Η εξέγερση στην Κίνα
από rebelian
https://www.anarchistfederation.net/the-uprising-in-china/ Νεαροί, οργισμένοι διαδηλωτές στη Σαγκάη αντιμετώπισαν την αστυνομία που τους περικύκλωσε, ζητώντας ελευθερία και φωνάζοντας: “Δεν υποτίθεται ότι πρέπει να υπηρετείτε το λαό;”
Νεαροί, οργισμένοι διαδηλωτές στη Σαγκάη αντιμετώπισαν την αστυνομία που τους περικύκλωσε, ζητώντας ελευθερία και φωνάζοντας: “Δεν υποτίθεται ότι πρέπει να υπηρετείτε το λαό;”! Εκατοντάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί το βράδυ της 26ης Νοεμβρίου στην οδό Ουρούμτσι στη Σαγκάη, η οποία έχει χρησιμεύσει ως συμβολικός τόπος για την πραγματοποίηση αγρυπνιών για να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα της πυρκαγιάς σε πολυώροφο κτίριο κατοικιών στο Ουρούμτσι, την πρωτεύουσα της επαρχίας Σιντζιάνγκ.
Η πυρκαγιά οδήγησε στο θάνατο τουλάχιστον δέκα ανθρώπων και τραυμάτισε άλλους εννέα από διάφορες οικογένειες. Χρειάστηκαν τρεις ώρες για την κατάσβεσή της. Οι διαδηλωτές πιστεύουν ότι τα θύματα θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν το συγκρότημα κατοικιών δεν βρισκόταν υπό αποκλεισμό από το Covid, παρά τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι η τραγωδία δεν είχε καμία σχέση με τον αποκλεισμό.
Οι θάνατοι πυροδότησαν μια νυχτερινή εξέγερση στο Ουρούμτσι στις 25 Νοεμβρίου, με τους διαδηλωτές να συγκεντρώνονται σε δρόμους και δημόσιους χώρους, απαιτώντας από την κυβέρνηση να χαλαρώσει τους περιορισμούς. Το Ουρούμτσι υπόκειται σε επανειλημμένα λουκέτα εδώ και μήνες, οπότε ο κόσμος είχε ήδη βαρεθεί και φοβόταν ότι κάτι σαν την πυρκαγιά στο κτίριο κατοικιών ήταν βέβαιο ότι θα συνέβαινε.
Η τοπική κυβέρνηση επέβαλε σκληρά και επικίνδυνα μέτρα που περιλάμβαναν τη σφράγιση όχι μόνο συγκροτημάτων διαμερισμάτων, αλλά και μεμονωμένων διαμερισμάτων με σιδερένιες μπάρες και νέες κλειδαριές που εμπόδιζαν τους ανθρώπους να βγουν από τα σπίτια τους. Όλοι όσοι είχαν υπαχθεί στο κλείδωμα είχαν ήδη αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε αν ξεσπούσε πυρκαγιά.
Ακολούθησαν πανεθνικές διαμαρτυρίες σε πανεπιστήμια, σε κοινότητες και στους δρόμους της Σαγκάης, του Πεκίνου, της Γκουανγκζού, της Τσενγκντού και αλλού, σε μια ισχυρή εκδήλωση οργής για την αναπόφευκτη απώλεια ζωών και τη δική τους απογοήτευση για τα λουκέτα του Κόβιντ. Μέχρι στιγμής, έχουν πραγματοποιηθεί δράσεις σε περισσότερα από 50 πανεπιστήμια και κολέγια σε όλη την Κίνα.
Οι φοιτητές ζήτησαν ποικιλοτρόπως την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου και το κράτος δικαίου και κατά της αυταρχικής διακυβέρνησης του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Οι φοιτητές στο διάσημο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου τραγούδησαν τη “Διεθνή”, η οποία διδάσκεται στο σχολείο και αντιπροσωπεύει το πνεύμα της εξέγερσης από τα κάτω, ενώ οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Tsinghua και αλλού σήκωσαν κομμάτια λευκού χαρτιού για να συμβολίσουν το πένθος τους για τα θύματα σε πείσμα και χλευασμό της πολιτικής λογοκρισίας.
