του Μαξ Σάχτμαν
Ένα κείμενο του 1933, πέντε ημέρες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην Καγκελαρία
του Μαξ Σάχτμαν
Το κείμενο που δημοσιεύουμε, 90 χρόνια μετά την άνοδο του Χίτλερ στην Καγκελαρία της Γερμανίας, πρωτοδημοσιεύτηκε στην αμερικανική εβδομαδιαία εφημερίδα TheMilitant στις 4 Φεβρουαρίου 1933. Ο Χίτλερ είχε λάβει την εντολή από τον πρόεδρο Χίντενμπουργκ ελάχιστες μέρες πριν, στις 30 Ιανουαρίου 1933. Συντάκτης του κειμένου είναι ο Max Shachtman, στέλεχος τότε του αμερικανικού τροτσκιστικού κινήματος που αργότερα μορφοποιήθηκε ως Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SWP). O Σάχτμαν, μαζί με άλλα στελέχη, όπως ο Κάνον, ο Άμπερν κ.ά. διαγράφτηκαν από το ΚΚ HΠΑ τον Οκτώβριο του 1928, όταν ο Στάλιν έθεσε υπό τον έλεγχό του την Κομιντέρν. Ήταν εκδότης του Μίλιταντ, εβδομαδιαίας εφημερίδας της Αριστερής Αντιπολίτευσης. To 1939, o Σάχτμαν (μαζί τον Μπάρναμ) ήρθαν σε ρήξη με τον Τρότσκι και την πλειοψηφία του SWP σε πολλά ζητήματα και κυρίως στο ζήτημα της φύσης της ΕΣΣΔ και της υπεράσπισής της από τους ιμπεριαλιστές στον επερχόμενο πόλεμο.
Ο Χίτλερ στην εξουσία – Ξεκινά ο Εμφύλιος Πόλεμος
Το αίτημα της αντιπολίτευσης για ενιαίο μέτωπο είναι επιτακτική ανάγκη στη Γερμανία
Οι ευθύνες για την άνοδο του φασισμού πρέπει να αποδοθούν
(Φεβρουάριος 1933)
Πηγή: The Militant, τ. VI αριθ. 5, 4 Φεβρουαρίου 1933, σελ. 1 & 3.
Ο πρόεδρος φον Χίντενμπουργκ, ο νικητής υποψήφιος του σοσιαλιστικού “Σιδηρού Μετώπου”, του “προπυργίου της Δημοκρατίας ενάντια στο φασισμό”, διόρισε τελικά τον Χίτλερ στην Καγκελαρία του Ράιχ. Μαζί με τον φασίστα ηγέτη είναι οι υπασπιστές του, ο Χέρμαν Γκέρινγκ, πρόεδρος του Ράιχσταγκ, ο οποίος ελέγχει την Πρωσική Αστυνομία των 150.000 ενόπλων ανδρών, και ο διαβόητος Δρ Γουίλιαμ Φρικ, ο οποίος έχει αναλάβει το Υπουργείο Εσωτερικών.
Η κυβέρνηση Χίτλερ ξεκινά με την ένταξη όλων των άλλων εκπροσώπων της ακραίας αντίδρασης στη Γερμανία. Οι φον Πάπεν, οι Χούγκενμπεργκ, οι φον Κρόσιγκ, οι φον Νέουραθ και οι Σέλντε εκπροσωπούν ό,τι είναι έντονα σοβινιστικό στη Γερμανία, ό,τι πρεσβεύει την κυριαρχία της βαριάς βιομηχανίας και τη διατήρηση των “βρώμικων ανατολικοπρωσικών” αγροτικών αρχόντων. Στην πρώτη συνάθροιση δυνάμεων υπό τον Χίτλερ, οι μοναρχικοί, οι εθνικιστές, οι μιλιταριστές, οι τραπεζίτες, οι γαιοκτήμονες και οι μεγιστάνες των τραστ τρίβονται φιλικά με τους πιο επιφανείς εκπροσώπους του Φασισμού.
