική επίθεση και για μια πραγματική δημιουργία. Επειδή το ψευδοβίωμα έχει αντικαταστήσει την πραγματική ζωή αυτό δε σημαίνει ότι θα παρατήσουμε πραγματικά εργαλεία του αγώνα, όπως για παράδειγμα τις πορείες, αλλά του εναντίον οφείλουμε να τις ισχυροποιήσουμε… και φυσικά δε σημαίνει ότι δε θα χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία στο σήμερα σε πολλές περιπτώσεις. Ωστόσο οφείλουμε να δείχνουμε στον υπόλοιπο κόσμο ποια είναι η πραγματική ζωή. Στον κόσμο των αντιγράφων η αυθεντικότητα αποχωρεί.
Έχει αντικατασταθεί η άμεση εμπειρία. Αρρωσταίνουμε από την τεχνολογία και αντί κάποιοι να κατανοήσουν αυτό το πασιφανές που συμβαίνει, συμπεριφέρονται σα να μη συμβαίνει.
Κάθε μέρα μια ζωή ίδια, μπροστά από μια οθόνη. Και τα παιδιά να βλέπουν στα όνειρα τους, τι;
Και τα παιδιά των κεφαλαιοκρατών θα έχουν επιπτώσεις στη υγεία τους, αλλά δεν νοιάζονται…
Οι οθόνες χτυπάνε τις αισθήσεις, χτυπάνε στους νευρώνες. Δημιουργούν άγχος, ευερεθιστότητα, κατάθλιψη, φοβίες, κούραση, εκνευρισμό, διαταραχές κάθε είδους, μείωση των κοινωνικών δεξιοτήτων, βγάζοντας προς τα έξω τα αρνητικά σου συναισθήματα. Επεμβαίνουν σε εγκεφαλικές περιοχές όπως για παράδειγμα αυτές που σχετίζονται με την προσοχή και τη μνήμη (και όχι μόνο). Αλλάζει η κοινωνική μας συμπεριφορά (α-κοινωνικότητα και αντικοινωνικότητα). Ελπίζουμε να μην φτάσουμε σε εκείνο το σημείο όπου οι άνθρωποι δεν θα νιώθουν τίποτα και απλά θα εργαλειοποιούν τους άλλους ανθρώπους σαν να είναι αντικείμενα. Γιατί αν οι χαλασμένοι άνθρωποι γίνουν πλειοψηφία μετά ίσως δε θα υπάρχει γυρισμός.
Έντονοι ηχητικοί θόρυβοι και χρώματα, ταχύτητα και ομοιομορφία μακριά από το ανθρώπινο σε δημιουργούν μια πρωτόγονη ένταση που σου δημιουργεί ψυχολογικά. Κλωνοποιημένες φάτσες και κινήσεις στις οθόνες μας και τώρα με τη τεχνίτη νοημοσύνη η ανθρωπότητα οδηγείται σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Κλωνοποίηση ζώων για την παραγωγή τροφίμων και για μια “ όμορφη συντροφιά” στο σπίτι. Αυτά προωθούν οι μεγάλες εταιρίας. Διαβάζουμε κάπου:
«Τώρα μπορείτε να κλωνοποιήσετε τον σκύλο σας για 50.000 ευρώ, ή τη γάτα σας με πολύ λιγότερα. Ιδιοκτήτες ζώων κλωνοποιούν τα αγαπημένα τους κατοικίδια για να μείνουν για «πάντα μαζί», έστω και με τα αντίγραφα.»
Όλα αυτά θα επηρεάσουν τις επόμενες γενιές, οι οποίες θα έχουν μεγαλύτερη ροπή σε επιθετικές συμπεριφορές. Ένας ασύρματος κόσμος που αλλοιώνει την αντίληψη μας για τον χρόνο, που δημιουργεί καρκίνους και Αλτσχάιμερ. Όλο και πιο νέοι άνθρωποι θα πεθαίνουν συχνότερα… Με το που γεννιέσαι δε θα υπάρχει απλά και μόνο εκμετάλλευση και ένα απέραντο βάρος που θα πνιγεί τα συναισθήματα σου, αλλά θα βρίσκεσαι και σε έναν κόσμο που σιγά-σιγά θα σε γεμίζει με αρρώστιες.
