Θα σε σπάσω στο ξύλο! Δοκίμιο για την αξιοκρατική παιδαγωγική
από φ.πρ.
30/03/2023 2:02 μμ.
Βιβλιοθήκη
Επεξήγηση: Το κείμενο που ακολουθεί είναι μεταφρασμένο από τον ιταλικό κινηματικό ιστότοπο napolimonitor.it. Εξυμνώντας κατ’ επίφαση την πολυδιαφημισμένη αξιοκρατία, καυτηριάζει τη ρητορική δεξιάς και αριστεράς περί άριστων ή άξιων και ακολουθεί τις ιδέες αυτές στη φυσική τους κατάληξη (τον φασισμό). Με τον τρόπο αυτό, σχολιάζει κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση οποιουδήποτε εξουσιαστικού καθεστώτος, ασκώντας κριτική παρόμοια με του Β. Ράιχ ή ίσως σε λίγο πιο αριστερή κατεύθυνση – σημείο εκκίνησης, όπως και νά ‘χει, για εκπαιδευτικές συζητήσεις. Πρωτότυπο κείμενο: https://napolimonitor.it/ti-rompo-il-culo-saggio-di-pedagogia-del-merito/
Αντιφασισμός / Αντιεθνικισμός / Αντιρατσισμός
Εκπαίδευση
Ιστορία – Θεωρία
Θα σε σπάσω στο ξύλο! Δοκίμιο για την αξιοκρατική παιδαγωγική
του Ζάχου Χεζόπουλου
(περίληψη)
Το εν λόγω έργο εντάσσεται στον κλάδο της επονομαζόμενης Αξιοκρατικής Παιδαγωγικής με απροκάλυπτο καινοτόμο σκοπό να προωθήσει μια ισχυρή συνειδητοποίηση στους κόλπους της Νεολαίας της Πατρίδας και των κύριων εκπαιδευτικών φορέων που καλούνται να αναλάβουν την ευθύνη της: του Θεού, πρώτα απ’ όλα· της Οικογένειας, σε δεύτερο λόγο· και της Πατρίδας, μέσω της ακάματης εργατικότητας των εκπαιδευτικών, που προσφέρουν τη ζωή τους για τη διαμόρφωση των νέων γενιών στις οποίες στηρίζεται η λάμψη του Πεπρωμένου της Πατρίδας. Η έρευνα αυτή δεν στρέφεται προς την ιταλίτσα, μα προς την Ιταλία – φάρο της Ιστορίας και του Πολιτισμού σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και προπύργιο των Χριστιανικών Αξιών στις οποίες ερείδονται τα δύο τελευταία.
Το δοκίμιο αρθρώνεται μέσα από προβληματικά σημεία υψηλότατου παιδαγωγικού και ηθικού περιεχομένου, για να σκιαγραφήσει τη διαδρομή που επαναφέρει από μια ενοχλητική, θηλυπρεπή και ψευδή πολυπλοκότητα στην υγιή μονολιθικότητα των βέβαιων και αδιάσειστων Αξιών.
Θεμέλιο της Αξιοκρατικής Παιδαγωγικής είναι ο Μυστικισμός του Εξευτελισμού. Από μικρή ηλικία είναι ανάγκη να αποκαθίσταται στα παιδιά η βεβαιότητα της φυλογένεσης, αποφεύγοντας επικίνδυνα και ουτοπικά μικρόβια που κινητοποιούν σε υπερβολικό βαθμό τη βρεφική φαντασία, προκαλώντας παραισθητικά οράματα του μέλλοντος και ανεξάντλητων αλλά χαωδών δυνατοτήτων: το καθετί στο σύμπαν είναι οργανωμένο στη βάση μίας ανώτερης ορθολογικότητας, στην οποία κάθε άτομο με υγιή νου οφείλει να επιστρέφει χωρίς να θέτει άχρηστες μα κι ενοχλητικές ερωτήσεις. Αυτό έχει θεμελιώδη σημασία για την υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας και της κοινωνικής ομάδας που θα αντιλαμβάνεται πως τα ψηλά είναι ψηλά και τα χαμηλά είναι χαμηλά. Παρόμοια στοιχεία θεμελιώνουν τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας κοινωνίας αρμονικά ιεραρχικής, που θα μπορεί να ευθυγραμμίζει τις παρεκκλίσεις, επαναφέροντάς τες στην καθησυχαστική ειρήνη της ορθογώνιας πειθαρχίας.