Ο ρόλος του Σλάιχερ
Η κυβέρνηση φον Πάπεν και το καθεστώς φον Σλάιχερ που τη διαδέχθηκε, έπεσαν αφού έφεραν εις πέρας στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους το έργο και το ρόλο που τους είχε ανατεθεί. Καμία από τις δύο “Προεδρικές” κυβερνήσεις που προηγήθηκαν του Χίτλερ δεν είχε πίσω της μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην οποία θα μπορούσε να στηριχτεί ή ένα μαζικό κίνημα στο οποίο θα μπορούσε να στηριχτεί. Αυτοί οι αντιπρόσωποι της Βοναπαρτιστικής αστικής τάξης μπορούσαν να είναι μόνο ενδιάμεσοι, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση σε τμήματα της εργατικής τάξης ότι στέκονταν “πάνω από τις τάξεις” και θα ρύθμιζαν τις μεταξύ τους συγκρούσεις. Ακόμη περισσότερο από τον Πάπεν, ο φον Σλάιχερ κατάφερε να κερδίσει την καλοπροαίρετη ουδετερότητα των αντιδραστικών σοσιαλδημοκρατών συνδικαλιστικών ηγετών, με επικεφαλής τον Λάιπαρτ, μια ουδετερότητα που δεν σήμαινε τίποτα λιγότερο από μια νέα προδοσία της εργατικής τάξης. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας τους, ο Πάπεν και ο Σλάιχερ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανακόψουν την αντίσταση της εργατικής τάξης, να την αποδυναμώσουν και να την αποκαρδιώσουν, να αποφύγουν -για τα συμφέροντα της αστικής τάξης- το βαρύ κόστος ενός εμφυλίου πολέμου και να ποντάρουν τα χαρτιά τους στην οφθαλμαπάτη μιας οικονομικής άνθησης.
Το γεγονός ότι ο Χίντενμπουργκ, ο οποίος ήταν αναμφίβολα εχθρικός προς τον Χίτλερ, έστω και όχι με μια θεμελιωδώς ταξική έννοια, κάλεσε τελικά τον ηγέτη των φασιστών να αναλάβει την κυβέρνηση, αποτελεί εύγλωττη μαρτυρία της απελπισίας της Γερμανικής αστικής τάξης. Ο καπιταλισμός, στην “ομαλή” του κατάσταση, δεν κάνει ποτέ κάτι περισσότερο από το να κρατάει σε εφεδρεία τις φασιστικές ορδές του. Η Γερμανική άρχουσα τάξη γνωρίζει ότι η κατάληψη της εξουσίας από τους ληστές με τις καφετιές μπλούζες, ειδικά σε μια χώρα με μια καλά οργανωμένη και σοσιαλιστικά εκπαιδευμένη εργατική τάξη, σημαίνει εμφύλιο πόλεμο και τη συνακόλουθη διατάραξη της οικονομικής και πολιτικής ζωής τής χώρας, τουλάχιστον μέχρι να κριθεί το ζήτημα του αγώνα. Η Γερμανική αστική τάξη έχει προχωρήσει σε όλες τις δυνατές ενέργειες για να αποφύγει τα βαριά κόστη ενός εμφυλίου πολέμου: Παρέδωσε την κυβέρνηση στους σοσιαλδημοκράτες- τους παρέσυρε σε αστικούς συνασπισμούς- προσπάθησε να διατηρήσει μια ισορροπία με τη βοήθεια του κόμματος του Μπρύνινγκ, του [κόμματος τού] υπερ-Καθολικισμού· κατέφυγε στα βοναπαρτιστικά καθεστώτα του Πάπεν και του φον Σλάιχερ. Αλλά κανένα από αυτά τα μέσα δεν του επέτρεψε να βγει από τη βαθιά κρίση που υπονομεύει την κυριαρχία του, την κρίση που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην υποστήριξη του κόμματος της κοινωνικής επανάστασης. Γιατί όπως ακριβώς η αστική τάξη θεωρεί αδύνατο να κυριαρχήσει με τον παλιό τρόπο, έτσι και οι μάζες αρνούνται να ζήσουν με τον παλιό τρόπο.