Μια φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Tsinghua μίλησε με τρεμάμενη φωνή: “Αν δεν τολμήσουμε να μιλήσουμε εξαιτίας του φόβου της σύλληψης, νομίζω ότι ο λαός θα απογοητευτεί από εμάς”. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών, αυτή ήταν η πρώτη τους διαδήλωση. Δεν έχει υπάρξει τίποτα παρόμοιο σε αυτή την κλίμακα και τόσο ανοιχτά αντικυβερνητικό στην Κίνα εδώ και δεκαετίες.
Μια εξέγερση ενάντια στα λουκέτα
Είναι απλά εκπληκτικό το πόσο γρήγορα οι μάζες των ανθρώπων ξεσηκώθηκαν και αμφισβήτησαν την κυβέρνηση και τις πολιτικές της. Αξίζει να επισημανθεί ότι αυτή η εξέγερση ακολουθεί την καυτή πορεία του Σι Τζινπίνγκ που εξασφάλισε μια τρίτη θητεία στο εξαιρετικά ενορχηστρωμένο πολιτικό θέατρο του 20ού Συνεδρίου του Κόμματος στα μέσα Νοεμβρίου.
Ο Σι είχε στοιβάξει την εκδήλωση με τους συμμάχους του και φρόντισε να μην υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για τη νέα ηγετική του ομάδα. Η κυρίαρχη πολιτική ανάλυση πίστευε ότι ο Σι είχε εδραιώσει την απόλυτη εξουσία και τον έλεγχο της Κίνας για τα επόμενα χρόνια. Οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές κατέρριψαν τώρα αυτή την αυταπάτη.
Φαινομενικά από το πουθενά, στα τέλη Οκτωβρίου, οι εργάτες που συναρμολογούσαν iPhones και άλλα καταναλωτικά ηλεκτρονικά προϊόντα στη μεγαλοεργοστάσιο της Foxconn στο Zhengzhou της Henan, το οποίο απασχολεί πάνω από 200.000 εργαζόμενους, άρχισαν να πηδούν πάνω από τοίχους και να τρέχουν μακριά από το εργοστάσιο. Εικόνες από μεγάλες ουρές εργαζομένων που περπατούσαν με τις τσάντες τους έφεραν σε σύγχυση το κοινό, καθώς είναι κάτι που δεν έχει παρατηρηθεί στην πρόσφατη μνήμη.
Αυτοί οι εργαζόμενοι, πολλοί από τους οποίους είναι προσωρινά προσληφθέντες για την περίοδο αιχμής, είχαν τοποθετηθεί στο λεγόμενο σύστημα κλειστού κυκλώματος. Αυτό απαγορεύει στους εργαζόμενους να βγαίνουν από τις εγκαταστάσεις με το πρόσχημα της προστασίας τους από τη μόλυνση από το Covid.
Το υποκείμενο κίνητρο, φυσικά, είναι να κρατήσουν τους εργαζόμενους να παράγουν προϊόντα για τις πολυεθνικές εταιρείες για την επερχόμενη περίοδο των διακοπών. Παρά το σύστημα κλειστού κυκλώματος, ορισμένοι εργαζόμενοι κόλλησαν τον ιό και στη συνέχεια, από φόβο για μαζική επιδημία και εγκλωβισμό, εγκατέλειψαν τις εγκαταστάσεις.
Υπό την πίεση του κοινού, η Foxconn ζήτησε συγγνώμη και επέτρεψε στους εργαζόμενους να φύγουν. Η τοπική κυβέρνηση ακολούθησε βοηθώντας τη Foxconn να προσλάβει νέους προσωρινά εργαζόμενους με προσφορές υψηλών μπόνους, και διέταξε τους τοπικούς κρατικούς υπαλλήλους να παρουσιαστούν για δουλειά για να διατηρηθεί η λειτουργία του εργοστασίου.
