Τηλεφωνικές υποκλοπές: ένα επαναλαμβανόμενο θέατρο του παραλόγου;
από Διεθνιστική αναρχική ομάδα
΄Έφτασε επιτέλους ο καιρός ώστε προκειμένου να δοθεί μια ρεαλιστική δυνατότητα λύσης των σημερινών κοινωνικών προβλημάτων στο σύνολό τους, η πολιτική δράση των υποκειμένων να κατευθυνθεί αποκλειστικά εκτός των ορίων και των σημαινόντων του κράτους, δηλαδή να γίνει-σύμφωνα με τη διατύπωση του Μπακούνιν-αμιγώς αντιπολιτική.
150 χρόνια από το άδοξο τέλος της Α’ Διεθνούς των εργαζομένων επαληθεύεται έτσι η σχεδόν προφητική διατύπωση του τελευταίου ότι, η μοναδική πραγματική δημοκρατική διέξοδος- με τη συγκεκριμένη έννοια της αυτοδιαχειριζόμενης λαϊκής δημοκρατίας-για τους εκμεταλλευόμενους και τους κοινωνικά αποκλεισμένους περνάει τώρα υποχρεωτικά μέσα από την αντιεξουσιαστική κοινωνική επανάσταση.
Όλοι οι υπόλοιποι δρόμοι που δοκιμάστηκαν μέχρι σήμερα οδήγησαν ιστορικά σε απόλυτο αδιέξοδο για τους καταπιεσμένους και σε «θρίαμβο» για το κράτος (σε όλες του τις εκδοχές) και τον διαχρονικό αρωγό του, το διεθνοποιημένο κεφάλαιο.
Ίσως και να έφτασε επίσης η ώρα που οι επαναστάτες αναρχικοί θα επιτελέσουν, αυτή τη φορά επιτυχώς, την ιστορική τους αποστολή και θα μπορέσουν έτσι να σταθούν στο ύψος των σημερινών περιστάσεων.
Τα δύο κείμενα που ακολουθούν, μονάχα με αφορμή τα συγκεκριμένα γεγονότα, ξεκαθαρίζουν, θέλουμε να πιστεύουμε, ορισμένα επιπλέον στοιχεία προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση.
“Ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην ειρήνη, για την κοινωνική επανάσταση”
Λουίτζι Γκαλεάνι
Τηλεφωνικές υποκλοπές: Ένα επαναλαμβανόμενο θέατρο του παραλόγου;
Σε προηγούμενα κείμενά μας αναφορικά με την κρατική διαχείριση της επιδημίας της covid-19 κάναμε χρήση, όχι τυχαία, του νεολογισμού: δημοκρατικός ψηφιακός ολοκληρωτισμός. Πιστεύουμε ότι η χρήση αυτού του σύνθετου όρου από πλευράς μας είναι μάλλον πετυχημένη, στο βαθμό που και το τελευταίο «σκάνδαλο» των τηλεφωνικών υποκλοπών εμπίπτει σε όλες του τις διαστάσεις ακριβώς μέσα σε αυτές τις έννοιες και τις κατηγορίες.
Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα σήμερα-εκτός της πολιτικής δημαγωγίας-να βάζουμε στο τραπέζι το ζήτημα των τηλεφωνικών υποκλοπών που γίνονταν ανέκαθεν, αν δεν επαναπροσδιορίσουμε πρώτα το συνολικό πλαίσιο-οικονομικό, στρατιωτικό, γεωπολιτικό-μέσα στο οποίο συνεχίζουν να γίνονται.
Με αυτή ακριβώς την έννοια, το δημοκρατικό σύστημα έχει μπει σε μια εντελώς διαφορετική φάση λειτουργίας του, επικαθοριζόμενο απόλυτα από την ψηφιακή τεχνολογία και εποχή που το οδηγεί αναπόφευκτα σε μια ολοκληρωτική εκδοχή από πολιτικής άποψης. Με άλλα λόγια, λέμε αυτό που ανέκαθεν εδώ και δεκαετίες υποστηρίζουμε: ο ρόλος της σύγχρονης τεχνολογίας είναι καθοριστικός στην εξέλιξη των κοινωνικών σχέσεων, επικαθορίζοντας με απόλυτο τρόπο πλέον τις παλιές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις δύναμης σε διεθνές επίπεδο.
Δεν θα γίνει ποτέ δυνατό για τους επαναστάτες αναρχικούς να ανατρέψουν αυτές ακριβώς τις καινούριες σχέσεις δύναμης που ο αντίπαλος μας επιβάλλει, αν δεν κατανοήσουμε πρώτα επαρκώς το ρόλο του δημοκρατικού συστήματος κυριαρχίας μέσα σε αυτές τις καινούριες παγκοσμιοποιημένες συνθήκες εξέλιξης της τεχνολογίας και της μετάβασης της ανθρωπότητας στην αποκαλούμενη ψηφιακή εποχή που το κεφάλαιο και το κράτος ευαγγελίζονται και προωθούν αυτή τη στιγμή παντού.
Προτείνουμε ακολούθως το κείμενο με τίτλο: « Ο τυφώνας που ξέσπασε και έρχεται ολοταχώς κατά πάνω μας» που δημοσιεύτηκε στο ιταλικό αναρχικό περιοδικό: «Οι ημέρες και οι νύχτες» του Ιουλίου 2022, διότι το θεωρούμε σημαντικό για όσους θέλουν να κατανοήσουν τη διαρκώς εξελισσόμενη κατάσταση βάθους και όχι να παραμείνουν στην επιφάνεια των γεγονότων, όπως επιδιώκουν δηλαδή για συγκεκριμένους λόγους, η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά στην Ελλάδα, η οποίες «σκανδαλίζονται» ενάντια στη κυβέρνηση Μητσοτάκη για ξεκάθαρους λόγους πολιτικών παιχνιδιών εξουσίας.
Άλλωστε, το ίδιο κακοπαιγμένο έργο-για όσους θυμούνται-το έχουμε ξαναδεί τη δεκαετία του ’90 του περασμένου αιώνα, πρώτα με τους Μαυρίκη-Γρυλλάκη (ο στρατηγός Γρυλλάκης ως εντολοδόχος του Κων/νου Μητσοτάκη αναγκάστηκε να διαφύγει στη Ρουμανία) ως αποδιοπομπαίους τράγους του συστήματος της κοινοβουλευτικής δικτατορίας της αστικής τάξης και κατόπιν με το «σκάνδαλο» των τηλεφωνικών υποκλοπών της VODAFONE, κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, όπου στη λίστα των θυμάτων των υποκλοπών, πέραν του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, συμπεριλαμβάνονταν επίσης και γνωστοί αντεξουσιαστές.
