από Ομάδα ενάντια στην κινηματική αποβλάκωση
Το ζήτημα ενός γενικευμένου πολέμου τίθεται συχνά τον τελευταίο καιρό. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι ξεχνάμε για ποια αιτία ξεσπά αυτός ο πόλεμος, ποιες είναι οι ιστορικο-οικονομικές συνθήκες που τον προκάλεσαν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιες τάξεις τον διεξάγουν και για ποιον σκοπό. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε όλους μας τους συλλογισμούς, θα τους καταδικάσουμε σε στειρότητα και φιλολογικές προστριβές. Σκοπός μας είναι να πετύχουμε ένα κοινωνικό σύστημα που θα σταματήσει τη διαίρεση της ανθρωπότητας σε τάξεις, εξαλείφοντας κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ό.κ.· το σταμάτημα κάθε πολέμου (εθνικού, θρησκευτικού)· την κατάργηση κάθε κράτους και συνόρων. Την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα και την ευημερία. Με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε, μπορεί να μην καταφέρουμε στο παρόν, να μετατρέψουμε τον σύγχρονο πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση. ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
Η ανάλυσή μας για τον πόλεμο δε θα επεκταθεί σε βάθος χρόνου, για την οικονομία του κειμένου. Αλλά θα θέλαμε να τονίσουμε ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, οι Περσικοί Πόλεμοι, οι Κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, της Ρωμαϊκής, Βυζαντινής κι όποιας άλλης αυτοκρατορίας, ήταν επεκτατικοί, κατακτητικοί πόλεμοι, δηλαδή θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίζαμε με μια πρώτη απλή ματιά, ως Ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Πολέμους για την κατάκτηση – προσάρτηση εδαφών, για τη δημιουργία αποικιών, ελέγχου του εμπορίου και των εμπορικών κόμβων/οδών, για την παροχή δωρεάν έμψυχου εργατικού δυναμικού (δούλων), ώστε να διατηρήσουν την ηγεμονία τους πάνω σε άλλους ανίσχυρους λαούς. Κείμενα όπως του Θουκυδίδη («Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου») και του Tzu-Sun («Τέχνη του πολέμου»), θα πρέπει να διαβαστούν και να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα. Εύλογα όμως θα αναρωτηθείτε, διότι είναι πανάρχαια.
Το ζήτημα ενός γενικευμένου πολέμου τίθεται συχνά τον τελευταίο καιρό στον Τύπο και στα social media. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι ξεχνάμε για ποια αιτία ξεσπά αυτός ο πόλεμος, ποιες είναι οι ιστορικο-οικονομικές συνθήκες που τον προκάλεσαν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιες τάξεις τον διεξάγουν και για ποιον σκοπό. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε όλους μας τους συλλογισμούς, θα τους καταδικάσουμε σε στειρότητα και φιλολογικές προστριβές.
Ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα,
Clausewitz, «Περί του Πολέμου»
Ο συγγραφέας ιστορικός, μελετώντας την ιστορία λίγο μετά την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων, συμπεραίνει ότι ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Κάθε πόλεμος συνδέεται άρρηκτα μ’ εκείνο το πολιτικό καθεστώς από το οποίο πηγάζει. Την ίδια πολιτική που ένα ορισμένο κράτος, μια ορισμένη τάξη (αστική) στο πλαίσιο αυτού του κράτους, εφαρμόζει σε μια μακρόχρονη περίοδο πριν τον πόλεμο, η ίδια αυτή τάξη τη συνεχίζει αναπόφευκτα και στη διάρκεια του πολέμου, αλλάζοντας μόνο μορφή δράσης. Καταλαβαίνουμε αυτή την αδιάρρηκτη οικονομική κι ιστορική σύνδεση κάθε πολέμου, με την προηγούμενη από αυτόν πολιτική κάθε χώρας, κάθε τάξης που κυριαρχούσε πριν τον πόλεμο κι εξασφάλιζε την επίτευξη των σκοπών της με τα λεγόμενα «ειρηνικά» μέσα (βασιλικοί γάμοι, διπλωματία, εμπορικές διακρατικές συμφωνίες, φιλανθρωπία, αποικίες κτλ.). Μην ξεχνάμε πως είναι η εποχή της δημιουργίας των πρώτων Ευρωπαϊκών Κρατών, μετά από τη διάσπαση των αυτοκρατοριών.
Βλέπουμε να αναδύονται μπροστά μας, όλες οι Μεγάλες Καπιταλιστικές Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Αμερική κ.ά.) που η όλη πολιτική τους ήταν στη διάρκεια πολλών δεκαετιών, ο αδιάκοπος ανταγωνισμός κι εξοπλισμός για το πώς θα κυριαρχήσουν πάνω σ’ όλον τον κόσμο, πώς θα στραγγαλίσουν μικρότερους λαούς (αποικίες – αποικιοκρατία) και πώς θα εξασφαλίσουν διπλάσια και τριπλάσια κέρδη στο τραπεζικό τους κεφάλαιο (χρηματιστήρια) που περιτύλιγε όλον τον κόσμο και που μερικές φορές, οδηγούσε σε τοπικές συγκρούσεις. Η πολιτική αυτή που κράτησε πολλές δεκαετίες, πρέπει να μελετηθεί και να κατανοηθεί στο σύνολό της. Αν δεν κατανοήσουμε τη σύνδεση αυτών των πολέμων με την πολιτική που προηγήθηκε, δε θα καταλάβουμε τίποτα για τις αιτίες των πολέμων. Η πολιτική αυτή μας δείχνει ένα μόνο πράγμα: τον αδιάκοπο οικονομικό ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστικών οικονομιών, τη δημιουργία και το μοίρασμα σφαιρών επιρροής πάνω στην υδρόγειο σφαίρα, την εκμετάλλευση των αποικιών και του εργασιακού μόχθου των κατοίκων τους, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών/εμπορικών πηγών από τις τράπεζες των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Τον πόλεμο δεν τον διεξάγουν οι λαοί αλλά οι κυβερνήσεις τους. Το ξαναμοίρασμα από την έποψη του καπιταλισμού, έχει γίνει αναπόφευκτο. Είναι ένα ζήτημα επεκτατισμού και προσαρτήσεων. Όταν συζητούμε, λοιπόν, για το ζήτημα των προσαρτήσεων, αυτό περιλαμβάνεται στην ιστορία οικονομικών και διπλωματικών σχέσεων που προκαλούν τον πόλεμο. Όταν συζητούμε για τις προσαρτήσεις, ξεχνάμε πάντα ότι συνήθως γι’ αυτές γίνεται ο πόλεμος, δηλαδή για το μοίρασμα του πλούτου και για την κατάκτηση εδαφών, άσχετα αν αποκαλούμε αυτά τα εδάφη «αλύτρωτες πατρίδες». Ο πόλεμος των προσαρτήσεων είναι η συνέχιση της πολιτικής των κατακτήσεων, της εξόντωσης λαών, των ανήκουστων θηριωδιών και βιασμών που έγιναν κατά το παρελθόν. Ως ένα συμπέρασμα όλων αυτών, όλη η ιστορία είναι ένας συνεχής, ανελέητος, αιματηρός πόλεμος για προσαρτήσεις (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Η παραίτηση των κρατών από τις προσαρτήσεις σημαίνει παραχώρηση σε κάθε λαό του δικαιώματος να σχηματίζει χωριστό Κράτος ή να ζει ενωμένος με όποιον θέλει (αυτοδιάθεση των λαών).