Ραδιενέργεια, ραδιοκύματα, ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία…
Κάποτε λέγαμε με μια περισσότερο μεταφορική έννοια και λιγότερο κυριολεκτική, ότι «πρόσεχε, θα γίνεις φυτό», θα καταντήσεις να έχεις λιγότερο συνείδηση και επικοινωνία με το περιβάλλον και καταλήξαμε σήμερα να υπάρχει μόνο η κυριολεκτική σημασία. Και οι συνέπειες τρομακτικές… μάλιστα, πολλά από τα πράγματα που τις προκαλούν, να τα έχουμε μέσα στο σπίτι μας.
Δεν “κοσμούν” μόνο τις γειτονιές μας τα ραντάρ και οι κεραίες, αλλά υπάρχουν και τα ρούτερ και οι διάφορες συσκευές ακτινοβολίας μέσα στα σπίτια μας, μέσα στις τσέπες μας.
Δυστυχώς αν δεν κάνουμε κάτι, έρχονται πολύ τρομακτικά πράγματα, καθώς όλη αυτή η συσσωρευμένη πίεση δε θα βγει ενάντια στο σύστημα, αλλά ενάντια στον διπλανό μας. Οι καπιταλιστές φτιάχνουν ανθρώπους ζόμπι, προσπαθώντας με διάφορες τεχνικές να μην κουράζουν τον θεατή, ώστε αυτός να συνεχίσει να είναι κι άλλη επιπλέον ώρα μπροστά από μια οθόνη. Η απορρόφηση αυτή τον κάνει να ξεχνά για το τι συμβαίνει γύρω του, φτάνοντας σε σημείο να πιστεύει ότι είναι πραγματικό αυτό που του συμβαίνει στην οθόνη, νιώθοντας ότι όχι μόνο βλέπει κάτι, αλλά κι ότι συμμετέχει. Ακόμα κι αν οι νέες τεχνολογίες σου δίνουν τη δυνατότητα συμμετοχής, αυτή η συμμετοχή είναι οπισθοδρομική και μακριά από τη φύση του ανθρώπου (παρόλο που η φύση του ανθρώπου εξελίσσεται, όμως δεν θα έπρεπε με αυτόν τον τρόπο). Δηλαδή παραμένει ψευδοβίωμα με την έννοια της έλλειψης ποιοτικών χαρακτηριστικών. Ένας ξεπεσμός της ανθρώπινης υπόστασης.
Μιλάμε για έξυπνα κατασκευασμένα συστήματα που δεν έχει σημασία ποιο χέρι τα χρησιμοποιεί, αφού λειτουργούν με βάση το πώς έχουν φτιαχτεί, που ανεξαρτήτως ποιος τα χειρίζεται, οι επιπτώσεις παραμένουν αρνητικές. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι ο καπιταλισμός, το κράτος και η τεχνολογία σε πολλά πράγματα λειτουργούν και “αυτοματοποιημένα”(και τεχνολογικά και κοινωνικά), αφού πλέον δεν έχουμε να κάνουμε απλά με κάποιους κακούς φεουδάρχες (φυσικά και το σύστημα της φεουδαρχίας το διέπουν και εκείνο διάφορες ταξικές σχέσεις), αλλά μ’ ένα σύστημα που είναι διάχυτο, που εμπορευματοποιεί και καταλαμβάνει τα πάντα και αναπαράγεται μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις. Το κεφάλαιο υπερβαίνει και τους καπιταλιστές. Το κεφάλαιο βρίσκεται ακόμα και στην πιο μοναδική στιγμή της ζωή μας. ‘Έτσι όλη αυτή η τεχνολογία σε βάζει έμμεσα σ’ ένα ευρύτερο καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής και στις όποιες άλλες καπιταλιστικές διακλαδώσεις του υπάρχοντος. Η δημιουργία των όποιων καινούργιων “νεόκοσμων” δε γίνεται απλά για να είμαστε σε καταστολή και να παίρνονται ακραία μέτρα ενάντια στην τάξη μας, αλλά για να υπάρχει μια καλύτερη συναναστροφή μεταξύ του ανθρώπου και του εμπορεύματος, για την ενδυνάμωση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Η τεχνολογία δεν υπάρχει μόνο στην παραγωγή αλλά και στην κατανάλωση, καθιστώντας τον άνθρωπο, σήμερα, ένα καταναλώσιμο προϊόν, μέσα σ’ έναν πιο αφηρημένο χώρο της αγοράς. Η σήψη είναι τόσο έντονη που πολλοί άνθρωποι όχι μόνο αρέσκονται να καταναλώνουν, αλλά επιπλέον παλεύουν γα να πλασάρουν τον εαυτό τους ως το καλύτερο προϊόν ανάμεσα σε άλλα προϊόντα-ανθρώπους μέσα στους ανταγωνιστικούς διαδρόμους της αγοράς……..
Ωστόσο δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα εκείνη που αναλύει το σύστημα με βάση αποκλειστικά την τεχνολογία, ξεχνώντας τις σχέσεις παραγωγής. Στην πραγματικότητα αυτός ο χώρος της αγοράς δεν είναι τόσο αφηρημένος όσο φαίνεται, αφού η εκμετάλλευση της εργασίας και πάλι υπάρχει, οι σχέσεις ιδιοκτησίας παραμένουν καπιταλιστικές, οι “προσομοιώσεις” είναι καπιταλιστικές. H εκμετάλλευση υπάρχει και στους ανθρώπους που φτιάχνουν τις μηχανές, τους υπολογιστές και τα προγράμματα, και σε αυτούς που θα τα διαχειριστούν από το σπίτι ή από οποιονδήποτε άλλο χώρο. Και οι δύο μπορούν να απεργήσουν αν το θέλουν και οι πρώτοι να καταλάβουν τα μέσα παράγωγης αν το επιθυμήσουν. Η ταξική πάλη είναι ακόμα εδώ και τα αντίστοιχα υποκείμενα υπάρχουν, σε πείσμα εκείνων που θέλουν το αντίθετο. Έτσι ακόμα και στις πιο αυτοματοποιημένες καταστάσεις μέσα στην αλυσίδα της παραγωγής, υπάρχει κάπου το ανθρώπινο υποκείμενο. Oι αλλαγές που συμβαίνουν στον τρόπο παραγωγής μέσα σε μια ταξική κοινωνία, δε σημαίνει ότι κάνουν την ταξική κοινωνία να παύει να υφίσταται. Κάθε μέρα πεθαίνουν δεκάδες εργάτες και διάφοροι ακαδημαϊκοί μιλάνε για το τέλος της ταξικής πάλης. Δόλιοι άνθρωποι που μιλάνε ακόμα και για έναν αταξικό καπιταλισμό.
H ταξική πάλη είναι ακόμα εδώ παρότι τις τελευταίες δεκαετίες μιλάμε περισσότερο για προλεταροποιήμενα άτομα παρά για ένα πιο ενιαίο προλεταριάτο σε θέση ( οι κατηγοριοποιήσεις εντός του είναι πολλές) και συνείδηση.
Το υποκείμενο που πρέπει να εξεγερθεί δεν είναι απλά και μόνο ο μισθωτός εργάτης (απλοϊκή οικονομίστικη διαπίστωση), αλλά το σύνολο όλων των εκμεταλλευόμενων . Να κατανοήσουμε το κεφάλαιο ως σχέση.