Για τον σκοπό αυτό, ο Εξευτελισμός αποτελεί ένα κινούν ακίνητο, έναν ρυθμιστή, μια γεννήτρια εννοιών. Μέσω της Ταπείνωσης, κάθε πλεόνασμα που δεν έχει λειτουργικότητα στην υγιή οντολογική ευταξία συρρικνώνεται ή αποκόπτονται οι χιμαιρικές του δυνατότητες. Δεν σκοπεύουμε να αναφερθούμε εδώ στην απλή ρυθμιστική λειτουργία του αισθήματος της ενοχής, καθώς αυτό είναι συνυφασμένο με την υποτιθέμενη διάσταση της εσωτερικότητας, της τόσο υπερτιμημένης όσο και ενοχλητικά εμποτισμένης με θηλυπρέπεια. Ο Εξευτελισμός είναι αισθητική, ασκείται στη δημόσια σφαίρα και από τη βρεφική ηλικία, για να δώσει φωνή στην ηθική της Ταπείνωσης: αυτή είναι η μόνη μορφή εσωτερικότητας που είναι πραγματικά αυθεντική και αντρίκεια. Ως αισθητική, ο Εξευτελισμός αποτυπώνει τη φύση των κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων, παραχωρώντας στην Ταπείνωση τον ενδοπροσωπικό χώρο.
Είναι, επομένως, σημαντικό ήδη στα πεδία εμπειριών που καλύπτει το σχολείο από τα 0 ως τα 3 έτη να δοθεί ο δέων χώρος στον Εξευτελισμό: το παιδί να ταπεινώνεται αμέσως, αποκαλούμενο «κατρουλής» ή «χέστης» εάν δεν είναι ακόμη σε θέση να ελέγχει τους σφιγκτήρες του, επισημασμένο με ένα κατάλληλο κολλημένο χαρτί στην προσοχή των συμμαθητών του και των συμμαθητών από τα άλλα τμήματα. Εάν δεν εκτιμά το φαγητό του σχολικού γεύματος, το παιδί θα ταΐζεται με τη βία για να διδαχθεί την αξία του φαγητού που του παρέχεται. Στην περίπτωση που παρατρώει, ο τόφαλος θα λοιδωρείται ώστε να αναπτύξει τις κατάλληλες ικανότητες στοχασμού πάνω στην ακατάλληλη επιθυμία του να τρώει. Το παρόν δοκίμιο αναπτύσσει ενδελεχώς όλες τις τυπολογίες συμπεριφορικών παρεκκλίσεων που μπορούν να διορθωθούν μέσω μιας ισορροπημένης παροχής υγιούς Εξευτελισμού.
Εναλλαγή σχολείου-εργασίας, όπως ο Ταΰγετος για τη νεολαία της Σπάρτης. Ο Μυστικισμός του Εξευτελισμού αποσκοπεί στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των εκπαιδευόμενων ενηλίκων, τον καιρό που η τρυφερή τους ηλικία καθιστά οικονομικά συμφέρουσα τη διάκριση μεταξύ αυτού που θα μπορέσει να συνεισφέρει στην Πατρίδα και εκείνου που θα αποτελέσει εμπόδιο στην υγιή ανάπτυξη της ράτσας. Αν αναλογιστούμε ότι τα πλήθη καλούνται να υπηρετήσουν τον κοινό σκοπό της εθνικής ευημερίας σεβόμενα την τοποθέτησή τους στην ιεραρχία, είναι σημαντικό ήδη από το σχολείο τα παιδιά να δοκιμάζουν την εργασία, τη σκληρότητά της, την άκαμπτη τάξη στην οποία αυτός που δουλεύει σκύβει το κεφάλι σε εκείνον που διευθύνει, αποδεχόμενος πειθήνια το κύρος και την εξουσία του.
Στο σκληρό και ανδροπρεπές καθήκον της δουλειάς, όπως συμβαίνει τακτικά στους ενήλικες, είναι δυνατόν κάποιος νεαρός να χάσει τη ζωή του. Δεν πρέπει να υποκύπτουμε σε αδύναμες συναισθηματικές θεωρήσεις, αλλά να τοποθετούμε αυτές τις απώλειες σε ένα ευρύτερο εννοιακό πλαίσιο: οι ζωές αυτές προσφέρονται για την τιμημένη εκπλήρωση ενός εκπαιδευτικού καθήκοντος που καθιστά τον Θάνατό τους Όμορφο, Δίκαιο, υποδειγματικό και σημαντικό για όλους· εξάλλου, από μια ευγονική οπτική, είναι κατανοητό, φυσιολογικό, να αποτυγχάνει εκείνος που είναι λιγότερο προσαρμοσμένος και είναι ευχής έργο αυτό να συμβαίνει όταν το νεαρό της ηλικίας δεν έχει ακόμα επιτρέψει στον αδύναμο, στον απροσάρμοστο, να γίνει πληγή για ολόκληρη την εθνική κοινότητα.