Ο «ζωτικός χώρος» για ένα Κράτος, είναι η κυρίαρχη έννοια στον έντονο ανταγωνισμό που ξεσπά ανάμεσα στα κράτη και καλλιεργείται με τον εθνικισμό, τον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό, από την άρχουσα τάξη κάθε Κράτους στο εσωτερικό του. Ο προαναφερόμενος λόγος είναι που κάνει τη Γερμανία του Κάιζερ να ασφυκτιά από την περικύκλωση των άλλων κρατών. Η έλλειψη αποικιών που θα έδιναν ανάσα στη βιομηχανία ή την οικονομία, η μικρή ναυτική δύναμη χωρίς τη δυνατότητα εξόδου στις μεγάλες θάλασσες, η καταπίεση των γερμανόφωνων πληθυσμών στα δυτικά κι ανατολικά σύνορά της, είναι μερικοί ακόμη λόγοι που οδηγούν τη Γερμανία στον πόλεμο. Η δολοφονία του Φερδινάνδου στη Σερβία από εθνικιστές, δεν ήταν η αιτία αλλά η αφορμή για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ευρώπη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, επικρατούσε ειρήνη, αλλά η ειρήνη αυτή διατηρούνταν, επειδή η κυριαρχία κι η ευημερία των Ευρωπαϊκών Κρατών πραγματοποιούνταν στην πλάτη εκατομμυρίων κατοίκων στις αποικίες, με θηριώδεις σφαγές και βασανισμούς. Τώρα, όλα τα κράτη προετοιμάζονται με τον δικό τους τρόπο για την παγκόσμια σύγκρουση.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν απλώς ένας ακόμη πόλεμος μαζικής ανθρωποσφαγής, στον οποίο εκατομμύρια φαντάροι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι σακατεύτηκαν, αφήνοντας πίσω του ερείπια. Ήταν ένας πόλεμος που άλλαξε τις εργασιακές σχέσεις και κάθε άλλη πτυχή της καθημερινής ζωής. Τα προβλήματα που δημιούργησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έγιναν μάθημα για τα κράτη και τα αφεντικά, και στο διάστημα του Μεσοπολέμου (1920-1930), καθώς μέχρι εκείνη την περίοδο, τα αντιμαχόμενα μπλοκ δεν είχαν ακόμα σχηματιστεί πλήρως, οπότε τα μεσοπολεμικά κράτη αναγνώριζαν τα κοινά τους προβλήματα κι αντέγραφαν πολιτικές, με σκοπό να βγουν από την οικονομική κρίση, εφαρμόζοντας προστατευτική πολιτική. Ο όγκος του διεθνούς εμπορίου μειώθηκε, η βιομηχανία, προστατευόμενη από υψηλούς δασμούς, άρχισε να υποκαθιστά τις εισαγωγές· το εμπόριο αναδιπλώθηκε κι αναζήτησε νέες μορφές υπό κρατική καθοδήγηση· οι ανταγωνισμοί όμως δε σταμάτησαν, ίσα που προσπαθούσαν να αναχαιτιστούν με διακρατικά σύμφωνα (μη προσάρτησης, μη παρέμβασης κτλ.) που μερικές φορές δεν τηρούνταν· η κούρσα των εξοπλισμών ξεπέρασε κάθε όριο, με την εφεύρεση νέων όπλων και στρατιωτικού υλικού, εις βάρος της εργασίας του ντόπιου πληθυσμού που η εξαθλίωσή του συνεχιζόταν, μετά το τέλος του πολέμου· οι συνήθειες των πολιτών άλλαζαν ή εφευρίσκονταν άλλες, ώστε να τους κρατούν σε μια στοιχειώδη πειθαρχία (δελτίο στα τρόφιμα και στα καύσιμα, καταστολή εργατικών διεκδικήσεων, ανεργία κ.ά.), προετοιμάζοντάς τους για έναν νέο πόλεμο. Η δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών δε βοήθησε την ειρήνη.
Η όξυνση εκ νέου του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, η ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δυσβάστακτες οικονομικές κυρώσεις των συμμάχων της Αντάντ, δημιουργεί πόλωση στο εσωτερικό της. Ο φαύλος κύκλος των ανταγωνισμών, η συσσώρευση κερδών στις τράπεζες, οι διενέξεις για τις αποικίες, η ασφυκτική πίεση του «ζωτικού χώρου» της, οι κατακτητικές βλέψεις αυτή τη φορά, του Χίτλερ, δίνουν το στίγμα της δεύτερης μεγάλης ανθρωποσφαγής: ένας ακόμη φαύλος κύκλος σφαγών, βομβαρδισμών, εκτοπισμών, εξόντωσης και βιασμών εκατομμυρίων ανθρώπων με πιο σύγχρονα και τελειοποιημένα όπλα που προκαλούσαν σε ελάχιστα λεπτά εκατόμβες νεκρών κι ερείπια. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, η έξοδος από την οικονομική κρίση πραγματοποιήθηκε με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά κατά περίεργο τρόπο, ξαναεμφανίστηκε μετά τη λήξη του, με τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Με τη Συνθήκη της Γιάλτας, ο πλανήτης χωρίζεται σε δύο μπλοκ επιρροής, αυτό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, κι αυτό που ονομάστηκε Σύμφωνο της Βαρσοβίας ή αλλιώς «Σιδηρούν Παραπέτασμα», μπλοκ αποτελούμενο από τη Σοβιετική Ένωση και τους συμμάχους της. Οι δεκαετίες μετά τον Β΄Π.Π., ήταν δεκαετίες φαινομενικής καπιταλιστικής ανάπτυξης κι ειρήνης. Με τη λήξη όμως του πολέμου, περνάμε αμέσως σ’ έναν νέο, που ονομάστηκε «Ψυχρός Πόλεμος». Κατ’ ευφημισμόν όμως ονομάστηκε ψυχρός, αφού από το 1945 κι έπειτα, τα κράτη δεν αφοπλίστηκαν, οι ανταγωνισμοί συνεχίστηκαν, οι στρατιωτικές έρευνες κι οι εξοπλισμοί εντάθηκαν. Εμφανίζεται για πρώτη φορά, το λεγόμενο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που συνδέει τον στρατό, τα πανεπιστήμια και τη βιομηχανία σε μια αλυσίδα ολικής παραγωγής. Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί κι οι συγκρούσεις επίσης δε σταμάτησαν. Απλώς τώρα, είχαν μεταφερθεί έξω απ’ τον δυτικό κόσμο. Ήταν ένας πόλεμος που διεξήχθη στη συντριπτική του πλειοψηφία, ως πόλεμος δια αντιπροσώπων, στην εκάστοτε σφαίρα επιρροής των δυο αντίπαλων μπλοκ (Αλγερία, Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν κ.ά.). Και συνεχίστηκε σε τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι και σήμερα, σε διάφορα σημεία του πλανήτη (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.α.), και πιο πρόσφατα, στην Ουκρανία. Ουσιαστικά, στο τέλος ο Ψυχρός Πόλεμος (αν όντως τελείωσε ποτέ!), βρίσκει τα καπιταλιστικά κράτη να προετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο.