Γι’ αυτό και η αστική τάξη αναγκάστηκε να καταφύγει στη λύση απελπισίας του Φασισμού! Ο Χίτλερ στην εξουσία σημαίνει την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στη Γερμανία. Είναι εντελώς αδιανόητο ότι η Γερμανική εργατική τάξη, εκατομμύρια ανθρώπων, εκπαιδευμένη στο σχολείο της ταξικής πάλης επί χρόνια, έχοντας επικεφαλής της το ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα στον κόσμο εκτός Σοβιετικής Ένωσης, θα επιτρέψει στους Ναζί δολοφόνους να παραμείνουν στην εξουσία χωρίς βίαιο αγώνα. Είναι εντελώς αδιανόητο ότι ο Χίτλερ θα μπορέσει να ολοκληρώσει το κύριο έργο του χωρίς σκληρή μάχη. Ο ρόλος του είναι να συντρίψει κάθε υποψία οργανωμένης δύναμης και μαχητικότητας μέσα στη Γερμανική εργατική τάξη, ξεκινώντας από το Κομμουνιστικό Κόμμα, την αιχμή του δόρατος του προλεταριάτου, ακολουθώντας τη σοσιαλδημοκρατία και το μεγάλο συνδικαλιστικό κίνημα, και καταλήγοντας στην εξόντωση κάθε άλλης ταξικά συνειδητοποιημένης προλεταριακής οργάνωσης. Είναι ήδη ξεκάθαρο από τις πρώτες ειδήσεις ότι το Γερμανικό προλεταριάτο, θορυβημένο από τα πρόσφατα γεγονότα και αφυπνισμένο από το λήθαργο και τη φαντασιακή ασφάλεια στην οποία είχε νανουριστεί τον τελευταίο χρόνο, έχει αρχίσει να αντιστέκεται με όλα τα μέσα που διαθέτει.
Ο Επερχόμενος Εμφύλιος Πόλεμος
Ούτε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, διότι η άνοδος στην εξουσία της συμμορίας του Χίτλερ δεν θα μπορούσε να σημαίνει τίποτε άλλο παρά την έναρξη μιας περιόδου εμφυλίου πολέμου στη Γερμανία. Όταν μιλάμε για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, αυτό δεν σημαίνει ακόμη ότι η εξουσία του Φασισμού έχει εδραιωθεί στη Γερμανία. Πριν αυτό επιτευχθεί οριστικά, θα χυθεί αίμα και θα δοθούν πολλές αιματηρές μάχες. Αλλά μόνο ένας τυφλός θα μπορούσε να μην δει ότι ο Χίτλερ σήμερα βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τον Χίτλερ πριν από μερικούς μήνες. Ο Χίτλερ εκτός αξιώματος έχει στη διάθεσή του μόνο τις δικές του δυνάμεις, τα “παράνομα” αποσπάσματα της μαύρης αντίδρασης. Ο Χίτλερ στην εξουσία έχει την ευκαιρία να ενισχύσει την αδρανή μάζα των αποθαρρυμένων μικροαστών, των φοιτητών και των εξαπατημένων προλετάριων, που αποτελούν τις δυνάμεις του. Ο Χίτλερ στην εξουσία έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει πραγματικά μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη. Δεν είναι ακόμα πολύ αργά για να συντρίψουμε τον Χίτλερ και τον φασισμό – μόνο οι αποστάτες και οι απατεώνες θα μιλήσουν έτσι στην ακόμα ανίκητη εργατική τάξη της Γερμανίας. Η αποφασιστική μάχη είναι ακόμα μπροστά μας. Αλλά είναι πλέον ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο ότι οι προειδοποιήσεις της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, η απαίτηση που διατύπωσε ότι ο Χιτλερισμός πρέπει να συντριβεί πριν φτάσει στα έδρανα της εξουσίας – δικαιώθηκαν χίλιες φορές. Αν το σύνθημα της Αριστερής Αντιπολίτευσης για ένα γνήσιο ενιαίο μέτωπο των Κομμουνιστών, των Σοσιαλιστών και των συνδικάτων, είχε υλοποιηθεί εμπράκτως την κατάλληλη στιγμή, πολλούς πολλούς μήνες πριν, το φασιστικό τέρας θα είχε συντριβεί σαν κέλυφος αυγού και το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου θα είχε προχωρήσει αρκετά μπροστά στο δρόμο προς τη νίκη.