Το ίδιο το γεγονός ότι η Ε.Υ.Π. (πρώην Κ.Υ.Π.) ελέγχονταν και εξακολουθεί να ελέγχεται από τις κρατικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. είναι εξάλλου ένα «κρατικό μυστικό» που έχει πλέον καταντήσει για κάθε στοιχειωδώς νοήμονα άνθρωπο ένα αστείο για μικρά παιδιά.
Όποιος, έστω και καθυστερημένα, αισθάνεται (πλην ασφαλώς αυτών των πολιτικών κομμάτων και των μηχανισμών τους που προσβλέπουν σε παιχνίδια εξουσίας) ότι η σημερινή γενικευμένη ψηφιακή παρακολούθηση της κοινωνίας και ο καθημερινός έλεγχος της ατομικής ζωής του καθενός προσβάλλουν βάναυσα τα δημοκρατικά του δικαιώματα και τις ευαισθησίες, κατά την άποψη μας, δεν έχει παρά να προσπαθήσει να απαντήσει ειλικρινά στο εξής όχι απλό και άκρως αντιφατικό ερώτημα: Θα καταστεί άραγε κοινωνικά εφικτό να μπει ένας αποτελεσματικός φραγμός στη σημερινή γενικευμένη διαδικασία ψηφιοποίησης των ανθρωπίνων σωμάτων και της ίδιας της φύσης, χωρίς προηγουμένως να έχει επιτευχθεί ένας αποτελεσματικός περιορισμός στην ίδια τη διαχρονική εξουσία και την ασυδοσία του κράτους ως μηχανισμού κυριαρχίας επί της ζωής των υπηκόων του αλλά και της ίδιας της φύσης;
Είμαστε υποχρεωμένοι σ’ αυτό το σημείο να πούμε ξεκάθαρα ότι αυτό ακριβώς το ζήτημα για να τεθεί σήμερα σε κοινωνικό επίπεδο και προκειμένου να μπορέσει να απαντηθεί με ρεαλιστικούς όρους, δεν είναι πλέον δυνατό να τοποθετηθεί πάνω στο τραπέζι υπό την παλιά μορφή της ψευδαίσθησης της δυνατότητας εναλλακτικής διαχείρισης του κρατικού μηχανισμού, όπως εσφαλμένα αλλά εργαλειακά εξακολουθούν να επιμένουν οι αριστεροί και οι σοσιαλδημοκράτες. Στο βάθος αυτής της αντίφασης και αντίληψης εξακολουθεί να κρύβεται σε όλο του το μεγαλείο το χομπσιανό δόγμα του Λεβιάθαν, με άλλα λόγια ότι το κράτος (αλλά για ποιους;) είναι ο μοναδικός εγγυητής της ασφάλειας και άρα και της ύπαρξης των ίδιων των δημοκρατικών δικαιωμάτων των υπηκόων του.
Σήμερα, είναι περισσότερο από οφθαλμοφανές, ότι δεν υπάρχουν πλέον δημοκρατικά δικαιώματα (είδος προς εξαφάνιση) διότι η ίδια η υλική εξέλιξη και η πρόοδος του κράτους επιβάλλουν τη κατάργησή τους. Ότι και να λένε κατά συνέπεια οι σοσιαλδημοκράτες και οι αριστεροί πάνω σε αυτό το ζήτημα, δυσκολεύεται ο οποιοσδήποτε να μην τα κατατάξει στο πεδίο της συνηθισμένης υποκρισίας του πολιτικού παιχνιδιού.
Έχοντας, κατά συνέπεια, προσδέσει τις πολιτικές τους τύχες στο άρμα του κράτους και της κατ’ επίφαση πλέον (που σχεδόν ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν) «μεταρρύθμισής» του, οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες και οι αριστεροί θα εξακολουθήσουν με πολιτική συνέπεια να δείχνουν το δέντρο και θα αποδειχθούν τελικά σε αυτό τους το έργο, για άλλη μια φορά, βασιλικότεροι του βασιλέως, με την έννοια ότι προκειμένου να το διασώσουν και όχι αντίθετα να το καταστρέψουν, για λόγους δημοσίου συμφέροντος, θα θελήσουν να το διασφαλίσουν σε βάρος φυσικά της ίδιας της κοινωνίας, καταλήγοντας έτσι να γίνουν αντιδραστικότεροι και από τους ίδιους τους δεξιούς πολιτικούς τους αντιπάλους.
Η αποτελεσματική θέαση του δάσους αποτελούσε, σε κάθε περίπτωση, έργο και δουλειά των επαναστατών και του ίδιου του επαναστατικού αγώνα στη πράξη.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η διεθνής διακρατική διαχείριση της επιδημίας της Covid-19 και τώρα οι τηλεφωνικές υποκλοπές, διαθέτουν τον ίδιο κοινό παρανομαστή που εδώ και δεκαετίες ευαγγελίζονταν όλοι οι πολιτικοί ταγοί της εξουσίας: την διαρκή ανάπτυξη και επέκταση της κοινωνίας της πληροφορίας. Είναι τουλάχιστο αξιοπερίεργο αν όχι ύποπτο που τώρα τάχα σκανδαλίζονται για τη Novartis και για τις υποκλοπές στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Μονάχα τους ανίδεους θα μπορούσε να εκπλήξει και να σκανδαλίσει το γεγονός ότι η συνεχής ανάπτυξη και επέκταση της κοινωνίας της πληροφορίας σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά τις τελευταίες δεκαετίες και η επακόλουθη ψηφιακή και ενεργειακή μετάβαση που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε καταβάλλοντας φόρο αίματος, δεν θα είχε ως καταιγιστικές συνέπειες, την διαρκή πρόκληση και επέκταση των επιδημιών και των πανδημιών κάθε είδους, των καταστροφικών επεκτατικών κρατικών πολέμων, του ολοκληρωτικού ψηφιακού ελέγχου και της πανοπτικής παρακολούθησης των κοινωνιών (και όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ), της αυξανόμενης ανεργίας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης πλατειών μαζών του ανθρώπινου πληθυσμού διεθνώς, της αύξησης των μεταναστευτικών ρευμάτων των προσφύγων, της συνεχιζόμενης και διαρκώς επιδεινούμενης οικολογικής καταστροφής του πλανήτη. Όλα αυτά, ριγμένα παντοιοτρόπως μέσα στο καζάνι της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της προόδου αντανακλούν και τις αποκαλούμενες περιοδικές οικονομικές «κρίσεις» του καπιταλισμού, από τις οποίες για να μπορέσουν να διασωθούν, το κράτος και το κεφάλαιο, δεν διαθέτουν σήμερα διαφορετικές λύσεις από το να καταστρέψουν ολοσχερώς ότι έχει απομείνει από τα υφιστάμενα στοιχεία της αποκαλούμενης κοινωνίας.
