03/06/2023
FacebookTwitterΕκτύπωσηΠερισσότερα…
Τι μάθαμε από τα φετινά θέματα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας των Πανελληνίων Εξετάσεων;
Μάθαμε αυτό που δηλώνεται, γιατί δεν μπορεί πια να αποσιωπηθεί, ότι οι γυναίκες είναι θύματα διακρίσεων, σεξουαλικής παρενόχλησης, οικογενειακής και κάθε άλλης μορφής βίας. Μάθαμε όμως και κάτι άλλο: «ότι κοντά στον κλασικό φεμινισμό της Σιμόν ντε Μποβουάρ έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια ένας άλλος φεμινισμός, ο νεοφεμινισμός. Ο νεοφεμινισμός είναι καταστροφικός, αφού οδηγεί σε σύγκρουση αντρών και γυναικών, ενώ διακρίνεται από “πάθος για θυματοποίηση”, καθώς οι γυναίκες θεωρούν καύχημα να εμφανίζονται ως θύματα».
Το φεμινιστικό κίνημα σήμερα-διατηρώντας τη σύνδεσή του με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του παρελθόντος- συνεχίζει να παλεύει την πατριαρχία και τις αντιλήψεις που οδηγούν σε διακρίσεις και βία κατά των γυναικών. Παράλληλα αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι έχουν πολλαπλές ταυτότητες και η καταπολέμηση της ανισότητας και της καταπίεσης πρέπει να παίρνει υπόψη την αλληλεπίδραση παραγόντων όπως το φύλο, την καταγωγή, την ταξική θέση, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την αναπηρία. Επίσης, υποστηρίζει ότι η ισότητα των φύλων είναι αλληλένδετη με ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Και επειδή οι προτάσεις του ενοχλούν, συχνά συκοφαντούνται και παρερμηνεύονται.
Μία τέτοια προσπάθεια είδαμε να αναπτύσσεται μέσα από τα θέματα της έκθεσης των χθεσινών Πανελλαδικών, στα οποία περιλαμβάνεται μία συνέντευξη στο BHMA της ελάσσονος συγγραφέως Μπελίντα Κανόν με τίτλο “Φεμινισμός και Νεοφεμινισμός”.
Η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ, εν μέσω των Πανελλαδικών εξετάσεων που αποτελούν μία εξαιρετικά αγχωτική και δύσκολη διαδικασία για τις μαθήτριες και τους μαθητές, μέσα από τα θέματα στο μάθημα της γλώσσας, επιχειρεί να προωθήσει για μία ακόμη φορά την νέο-συντηρητική και alt right ατζέντα της και την προπαγάνδα της ενάντια σε χειραφετητικά κινήματα όπως είναι το γυναικείο. Οι γυναικοκτονίες, οι κακοποιητικές σχέσεις, οι βιασμοί – κατά την συγγραφέα και την δημοσιογράφο- δεν πρέπει να μας κάνουν να αισθανόμαστε θύματα και να αντιδρούμε. Ο φεμινισμός, κατά την άποψή τους, πρέπει να είναι ένα κίνημα (χαζο)χαρούμενο, βολικό και ακίνδυνο.
Η εκπαίδευση σήμερα, με βάση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σχολεία, δεν χρειάζεται την προώθηση μίας αντιδραστικής και αντιφεμινιστικής αντίληψης αλλά ένα συμπεριληπτικό πρόγραμμα σπουδών, μαθήματα σεξουαλικής αγωγής, επιμόρφωση των εκπαιδευτικών σε θέματα φύλου και μία πολιτική μηδενικής ανοχής σε θέματα αντιμετώπισης των διακρίσεων και της βίας με βάση το φύλο.
Συντασσόμαστε με ένα φεμινιστικό κίνημα διεκδικητικό, διαθεματικό, συμπεριληπτικό και δυναμικό.
Μαχόμαστε τις στερεοτυπικές έμφυλες αντιλήψεις που καταδυναστεύουν άντρες και γυναίκες και αγωνιζόμαστε για τη συνύπαρξη των φύλων με όρους ισότητας και αλληλεγγύης. Δεν μπορούμε όμως να είμαστε χαρούμενες και χαρούμενοι όπως καλούμαστε, όσο η βία, η κακοποίηση, οι γυναικοκτονίες αποτελούν καθημερινότητα.