Ποιος φέρει την ευθύνη για την άνοδο του φασισμού στην εξουσία; Είναι καιρός να κάνουμε τον απολογισμό και να τον κάνουμε ολοκληρωτικά.
Πάνω απ’ όλα σε πρώτη φάση η ηγεσία της κίτρινης σοσιαλδημοκρατίας. Η πορεία που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1914 έχει τώρα στεφθεί με το θρίαμβο του Χιτλερισμού. Είναι η σοσιαλδημοκρατία που πρώτη έστρεψε τις μάζες στο σφαγείο του παγκόσμιου πολέμου στο όνομα της ιμπεριαλιστικής πατρίδας. Στο όνομα της σοσιαλδημοκρατίας ο Νόσκε, το κυνηγόσκυλο, δολοφόνησε μαρτυρικά την εργατική τάξη του Βερολίνου κατά τις ηρωικές μέρες της εξέγερσης των Σπαρτακιστών το 1919. Είναι η Σοσιαλδημοκρατία που έστειλε τον Χέρσινγκ να σφάξει τους εργάτες της Κεντρικής Γερμανίας το 1921. Είναι η σοσιαλδημοκρατία που ενώθηκε με την αντίδραση το 1923 για να στραγγαλίσει το ανερχόμενο επαναστατικό κίνημα στη Σαξονία και τη Θουριγγία.
Είναι η σοσιαλδημοκρατία που έσυρε τους οπαδούς της στα χαμηλότερα βάθη της υποβάθμισης, δίνοντας ενεργή υποστήριξη ή “ανοχή” στο ένα αντιδραστικό καθεστώς μετά το άλλο. Είναι η σοσιαλδημοκρατία που κατέστησε δυνατό τον Μπρύνινγκ των Διαταγμάτων Έκτακτης Ανάγκης. Είναι η σοσιαλδημοκρατία που έσυρε τους εργαζόμενους στην επαίσχυντη πολιτική του “μικρότερου κακού”, κατά την οποία έβαλε στην προεδρική καρέκλα τον σημερινό προστάτη του Χίτλερ – τον Πολ φον Χίντενμπουργκ, στρατηγό των αυτοκρατορικών στρατών του Κάιζερ κατά τη διάρκεια του πολέμου και υποψήφιο του σοσιαλδημοκρατικού “Σιδηρού Μετώπου”, “προπύργιο της Δημοκρατίας κατά του φασισμού” το 1931.
Σε κάθε στάδιο της ανάπτυξής της τα τελευταία χρόνια, η Σοσιαλδημοκρατία έστρωσε το δρόμο για την πορεία του Φασισμού προς την εξουσία, διχάζοντας τις γραμμές της εργατικής τάξης, δένοντάς την στο άρμα της αστικής τάξης, προκαλώντας αποθάρρυνση και σύγχυση στο προλεταριάτο, αποδυναμώνοντάς την φυσικά και ηθικά, έτσι ώστε να μειωθεί αισθητά η δύναμη της αντίστασής της στο Φασισμό. Ο Χίτλερ θα την ανταμείψει για τις υπηρεσίες της με την ίδια περιφρονητική κλωτσιά που έλαβαν οι Ιταλοί συνάδελφοί της από τον Μουσολίνι για τις εξίσου ανεκτίμητες υπηρεσίες τους στο φασισμό.