Η κατάρρευση της Σ. Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ (το 1991 με όλες τις συνέπειες που ακολούθησαν), αλλάζει δραματικά τα δεδομένα των διακρατικών ανταγωνισμών. Το αμερικανικό κράτος κι οι σύμμαχοί του, θέλει να διατηρήσει την πολιτική κι οικονομική ηγεμονία. Κυρίως στόχος, η ανάσχεση και περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας (ως νέας ανερχόμενης υπερδύναμης), για να τις αποκόψει από το γεωπολιτικό, εμπορικό κι οικονομικό παιχνίδι που εντείνεται τα τελευταία χρόνια, για την εκ νέου ανασύνταξη των ζωνών επιρροής κι εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Στο βιβλίο του, «Η Μεγάλη Σκακιέρα», ο Z. Brzezinski, αξιωματούχος των ΗΠΑ, κι ο πρώην υπουργός των ΗΠΑ, H. Kissinger, σε κείμενά τους, κάνουν αναφορές (καλύτερα από εμάς) στο πώς το Αμερικανικό Κράτος θα πρέπει να διεξάγει τον εμπορικό/οικονομικό πόλεμο που μαίνεται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Οι ανακατατάξεις κι οι εκ νέου συμφωνίες ζωνών επιρροής, δημιουργούν μια νέα όξυνση που μπορεί να οδηγήσει σε νέα παγκόσμια ανθρωποσφαγή, εντός της οποίας το κάθε κράτος θα ακολουθήσει τα δικά του συμφέροντα και προτεραιότητες, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης πια και παρατεταμένης οικονομικής, ενεργειακής, περιβαλλοντικής και τώρα πρόσφατα, κι υγειονομικής κρίσης. Βλέπουμε εδώ, να ισχύουν κάποια σημεία και δεδομένα, τα οποία είναι ακριβώς τα ίδια που οδήγησαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους (τα αναλύσαμε προηγουμένως). Αυτή τη χρονική στιγμή, τον ρόλο της Γερμανίας δείχνει να παίρνει η Ρωσία του Πούτιν. Το στοίχημα που απομένει τώρα, είναι το πόσο γρήγορα θα ξεσπάσει μια παγκόσμια σύγκρουση και το πώς εμείς οι εκμεταλλευόμενοι/ες κι οι καταπιεσμένοι/ες, θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Οι πόλεμοι προετοιμάζονται για χρόνια· δεν ξεσπάνε έτσι τυχαία. Το ζήτημα που τώρα τίθεται είναι πώς θα τερματίσουμε τον πόλεμο.
Η διακήρυξη για τον πόλεμο που έγινε στις 24-25 Νοεμβρίου του 1912, προειδοποιούσε τους λαούς για τον επερχόμενο πόλεμο. Σ’ ένα σημείο που διατυπώθηκε από τον Λένιν, παρότρυνε τους σοσιαλιστές να επωφεληθούν από την οικονομική και πολιτική κρίση που προκαλείται από τον πόλεμο, για την επιτάχυνση κατάρρευσης της ταξικής κυριαρχίας, για τον αγώνα υπέρ της εργατικής σοσιαλιστικής επανάστασης. Τον πόλεμο που άρχισαν οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών, μπορεί να τερματίσει μόνον η Κοινωνική Επανάσταση. Αυτό δεν το εγκολπώθηκαν όλοι, και σοβαρά λάθη έγιναν μέσα στις ηγεσίες και τις τάξεις των σοσιαλιστικών κομμάτων. Ακόμη κι ο αναρχικός Π. Κροπότκιν πήρε θέση υπέρ του πολέμου, με το μέρος της Αντάντ («Το μανιφέστο των δεκαέξι»). Μια σειρά προλεταριακών επαναστάσεων συγκλόνισαν την Ευρώπη, αλλά η μόνη που πέτυχε ήταν στη Ρωσία. Στη Γερμανία και την Ιταλία, τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα, με την άνοδο του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού, που με καταστολή, πάταξαν κάθε μορφή αντίστασης (αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες).
Τα λάθη, οι συνεχιζόμενες διασπάσεις των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων (Β΄, Γ΄ Διεθνής), οι απανωτές ήττες του εργατικού κινήματος όσον αφορά διεκδικήσεις, δεν έθεσαν αναχώματα για να αποτραπεί κι η αρχή του Β΄Π.Π. Εξαίρεση αποτελεί το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ τη δεκαετία του ’70· ενάντια στον πυρηνικό αφοπλισμό του ’80, με το μπαράζ εξοπλισμών· τέλος, στον «Πόλεμο του Κόλπου», στο πλαίσιο της αντιπαγκοσμιοποίησης. Το αντιπολεμικό κίνημα στην πάροδο των χρόνων, είναι σε κάμψη. Γεννάται εύλογα, το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας, ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα.
Ως αναρχικοί/ές, δεν είμαστε ενάντια στον πόλεμο (ο δικός μας πόλεμος είναι ταξικός). Σκοπός μας είναι να πετύχουμε ένα κοινωνικό σύστημα που θα σταματήσει τη διαίρεση της ανθρωπότητας σε τάξεις, εξαλείφοντας κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ό.κ.· το σταμάτημα κάθε πολέμου (εθνικού, θρησκευτικού)· την κατάργηση κάθε κράτους και συνόρων. Την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα και την ευημερία. Με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε, μπορεί να μην καταφέρουμε στο παρόν, να μετατρέψουμε τον σύγχρονο πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση, αλλά μπορούμε να οργανωθούμε με κείμενα και δράσεις ενάντια στον εθνικισμό, τον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό.