Το υποκείμενο του αγώνα οφείλουν να είναι όλοι οι εκμεταλλευμένοι και καταπιεσμένοι και οι προδότες της αστικής τάξης που πέταξαν τα προνόμια τους και ήρθαν στα πλευρό του προλεταριάτου.
Μαθητές και φοιτητές (παραγωγικές μηχανές του υπάρχοντος) και όλη η νεολαία που είναι ο πρώτος παραλήπτης της καταπίεσης ετούτου του ταξικού κόσμου.
Κάθε πληβείος που δέχεται το ρατσισμό και τον σεξισμό ( για τους αστούς δε θα κλάψουμε).
Κάθε ορατός και αόρατος εργάτης, άνεργος και επισφαλής [ Γιατί η υποτίμηση και το μπλοκάρισμα της εργατικής μας δύναμης μπορεί να πραγματώνεται και όταν δεν είμαστε στην άμεση παραγωγική διαδικασία. Αυτή η υποτίμηση και το μπλοκάρισμα της εργατικής μας δύναμης δεν γίνεται εξολοκλήρου, καθώς ο καπιταλισμός την ίδια στιγμή αναλαμβάνει τον έλεγχο της αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης σε κάθε στιγμή της ζωή μας (λειτουργώντας μ’ αυτόν τον τρόπο η εργατική μας δύναμη ως γρανάζι διαφόρων εργασιών προς όφελος και της καπιταλιστικής εργασίας και του ταξικού υπάρχοντος, μια παραγωγή υπεραξίας και απλήρωτης εργασίας) καθώς και της ευρύτερης κατανάλωσης μας, συμπεριλαμβανόμενης και της διαχείρισης της αναψυχής μας. Κάνει τον άνθρωπο να συντηρεί την παραγωγή σε κάθε στιγμή της ζωή του και φυσικά όχι από απελευθερωτική σκοπιά, αλλά ανανεώνοντας τη διαδικασία της αλλοτριωμένης ζωής. Εργατοώρες σε κάθε στιγμή. Η μη-εργασία στον καπιταλισμό είναι μια στιγμή της εργασίας ].
Κάθε μετανάστης και πρόσφυγας ως αποδέκτης της ταξικής βίας.
Κάθε κομμάτι του υποπρολεταριάτου που δεν λειτουργεί ως βρώμικος μηχανισμός του κράτους. Κάθε φυλακισμένος που αποτελεί το πιο υποτιμημένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας (Οι φυλακισμένοι είναι υποβαθμισμένοι εργάτες που συντηρούν χωρίς τη θέληση τους τη φυλακή. Η αιχμαλωσία τους είναι μια ταξική συνθήκη με ταξικά αίτια και μάλιστα πραγματώνεται με τους χειρότερους όρους. Όσο περισσότερα εργατικά χέρια γίνεται μέσα στις φύλακες τα οποία θα παράγουν για τις εταιρίες, τον στρατό και γενικότερα την πολεμική βιομηχανία. Που θα παράγουν για το κεφάλαιο και όλα αυτά με φθηνά ανταλλάγματα. Αιχμάλωτοι που θα εντάσσονταν στους στρατούς για την καταστολή των λαών και θα χρησιμοποιούνται -όπως οι κυρίαρχοι θέλουν- για τις λεγόμενες περιπτώσεις “έκτακτης ανάγκης”.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα σαδιστικά και απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κι αυτά είναι ένα από τα κομμάτια της παραγωγικής μηχανής του παγκόσμιου κεφαλαίου. Ένας μηχανισμός μια καλοστημένης κερδοφόρας μπίζνας και εκμετάλλευσης των φυλακισμένων).
Η καπιταλιστική τάξη επιβάλει την εμπορευματικής της μορφή και τον κεφαλαιοκρατικό τρόπος παράγωγης, μετασχηματίζοντας και ανασυνθέτοντας τους ανθρώπους -με τη βοήθεια των σχέσεων της αγοράς- σε τομείς του μηχανισμού του.