Ο κλασικός πολιτισμός του οποίου είμαστε επίγονοι μάς προσφέρει το παράδειγμα της σπαρτιατικής νεολαίας, της ανδροπρεπούς προνοητικότητας με την οποία πετιόνταν από τον Ταΰγετο οι φιλάσθενοι, οι ανάπηροι, οι θηλυπρεπείς, οι μη προσαρμοσμένοι, ώστε η σπαρτιατική ράτσα να μπορεί να διατηρείται υγιής και αναλλοίωτη, ώστε να είναι εφικτά τιτάνια κατορθώματα όπως εκείνο των Θερμοπυλών.
Η γυναικεία ευαισθησία της δημοκρατικής εποχής δεν επιτρέπει την αντρίκεια ριζοσπαστικότητα της σπαρτιατικής πρακτικής, όμως εμείς ως Εκπαιδευτικοί έχουμε καθήκον να βρίσκουμε τρόπους ταιριαστούς στους αρχαίους χρόνους έτσι ώστε να είναι και σήμερα εφικτή η προστασία του καλού και του καλύτερου: με άλλα λόγια, της Αξιοκρατίας.
Φασιστική βία και νεανικός κόσμος. Οι γιαγιάδες μας το έλεγαν πάντοτε: «ένα χαστούκι αξίζει πιο πολύ από χίλια λόγια», ιδίως όταν τα λίγα λόγια είναι ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Έχει γίνει πλέον κοινό κτήμα η εκπαιδευτική σημασία της πρακτικής του peer-tutoring, συνεπώς οφείλουμε να παραδεχθούμε πως τα παιδιά, αν και νεαρά, είναι φορείς δεξιοτήτων τις οποίες μπορούν να μεταδώσουν στους συνομηλίκους τους καλύτερα από τους ενήλικες. Παράλληλα, είναι εμφανές πως στην υποτιθέμενη ρευστή κοινωνία, εντός της οποίας διαδίδεται η κουλτούρα των έμφυλων ταυτοτήτων, έχει πλέον μπει σε κρίση κάθε κανόνας. «Τι απομένει από την αρρενωπότητα του πατέρα;», διερωτάται ο Recalcati,[1] όταν ακόμη και ένα αρσενικό πρέπει να διαχέει φιλάκια και αγκαλίτσες, να συγκινείται στα γενέθλια των παιδιών του και να βλέπει μαζί τους προϊόντα ολοφάνερης σημιτικής προέλευσης όπως είναι η Μάσα και ο Αρκούδος ή το Pip and Posy; Από τον πατέρα απομένει ένα ομοίωμα στερημένο από ιδιότητες, απαράλλαχτο με το μητρικό θηλυκό που αμέσως υπεξαιρεί τον χώρο και τον χρόνο της εργασίας από εκείνον που κάποια εποχή θα ήταν ο αρχηγός της οικογένειας. Αν το θηλυκό, στο οποίο ανήκει η βιολογική δημιουργία, οικειοποιηθεί την κοινωνική και πολιτική δημιουργία του αρσενικού, οι συνέπειες των επερχόμενων διαστρεβλώσεων ενδέχεται να βάλουν σε κρίση την ίδια την ικανότητα διαιώνισης του ανθρώπινου γένους: αν υπάρχει μία τάξη ενσωματωμένη στα πράγματα, η τάξη αυτή πρέπει να συντηρείται και να βρίσκει υπεράσπιση με τα κατάλληλα εκπαιδευτικά και εξαναγκαστικά μέσα.