Το γεγονός αυτό αποτελεί αλήθεια στο βαθμό που ακόμη και οι πιο «ανίδεοι» και «ανυποψίαστοι» διαισθάνονται τώρα ότι ο απώτερος πολιτικός στόχος τους, σε διεθνές επίπεδο, είναι να απομειώσουν τους υπηκόους τους σε μια κοινωνική συνθήκη απλής επιβίωσης.
Απέναντι από μια παρόμοια κατάσταση η οποία είναι ήδη ενεργή παντού ανά την υφήλιο, ποιος είναι σήμερα ο κατάλληλος τρόπος και το μέτρο της αντίδρασης από πλευράς των εκμεταλλευόμενων και παντοιοτρόπως αποκλεισμένων από κάθε πραγματική απόφαση που αφορά άμεσα τη ζωή τους κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων;
Η επανάκαμψη των νεοναζιστικών και νεοφασιστικών κινημάτων πέρα του γεγονότος ότι αποτελούσε και αποτελεί την τελευταία εφεδρεία του συστήματος κυριαρχίας και μια ενεργή πραγματικότητα άκρως επικίνδυνη για όλα τα κοινωνικά κινήματα που στοχεύουν στην κοινωνική ισότητα και την ελευθερία, είναι ένα ζήτημα που αν δεν διευθετηθεί και αυτή τη φορά με τον κατάλληλο τρόπο θα έχει, όπως όλοι γνωρίζουν, τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα και τις ιστορικές συνέπειες που η ανθρωπότητα έχει ήδη γνωρίσει πικρά κατά το παρελθόν.
Το δημοκρατικό σύστημα αποκαλύπτεται πλέον απροκάλυπτα για αυτό που ανέκαθεν ήταν και είναι: ο ευφυέστερος πολιτικά τρόπος κυριαρχίας και εκμετάλλευσης από πλευράς της άρχουσας παγκοσμιοποιημένης ελίτ. Το πανάρχαιο μεταπρατικό-εμπορικό δαιμόνιο της «αστικής τάξης» σε όλο του το μεγαλείο που πάντα κατόρθωνε και πουλούσε τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Ένα πράγμα, παρόλα αυτά, εξακολουθεί να είναι σίγουρο. Όλα τα πολιτικά κόμματα, από το Κ.Κ.Ε. μέχρι την Ελληνική Λύση, συμφωνούν για μια ακόμη φορά ότι πρέπει να επέλθει κάθαρση, νέμεση και να λάμψει η αλήθεια. Για αυτόν ακριβώς το λόγο αποφάσισαν, όπως φαίνεται, να τα ρίξουν όλα πάλι μέσα στο καζάνι της νέας προτεινόμενης εξεταστικής επιτροπής της βουλής. Τα συμπεράσματα τα αφήνουμε στον αναγνώστη.
Διεθνιστική αναρχική ομάδα
Ο Τυφώνας που ξέσπασε και έρχεται ολοταχώς κατά πάνω μας
1. «Η καταγωγή μας είναι ο στόχος μας». Αυτές οι λέξεις του Karl Kraus, που συναντάμε επίσης μέσα στις θέσεις «Αναφορικά με την έννοια της ιστορίας» του Walter Benjamin, βρίσκουν κυριολεκτικά σήμερα την εφαρμογή τους μέσα στις διεθνείς κρατικές πρακτικές. Μέσα στις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης η κυριαρχία ανακεφαλαιώνει ολόκληρη τη βία της ιστορικής της καταγωγής, που η καπιταλιστική καθημερινότητα και η δημοκρατική προσποίηση κατορθώνουν κατά μεγάλο μέρος, τουλάχιστο στα μέρη μας, να αποκρύψουν.
Το 2008, o Carlo Ginzburg, έγραψε ένα σύντομο αλλά πυκνό δοκίμιο με τίτλο: «Ξαναδιαβάζοντας σήμερα τον Hobbes» που κατόπι έγινε μέρος του τόμου του: «Φόβος, κηρύγματα, τρόμος. Πέντε δοκίμια πολιτικής εικονογραφίας» (2015).
Αναλύοντας το προφίλ του Λεβιάθαν και επικεντρώνοντας σε ορισμένες λεξικογραφικές επιλογές του Hobbes, μεταφραστή του Θουκυδίδη, αυτός ο σημαντικός ιστορικός της αναγεννησιακής περιόδου καθώς επίσης και αυθεντικός ερευνητής των θρησκευτικών συμπεριφορών και των λαϊκών παραδόσεων κατά τη σύγχρονη εποχή, διέβλεψε ….τις ημέρες μας. Σύμφωνα με τον Ginzburg, το ιστορικό παράδειγμα που ο Hobbes έχει στο μυαλό του-χωρίς ποτέ να το αναφέρει-όταν γράφει αναφορικά με εκείνη τη φοβερή «φυσική συνθήκη» για να αποφύγουν την οποία οι άνθρωποι θα είχαν φτιάξει το κράτος, είναι ο ίδιος ο λοιμός και η πανώλη που είχε πλήξει την Αθήνα και που εξιστορεί ο Θουκυδίδης στην ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου. «Στην Αθήνα που είχε πληγεί από τον λοιμό δεν υφίσταται πλέον ο νόμος (ανομία), στη φυσική συνθήκη ο νόμος ακόμη δεν υπάρχει», συμπεραίνει ο ιστορικός.
Από τον «διάχυτο φόβο» οι άνθρωποι προτιμούν, σύμφωνα με την πασίγνωστη πλέον χομπσιανή θεωρία, την από κοινού υποταγή τους στον Λεβιάθαν. Σχεδόν κανείς όμως δεν είχε παρατηρήσει ότι μέσα στη περιγραφή αυτού του τελευταίου, μπορούσαν ήδη να ανιχνευθούν, υπό το σώμα του κράτους που σχηματίστηκε από μια ετερογένεια υπηκόων, τα ίδια τα προφίλ των θεραπευτών (γιατρών) της πανώλης.
Κατά συνέπεια, το τεχνητό σώμα του κράτους επιβάλλεται στο βάθος μιας φοβερής επιδημίας, όταν η επαφή μεταξύ των ανθρωπίνων σωμάτων αποτελεί ήδη μια πηγή τρόμου. Αυτό ακριβώς το πράγμα αποτελεί ένα σάλτο από τα βιβλία της πολιτικής φιλοσοφίας μέσα στην πρόσφατη και απολύτως συνταρακτική καθημερινότητά μας.