Ανθρώπους που έχουν μετασχηματισθεί σε εργάτες και εμπορεύματα και μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενα χρήσιμα στο καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής, καταναλώνοντας και παράγοντας αναπαραστάσεις, παράγοντας διαφόρων ειδών υλικής ή άυλης (μισθωτής ή άμισθης) εργασία, μέσα σε μια πραγματικότητα που άλλοτε μπορεί να μην είναι και τόσο ορατή. Άνθρωποι που μπορεί να μην συμμετέχουν στην άμεση παραγωγή, άλλα να είναι έμμεσοι φορείς της Κυκλοφορίας. Μια δικτατορία της παραγωγής που εμπορευματοποιεί ακόμα και την αδράνεια.
Ο καπιταλισμός δεν παράγει μόνο εμπορεύματα αλλά εμπορευματοποιεί το καθετί (αντικείμενα, άνθρωποι-ρόλοι-σχέσεις). Ωστόσο καταφέρνει να κάνει και τους ίδιους τους εργάτες και την ιδία την εργασία εμπόρευμα. Δεν είναι απλά μονάχα αφηρημένα εμπορεύματα από τα οποία θέλει απλά να παράξει και να αρπάξει όφελος αλλά είναι και εμπορεύματα μέσα στη σφαίρα της παραγωγής και της πώλησης παράγοντας υπεραξία.
……..Τρία χρόνια η ιστορία με τον covid 2019 κι όλα αυτά που γινήκαν σε όλη αυτήν τη περίοδο- (κι όλη η επίθεση ενάντια στους καταπιεσμένους όλους τους προηγούμενους αιώνες), μαζί με το ηλεκτρονικό χρήμα, τα smartphones, τα νέα διαβατήρια και τις ταυτότητες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι όλη η ζώσα ψηφιοποίηση -θα οδηγήσουν στην περεταίρω φυλάκιση μας. Έλεγχος, επιτήρηση, καταστολή, αποφασίζοντας και κρίνοντας κάποιοι άλλοι για εμάς σε κάθε τομέα της ζωής μας.
Ξημερώνουν φρικτές μέρες… Ο έλεγχος των χρημάτων μας (από το κράτος) θα δυσκολέψει την οικονομική αλληλεγγύη, θα δυσκολέψει την αγορά κινηματικού εξοπλισμού επίθεσης.
Κι επειδή ζούμε μέσα στα σκατά, τι σημαίνει; Ότι δεν θα αντιδρούμε σε κάθε νέο σκατό που έρχεται. Κι επειδή η σύγκρουση μας πρέπει να είναι ολική, ενάντια στο εξουσιαστικό βιομηχανικό-επιστημονικό-τεχνολογικό σύμπλεγμα τι σημαίνει ότι δε θα επιτιθόμαστε σε ότι νέο βλαβερό έρχεται ενάντια στη ζωή μας, χαρακτηρίζοντας κάποιοι δόλια αυτόν τον αγώνα ως μεμονωμένο (θαρρείς όλα δε συνδέονται). Εκτός κι αν κάποιοι κάνουν όντως έναν μεμονωμένο αγώνα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ανά τους καιρούς υπάρχουν κάποιοι που ασχολούνται μόνο με ένα θέμα και μάλιστα υπερβολικά και είναι απόντες απ’όλα τα άλλα.
Βλέπουν τα συναισθήματα σου, μετά τα ρυθμίζουν και έπειτα… σκέφτεσαι, συζητάς, γελάς και κλαις με συγκεκριμένο τρόπο. Τον τρόπο που σου έμαθαν αυτοί. Η οθόνη έχει γίνει υποκατάστατο της ζωής, υποκατάστατο του να ακούς, να βλέπεις, να μυρίζεις, να γεύεσαι, να πιάνεις, να μιλάς, να αισθάνεσαι… Κι όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα με την καθημερινή σου εξαθλίωση.