Να υπονομευτεί το ηθικό των φαντάρων και να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, η αποστολή στρατευμάτων και πολεμικού υλικού στις εμπόλεμες ζώνες. Να σαμποτάρουμε την ομαλή λειτουργία των στρατιωτικών βάσεων, με εκδηλώσεις, πορείες κλπ. Να σταθούμε αλληλέγγυοι/ες στους λιποτάκτες και στους ολικούς αρνητές στράτευσης. Να επιδιώξουμε τα «τρελόχαρτα» (Ι5), να μην υπηρετήσουμε ούτε μιαν ώρα στον στρατό τους. Να ενδυναμώσουμε ένα νέο ακηδεμόνευτο αντιπολεμικό, αντιπυρηνικό κίνημα. Τέλος, το δυσκολότερο, να καταφέρουμε να σταματήσουμε τους εξοπλισμούς που προκαλούν τόσο δυσβάσταχτα έξοδα. Να καταφέρουμε να πείσουμε τους/τις εργάτ(ρι)ες να σταματήσουν τη θανατηφόρο παραγωγή στις βιομηχανίες όπλων.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΘΕΟ, ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
Υ.Γ. Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το «Για τον Πόλεμο και τη Σοσιαλιστική Επανάσταση» του Β. Ι. Λένιν κι από την εισήγηση, «Η προετοιμασία για Πόλεμο, στην Ελλάδα και τον κόσμο, 1991-2022» του περιοδικού antifa, πόλεμος ενάντια στον φόβο.
Υ.Γ.2 Κανένα Κράτος δεν είναι αθώο, ούτε φυσικά το ελληνικό.
Ομάδα ενάντια στην κινηματική αποβλάκωση
Στην ίδια κατηγορία και θεματική:
Περί Πολέμου
από Ομάδα ενάντια στην κινηματική αποβλάκωση
Το ζήτημα ενός γενικευμένου πολέμου τίθεται συχνά τον τελευταίο καιρό. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι ξεχνάμε για ποια αιτία ξεσπά αυτός ο πόλεμος, ποιες είναι οι ιστορικο-οικονομικές συνθήκες που τον προκάλεσαν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιες τάξεις τον διεξάγουν και για ποιον σκοπό. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε όλους μας τους συλλογισμούς, θα τους καταδικάσουμε σε στειρότητα και φιλολογικές προστριβές. Σκοπός μας είναι να πετύχουμε ένα κοινωνικό σύστημα που θα σταματήσει τη διαίρεση της ανθρωπότητας σε τάξεις, εξαλείφοντας κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ό.κ.· το σταμάτημα κάθε πολέμου (εθνικού, θρησκευτικού)· την κατάργηση κάθε κράτους και συνόρων. Την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα και την ευημερία. Με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε, μπορεί να μην καταφέρουμε στο παρόν, να μετατρέψουμε τον σύγχρονο πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση. ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
Η ανάλυσή μας για τον πόλεμο δε θα επεκταθεί σε βάθος χρόνου, για την οικονομία του κειμένου. Αλλά θα θέλαμε να τονίσουμε ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, οι Περσικοί Πόλεμοι, οι Κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, της Ρωμαϊκής, Βυζαντινής κι όποιας άλλης αυτοκρατορίας, ήταν επεκτατικοί, κατακτητικοί πόλεμοι, δηλαδή θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίζαμε με μια πρώτη απλή ματιά, ως Ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Πολέμους για την κατάκτηση – προσάρτηση εδαφών, για τη δημιουργία αποικιών, ελέγχου του εμπορίου και των εμπορικών κόμβων/οδών, για την παροχή δωρεάν έμψυχου εργατικού δυναμικού (δούλων), ώστε να διατηρήσουν την ηγεμονία τους πάνω σε άλλους ανίσχυρους λαούς. Κείμενα όπως του Θουκυδίδη («Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου») και του Tzu-Sun («Τέχνη του πολέμου»), θα πρέπει να διαβαστούν και να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα. Εύλογα όμως θα αναρωτηθείτε, διότι είναι πανάρχαια.
Το ζήτημα ενός γενικευμένου πολέμου τίθεται συχνά τον τελευταίο καιρό στον Τύπο και στα social media. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι ξεχνάμε για ποια αιτία ξεσπά αυτός ο πόλεμος, ποιες είναι οι ιστορικο-οικονομικές συνθήκες που τον προκάλεσαν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιες τάξεις τον διεξάγουν και για ποιον σκοπό. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε όλους μας τους συλλογισμούς, θα τους καταδικάσουμε σε στειρότητα και φιλολογικές προστριβές.
Ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα,
Clausewitz, «Περί του Πολέμου»
Ο συγγραφέας ιστορικός, μελετώντας την ιστορία λίγο μετά την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων, συμπεραίνει ότι ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Κάθε πόλεμος συνδέεται άρρηκτα μ’ εκείνο το πολιτικό καθεστώς από το οποίο πηγάζει. Την ίδια πολιτική που ένα ορισμένο κράτος, μια ορισμένη τάξη (αστική) στο πλαίσιο αυτού του κράτους, εφαρμόζει σε μια μακρόχρονη περίοδο πριν τον πόλεμο, η ίδια αυτή τάξη τη συνεχίζει αναπόφευκτα και στη διάρκεια του πολέμου, αλλάζοντας μόνο μορφή δράσης. Καταλαβαίνουμε αυτή την αδιάρρηκτη οικονομική κι ιστορική σύνδεση κάθε πολέμου, με την προηγούμενη από αυτόν πολιτική κάθε χώρας, κάθε τάξης που κυριαρχούσε πριν τον πόλεμο κι εξασφάλιζε την επίτευξη των σκοπών της με τα λεγόμενα «ειρηνικά» μέσα (βασιλικοί γάμοι, διπλωματία, εμπορικές διακρατικές συμφωνίες, φιλανθρωπία, αποικίες κτλ.). Μην ξεχνάμε πως είναι η εποχή της δημιουργίας των πρώτων Ευρωπαϊκών Κρατών, μετά από τη διάσπαση των αυτοκρατοριών.