Ο Hobbes ερμηνεύει την έκφραση του Θουκυδίδη «να μπει φρένο» (πράγμα που, στην κατάσταση ανομίας που προκλήθηκε εξαιτίας του λοιμού και της πανώλης, ούτε οι νόμοι της πόλης αλλά ούτε και αυτοί των θεών μπορούν να επιτύχουν) με τη φράση «να υποδαυλίσουμε την υποταγή» (to awe).
Μια λεξικογραφική επιλογή με λαμπρό μέλλον, παρατηρεί ο Ginzburg.
Ο βομβαρδισμός της Βαγδάτης από τον στρατό των Η.Π.Α., το 2003, είχε επίσημα και σύμφωνα πάντα με το στρατιωτικό δόγμα βαπτιστεί shock and awe (χτυπάς και υποδαυλίζεις την υποταγή), στα καθ’ ημάς: Σοκ και δέος. Ο Harlan Ullman, ο Αμερικάνος στρατιωτικός αναλυτής και εφευρέτης αυτής της φόρμουλας, το 1995, αναφέρονταν ακριβώς στον βομβαρδισμό της Χιροσίμα ως στρατηγικό μοντέλο.
Από τον «πόλεμο ενάντια σε έναν (αόρατο) ιό» και την επικοινωνιακή του διαχείριση μέχρι την σημερινή στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία και την πολεμική οικονομία. Να με ποιον ακριβώς τρόπο βρισκόμαστε μέσα «σ’ ένα κόσμο όπου γιγαντιαίοι Λεβιάθαν απαγκιστρώνονται συγχυσμένα ή έχουν για τα καλά βαλτώσει».
Έτσι κατέληγε συμπερασματικά , πριν από 14 χρόνια, ο Τορινέζος ιστορικός: «Ας υποθέσουμε ότι η υποβάθμιση του περιβάλλοντος αυξάνεται σε σημείο που να αγγίξει επίπεδα που σήμερα είναι αδιανόητα. Η μόλυνση του αέρα, του νερού και της γης θα κατέληγε να απειλήσει την επιβίωση πολλών ειδών ζώων, συμπεριλαμβανομένου αυτού που (αυτο) αποκαλείται homo sapiens sapiens. Σ’ αυτό το σημείο ένας ολοκληρωτικός έλεγχος, εξονυχιστικός πάνω στον κόσμο και στους κατοίκους του, θα γίνονταν αναπόφευκτος. Η επιβίωση του ανθρώπινου είδους θα επέβαλε μια συνθήκη παρόμοια με αυτή που προϋπέθετε ο Hobbes: τα άτομα θα παραιτούνταν από τις ελευθερίες τους για χάρη ενός καταπιεστικού υπερ-κράτους, ενός Λεβιάθαν ασύγκριτα πιο ισχυρού από αυτούς του παρελθόντος».
Ενώ σε ορισμένες χώρες είναι ήδη ενεργοί οι αλγόριθμοι ώστε να υπολογιστεί το αποτύπωμα άνθρακα του κάθε πολίτη και ορισμένοι Δήμοι στην Ιταλία υιοθέτησαν ήδη πιστοποιητικά απόδειξης «καλής συμπεριφοράς του πολίτη» με μόρια, τον περασμένο Μάϊο το γερμανικό κοινοβούλιο ενέκρινε ένα νέο νόμο που επιτρέπει στην κυβέρνηση να πάρει υπό την εποπτεία της τις ιδιωτικές εταιρίες παραγωγής ενέργειας σε περίπτωση που «η ασφάλεια της ενεργειακής τροφοδοσίας βρίσκεται σε κίνδυνο».
Κάποιος συνθέτοντας συμπερασματικά διατύπωσε: «Το δελτίο στα τρόφιμα και την ενέργεια, η μαζική εξαθλίωση, η κοινωνική πίστωση και ο νομισματικός έλεγχος απευθείας μέσω των ψηφιακών συναλλαγματικών αποθεμάτων των κεντρικών τραπεζών είναι ήδη εδώ και αρκετό καιρό βασικά συστατικά της καπιταλιστικής συνταγής του μέλλοντος». Χτυπάς και υποδαυλίζεις την υποταγή. *
2. «Η πραγματικότητα θα καταφτάσει και θα μας πιάσει στον ύπνο», έγραφε ο Santiago Alba Rico πριν από μια δεκαπενταετία. Αποκοιμισμένοι μέσα στην ψευδαίσθηση ότι τα κόστη της τεχνολογικής ανάπτυξης θα τα ξεφορτώνουμε πάντα «αλλού» και θα τα πληρώνουν πάντα οι «άλλοι», οι πολιτισμένοι (οι Ευρωπαίοι και οι υπόλοιποι) θεωρούσαν σε κάθε περίπτωση ότι ήταν πιο πιθανό να πεθάνουν από πλήξη παρά από την ίδια την πείνα. Πίσω από την διαθεσιμότητα των πρώτων υλών-αυτή τη συγκεκριμένη υλική βάση χωρίς την οποία δεν θα ήταν δυνατή η ανάπτυξη της ίδιας της σημερινής ψηφιακής εικονικής πραγματικότητας (τι μας λένε οι οικονομολόγοι πάνω σ’ αυτό;) αλλά ούτε και της ίδιας της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας και κερδοφορίας (δηλαδή σε τελική ανάλυση της ίδιας της καταστροφής)-υπήρχαν συγκεκριμένες οικονομικο-στρατιωτικές σχέσεις δύναμης που τα αφεντικά της Δύσης θεωρούσαν δεδομένες. Ύστερα κατέφτασε, εκ νέου, μια πυρηνική δύναμη, ημι-αποικιακού χαρακτήρα στο τεχνο-βιομηχανικό επίπεδο αλλά όμως ημι-μονοπωλιακού στο ενεργειακό, αποφασισμένη σε κάθε περίπτωση να επαναδιαπραγματευτεί-τόσο για λογαριασμό της όσο και γι’ αυτόν άλλων Λεβιάθαν-τα σημερινά μερίσματα των κερδών της καπιταλιστικής λεηλασίας.
Στην τελική, μετά από τρεις ολόκληρες δεκαετίας ακατάπαυστων πολυλογιών αναφορικά με τις δακρύβρεχτες φιλελεύθερες «αξίες» καθώς και με την «αναζωογονητική» τους εδραίωση στις τέσσερεις γωνιές του πλανήτη, στη σκιά φυσικά των «ανθρωπιστικών» πολέμων (τόσο παγκόσμιων στις προθέσεις τους όσο και άλλο τόσο ασύμμετρων στα μέσα και τα κόστη τους σε ανθρώπινες ζωές) κάνει εκ νέου την θριαμβευτική του εισβολή στη παγκόσμια σκηνή, σε όλο το μέγεθος της βιαιότητας και της αποκρουστικότητάς του, το παλιό και «ξεπερασμένο» -καθότι χαρακτηριστικό όλου του εικοστού αιώνα-ζήτημα των σχέσεων δύναμης μεταξύ των κρατών, στο εσωτερικό της διαρκώς μεταβαλλόμενης ιστορικής τους πορείας.