Δεν είναι απλά μια νευρωτική συμπίεση αλλά μια γενική καταστροφή των βασικών ανθρώπινων χαρακτηριστικών σου, αφού αποκόπτεσαι από τον εαυτό σου, τους άλλους, την ύλη και τη φύση. Όταν αποκόπτεσαι από την δημιουργία, από την διάδραση, από τη συζήτηση, από τις σχέσεις, το παιχνίδι και τα βιβλία, πως να υπάρχει μετά συνείδηση και κριτική σκέψη. Δεν κοινωνικοποίησε, δεν συγκροτείς έννοιες και λέξεις, δεν γνωρίζεις την πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου. Αντ’ αυτού υπάρχει μια συνεχή αίσθηση ελλειμματικής προσοχής και συγκέντρωσης, γεγονός που παράγεται από το προτσές των τεχνολογικών συμπλεγμάτων και από την υπερέκθεση σε πληροφορίες. Χιλιάδες πληροφορίες δίνονται με μεγάλη ταχύτητα και με λάθος τρόπο. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Και έτσι χωρίς να έχεις περπατήσει κάποια δημιουργική διαδρομή, ούτε εκτιμάς τίποτα, ούτε υπάρχει πραγματική γνώση. Έτοιμη μασημένη τροφή για εύκολη χώνευση. Όλα τρέχουν αηδιαστικά ξέφρενα. Ότι συνέβαινε μέσα σ’ έναν χρόνο, τώρα συμβαίνει σε μια μέρα. Υπάρχει μια πλήξη, μια τεράστια πλήξη θαρρείς ζεις κάτω από την πελώρια σκιά σου. Παλιά από το τίποτα μπορούσες να δημιουργήσεις, τώρα έχεις δεκάδες πράγματα αλλά η προοδευτική δημιουργία έχει πετάξει μακριά. Γνωρίζεις για πράγματα χιλιόμετρα μακριά από εσένα, αλλά δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου. Τα σπίτια έχουν έρθει τόσο κοντά αλλά δεν γνωρίζεις τον διπλανό σου. Έχεις δεκάδες “φίλους” μέσα από μια οθόνη αλλά στην πραγματικότητα κανέναν σύντροφο. Η οθόνη κρύβει μοναξιά. Όμως κρύβει (έχει) και ψευτοσημαντικότητα. Μπορείς να νοιώθεις σημαντικός, ενώ είσαι ένα άδειο κουφάρι. Δυστυχισμένοι άνθρωποι μέσα στον κόσμο του ίντερνετ που ψάχνουν τρόπους για να επιβεβαιωθούν. Όσο η δυναμική της τεχνολογίας θα αυξάνεται (μέσα σε μια ταξική κοινωνία) τόσο και η αποξένωση θα μεγαλώνει.
Κάποια πεδία δράσης μπορεί να εμπεριέχουν τη “φθήνια” και το “εύπεπτο”. Αν κάποιες στιγμές υπάρχει η συμμετοχή μας σε τέτοια πεδία πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, γιατί μέσα σ’ αυτά χάνεται η πραγματική ουσία των πραγμάτων.