Βλέπουμε να αναδύονται μπροστά μας, όλες οι Μεγάλες Καπιταλιστικές Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Αμερική κ.ά.) που η όλη πολιτική τους ήταν στη διάρκεια πολλών δεκαετιών, ο αδιάκοπος ανταγωνισμός κι εξοπλισμός για το πώς θα κυριαρχήσουν πάνω σ’ όλον τον κόσμο, πώς θα στραγγαλίσουν μικρότερους λαούς (αποικίες – αποικιοκρατία) και πώς θα εξασφαλίσουν διπλάσια και τριπλάσια κέρδη στο τραπεζικό τους κεφάλαιο (χρηματιστήρια) που περιτύλιγε όλον τον κόσμο και που μερικές φορές, οδηγούσε σε τοπικές συγκρούσεις. Η πολιτική αυτή που κράτησε πολλές δεκαετίες, πρέπει να μελετηθεί και να κατανοηθεί στο σύνολό της. Αν δεν κατανοήσουμε τη σύνδεση αυτών των πολέμων με την πολιτική που προηγήθηκε, δε θα καταλάβουμε τίποτα για τις αιτίες των πολέμων. Η πολιτική αυτή μας δείχνει ένα μόνο πράγμα: τον αδιάκοπο οικονομικό ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστικών οικονομιών, τη δημιουργία και το μοίρασμα σφαιρών επιρροής πάνω στην υδρόγειο σφαίρα, την εκμετάλλευση των αποικιών και του εργασιακού μόχθου των κατοίκων τους, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών/εμπορικών πηγών από τις τράπεζες των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Τον πόλεμο δεν τον διεξάγουν οι λαοί αλλά οι κυβερνήσεις τους. Το ξαναμοίρασμα από την έποψη του καπιταλισμού, έχει γίνει αναπόφευκτο. Είναι ένα ζήτημα επεκτατισμού και προσαρτήσεων. Όταν συζητούμε, λοιπόν, για το ζήτημα των προσαρτήσεων, αυτό περιλαμβάνεται στην ιστορία οικονομικών και διπλωματικών σχέσεων που προκαλούν τον πόλεμο. Όταν συζητούμε για τις προσαρτήσεις, ξεχνάμε πάντα ότι συνήθως γι’ αυτές γίνεται ο πόλεμος, δηλαδή για το μοίρασμα του πλούτου και για την κατάκτηση εδαφών, άσχετα αν αποκαλούμε αυτά τα εδάφη «αλύτρωτες πατρίδες». Ο πόλεμος των προσαρτήσεων είναι η συνέχιση της πολιτικής των κατακτήσεων, της εξόντωσης λαών, των ανήκουστων θηριωδιών και βιασμών που έγιναν κατά το παρελθόν. Ως ένα συμπέρασμα όλων αυτών, όλη η ιστορία είναι ένας συνεχής, ανελέητος, αιματηρός πόλεμος για προσαρτήσεις (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Η παραίτηση των κρατών από τις προσαρτήσεις σημαίνει παραχώρηση σε κάθε λαό του δικαιώματος να σχηματίζει χωριστό Κράτος ή να ζει ενωμένος με όποιον θέλει (αυτοδιάθεση των λαών).
Ο «ζωτικός χώρος» για ένα Κράτος, είναι η κυρίαρχη έννοια στον έντονο ανταγωνισμό που ξεσπά ανάμεσα στα κράτη και καλλιεργείται με τον εθνικισμό, τον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό, από την άρχουσα τάξη κάθε Κράτους στο εσωτερικό του. Ο προαναφερόμενος λόγος είναι που κάνει τη Γερμανία του Κάιζερ να ασφυκτιά από την περικύκλωση των άλλων κρατών. Η έλλειψη αποικιών που θα έδιναν ανάσα στη βιομηχανία ή την οικονομία, η μικρή ναυτική δύναμη χωρίς τη δυνατότητα εξόδου στις μεγάλες θάλασσες, η καταπίεση των γερμανόφωνων πληθυσμών στα δυτικά κι ανατολικά σύνορά της, είναι μερικοί ακόμη λόγοι που οδηγούν τη Γερμανία στον πόλεμο. Η δολοφονία του Φερδινάνδου στη Σερβία από εθνικιστές, δεν ήταν η αιτία αλλά η αφορμή για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ευρώπη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, επικρατούσε ειρήνη, αλλά η ειρήνη αυτή διατηρούνταν, επειδή η κυριαρχία κι η ευημερία των Ευρωπαϊκών Κρατών πραγματοποιούνταν στην πλάτη εκατομμυρίων κατοίκων στις αποικίες, με θηριώδεις σφαγές και βασανισμούς. Τώρα, όλα τα κράτη προετοιμάζονται με τον δικό τους τρόπο για την παγκόσμια σύγκρουση.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν απλώς ένας ακόμη πόλεμος μαζικής ανθρωποσφαγής, στον οποίο εκατομμύρια φαντάροι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι σακατεύτηκαν, αφήνοντας πίσω του ερείπια. Ήταν ένας πόλεμος που άλλαξε τις εργασιακές σχέσεις και κάθε άλλη πτυχή της καθημερινής ζωής. Τα προβλήματα που δημιούργησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έγιναν μάθημα για τα κράτη και τα αφεντικά, και στο διάστημα του Μεσοπολέμου (1920-1930), καθώς μέχρι εκείνη την περίοδο, τα αντιμαχόμενα μπλοκ δεν είχαν ακόμα σχηματιστεί πλήρως, οπότε τα μεσοπολεμικά κράτη αναγνώριζαν τα κοινά τους προβλήματα κι αντέγραφαν πολιτικές, με σκοπό να βγουν από την οικονομική κρίση, εφαρμόζοντας προστατευτική πολιτική. Ο όγκος του διεθνούς εμπορίου μειώθηκε, η βιομηχανία, προστατευόμενη από υψηλούς δασμούς, άρχισε να υποκαθιστά τις εισαγωγές· το εμπόριο αναδιπλώθηκε κι αναζήτησε νέες μορφές υπό κρατική καθοδήγηση· οι ανταγωνισμοί όμως δε σταμάτησαν, ίσα που προσπαθούσαν να αναχαιτιστούν με διακρατικά σύμφωνα (μη προσάρτησης, μη παρέμβασης κτλ.) που μερικές φορές δεν τηρούνταν· η κούρσα των εξοπλισμών ξεπέρασε κάθε όριο, με την εφεύρεση νέων όπλων και στρατιωτικού υλικού, εις βάρος της εργασίας του ντόπιου πληθυσμού που η εξαθλίωσή του συνεχιζόταν, μετά το τέλος του πολέμου· οι συνήθειες των πολιτών άλλαζαν ή εφευρίσκονταν άλλες, ώστε να τους κρατούν σε μια στοιχειώδη πειθαρχία (δελτίο στα τρόφιμα και στα καύσιμα, καταστολή εργατικών διεκδικήσεων, ανεργία κ.ά.), προετοιμάζοντάς τους για έναν νέο πόλεμο. Η δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών δε βοήθησε την ειρήνη.