Αυτό ακριβώς το πράγμα σημαίνει πρώτα και κύρια η σημερινή πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία και όχι μόνο.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων, το ομοσπονδιακό χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών αυξήθηκε κατά 75 φορές (από 400 δις δολάρια σε 30 χιλιάδες δις), ενώ το συνολικό τους χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) αυξήθηκε κατά 53 φορές, ξεπερνώντας τα 90 χιλιάδες δις δολάρια. Μια παρόμοια «φούσκα» στηρίζεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι τον δυσθεώρητο αυτό λογαριασμό τον πληρώνουν οι άλλες χώρες: 800 στρατιωτικές βάσεις μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, η πιο εντυπωσιακή και ακριβοπληρωμένη πολεμική μηχανή ολόκληρης της ιστορίας, βρίσκονται εκεί για να το εγγυηθούν. Μεταξύ ενός (τεχνο)χρηματιστηριακού στρατιωτικοποιημένου καπιταλισμού (δυτικό μπλοκ) και ενός περισσότερο παραδοσιακού βιομηχανικού καπιταλισμού (ανατολικό μπλοκ) ο πόλεμος έχει πλέον κηρυχθεί ανοιχτά: οικονομικός, επικοινωνιακός, διατροφικός, βιολογικός, στρατιωτικός. Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που έκτοτε διαδέχονται η μια την άλλη (και θα εξακολουθήσουν να το κάνουν) έχουν σαν στόχο να περιορίσουν και να συγκαλύψουν την χρηματιστηριακή κατάρρευση σε διεθνές επίπεδο και παράλληλα να επιταχύνουν το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών μεταξύ των διαφόρων δορυφορικών κέντρων της καπιταλιστικής οικονομίας. Μια δίνη που καταπίνει κάθε μορφή ζωής που δεν έχει ακόμη εμπορευματοποιηθεί απόλυτα.
Εμείς εδώ, στην κοινωνική βάση, δεν βρισκόμαστε σε καθόλου καλή κατάσταση (είναι το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί). Αλλά και για τους ιδιοκτήτες της κοινωνίας αυτή τη στιγμή το μέλλον δεν φαντάζει λιγότερο σκοτεινό. Εξαναγκασμένοι να χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερο απονενοημένα μέσα και σταθμά, μοιάζουν ότι είναι πλέον ανίκανοι να εντοπίσουν και να ακολουθήσουν στόχους που δεν προκαλούν με τη σειρά τους επιπλέον καταστροφικά αποτελέσματα. Μπορείς φυσικά να τσεπώσεις δισεκατομμύρια ευρώ παίζοντας στο χρηματιστήριο-χάρη στη δύναμη υπολογισμού των μηχανών-στοιχηματίζοντας στην ξηρασία, στις επιδημίες ή στη διάρκεια μιας πολεμικής σύγκρουσης, όμως για να μπορέσει να τυπωθεί αυτό το χρήμα από το «πουθενά», το κράτος που σου εγγυάται την «επιχειρηματικότητα» πρέπει με τη σειρά του να έχει υπό τον έλεγχο του την πραγματική κατοχή των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Διαφορετικά συμβαίνει αυτό που ισχύει αυτή τη στιγμή για τα ευρωπαϊκά αφεντικά σε σχέση με το φυσικό αέριο, τα λιπάσματα ή το ρωσικό νικέλιο: κατέφτασε η πραγματικότητα και τους έπιασε στον ύπνο. Η καπιταλιστική λεηλασία έχει ήδη μπροστά της ως αποστολή αυτήν ακριβώς που ο Μαρξ απέδιδε στη τάξη των προλετάριων: ή να γίνει τα πάντα ή να μην είναι απολύτως τίποτα.
Για αυτό τον λόγο, τα αφεντικά της πληροφορικής τεχνολογίας ονειρεύονται άλλους πλανήτες χωρίς όμως να εγκαταλείψουν ποτέ τη Γη. Ενώ ωθούν πέρα από κάθε όριο την αποικιοποίηση του διαστήματος και την τεχνικότητα της ζωής, αγοράζουν σε κάθε ήπειρο τεράστιες εκτάσεις γης για αγροτική χρήση. Η αφθονία του τεχνολογικού χαπιού διαθέτει το αντίστροφό της στη διαχείριση της έλλειψης και της πείνας. Όπως βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια φτωχοί σ’ ολόκληρο το κόσμο, οι λιμοί είναι μια καλή δουλειά για όποιον ελέγχει την παραγωγή του σιταριού (του οποίου η αγορά σήμερα βρίσκεται σχεδόν εξολοκλήρου στα χέρια τεσσάρων πολυεθνικών), καθώς επίσης και μια φανταστική ευκαιρία για να λανσαριστούν σε μαζικό επίπεδο τα καινούρια θαύματα της συνθετικής βιολογίας (όπως οι συνθετικές μπριζόλες του ιδρύματος Bill & Melinda Gates).
Ενώ εκατομμύρια άτομα σε ολόκληρο τον κόσμο προσπαθούν να διασώσουν τα σώματά τους από τα βιοτεχνολογικά πειράματα, εξεγέρσεις ενάντια στην ακρίβεια των προϊόντων πρώτης ανάγκης ξεσπούν στο Ιράν, τη Χιλή, τη Κένυα, το Περού, τη Σρι-Λάνκα, το Σουδάν, την Τυνησία, το Λίβανο, τον Ισημερινό.
Μετανθρωπισμός και εξαθλίωση. Το ξύπνημα θα καταφτάσει σύντομα και στα μέρη μας.
3. Ένα «σκοτεινό φανάρι» που «ρίχνει το σκοτάδι του πάνω σε όλα τα αντικείμενα της γνώσης». Μονάχα η ιδιοφυΐα του Baudelaire θα μπορούσε να φανταστεί ένα φως που ρίχνει σκοτάδι. Για τι πράγμα μιλά ο ποιητής; Για την πρόοδο.
Η τεχνο-βιομηχανική μηχανή η οποία εκλεπτύνθηκε κατά τους τελευταίους δυο αιώνες προχωρά μπροστά και πολλαπλασιάζει την αρχική βία της καταγωγής της. Ο χρόνος της δεν είναι ούτε ομοιογενής ούτε γραμμικός αλλά διαστρωματωμένος. Συχνά τα περισσότερο νεωτεριστικά στοιχεία της δεν παραμερίζουν αυτά που είναι πιο παλιά αλλά τα ενσωματώνουν.