Στη θολή λάσπη που παράγει η κοινωνική ρευστότητα πρέπει λοιπόν να ενθαρρυνθεί η πρωτοβουλία του ανθού της Νεολαίας της Πατρίδας που, οργανωμένη σε ομάδες, θα επιχειρήσει έναν διάλογο με τους συνομηλίκους του ενώπιον των σχολείων και σε κάθε χώρο που συνηθίζουν να συχνάζουν τα παιδιά. Δεν πρέπει να σκανδαλίσει η σκληρότητα του λεξιλογίου των νέων: η χρήση κατηγοριών όπως «ξυλοδαρμός», «επιθετικότητα», «εκφοβισμός» υποδηλώνει ελλιπή κατανόηση των επικοινωνιακών κατηγοριών της Νεολαίας, που ελάχιστα υποκύπτει στις υποκρισίες της πολιτικής ορθότητας με προέλευση Αλβιώνας και δείχνει μια αντίθετη κλίση, προς την ειλικρίνεια του χαστουκιού, της κλωτσιάς και της γροθιάς: «Εμείς θέλουμε να εκθειάσουμε την επιθετικότητα, την πυρετώδη αγρυπνία, το βήμα τροχάδην, το πήδημα θανάτου, το ράπισμα και τη γροθιά», έλεγε ο Ποιητής.[2]
Ο Μυστικισμός του Εξευτελισμού καλεί τη Νεολαία σε μια πλαστική άσκηση της σκέψης, όχι πια αφηρημένης σε αμφισβητούμενους ψυχικούς κόσμους, μα ενσαρκωμένης σε χειρονομία και, για να κάνουμε μια αναφορά στον Dewey,[3] πώς μπορεί αυτή η εμπειρία να φανεί εκπαιδευτικότερη από τον σκληρό αγώνα με συνομηλίκους που μεταδίδουν δεξιότητες με τη δύναμη της κλωτσιάς και της γροθιάς; Δεν μπορεί να υπάρχει χώρος για τα υποκριτικά και θηλυπρεπή επιχειρήματα εκείνου που, με σκοπούς πολιτικά χειραγωγικούς, αξιώνει να εξυψωθεί σε παιδαγωγό γράφοντας γράμματα στους μαθητές του και μνημονεύοντας μια ιστορική εποχή που μονάχα η αλαζονεία των νικητών κατάφερε να παραδώσει σε δεκαετίες υποτίμησης και που μονάχα η αντρίκεια άρνησή της να φοβηθεί τους εξαναγκασμούς της δημοκρατίας, μετά από δεκαετίες ακούραστων πολιτισμικών μαχών, επιτυγχάνει σήμερα να δώσει σε εκείνη την Ιστορία και σε εκείνο τον Πολιτισμό τη θέση που τους ανήκει.
Για έναν νέο εκπαιδευτικό επαγγελματισμό. Η Αξιοκρατική Παιδαγωγική έχει ανάγκη από επαγγελματίες εκπαιδευμένους στον Μυστικισμό του Εξευτελισμού: σιωπηλά άτομα, που γνωρίζουν τη θέση τους και τον κατώτερο ρόλο τους στην πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας. Έχει σημασία εκείνος που εκτελεί παιδαγωγική εργασία να το κάνει χωρίς πολλές ερωτήσεις, αφήνοντας ήσυχες τετριμμένες και παρωχημένες κατηγορίες όπως η σκέψη. «Σιωπή και σκασμός!», αυτό πρέπει να είναι το μότο κάθε καλού εκπαιδευτικού, ή μάλλον κάθε καλής εκπαιδευτικού διότι, ως γυναίκα, θα έχει φυσική προδιάθεση στην υποταγή.
Είναι σημαντικό το αξιόλογο έργο εκείνης που αφιερώνει στην Πατρίδα την εργασία και την αυταπάρνησή της να προσφέρεται εν γνώσει πως Εκπαίδευση σημαίνει αποκατάσταση από τη σύγχυση και την αβεβαιότητα στην καθαρότητα της ορθογώνιας τάξης. Μια καλή εκπαιδευτικός εξασφαλίζει πως ο εκπαιδευόμενος θα εγκαταλείψει όλες τις μπερδεμένες του χίμαιρες και τον επαναφέρει στη βεβαιότητα του τι πρέπει να είναι μέσω της πρακτικής του Εξευτελισμού και του ηθικού αισθήματος της Ταπείνωσης. Εκεί που δεν μπορεί η εκπαιδευτικός, θα πέφτει η ράβδος.
Οι ίδιοι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι πειθήνιοι στην κοινωνική ευταξία, άδειοι από όμορφες χίμαιρες και φορτωμένοι με ισχυρές βεβαιότητες: για τον ίδιο σκοπό είναι επίσης σημαντικό η κοινωνική τους κατωτερότητα να επισημαίνεται με εξευτελιστικούς μισθούς και η επιστημολογία τους να τσακίζεται ανάμεσα στον χλευασμό όσων τη βρίσκουν άχρηστη και τους καταιγισμούς κοινοτοπιών εκείνων που γνωρίζουν πως η σοφία της γιαγιάς και το χέρι του πατέρα είναι δυνατότερα από οποιαδήποτε εξυψωμένη κι αλαζονική πανεπιστημιακή βλακεία.