Η όξυνση εκ νέου του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, η ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δυσβάστακτες οικονομικές κυρώσεις των συμμάχων της Αντάντ, δημιουργεί πόλωση στο εσωτερικό της. Ο φαύλος κύκλος των ανταγωνισμών, η συσσώρευση κερδών στις τράπεζες, οι διενέξεις για τις αποικίες, η ασφυκτική πίεση του «ζωτικού χώρου» της, οι κατακτητικές βλέψεις αυτή τη φορά, του Χίτλερ, δίνουν το στίγμα της δεύτερης μεγάλης ανθρωποσφαγής: ένας ακόμη φαύλος κύκλος σφαγών, βομβαρδισμών, εκτοπισμών, εξόντωσης και βιασμών εκατομμυρίων ανθρώπων με πιο σύγχρονα και τελειοποιημένα όπλα που προκαλούσαν σε ελάχιστα λεπτά εκατόμβες νεκρών κι ερείπια. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, η έξοδος από την οικονομική κρίση πραγματοποιήθηκε με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά κατά περίεργο τρόπο, ξαναεμφανίστηκε μετά τη λήξη του, με τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Με τη Συνθήκη της Γιάλτας, ο πλανήτης χωρίζεται σε δύο μπλοκ επιρροής, αυτό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, κι αυτό που ονομάστηκε Σύμφωνο της Βαρσοβίας ή αλλιώς «Σιδηρούν Παραπέτασμα», μπλοκ αποτελούμενο από τη Σοβιετική Ένωση και τους συμμάχους της. Οι δεκαετίες μετά τον Β΄Π.Π., ήταν δεκαετίες φαινομενικής καπιταλιστικής ανάπτυξης κι ειρήνης. Με τη λήξη όμως του πολέμου, περνάμε αμέσως σ’ έναν νέο, που ονομάστηκε «Ψυχρός Πόλεμος». Κατ’ ευφημισμόν όμως ονομάστηκε ψυχρός, αφού από το 1945 κι έπειτα, τα κράτη δεν αφοπλίστηκαν, οι ανταγωνισμοί συνεχίστηκαν, οι στρατιωτικές έρευνες κι οι εξοπλισμοί εντάθηκαν. Εμφανίζεται για πρώτη φορά, το λεγόμενο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που συνδέει τον στρατό, τα πανεπιστήμια και τη βιομηχανία σε μια αλυσίδα ολικής παραγωγής. Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί κι οι συγκρούσεις επίσης δε σταμάτησαν. Απλώς τώρα, είχαν μεταφερθεί έξω απ’ τον δυτικό κόσμο. Ήταν ένας πόλεμος που διεξήχθη στη συντριπτική του πλειοψηφία, ως πόλεμος δια αντιπροσώπων, στην εκάστοτε σφαίρα επιρροής των δυο αντίπαλων μπλοκ (Αλγερία, Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν κ.ά.). Και συνεχίστηκε σε τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι και σήμερα, σε διάφορα σημεία του πλανήτη (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.α.), και πιο πρόσφατα, στην Ουκρανία. Ουσιαστικά, στο τέλος ο Ψυχρός Πόλεμος (αν όντως τελείωσε ποτέ!), βρίσκει τα καπιταλιστικά κράτη να προετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο.
Η κατάρρευση της Σ. Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ (το 1991 με όλες τις συνέπειες που ακολούθησαν), αλλάζει δραματικά τα δεδομένα των διακρατικών ανταγωνισμών. Το αμερικανικό κράτος κι οι σύμμαχοί του, θέλει να διατηρήσει την πολιτική κι οικονομική ηγεμονία. Κυρίως στόχος, η ανάσχεση και περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας (ως νέας ανερχόμενης υπερδύναμης), για να τις αποκόψει από το γεωπολιτικό, εμπορικό κι οικονομικό παιχνίδι που εντείνεται τα τελευταία χρόνια, για την εκ νέου ανασύνταξη των ζωνών επιρροής κι εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Στο βιβλίο του, «Η Μεγάλη Σκακιέρα», ο Z. Brzezinski, αξιωματούχος των ΗΠΑ, κι ο πρώην υπουργός των ΗΠΑ, H. Kissinger, σε κείμενά τους, κάνουν αναφορές (καλύτερα από εμάς) στο πώς το Αμερικανικό Κράτος θα πρέπει να διεξάγει τον εμπορικό/οικονομικό πόλεμο που μαίνεται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Οι ανακατατάξεις κι οι εκ νέου συμφωνίες ζωνών επιρροής, δημιουργούν μια νέα όξυνση που μπορεί να οδηγήσει σε νέα παγκόσμια ανθρωποσφαγή, εντός της οποίας το κάθε κράτος θα ακολουθήσει τα δικά του συμφέροντα και προτεραιότητες, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης πια και παρατεταμένης οικονομικής, ενεργειακής, περιβαλλοντικής και τώρα πρόσφατα, κι υγειονομικής κρίσης. Βλέπουμε εδώ, να ισχύουν κάποια σημεία και δεδομένα, τα οποία είναι ακριβώς τα ίδια που οδήγησαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους (τα αναλύσαμε προηγουμένως). Αυτή τη χρονική στιγμή, τον ρόλο της Γερμανίας δείχνει να παίρνει η Ρωσία του Πούτιν. Το στοίχημα που απομένει τώρα, είναι το πόσο γρήγορα θα ξεσπάσει μια παγκόσμια σύγκρουση και το πώς εμείς οι εκμεταλλευόμενοι/ες κι οι καταπιεσμένοι/ες, θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Οι πόλεμοι προετοιμάζονται για χρόνια· δεν ξεσπάνε έτσι τυχαία. Το ζήτημα που τώρα τίθεται είναι πώς θα τερματίσουμε τον πόλεμο.
Η διακήρυξη για τον πόλεμο που έγινε στις 24-25 Νοεμβρίου του 1912, προειδοποιούσε τους λαούς για τον επερχόμενο πόλεμο. Σ’ ένα σημείο που διατυπώθηκε από τον Λένιν, παρότρυνε τους σοσιαλιστές να επωφεληθούν από την οικονομική και πολιτική κρίση που προκαλείται από τον πόλεμο, για την επιτάχυνση κατάρρευσης της ταξικής κυριαρχίας, για τον αγώνα υπέρ της εργατικής σοσιαλιστικής επανάστασης. Τον πόλεμο που άρχισαν οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών, μπορεί να τερματίσει μόνον η Κοινωνική Επανάσταση. Αυτό δεν το εγκολπώθηκαν όλοι, και σοβαρά λάθη έγιναν μέσα στις ηγεσίες και τις τάξεις των σοσιαλιστικών κομμάτων. Ακόμη κι ο αναρχικός Π. Κροπότκιν πήρε θέση υπέρ του πολέμου, με το μέρος της Αντάντ («Το μανιφέστο των δεκαέξι»). Μια σειρά προλεταριακών επαναστάσεων συγκλόνισαν την Ευρώπη, αλλά η μόνη που πέτυχε ήταν στη Ρωσία. Στη Γερμανία και την Ιταλία, τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα, με την άνοδο του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού, που με καταστολή, πάταξαν κάθε μορφή αντίστασης (αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες).