Τίποτε δεν είναι περισσότερο ενδεικτικό αυτού του γεγονότος από την σύγκρουση στην Ουκρανία, η οποία μοιάζει να διαστρωματώνει και να ξεκαθαρίζει διαφορετικές εποχές της ιστορίας της κυριαρχίας.
Πρόκειται για «ένα πόλεμο υλικών», ή διαφορετικά χαρακωμάτων και τριβής, που θυμίζει, όπως ίσως καμμιά άλλη σύγκρουση των τελευταίων δεκαετιών, τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Όπως δείχνει άλλωστε και η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι αντιμιλιταριστές, μέσα στην οποία γίνεται χρήση λέξεων όπως ντεφετισμός και λιποταξία! αυτές οι λέξεις αναφέρονται στις συγκρούσεις του πρόσφατου παρελθόντος, όπου είχαν μια αποφασιστικά γενικότερη και λιγότερο συγκεκριμένη σημασία. Περίπου 200 χιλιάδες νέοι εγκατέλειψαν τους τελευταίους μήνες τη Ρωσία για να αποφύγουν μια ενδεχόμενη γενική επιστράτευση. Είναι και αυτό επίσης ένα σενάριο που μας κάνει να ξαναγυρίσουμε πίσω στις συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Ωστόσο, μόλις βγαίνουμε από το πεδίο της μάχης ή κατεβαίνουμε από κάτω, εμφανίζονται διαφορετικοί ιστορικοί καιροί. Στην Ουκρανία, πέρα από τους αγωγούς του φυσικού αερίου και τα πυρηνικά εργοστάσια, υπάρχουν αποθηκευμένα ορισμένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα εμπλουτισμένου πλουτωνίου και ουρανίου στον κόσμο. Είναι ακριβώς η έρευνα και η βιομηχανία της ατομικής ενέργειας που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομήντα χρόνων που μεταμόρφωσαν αυτή τη χώρα σε μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του πλανήτη. Οι ενδεχόμενες περιβαλλοντικές καταστροφές κάνουν να φαίνονται αστεία τα χημικά όπλα που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Για να μη μιλήσουμε για τα αποκαλούμενα «τακτικά» πυρηνικά όπλα για τα οποία μιλούν ανέμελα τα διάφορα talk Show της ρωσικής τηλεόρασης.
Από τα περίπου 350 εργαστήρια «δυαδικής» βιολογικής έρευνας (στρατιωτικού και πολιτικού χαρακτήρα) που οι Ηνωμένες Πολιτείες έφτιαξαν έξω από τα σύνορά τους, τουλάχιστον είκοσι βρίσκονται στην Ουκρανία. Ο βιολογικός πόλεμος-που οι βιο-και οι νανο-τεχνολογίες τελειοποιούν πάντα περισσότερο-φαίνεται να υπερισχύει του πυρηνικού, χωρίς ωστόσο να τον αντικαθιστά, για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο: Με τις παθογενείς ουσίες μπορεί κάποιος να πετάξει τη πέτρα κρύβοντας το χέρι του. Όχι δηλαδή μονάχα υβριδικός και βρώμικος πόλεμος, αλλά και πόλεμος συγκεκαλυμένος ως «φυσικό φαινόμενο», στους οποίους οι ιοί προϊόντα της γενετικής μηχανικής και τα βιο-τεχνολογικά εμβόλια προέρχονται από τα ίδια εργαστήρια. Και πράγματι, μέσα στο κατάλογο των ουκρανικών εργαστηρίων βρίσκουμε την εταιρία Metabiota, έναν βιοτεχνολογικό γίγαντα που δηλώνει επίσημα ότι θέλει «να καταστήσει τον κόσμο περισσότερο ανθεκτικό στις επιδημίες» και την Myriad Genetics, κολοσσό της γενετικής μηχανικής, που ανακοινώνει στην ιστοσελίδα της ότι «επιθυμεί να ξεμπλοκάρει τη δύναμη της γενετικής τεχνολογίας» (πρόκειται για την ίδια εταιρία που πριν περίπου μια δεκαετία επιχείρησε να πατεντάρει ορισμένα ανθρώπινα γονίδια).
Αν μετακινηθούμε στους ουκρανικούς ουρανούς, μπαίνουμε για τα καλά στο μέλλον της κυβερνητικής. Πέρα από τα αναγνωριστικά drones και από τους τηλεκατευθυνόμενους ρωσικούς πυραύλους, πέρα από τα drones-φονιάδες που έδωσε στον ουκρανικό στρατό ο Ούγγρος Βίκτορ Όρμπαν, βρίσκουμε ήδη σε τροχιά από την αρχή της σύγκρουσης τους δορυφόρους Starlink του Elon Musk. Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια corporation διαθέτει επίσημα στην υπηρεσία ενός εμπόλεμου κράτους τις δικές της τηλεπικοινωνιακές υποδομές, που έτσι γίνονται από κάθε άποψη πολεμικά όπλα. Είναι ακριβώς χάρη στους δορυφόρους και τις δορυφορικές τερματικές υποδομές-άπαξ και τα καλώδια και οι αναμεταδότες των τηλεπικοινωνιών καταστράφηκαν από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις-που ο ουκρανικός στρατός εντοπίζει τους στόχους που θέλει να πλήξει και μεταβιβάζει τις αντίστοιχες στρατιωτικές εντολές. Είναι επίσης χάρη στους πληροφορικάριους της Space-X που ο ουκρανικός στρατός μπορεί να αντιμετωπίσει τον ρωσικό κυβερνο-πόλεμο. Και είναι επίσης αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το υπουργείο των εξωτερικών των Η.Π.Α., αφού πρωταρχικά είχε δηλώσει ότι επρόκειτο για μια ιδιωτική πρωτοβουλία του Musk, δήλωσε πρόσφατα ότι η κατάρριψη των δορυφόρων του από τον ρωσικό στρατό θα ισοδυναμούσε με μια επίθεση εναντίον των Η.Π.Α.
Μέσα στη τεχνο-στρατιωτική συγχώνευση μεταξύ της καπιταλιστικής επιχείρησης και των κρατικών μηχανισμών, είναι περιττός πλέον κάθε διαχωρισμός μεταξύ «ανθρωπιστικού» συνεργάτη, contractor και συμβατικού μαχητή.