Σταλινικά λάθη
Ωστόσο, η Σοσιαλδημοκρατία δεν ήταν η μόνη δύναμη στις τάξεις του προλεταριάτου που υπηρέτησε τα συμφέροντα του Φασισμού. Πρέπει να ειπωθεί ευθέως ότι χωρίς τα εγκληματικά χονδροειδή λάθη της Σταλινικής ηγεσίας της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, οι φασιστικές ορδές δεν θα βρίσκονταν σήμερα στην ευνοϊκή θέση που πραγματικά κατέχουν. Το κόμμα είχε την απαράμιλλη ευκαιρία να κινητοποιήσει τις μάζες του Γερμανικού προλεταριάτου γύρω από το μαχητικό λάβαρο της ταξικής πάλης. Αρνήθηκε πεισματικά να αδράξει την ευκαιρία αυτή. Η Αριστερή Αντιπολίτευση ήταν η πρώτη που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ότι ο Φασισμός απειλούσε, ότι έπρεπε να συντριβεί από το ενιαίο μέτωπο όλων των εργατικών οργανώσεων. Απαιτήσαμε από το Κομμουνιστικό Κόμμα να ξεκινήσει το κίνημα για ένα πραγματικό ενιαίο μέτωπο όλων των εργαζομένων για τη συντριβή των καφέ πουκάμισων. Τα αιτήματά μας προσέκρουσαν στα κουφά αυτιά της Σταλινικής γραφειοκρατίας. Η τελευταία λειτουργούσε με βάση τη θεωρία της “τρίτης περιόδου” και του “σοσιαλφασισμού”. Δεν θα μπορούσε να προσφερθεί καλύτερη βοήθεια στους Φασίστες από τη μια πλευρά και στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες από την άλλη. Αντί να οικοδομήσουν ένα συμπαγές μέτωπο, με τους ταξικούς αδελφούς τους στη Σοσιαλδημοκρατία, οι Κομμουνιστές αναγκάστηκαν από τη Σταλινική ηγεσία να εισέλθουν σε έναν απρεπή εθνικιστικό ανταγωνισμό με τους Ναζί.
Το κόμμα αναδιαμόρφωσε το πρόγραμμά του σε “πρόγραμμα εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης”. Επέτρεψε να δηλητηριαστεί από τον “εθνικομπολσεβικισμό” και τον αντισημιτισμό των υπολοχαγών Σέρινγκερ. Αποξενώθηκε από τις σοσιαλιστικές μάζες με την εγκληματική υποστήριξη του Φασιστικού δημοψηφίσματος στην Πρωσία. Ενώ οι φασίστες κέρδιζαν τη μια νίκη μετά την άλλη, το κόμμα περιορίστηκε στη στείρα τελεσίδικη πολιτική της απαίτησης να παραχωρήσουν οι Σοσιαλιστές εργάτες εκ των προτέρων την ηγεσία στο Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλιώς δεν θα υπήρχε ενιαίο μέτωπο. Τα μυαλά των αγωνιστών με ταξική συνείδηση ήταν απελπιστικά μπερδεμένα από τις ανεύθυνες Σταλινικές δηλώσεις ότι το καθεστώς Μπρύνινγκ ήταν ήδη η νίκη του Φασισμού, στη συνέχεια, ότι το καθεστώς φον Πάπεν και τέλος το καθεστώς φον Σλάιχερ, ήταν όλα η κυριαρχία του Φασισμού. Με αυτόν τον τρόπο, η επαγρύπνηση του προλεταριάτου χαλάρωσε, η προσοχή του αποσπάστηκε από τον πραγματικό κίνδυνο, η δύναμή του δεν κινητοποιήθηκε και δεν εδραιώθηκε. Όταν οι εκλογές έδειξαν μια στιγμιαία πτώση του φασισμού πριν από μερικούς μήνες, η γραφειοκρατία μέθυσε με τις καθαρά κοινοβουλευτικές της επιτυχίες και την κοινοβουλευτική πτώση των Ναζί και ανακοίνωσε με αυτάρεσκη αυτοϊκανοποίηση ότι ο έντονος φασιστικός κίνδυνος είχε περάσει. Οι κοινοβουλευτικοί κρετίνοι στις τάξεις των Σταλινικών δεν ξεπέρασαν, σε αυτή την περίπτωση, το επίπεδο των ουσιαστικά Σοσιαλιστών αδελφών τους.