Η Αξιοκρατική Παιδαγωγική ξέρει πως μπορεί ήδη να υπολογίζει σε μια ομάδα έτοιμη για υπακοή και υποταγή, πρόθυμη να αποδεχθεί άκριτα οποιαδήποτε εντολή πέσει από ψηλά, ενθουσιασμένη που δεν χρειάζεται να σπαταλήσει χρόνο στην αυτοεξέταση και ολοπρόθυμη να αναγνωριστεί ως ασήμαντη πολιτικά και απολύτως επουσιώδης για την κοινωνία. Μονάχα στη βάση αυτής της ηθικής της προσωπικής Ταπείνωσης, αυτού του κοινωνικού Εξευτελισμού, μπορεί ένας καλός επαγγελματίας να γίνει σημαιοφόρος της Αξιοκρατικής Παιδαγωγικής, ενώ μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως, τουλάχιστον από αυτή την πλευρά, οι συνθήκες είναι ιδανικές, η ιστορική περίοδος σωστή, το ανθρώπινο υλικό αρκούντως ταπεινό… Επί το έργο, λοιπόν, εκπαιδευτικοί, τα κεφάλια κάτω, σκάστε και κάντε πετάλι!
Συμπεράσματα. Η έννοια της Αξιοκρατίας πρέπει να απελευθερωθεί από κάποιες δυσάρεστες παρανοήσεις. Η Αξιοκρατική Παιδαγωγική δεν έχει κανένα χαρακτήρα επιβράβευσης, δεν αφορά την απόδοση μιας κατάλληλης ανταμοιβής για κάποια άρτια εκτελεσμένη εργασία και ακόμη λιγότερο την κοινωνική προώθηση ατόμων που έχουν δείξει πως έχουν ιδιαίτερες ικανότητες ή λαμπρές διάνοιες. Αυτές είναι υποκριτικές ανοησίες που διακινούν κρυφά οι υποστηρικτές της αποκαλούμενης δημοκρατίας, που εδώ είναι απλός μεταμφιεσμένος σοσιαλισμός: στον κοινωνικό ανταγωνισμό ανάμεσα στον γιο ενός πλούσιου και αναγνωρισμένου επαγγελματία της μεγαλοαστικής τάξης και σ’ εκείνον ενός άνεργου και ημιαναλφάβητου υποπρολετάριου, ποιος πιστεύετε ότι θα καταφέρει να νικήσει; Και μόνο η ίδια η ερώτηση δηλώνει άγνοια ή κακή πίστη. Το πραγματικό ζήτημα είναι τα άτομα να βοηθηθούν στη συνειδητοποίηση της θέσης που τους επιφυλάσσει η κοινωνική οργάνωση, να ωθηθούν στην αποδοχή της. Η πραγματική Αξία είναι να μπορεί κανείς να γνωρίζει τη θέση του χωρίς να δημιουργεί φασαρίες. Αν κάποιος δυσκολεύεται να δεσμευθεί πως θα είναι αυτό που οφείλει να είναι, η Αξιοκρατική Παιδαγωγική πρέπει να ξέρει να χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία εξαναγκασμού που της διαθέτει η κοινή λογική, από τον ξυλοδαρμό ως τη φυλακή.
Η κοινωνία μας διέρχεται μια κρίση η οποία χρονολογείται από τις 25 του Ιουλίου του 1943,[4] όμως ποτέ άλλοτε όπως στις μέρες μας δεν έχουν συντρέξει οι ιστορικές συνθήκες για την υποστήριξη ενός νέου εκπαιδευτικού Παραδείγματος, για τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού πλαισίου που θα υπακούει στην ακλόνητη φυσική αναγκαιότητα έτσι όπως τη θέλησε ο Θεός.
- Massimo Recalcati: ψυχαναλυτής και δοκιμιογράφος που ασχολείται με τις επιπτώσεις της απώλειας του ρόλου του πατέρα στον σύγχρονο κόσμο (στμ.)
- Ο Marinetti, στο Μανιφέστο του Φουτουρισμού (στμ.)
- John Dewey: εκπαιδευτικός που στήριζε την έμπρακτη μάθηση (στμ.)
- Στις 25/7/43, το Μεγάλο Φασιστικό Συμβούλιο της Ιταλίας ψήφισε την αφαίρεση εξουσιών από τον Μουσολίνι και την επαναφορά του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ ΙΙΙ – αμέσως μετά, ο Μουσολίνι καθαιρέθηκε και φυλακίστηκε (στμ.)
εκπαίδευση
φασισμός