Μιλάμε για μια στρέβλωση του πραγματικού περιεχομένου της κοινωνικοποίησης. Απομάκρυνση από την ίδια την πραγματικότητα με επιβαλλόμενα ψεύτικα βιώματα (δυστυχώς μα και τόσο υπαρκτά). Η ηλεκτρονική διαδικασία ως υποκατάστατο της συλλογικής δράσης. Θα χαθεί το μοίρασμα, η συνεργασία, η προσφορά. Αν δεν επιλέξεις τη ζωή θα αρχίσεις να νοσείς σε πολλά επίπεδα (σ’ αυτό συμβάλλει και η επαναληπτική μηχανιστική κίνηση και θέαση του υποκειμένου σε σχέση με τα συγκεκριμένα μηχανήματα). Δεν είναι μια δημιουργική φανταστική/φαντασιακή προέκταση του παιδιού που παίζει στην αλάνα, δεν είναι πραγματικό παιχνίδι, δεν είναι ψυχαγωγία, δεν είναι χαρά. Δεν είναι ότι απλά ασχολούμαστε με μηχανισμούς χωρίς συναισθήματα, αλλά γινόμαστε κι ένα με αυτά. Σε αυτόν τον κατήφορο συμβάλλει και η οπτικοποίηση των πάντων, δημιουργώντας έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας (ο ψηφιακός κόσμος δημιουργεί στρεβλή αντίληψη). Δηλαδή όλο και λιγότερο σκέψη. Κι έτσι με μειωμένη αυτοσυγκέντρωση δε θα μπορείς να διακρίνεις και να “μεταφράζεις” τα πράγματα. Ο άνθρωπος πρέπει να εκτίθεται σε καταστάσεις που θα το βάλουν σε διαδικασία σκέψης και κρίσης. Τότε μόνο θα υπάρχει καλλιέργεια της κριτικής σκέψης. Αλλιώς θα υπάρχει παθητική πρόσληψη και αναπαραγωγή της πληροφορίας. Θα υπάρξει αποαπανθρωποίηση.
Η λέξη θεωρώ δεν πρέπει να χάσει το νόημα της, γιατί θεωρία σημαίνει «βλέπω, αναγνωρίζω, κατανοώ, κρίνω»
Τα μαθηματικά είναι μέσα στη ζωή. Τα μαθηματικά έχουν φιλοσοφία και η φιλοσοφία μαθηματικά. Όμως από αυτό, το να πάμε σε μια μαθηματικοποίηση της ζωής είναι οδυνηρό. Υπερίσχυση του ντετερμινισμού… και η συνείδηση και η βούληση πάει περίπατο. Επικράτηση της στατιστικής και μαθηματικοποίησης της επιστήμης. Δηλαδή υπεραπλοποίηση και τυποποίηση της πολυπλοκότητας για να είναι τα πεδία πιο εύκολα ελεγχόμενα από την κυριαρχία. Αδρανείς πληθυσμοί αντί για ενεργά υποκείμενα που συναντιούνται.
Δυστυχώς είναι εύκολο να εθιστείς από τα άνθη του κακού που σου προσφέρει η ταξική κοινωνία. Η οντολογική αναζήτηση και η συλλογική αγωνία πάντα θα υπάρχουν. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να σε γονατίσουν και να βρεθείς σε αδιέξοδο, αλλά αντιθέτως να σε κάνουν να σκεφτείς και να δημιουργήσεις. Θα ήταν επικίνδυνο κάποιοι να πούνε ότι για τον ξεπεσμό του καθενός φταίει η αδυναμία του στο να απαντήσει σε φιλοσοφικά ερωτήματα, τη στιγμή που υπεύθυνος είναι η αλλοτρίωση η οποία ζει στιγμές ύψιστης δόξας. Ο υπαίτιος είναι το σύστημα που γεννά και θρέφει την κοινωνική σήψη. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι όλη η σαπίλα ετούτου του κόσμου έρχεται ως κανονικότητα από τη στιγμή που γεννιέσαι και έτσι είναι δύσκολο να υπάρχουν αντιστάσεις.
Ο αγώνας μας δεν είναι μια προσωπική επιβίωση ενάντια στο αίσθημα της ματαιότητας και του θανάτου. Ο αγώνας μας κινείται από τη ζωή. Ζούμε για το δίκιο. Δεν θέλουμε καθημερινά να προσπαθούμε με άκαρπες ενέργειες να νικήσουμε το χρόνο. Η ουσία δεν βρίσκεται εκεί. Αλλιώς θα νοιώσεις ότι τα πάντα έχουν χαθεί. Το θέμα είναι να κατανοήσεις ότι ο κόσμος που ζούμε είναι σάπιος και χρειάζεται να αγωνιστείς.