Τα λάθη, οι συνεχιζόμενες διασπάσεις των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων (Β΄, Γ΄ Διεθνής), οι απανωτές ήττες του εργατικού κινήματος όσον αφορά διεκδικήσεις, δεν έθεσαν αναχώματα για να αποτραπεί κι η αρχή του Β΄Π.Π. Εξαίρεση αποτελεί το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ τη δεκαετία του ’70· ενάντια στον πυρηνικό αφοπλισμό του ’80, με το μπαράζ εξοπλισμών· τέλος, στον «Πόλεμο του Κόλπου», στο πλαίσιο της αντιπαγκοσμιοποίησης. Το αντιπολεμικό κίνημα στην πάροδο των χρόνων, είναι σε κάμψη. Γεννάται εύλογα, το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας, ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα.
Ως αναρχικοί/ές, δεν είμαστε ενάντια στον πόλεμο (ο δικός μας πόλεμος είναι ταξικός). Σκοπός μας είναι να πετύχουμε ένα κοινωνικό σύστημα που θα σταματήσει τη διαίρεση της ανθρωπότητας σε τάξεις, εξαλείφοντας κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ό.κ.· το σταμάτημα κάθε πολέμου (εθνικού, θρησκευτικού)· την κατάργηση κάθε κράτους και συνόρων. Την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα και την ευημερία. Με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε, μπορεί να μην καταφέρουμε στο παρόν, να μετατρέψουμε τον σύγχρονο πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση, αλλά μπορούμε να οργανωθούμε με κείμενα και δράσεις ενάντια στον εθνικισμό, τον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό.
Περί Πολέμου
από Ομάδα ενάντια στην κινηματική αποβλάκωση
Το ζήτημα ενός γενικευμένου πολέμου τίθεται συχνά τον τελευταίο καιρό. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι ξεχνάμε για ποια αιτία ξεσπά αυτός ο πόλεμος, ποιες είναι οι ιστορικο-οικονομικές συνθήκες που τον προκάλεσαν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιες τάξεις τον διεξάγουν και για ποιον σκοπό. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε όλους μας τους συλλογισμούς, θα τους καταδικάσουμε σε στειρότητα και φιλολογικές προστριβές. Σκοπός μας είναι να πετύχουμε ένα κοινωνικό σύστημα που θα σταματήσει τη διαίρεση της ανθρωπότητας σε τάξεις, εξαλείφοντας κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ό.κ.· το σταμάτημα κάθε πολέμου (εθνικού, θρησκευτικού)· την κατάργηση κάθε κράτους και συνόρων. Την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα και την ευημερία. Με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε, μπορεί να μην καταφέρουμε στο παρόν, να μετατρέψουμε τον σύγχρονο πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση. ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
Η ανάλυσή μας για τον πόλεμο δε θα επεκταθεί σε βάθος χρόνου, για την οικονομία του κειμένου. Αλλά θα θέλαμε να τονίσουμε ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, οι Περσικοί Πόλεμοι, οι Κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, της Ρωμαϊκής, Βυζαντινής κι όποιας άλλης αυτοκρατορίας, ήταν επεκτατικοί, κατακτητικοί πόλεμοι, δηλαδή θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίζαμε με μια πρώτη απλή ματιά, ως Ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Πολέμους για την κατάκτηση – προσάρτηση εδαφών, για τη δημιουργία αποικιών, ελέγχου του εμπορίου και των εμπορικών κόμβων/οδών, για την παροχή δωρεάν έμψυχου εργατικού δυναμικού (δούλων), ώστε να διατηρήσουν την ηγεμονία τους πάνω σε άλλους ανίσχυρους λαούς. Κείμενα όπως του Θουκυδίδη («Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου») και του Tzu-Sun («Τέχνη του πολέμου»), θα πρέπει να διαβαστούν και να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα. Εύλογα όμως θα αναρωτηθείτε, διότι είναι πανάρχαια.
Το ζήτημα ενός γενικευμένου πολέμου τίθεται συχνά τον τελευταίο καιρό στον Τύπο και στα social media. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι ξεχνάμε για ποια αιτία ξεσπά αυτός ο πόλεμος, ποιες είναι οι ιστορικο-οικονομικές συνθήκες που τον προκάλεσαν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιες τάξεις τον διεξάγουν και για ποιον σκοπό. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε όλους μας τους συλλογισμούς, θα τους καταδικάσουμε σε στειρότητα και φιλολογικές προστριβές.
Ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα,
Clausewitz, «Περί του Πολέμου»
Ο συγγραφέας ιστορικός, μελετώντας την ιστορία λίγο μετά την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων, συμπεραίνει ότι ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Κάθε πόλεμος συνδέεται άρρηκτα μ’ εκείνο το πολιτικό καθεστώς από το οποίο πηγάζει. Την ίδια πολιτική που ένα ορισμένο κράτος, μια ορισμένη τάξη (αστική) στο πλαίσιο αυτού του κράτους, εφαρμόζει σε μια μακρόχρονη περίοδο πριν τον πόλεμο, η ίδια αυτή τάξη τη συνεχίζει αναπόφευκτα και στη διάρκεια του πολέμου, αλλάζοντας μόνο μορφή δράσης. Καταλαβαίνουμε αυτή την αδιάρρηκτη οικονομική κι ιστορική σύνδεση κάθε πολέμου, με την προηγούμενη από αυτόν πολιτική κάθε χώρας, κάθε τάξης που κυριαρχούσε πριν τον πόλεμο κι εξασφάλιζε την επίτευξη των σκοπών της με τα λεγόμενα «ειρηνικά» μέσα (βασιλικοί γάμοι, διπλωματία, εμπορικές διακρατικές συμφωνίες, φιλανθρωπία, αποικίες κτλ.). Μην ξεχνάμε πως είναι η εποχή της δημιουργίας των πρώτων Ευρωπαϊκών Κρατών, μετά από τη διάσπαση των αυτοκρατοριών.
