[Χανιά] Πρωτοβουλία αλληλεγγύης με τον αναρχικό Γιάννη Μιχαηλίδη
Στα πλαίσια της απεργίας πείνας του αναρχικού Γιάννη Μιχαηλίδη συγκροτήθηκε στα Χανιά η Πρωτοβουλία αλληλεγγύης με τον αναρχικό Γιάννη Μιχαηλίδη. Σαν πρώτες κινήσεις αλληλεγγύης στον αγώνα του συντρόφου, τοποθετήσαμε πανό στην πλατεία της Σπλάντζιας και στην κατειλημμένη πρυτανεία. Οι δράσεις και οι παρεμβάσεις θα συνεχιστούν και τις επομένες ημέρες. Επόμενη ανοιχτή διαδικάσια της πρωτοβουλίας: Τετάρτη 7/6 στις 21:00 στον πρώτο όροφο της κατειλημμένης πρυτανείας.
Άμεση απελευθέρωση του αναρχικού απεργού πείνας(από 12/5) Γιάννη Μιχαηλίδη
“[…]ξεκινάω εκ νέου απεργία πείνας για την αποφυλάκιση μου. Απέναντι στο κράτος και στους διορισμένους υπαλληλίσκους του, που κάνουν καριέρα στις πλάτες τις δικές μου και κάθε φυλακισμένου φτωχοδιάβολου, επειδή απλά τους διόρισαν δικαστές. Στην περίπτωση μου, ειδικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι επέβαλαν να μη δικαστώ ούτε μια φορά με ενόρκους, αλλά να έχω εκτίσει πάνω από δέκα χρόνια στηφυλακή από υσσωρευτικές ποινές. Ωστόσο αυτό έχουν το θράσος να το αποκαλούν δικαιοσύνη. Αποφάσεις διορισμένων κρατικών υπαλλήλων καθ’ υπαγόρευση ενός συστήματος που καθορίζει τις καριέρες τους.”
Γιάννης Μιχαηλίδης, 17/5, Ε’ Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού
Στις 12/5 ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκινάει απεργία πείνας με στόχο την απελευθέρωση του από τα κρατικά δεσμά. Μετά από πάνω από 10 χρόνια στα κολαστήρια του ελληνικού κράτους, έχει συμπληρώσει πλέον και τις τυπικές προϋποθέσεις για την υφ’ όρον αποφυλάκισή του, ενώ οι κρατικοί ιθύνοντες αρνούνται πεισματικά ακόμα και την τήρηση των δικών τους νόμων. Ο σύντροφος με σταθερή και συνεπή παρουσία στους κινηματικούς αγώνες εντός και εκτός των τειχών, μάχεται για την ελευθερία του βάζοντας ως ανάχωμα στην κρατική βαρβαρότητα για ακόμα μια φορά το ίδιο του σώμα. Μετά την πολυήμερη περσινή απεργία πείνας(68 ημέρες) για το ίδιο ζήτημα και με την κατάσταση της υγείας του να κρέμεται τότε από μία κλωστή, ο Γ. Μιχαηλίδης ανέστειλε την συνέχιση της, αναμένοντας τις αποφάσεις ανώτερων δικαστικών, για την ικανοποίηση του αιτήματός του. Παρά τη δέσμευσή τους και την αντίστοιχη επικοινωνιακή παλινωδία που ακολούθησε ανάμεσα στους καθεστωτικούς λακέδες και τον σύντροφο, προκειμένου να αποφευχθεί ο θάνατος απεργού πείνας, η αιχμαλωσία του συνεχίζεται μέσω του εμπαιγμού και των προφάσεων των καθ ύλην αρμόδιων. Έτσι, και ενώ σε όλο το μεσοδιάστημα οι αιτήσεις αποφυλάκισης και αδειών, είτε απορρίπτονταν με ασαφείς δικαιολογίες, είτε δεν απαντιόντουσαν καθόλου, παρατείνοντας τον εγκλεισμό του στο διηνεκές, ο σύντροφος επιλέγει για ακόμα μία φορά τον δυναμικό αγώνα. Εξαντλώντας τα δικαιωματικά περιθώρια των φυλακισμένων, και επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο, τον κρατικό και δικαστικό ρεβανσισμό, περνάει ξανά στην αντεπίθεση. Ρισκάρει την ίδια του τη ζωή για την ελευθερία, ενάντια σε μία κουτσουρεμένη ύπαρξη θαμμένη στα μπουντρούμια των ελληνικών φυλακών.