Σιχαινόμαστε την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Δεν αγωνιζόμαστε από ιδιοτέλεια, αν και αδιαμφισβήτητα μέσα στον αγώνα υπάρχει και το άτομο μας. Η υπαρξιακή μας ανάγκη πραγματώνεται μέσα από τους συλλογικούς αγώνες. Ωστόσο ο αγώνας μας δεν υπάρχει απλά για να πραγματωνόμαστε υπαρξιακά ή απλά για να ακουμπήσουμε κάποιες στιγμές ελευθερίας, αλλά για να επαναστατήσουμε και να έρθει ο αταξικός ακρατικός κόσμος.
Οι πράξεις μας προσφέρουν, δεν είναι μάταιες. Οι ίδιοι οι αγώνες μας μας δίνουν απαντήσεις για τη ζωή. Η ζωή έχει νόημα, απλά κάποιοι της το πήραν. Η προθυμία του ανθρώπου για πραγματική πρόοδο δεν έχει να κάνει με το αίσθημα του ανικανοποίητου, αλλά με τη θέληση να ανακαλύπτουμε και να γινόμαστε καλύτεροι.
Όταν η ζωή αδειάζει από νόημα, κάποιοι αρχίζουν και ψάχνουν για φυγή. Όχι άλλη φυγή. Ας ζήσουμε! Καμιά απόσυρση από τον αγώνα. Το πραγματικό βίωμα δεν πρέπει να αντικατασταθεί από τη ψευδοζωή.
*Η πληροφορία από μόνη της δεν λέει κάτι. Δεν είναι γνώση. Για παράδειγμα μπορούμε να μάθουμε σ’ έναν σκύλο, όταν του λέμε “ένα συν ένα, πόσο κάνει;”, αυτός να κάνει δυο γαβγίσματα. Επίσης μπορούμε να μάθουμε σ’ ένα παιδάκι αντί να λέει ποιες είναι οι ονομαστικές γιορτές στις αντίστοιχες ημερομηνίες, να εκφέρει τις πρωτεύουσες διαφόρων χωρών, δηλαδή κάτι άσχετο. Όλα αυτά που είπαμε έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση. Μεταβίβαση και αφομοίωση πληροφοριών. Το να ξέρεις μια ημερομηνία από ένα ιστορικό γεγονός, δεν είναι γνώση. Γνώση είναι να ξέρεις πραγματικά τι έγινε. Γνώση δεν είναι απλά να διαβάσεις κάτι από το ίντερνετ και να το αναμασάς, αλλά είναι κάτι πιο βαθύ. Να συγκρίνεις, να κατανοείς, να βλέπεις την κάθε κατάσταση μέσα από ένα συνολικότερο πρίσμα κ.α. Οφείλουμε τη γνώση να τη συνδέσουμε με την παιδεία, με το να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Οι απολίτικοι στις παρέες πετάνε μια-δυο πληροφορίες για ένα θέμα ειδικό και νομίζουν ότι κάτι είπανε, για να δείξουν ότι κάτι ξέρουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν να ανοίξουν μια συζήτηση. Μια υπερεξειδίκευση ενάντια στην γενική γνώση (δυστυχώς κάποιοι εντυπωσιάζονται με το πρώτο και βαριούνται με το δεύτερο). Όταν δεν μπορείς να συνδέσεις τα πράγματα αναμεταξύ τους, δεν θα μπορέσεις να πεις και τίποτα “ολοκληρωμένο”. Αναπαράγουν ξεκομμένα αποσπάσματα από οπουδήποτε. Μια αναπαραγωγή στερημένη από μια αρχή μέση και τέλος. Στερημένη από διείσδυση και κοινωνική ιστορικότητα. Η ουσία δενβρίσκεταιστην αποστήθιση μιας πληροφορίας ή ακόμα και μιας φαινομενικής γνώσης, αλλά στο ότι η απόκτηση γνώσης είναι μια διαδικασία όχι αποκομμένη από την πρακτική.
Αναρχικός Πυρήνας “Σύγκρουση”