Αλλά η Foxconn άλλαξε τους όρους των συμβάσεων, μειώνοντας τις αμοιβές των εργαζομένων. Νιώθοντας ότι τους είπαν ψέματα και τους εξαπάτησαν, οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν εξέγερση, ξεχύθηκαν έξω από την πύλη του εργοστασίου και συγκρούστηκαν με την ασφάλεια και την αστυνομία. Η κυβέρνηση απάντησε επιβάλλοντας αποκλεισμό ολόκληρης της πόλης Zhengzhou από το Covid για να σταματήσει η διαμαρτυρία. Αυτό που ξεκίνησε ως εργατική διαμάχη κλιμακώθηκε σε εξέγερση που τράβηξε την προσοχή ολόκληρης της χώρας.
Πριν καταλαγιάσει η σκόνη στη Foxconn, η πυρκαγιά στο Urumqi προκάλεσε ταραχές. Η προσπάθεια της τοπικής κυβέρνησης να κατευνάσει τους κατοίκους του Ουρουμτσί χαλαρώνοντας τον αποκλεισμό απέτυχε να καταπνίξει την αντίσταση. Η πυρκαγιά ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για μια χώρα που έφτασε στο χείλος του γκρεμού από τα λουκέτα.
Οι άνθρωποι προχώρησαν σε μαζική συλλογική δράση σε όλη τη χώρα. Αυτό που έδειξαν οι ταραχές στο εργοστάσιο της Foxconn και στο Urumqi στο κοινό είναι ότι οι σκληροί περιορισμοί του Covid μπορούν να αντισταθούν: οι άνθρωποι οργάνωσαν διαμαρτυρίες και αυτές ανάγκασαν τη Foxconn και την τοπική κυβέρνηση να αρχίσουν να αλλάζουν.
Η έκρηξη θλίψης και οργής μετά την πυρκαγιά έχει συγκριθεί με την αντίδραση στον θάνατο του πληροφοριοδότη γιατρού Li Wenliang, ο οποίος είχε διαμαρτυρηθεί για τον αρχικά αδέξιο και καταπιεστικό χειρισμό της πανδημίας από την κυβέρνηση. Αυτό προκάλεσε ένα κύμα αντιδράσεων κατά της κυβέρνησης.
Έκτοτε, πολλοί είχαν αναρωτηθεί πού είχε πάει αυτό το πνεύμα και είχαν προσβληθεί από “πολιτική κατάθλιψη” για τη φαινομενική αποδοχή της νέας πολιτικής μηδενικών Κωβίδων. Αποδεικνύεται όμως ότι το αρχικό πνεύμα αντίστασης δεν ήταν ποτέ μακριά από την επιφάνεια. Η Foxconn και το Urumqi το αναζωπύρωσαν σε μαζική κλίμακα.
Κύματα τοπικής αντίστασης
Αυτή η αντίσταση είναι το αποτέλεσμα της συμβολής άμεσων καταλυτικών παραγόντων και μακροπρόθεσμων πολιτικών και οικονομικών δυναμικών. Έχει συντρίψει ένα ορισμένο πολιτικό-ψυχολογικό φράγμα μεταξύ μεγάλου αριθμού ανθρώπων, οδηγώντας τους να χάσουν το φόβο της σύλληψης σε ένα κράτος με υψηλή επιτήρηση και να συμμετάσχουν σε μαζικές διαδηλώσεις. Σε ένα περιβάλλον όπου το κατώφλι για τη συμμετοχή σε ανοιχτή έκφραση διαφωνίας στο δρόμο είναι πολύ υψηλό, το να ξεπεράσει κανείς αυτό το κατώφλι από μόνος του είναι αξιοσημείωτο.