Ο πόλεμος μέχρι «να πέσει και ο τελευταίος Ουκρανός» είχε ήδη προαναγγελθεί, πέρα από τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. και τους εκπαιδευτές του ΝΑΤΟ, επίσης και από τα διασταυρούμενα σχέδια του Δ.Ν.Τ. και των δυτικών πολυεθνικών. Μεταλλεύματα, σπάνιες γαίες, αγροτικές εκτάσεις, πειραματόζωα για την φαρμακευτική βιομηχανία, μήτρες για την τεχνητή μητρότητα, υβριδικά πειράματα σε μοριακό επίπεδο για την βιο-ιατρική: μια ολόκληρη χώρα μεταμορφωμένη σε μια μεγάλη αποθήκη, στα σύνορα μεταξύ του Νέου αποικιακού Κόσμου και του Νέου μετανθρωπικού Κόσμου.
Στη σχέση μεταξύ τεχνολογικού νεωτερισμού και θέλησης για κυριαρχία, μεταξύ βιομηχανικού κέρδους και πολιτικής μυθολογίας, διαφορετικές εποχές διαστρωματώνονται στο εσωτερικό του ιστορικού παρόντος. Κατ΄αυτό τον τρόπο οι υπερηχητικοί ρωσικοί πύραυλοι συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα δίπλα στις αναφορές του Πούτιν στο Μεγάλο Πέτρο. Ενώ φέγγει στο όνομα του μέλλοντος, το σκοτάδι του σκοτεινού φαναριού έχει αναδρομική ισχύ.
4. «….η εναλλακτική δεν ήταν ένα δημοκρατικό καθεστώς! Η μοναδική εναλλακτική ήταν μια στρατιωτική δικτατορία Ρώσων εθνικιστών, τσιφλικάδων αριστοκρατών και τραμπούκων». Αυτά έγραψε πρόσφατα ένας ιστορικός αναφορικά με την μπολσεβίκικη δικτατορία. Αφού καταπνίγηκε στο αίμα η σύντομη ανάπαυλα της αυθεντικά σοβιετικής ελευθεριακής επανάστασης, η εναλλακτική ήταν ακριβώς αυτή, ότι και να λένε πάνω σε αυτό το θέμα οι φιλελεύθεροι ιστορικοί. Όμως η εποχή των «φοβερών εναλλακτικών» δεν έχει σε καμιά περίπτωση παρέλθει. Σκεφτόμαστε τους Ουκρανούς που αυτή τη στιγμή είναι στρυμωγμένοι ανάμεσα στη σιδερένια ρωσική μπότα και το «μοντέλο Ισραήλ» από το οποίο λένε ότι εμπνέονται ο κωμικός Zelens’kyj και οι σκηνοθέτες του! Ανάμεσα στην ασύδοτη εξουσία της πολιτικής αστυνομίας και την εργάσιμη ημέρα χωρίς κανένα όριο (όπως πρόσφατα νομοθετήθηκε με μια πολεμική μεταρρύθμιση του ουκρανικού κοινοβουλίου). Αλλά σκεφτόμαστε επίσης και τους Ρώσους προλετάριους. Αν, για παράδειγμα, τη θέση του πρώην αρχηγού της KGB την έπαιρνε ο γνωστός αντιφρονούντας μπλόγκερ Naval’nyj, οι τεράστιοι ενεργειακοί πόροι αυτής της χώρας θα λεηλατούνταν από την χρηματιστηριακή δυτική αδηφαγία. Η στήριξη στον Πούτιν στο μεγαλύτερο μέρος της βασίζεται πάνω στον τρόμο να ξαναγυρίσουν πίσω στην εποχή του Γιέλτσιν.
Για ένα παρόμοιο λόγο, όπως λένε ορισμένοι αυτόπτες μάρτυρες, οι εργάτες δεν έδρασαν κατά την διάρκεια των λαϊκών και συνοικιακών κινητοποιήσεων-που βασίστηκε στην αποφασιστική δράση των γυναικών-των περασμένων χρόνων στη Λευκορωσία. Χωρίς την κρατική επιχορήγηση-που στο μεγαλύτερο μέρος της στηρίζεται στα χρήματα των Ρώσων-πολλές από τις βιομηχανικές μονάδες της Λευκορωσίας θα είχαν κλείσει, με συνέπεια τις μαζικές απολύσεις. Έτσι εξηγείται και η «συναίνεση» προς αυτό το κάθαρμα τον Λουκασένκο: για εκατομμύρια εκμεταλλευόμενους η «φιλελεύθερη» εναλλακτική -με τα κοράκια των Η.Π.Α.-ΝΑΤΟ-Ε.Ε. πάντα να καραδοκούν-θα ήταν ακόμα χειρότερη.
Η επαναστατική εναλλακτική, από την άλλη, είναι ένα στοίχημα ενάντια στον Λεβιάθαν και την Ιστορία του που σίγουρα ελάχιστοι επιλέγουν γύρω από ένα τραπέζι: «ποιοτική και απρόβλεπτη, αινιγματική, δημιουργούμενη από ξαφνικές επιταχύνσεις και περιόδους φαινομενικής ακινησίας», αυτή παραμένει παρόλα αυτά το τελευταίο χαρτί στα χέρια των καταπιεσμένων που θέλουν να τελειώνουν με αυτή τη κατάσταση καθώς και των ανθρώπων που επιθυμούν να παραμείνουν άνθρωποι.
Η σύγκρουση μεταξύ των «φιλελεύθερων» αξιών και των αυταρχικών καθεστώτων είναι μια ιστορία καλή μονάχα για τα τηλεοπτικά σαλόνια. Στο πραγματικό κόσμο, η «δημοκρατία του λαού των αφεντικών», όπως με παραδειγματικό τρόπο δείχνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το κράτος του Ισραήλ, χρειάζεται απαραίτητα έναν άλλο λαό που βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στην άβυσσο, με άλλα λόγια, μια ανθρωπότητα που περισσεύει γιατί θεωρείται αναλώσιμη.
Η αυταρχική μεταβολή των φιλελεύθερων δημοκρατιών, αιτία και αποτέλεσμα ταυτόχρονα μιας συνεχούς ροής παγκόσμιων καταστάσεων έκτακτης ανάγκης καθώς επίσης και σαφέστατη πολιτική έκφραση της ίδιας της τεχνολογικής ύβρεως, συμπαρασύρει ήδη μαζί της όλες τις εναλλακτικές λύσεις τυπικού χαρακτήρα, για τον απλούστατο λόγο ότι στον πόλεμο δεν χωράει καμμιά απολύτως συζήτηση: το μοναδικό πράγμα που μπορεί να γίνει τώρα είναι να περιχαρακωθεί περαιτέρω ο καθένας μέσα στις γραμμές του.
5. «Οι αρχές μας οδηγούν τα βήματά μας όταν έχουν εκλείψει όλες οι βεβαιότητες”.