Το Maryland Leader, σοσιαλιστικό όργανο, διακήρυξε στα πρωτοσέλιδά του τον Νοέμβριο: «Έρχεται το τέλος του Χίτλερ». Ο Σταλινικός Τύπος ηχούσε με το ίδιο ρεφρέν. Εκείνη την εποχή προειδοποιούσαμε τους αισιόδοξους γραφειοκράτες από τις στήλες του Militant (12 Νοεμβρίου 1932) να μην “κομπάζουν για τα κέρδη του κόμματος στη Γερμανία, λες και η απώλεια δύο εκατομμυρίων φασιστικών ψήφων και σχεδόν ενός εκατομμυρίου σοσιαλιστικών ψήφων να είχε λύσει το όλο πρόβλημα”. Τονίσαμε πόσο λανθασμένη ήταν η ιδέα “ότι ο φασιστικός κίνδυνος για το Γερμανικό προλεταριάτο έχει πλέον εξαλειφθεί ή έστω οριστικά μειωθεί. Ένα τέτοιο συμπέρασμα μπορούν να βγάλουν μόνο εκείνοι για τους οποίους η ταξική πάλη αρχίζει από την κάλπη και τελειώνει με την κοινοβουλευτική εντολή”.
Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η Daily Worker1, μόλις την περασμένη Δευτέρα, δηλαδή την ίδια μέρα του διορισμού του Χίτλερ στην καγκελαρία, δήλωνε ότι “η τακτική που ακολούθησε ο φον Σλάιχερ για τη διάσπαση του Χιτλερικού κόμματος, προκάλεσε επίσης εκτεταμένης αποσύνθεση στις τάξεις του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, με αρκετούς από τους κύριους υπαρχηγούς του Χίτλερ να αποστρέφονται την υποταγή τους σε αυτόν”. (Η υπογράμμιση δική μας – Μάξ Σάχτμαν) Τόσο ο Σλάιχερ όσο και ο φον Πάπεν διαπραγματεύτηκαν πράγματι με ορισμένους από τους υπαρχηγούς του Χίτλερ, αλλά μόνο με την ελπίδα να προσελκύσουν τον Χίτλερ σε ένα υπουργικό συμβούλιο σε εντελώς υποδεέστερη θέση. Ο Χίτλερ ήταν πολύ συνετός για να πέσει στην παγίδα, και γι’ αυτό όλη η “αποστασιοποίηση” κάποιων υπολοχαγών δεν είχε καμία αξιόλογη σημασία. Η Daily Worker απλώς μπέρδεψε τη δύναμη του Χίτλερ, το σχέδιο εκστρατείας του για την κατάληψη της κυβέρνησης, με την “εκτεταμένη αποσύνθεση” του Φασισμού! Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Σταλινικοί έθεσαν τις μάζες σε επιφυλακή απέναντι στον Φασιστικό κίνδυνο. Με αυτόν τον τρόπο αντέκρουσαν τις χίλιες φορές επιβεβαιωμένες, αναλύσεις του συντρόφου Τρότσκι και της Αριστερής Αντιπολίτευσης!
Τα δελτία ειδήσεων, τα οποία είναι τόσο ενοχλητικά ανεπαρκή και ασαφή, δηλώνουν ότι τα Κομμουνιστικά και Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν σχηματίσει ενιαίο μέτωπο στο Βερολίνο, με οκτώ σοσιαλιστές και επτά κομμουνιστές στην Επιτροπή Δράσης για την αντίσταση στον Χιτλερισμό: επίσης, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει εκδώσει το κάλεσμα για γενική απεργία. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να σχολιάσουμε την ακριβή φύση ή τη σημασία αυτών των αναφορών, γιατί η επιπολαιότητα και η αναξιοπιστία του αστικού τύπου είναι πολύ καλά γνωστή.