Το ότι η Κίνα δεν έχει βιώσει καμία ανοιχτή μορφή διαφωνίας, όπως ταραχές, μαζικές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, είναι μια μυθοπλασία. Στην πραγματικότητα, η Κίνα είχε κύματα διαδηλώσεων και απεργιών μεγάλης κλίμακας κατά τις δεκαετίες του 1990, του 2000 και στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Η κινεζική κυβέρνηση συνήθιζε να καταγράφει αυτό που ονόμαζε “μαζικά επεισόδια”, τα οποία ποτέ δεν ορίστηκαν με σαφήνεια, αλλά παρόλα αυτά κατέδειξαν την κοινωνική αντίσταση ενάντια στις ανισότητες και τις καταπιέσεις της σύγχρονης Κίνας.
Τα περιστατικά αυτά αυξήθηκαν από 8.700 το 1993 σε 87.000 το 2005 – ή 238 περιστατικά κάθε μέρα του έτους – όταν η κυβέρνηση σταμάτησε να δημοσιεύει στοιχεία. Το 2013, δύο ακτιβιστές άρχισαν να συλλέγουν στατιστικά στοιχεία για τις κοινωνικές αναταραχές. Πριν από τη σύλληψή τους, κατέγραψαν πάνω από 28.000 μαζικά περιστατικά το 2015.
Ο αριθμός αυτός είναι σίγουρα υποεκτιμημένος. Οι ακτιβιστές δεν είχαν τους πόρους για να καταγράψουν τον πολύ υψηλότερο συνολικό αριθμό περιστατικών σε ολόκληρη τη χώρα. Τα περισσότερα από αυτά οφείλονται σε εργατικές διαμάχες, κατασχέσεις γης και άλλες αγροτικές συγκρούσεις, καθώς και σε διαμαρτυρίες για τις πολιτικές στέγασης στις πόλεις. Υπήρξαν επίσης περιβαλλοντικές διαμαρτυρίες και αντιπαραθέσεις με διαβόητους γραφειοκράτες της αστικής διαχείρισης.
Αυτές οι ενέργειες ήταν τοπικές και οι διαδηλωτές έτειναν να αποφεύγουν να επικρίνουν την εθνική κυβέρνηση, κατηγορώντας αντ’ αυτού τοπικούς αξιωματούχους ή εργοδότες, με την ελπίδα να αποφύγουν την καταστολή και να πείσουν την εθνική κυβέρνηση να πάρει το μέρος τους στις διαμάχες. Παρ’ όλα αυτά, καταδεικνύουν ότι οι άνθρωποι στην Κίνα έχουν μακρύ ιστορικό διαμαρτυρίας κατά των αδικιών.
Το τέλος μιας εποχής σχετικής κοινωνικής ειρήνης
Υπό αυτό το πρίσμα, το εθνικό κύμα διαμαρτυριών ενάντια στα λουκέτα και οι εκκλήσεις για περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία και οι καταγγελίες του αυταρχισμού είναι εξαιρετικές και πρωτοφανείς στην πρόσφατη ιστορία. Οι διαμαρτυρίες στρέφονται ενάντια σε κάτι περισσότερο από τους περιορισμούς του Covid- στρέφονται ενάντια στην αυξανόμενη παρέμβαση της κυβέρνησης στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Αυτή είναι μια νέα εξέλιξη.
Από τη δεκαετία του 2000, το κινεζικό κράτος αποσύρθηκε από την ιδιωτική σφαίρα, τουλάχιστον για την αστική μεσαία τάξη και ορισμένα τμήματα της βιομηχανικής εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση είχε αποσυρθεί από αυτή τη σφαίρα για να επιτρέψει την ανάπτυξη μιας αστικής καταναλωτικής κοινωνίας, στην οποία η κατανάλωση αγαθών και η ψυχαγωγία βιώνεται από τους ανθρώπους ως ελευθερία από την κυβερνητική ανάμειξη.
Πηγή: Spectrejournal.com