Τα λόγια του Κολομβιανού αντιδραστικού Nicolas Gomez Davila ηχούν παραδόξως σωστά και για εμάς.
Οι ανθρωπιστικές και ταξικές μας αρχές, σαφώς αντικρατικές και αντιτεχνολογικές, δεν αποτελούν διακοσμητικά στοιχεία της δράσης μας! Είναι όπως το Μερκούριο μέσα σ’ ένα επικρουστήρα: χωρίς αυτό δεν μπορεί να πυροδοτηθεί η εκρηκτική ύλη. Μέσα σε αυτές τις αρχές-απόσταγμα ενός συνεχούς διαλόγου μεταξύ του επαναστατικού πνεύματος και της ιστορίας του-βρίσκεται η εφικτή αμοιβαιότητα μεταξύ συντρόφων, γνωστών ή άγνωστων, που μάχονται σε διαφορετικά μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Το άσβεστο μίσος που τρέφουμε απέναντι στον πόλεμο δεν αφορά μονάχα τα αποτελέσματα της καταστροφής, του θανάτου και της εθνικιστικής δηλητηρίασης πέρα από την περιβαλλοντική, που αυτός αφήνει πάντα πίσω του. Ακόμη περισσότερο άσχημο είναι το ίδιο το γεγονός ότι ο πόλεμος αφαιρεί από τους εκμεταλλευόμενους σε γενικές γραμμές και από τους επαναστάτες ειδικότερα, το πιο πολύτιμο όπλο τους. Δεν πρόκειται για την αλληλεγγύη-η οποία προϋποθέτει μια συνειδητή και άμεση υποστήριξη, πράγμα που αποτελεί περισσότερο την εξαίρεση παρά τον κανόνα στο σημερινό διεθνές πεδίο των αγώνων-αλλά ακριβώς για την ίδια την αμοιβαιότητα.
Ακόμη και αν μεταξύ μας δεν υφίσταται καμμιά διασύνδεση, δρώντας ο καθένας ενάντια στο «δικό μας» κράτος και το «δικό μας» τεχνο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, βαδίζουμε παρόλα αυτά προς τον ίδιο τόπο: αυτόν της δυνατής κοινωνικής χειραφέτησης.
«Δράσε έτσι ώστε η ανατρεπτική δράση σου να είναι ένα αποκορύφωμα ενός παγκόσμιου κινήματος»: αυτό προτάσσει το επαναστατικό καθήκον στην διεθνιστική του διάσταση.
Αν ένας επαναστάτης που δρα μέσα σε μια συγκεκριμένη εμπόλεμη κατάσταση μιας χώρας μου ζητά-έμμεσα μέσω της πρακτικής του και άμεσα με τα λόγια του-να μην αντιπαρατεθώ στη «δική μου» αστική τάξη που στέλνει στη χώρα του στρατιωτική βοήθεια! Ή ίσως ακόμη και να ασκήσω πίεση ώστε το κράτος «μου» να παρέμβει ενεργά μέσα στη σύγκρουση, μεταξύ μας δεν διαρρηγνύεται μονάχα η αλληλεγγύη αλλά επίσης και η αμοιβαιότητα.
Μπορώ φυσικά να τον βοηθήσω, παρά και όχι χάρη στις αρχές μου. Γεγονός που σημαίνει ότι αν η κοινωνική κατάσταση στη χώρα «μου» γίνονταν εκρηκτική επίσης εξαιτίας των συνεπειών του πολέμου, θα διακινδύνευα να βρεθώ πάνω σε ασυνεπείς θέσεις για να επιτεθώ ενάντια στην κυβέρνησή «μου», κρατώντας στα χέρια μου έναν ανενεργό επικρουστήρα (δηλαδή κάτι χειρότερο από το να λυπηθώ γιατί τον πυροδότησα στο κενό). Οι αρχές που ωθούν στην αποτυχημένη δράση είναι οι ίδιες που κινούν αυτή που συναντά την πυριτιδαποθήκη της.
«Αλήθεια είναι μονάχα αυτή που ισχύει τόσο για τη λυπημένη όσο και για την ενθουσιασμένη καρδιά».
*Σημείωση του μεταφραστή
Ο ιμπεριαλισμός των Γιάνκηδων εξακολουθεί να είναι σήμερα ένα από τα σοβαρότερα πολιτικά προβλήματα για το μέλλον όλων των ευρωπαϊκών εθνών και των λαών.
Βέβαια, οι κύριοι υπεύθυνοι της επικυριαρχίας των Η.Π.Α. στην Ευρώπη είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαϊκοί Λεβιάθαν-αντικατοπτριζόμενοι κυρίως στις κρατικές οντότητες αφενός του Γερμανικού και αφετέρου του Γαλλο-Βρετανικού ιμπεριαλισμού- ο ανταγωνισμός των οποίων κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα προκάλεσε δύο παγκόσμιες σφαγές με αποτέλεσμα την τελική επικυριαρχία των Η.Π.Α., όχι μονάχα στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο αποφασιστικά αρνητικός ρόλος των Η.Π.Α. ως ιμπεριαλιστικής δύναμης, τουλάχιστο όσο αφορά τη Δύση, μπορεί να συγκριθεί ιστορικά μονάχα με αυτόν της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Θεωρούμε ότι ο Ρώσος αναρχικός Μιχαήλ Μπακούνιν, έχει διατυπώσει, μέχρι αυτή τη στιγμή, το ρεαλιστικότερο όραμα για μια πραγματική δημοκρατική δυνατότητα εξέλιξης της ιστορίας και της πορείας των ευρωπαϊκών λαών, το οποίο συνοψίζεται μέσα στην πρότασή του για τη δημιουργία μιας δημοκρατικής ομοσπονδίας των ευρωπαϊκών λαών, από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό. Αυτή η δημοκρατική ομοσπονδία είναι δυνατό να θεμελιωθεί φυσικά μονάχα πάνω σε ξεκάθαρα αντεξουσιαστικές σοσιαλιστικές αρχές.
Η βασική προϋπόθεση για τη δημοκρατική αυτονομία όλων των ευρωπαϊκών εθνών και των λαών είναι η άμεση κατάργηση/καταστροφή των υφιστάμενων κρατικών δομών-σύμφωνα πάντα με τον Μπακούνιν- αρχίζοντας πάντα από αυτή της τότε αλλά και της σημερινής Ρωσίας. Πιστεύουμε ότι αυτή ακριβώς η προοπτική εξακολουθεί ακόμη να αποτελεί ένα ανοιχτό στοίχημα για τους κοινωνικούς αγώνες στην σημερινή Ευρώπη.