Επιτακτική ανάγκη του Ενιαίου Μετώπου
Ωστόσο, δεν είναι πολύ νωρίς για να δηλώσουμε ότι αν δεν σχηματιστεί αμέσως ένα γνήσιο ενιαίο μέτωπο από το Κομμουνιστικό Κόμμα, τη Σοσιαλδημοκρατία, τα σοσιαλιστικά συνδικάτα, το Reichsbanner και τους Κομμουνιστές Αγωνιστές του Κόκκινου Μετώπου, αν οι Κομμουνιστές δεν πάρουν αμέσως την πρωτοβουλία να καλέσουν για αυτό το ενιαίο μέτωπο και δεν αναγκάσουν τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες να ενταχθούν σε αυτό – τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά όχι μόνο για τη Γερμανική εργατική τάξη, αλλά και για το εργατικό κίνημα σε ολόκληρη την υφήλιο, για την Κομμουνιστική Διεθνή και τη Σοβιετική Ένωση! Μια συντριπτική ήττα για την εργατική τάξη της Γερμανίας σημαίνει μια συντριπτική ήττα του Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί είναι η πρώτη οργάνωση εναντίον της οποίας θα στραφεί η επίθεση των ληστών των αποσπασμάτων κρούσης του Χίτλερ – με τη βοήθεια των ένοπλων δυνάμεων του κράτους. Ένα θανάσιμο χτύπημα στο Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα σημαίνει το σπάσιμο της ραχοκοκαλιάς της Κομμουνιστικής Διεθνούς και γι’ αυτή τη συμφορά δηλώνουμε ότι η Σταλινική ηγεσία της Διεθνούς θα έχει την κύρια ευθύνη. Ένας διαρκής θρίαμβος του φασισμού στη Γερμανία, επιπλέον, είναι αδιανόητος χωρίς μια ένοπλη επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Φασισμός στη Γερμανία μπορεί να διατηρηθεί απέναντι στη σοβινιστική Γαλλία μόνο αν γίνει η εμπροσθοφυλακή τής ιμπεριαλιστικής επέμβασης ενάντια στον αρχι-εχθρό του ιμπεριαλισμού – τη Σοβιετική Ένωση. Οι συνέπειες ενός φασιστικού θριάμβου είναι επομένως, όπως είναι εύκολο να αντιληφθούμε, εκτεταμένης ιστορικής σημασίας για όλη την επόμενη περίοδο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Αριστερή Αντιπολίτευση φωνάζει σήμερα πιο δυνατά από ποτέ: Η Κομμουνιστική Διεθνής πρέπει να μιλήσει στη γλώσσα του Λένιν, για την υπεράσπιση της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης, για την υπεράσπιση της Γερμανικής εργατικής τάξης. Πρέπει να μιλήσει για την κινητοποίηση του παγκόσμιου προλεταριάτου για να συντρίψει το τέρας του φασισμού στη Γερμανία. Πρέπει να μιλήσει για να πει με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό, γιατί μπορεί να γίνει με επιτυχία μόνο με έναν τρόπο: με τη δημιουργία ενός Λενινιστικού ενιαίου μετώπου ολόκληρου του Γερμανικού προλεταριάτου. Η συντριβή του φασισμού είναι υποχρέωση και καθήκον των εργαζομένων παντού. Στους αγωνιστές με ταξική συνείδηση και στους Κομμουνιστές εργάτες αυτής της χώρας αναλογεί το σοβαρό καθήκον να ενωθούν με την Αριστερή Αντιπολίτευση για να επιβάλουν αυτή τη στροφή στην πολιτική του κόμματος που είναι τώρα τόσο απολύτως επιτακτική, χωρίς την οποία οι χειρότερες συμφορές είναι μπροστά μας. Η έκκλησή μας προς το κόμμα να σχηματίσει το ενιαίο μέτωπο για να συντρίψει το Φασισμό πριν αυτός αναλάβει το κυβερνητικό τιμόνι δεν εισακούστηκε, και το προλεταριάτο στη Γερμανία και στον υπόλοιπο κόσμο έχει υποχωρήσει αναλόγως. Σήμερα επαναλαμβάνουμε και πάλι: Δεν είναι τόσο πολύ αργά! Αλλά η ώρα να δράσουμε είναι τώρα! Η μοίρα της Γερμανικής εργατικής τάξης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της Σοβιετικής Ένωσης, της παγκόσμιας επανάστασης κρέμεται από μια κλωστή.
Mετάφραση Αρ. Μα.
Επιμέλεια Θόδωρος Κουτσουμπός