Ο αγώνας του συντρόφου δεν είναι ξεκομμένος από όλους τους υπόλοιπους ενάντια στη σύγχρονη λαίλαπα του καπιταλισμού. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των αγωνιζόμενων που αντιστέκονται στην αυταρχικότητα του κράτους και του κεφαλαίου. Από τις δολοφονίες και τα pushbacks μεταναστών και προσφύγων στο Αιγαίο, τις εντεινόμενες φασιστικές επιθέσεις, την υφαρπαγή του κοινωνικού πλούτου, την λεηλασία της φύσης, την εντεινόμενη φτώχεια και ανέχεια που απλώνεται σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνικής βάσης, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, την βάναυση καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων στις διαδηλώσεις (και όχι μόνο) και την ασυδοσία που απολαμβάνουν, μέχρι τις κινητοποιήσεις των φυλακισμένων ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα, ο αγώνας οφείλει να είναι κοινός. Κοινός ενάντια στα κελεύσματα της εξουσίας που μας θέλει υποταγμένους και φοβισμένες ακόμα και ως προς την ίδια μας την ύπαρξη, χρησιμοποιώντας παράλληλα και το καρότο και το μαστίγιο για τους ανυπότακτους και όσους/όσες συνεχίζουν να αντιστέκονται στα αιμοσταγή σχέδια της.
Τα δικαιώματα των κρατουμένων, ουδέποτε χαρίστηκαν από κάποια “φιλολαϊκή” κυβέρνηση με δήθεν κοινωνικές ευαισθησίες, παρά κερδήθηκαν αποκλειστικά από τους ίδιους, με σκληρούς συλλογικούς αγώνες, κόπο, επιμονή και πίστη στο δίκιο του αγώνα. Οι άδειες, τα μεροκάματα, οι υφ’ όρων απολύσεις, δεν παραχωρήθηκαν, παρά κατακτήθηκαν και αποκρυσταλλώνουν το αποτέλεσμα αυτών των διεκδικήσεων. Κι όταν η εκάστοτε εξουσία επιλέγει να λειτουργεί εκδικητικά απέναντι στους πολιτικούς της αντιπάλους, καταχωνιάζοντας τους στα κελιά της επ’ άπειρον με στόχο την ψυχολογική και την σωματική τους εξόντωση, οι επιλογές δεν είναι πολλές. Με συνεχή και αμφίδρομη επικοινωνία, στήριξη και αλληλεγγύη στον αγώνα του συντρόφου, χρέος μας είναι να γίνουμε η φωνή του, να αναδείξουμε την μεθοδευμένη αυθαιρεσία εις βάρος του, και να συνδέσουμε παράλληλα την υπόθεσή του με όσους αγώνες εξελίσσονται ενάντια στις αυταρχικές πολιτικές κράτους και κεφαλαίου. Σε έναν κόσμο ανάθεσης και αποχαύνωσης, με όλη μας τη δύναμη, να στήσουμε τις αντιστάσεις εκείνες, που δεν θα αφήσουν το σώμα του συντρόφου στα δόντια του κράτους και της αστικής δικαιοσύνης.
Ο αγώνας του αναρχικού απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη είναι και δικός μας αγώνας
Μέχρι την καταστροφή και του τελευταίου κλουβιού
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης με τον αναρχικό Γιάννη Μιχαηλίδη