Βλέπουμε να αναδύονται μπροστά μας, όλες οι Μεγάλες Καπιταλιστικές Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Αμερική κ.ά.) που η όλη πολιτική τους ήταν στη διάρκεια πολλών δεκαετιών, ο αδιάκοπος ανταγωνισμός κι εξοπλισμός για το πώς θα κυριαρχήσουν πάνω σ’ όλον τον κόσμο, πώς θα στραγγαλίσουν μικρότερους λαούς (αποικίες – αποικιοκρατία) και πώς θα εξασφαλίσουν διπλάσια και τριπλάσια κέρδη στο τραπεζικό τους κεφάλαιο (χρηματιστήρια) που περιτύλιγε όλον τον κόσμο και που μερικές φορές, οδηγούσε σε τοπικές συγκρούσεις. Η πολιτική αυτή που κράτησε πολλές δεκαετίες, πρέπει να μελετηθεί και να κατανοηθεί στο σύνολό της. Αν δεν κατανοήσουμε τη σύνδεση αυτών των πολέμων με την πολιτική που προηγήθηκε, δε θα καταλάβουμε τίποτα για τις αιτίες των πολέμων. Η πολιτική αυτή μας δείχνει ένα μόνο πράγμα: τον αδιάκοπο οικονομικό ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστικών οικονομιών, τη δημιουργία και το μοίρασμα σφαιρών επιρροής πάνω στην υδρόγειο σφαίρα, την εκμετάλλευση των αποικιών και του εργασιακού μόχθου των κατοίκων τους, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών/εμπορικών πηγών από τις τράπεζες των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Τον πόλεμο δεν τον διεξάγουν οι λαοί αλλά οι κυβερνήσεις τους. Το ξαναμοίρασμα από την έποψη του καπιταλισμού, έχει γίνει αναπόφευκτο. Είναι ένα ζήτημα επεκτατισμού και προσαρτήσεων. Όταν συζητούμε, λοιπόν, για το ζήτημα των προσαρτήσεων, αυτό περιλαμβάνεται στην ιστορία οικονομικών και διπλωματικών σχέσεων που προκαλούν τον πόλεμο. Όταν συζητούμε για τις προσαρτήσεις, ξεχνάμε πάντα ότι συνήθως γι’ αυτές γίνεται ο πόλεμος, δηλαδή για το μοίρασμα του πλούτου και για την κατάκτηση εδαφών, άσχετα αν αποκαλούμε αυτά τα εδάφη «αλύτρωτες πατρίδες». Ο πόλεμος των προσαρτήσεων είναι η συνέχιση της πολιτικής των κατακτήσεων, της εξόντωσης λαών, των ανήκουστων θηριωδιών και βιασμών που έγιναν κατά το παρελθόν. Ως ένα συμπέρασμα όλων αυτών, όλη η ιστορία είναι ένας συνεχής, ανελέητος, αιματηρός πόλεμος για προσαρτήσεις (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Η παραίτηση των κρατών από τις προσαρτήσεις σημαίνει παραχώρηση σε κάθε λαό του δικαιώματος να σχηματίζει χωριστό Κράτος ή να ζει ενωμένος με όποιον θέλει (αυτοδιάθεση των λαών).
Ο «ζωτικός χώρος» για ένα Κράτος, είναι η κυρίαρχη έννοια στον έντονο ανταγωνισμό που ξεσπά ανάμεσα στα κράτη και καλλιεργείται με τον εθνικισμό, τον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό, από την άρχουσα τάξη κάθε Κράτους στο εσωτερικό του. Ο προαναφερόμενος λόγος είναι που κάνει τη Γερμανία του Κάιζερ να ασφυκτιά από την περικύκλωση των άλλων κρατών. Η έλλειψη αποικιών που θα έδιναν ανάσα στη βιομηχανία ή την οικονομία, η μικρή ναυτική δύναμη χωρίς τη δυνατότητα εξόδου στις μεγάλες θάλασσες, η καταπίεση των γερμανόφωνων πληθυσμών στα δυτικά κι ανατολικά σύνορά της, είναι μερικοί ακόμη λόγοι που οδηγούν τη Γερμανία στον πόλεμο. Η δολοφονία του Φερδινάνδου στη Σερβία από εθνικιστές, δεν ήταν η αιτία αλλά η αφορμή για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ευρώπη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, επικρατούσε ειρήνη, αλλά η ειρήνη αυτή διατηρούνταν, επειδή η κυριαρχία κι η ευημερία των Ευρωπαϊκών Κρατών πραγματοποιούνταν στην πλάτη εκατομμυρίων κατοίκων στις αποικίες, με θηριώδεις σφαγές και βασανισμούς. Τώρα, όλα τα κράτη προετοιμάζονται με τον δικό τους τρόπο για την παγκόσμια σύγκρουση.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν απλώς ένας ακόμη πόλεμος μαζικής ανθρωποσφαγής, στον οποίο εκατομμύρια φαντάροι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι σακατεύτηκαν, αφήνοντας πίσω του ερείπια. Ήταν ένας πόλεμος που άλλαξε τις εργασιακές σχέσεις και κάθε άλλη πτυχή της καθημερινής ζωής. Τα προβλήματα που δημιούργησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έγιναν μάθημα για τα κράτη και τα αφεντικά, και στο διάστημα του Μεσοπολέμου (1920-1930), καθώς μέχρι εκείνη την περίοδο, τα αντιμαχόμενα μπλοκ δεν είχαν ακόμα σχηματιστεί πλήρως, οπότε τα μεσοπολεμικά κράτη αναγνώριζαν τα κοινά τους προβλήματα κι αντέγραφαν πολιτικές, με σκοπό να βγουν από την οικονομική κρίση, εφαρμόζοντας προστατευτική πολιτική. Ο όγκος του διεθνούς εμπορίου μειώθηκε, η βιομηχανία, προστατευόμενη από υψηλούς δασμούς, άρχισε να υποκαθιστά τις εισαγωγές· το εμπόριο αναδιπλώθηκε κι αναζήτησε νέες μορφές υπό κρατική καθοδήγηση· οι ανταγωνισμοί όμως δε σταμάτησαν, ίσα που προσπαθούσαν να αναχαιτιστούν με διακρατικά σύμφωνα (μη προσάρτησης, μη παρέμβασης κτλ.) που μερικές φορές δεν τηρούνταν· η κούρσα των εξοπλισμών ξεπέρασε κάθε όριο, με την εφεύρεση νέων όπλων και στρατιωτικού υλικού, εις βάρος της εργασίας του ντόπιου πληθυσμού που η εξαθλίωσή του συνεχιζόταν, μετά το τέλος του πολέμου· οι συνήθειες των πολιτών άλλαζαν ή εφευρίσκονταν άλλες, ώστε να τους κρατούν σε μια στοιχειώδη πειθαρχία (δελτίο στα τρόφιμα και στα καύσιμα, καταστολή εργατικών διεκδικήσεων, ανεργία κ.ά.), προετοιμάζοντάς τους για έναν νέο πόλεμο. Η δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών δε βοήθησε την ειρήνη.
Η όξυνση εκ νέου του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, η ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δυσβάστακτες οικονομικές κυρώσεις των συμμάχων της Αντάντ, δημιουργεί πόλωση στο εσωτερικό της. Ο φαύλος κύκλος των ανταγωνισμών, η συσσώρευση κερδών στις τράπεζες, οι διενέξεις για τις αποικίες, η ασφυκτική πίεση του «ζωτικού χώρου» της, οι κατακτητικές βλέψεις αυτή τη φορά, του Χίτλερ, δίνουν το στίγμα της δεύτερης μεγάλης ανθρωποσφαγής: ένας ακόμη φαύλος κύκλος σφαγών, βομβαρδισμών, εκτοπισμών, εξόντωσης και βιασμών εκατομμυρίων ανθρώπων με πιο σύγχρονα και τελειοποιημένα όπλα που προκαλούσαν σε ελάχιστα λεπτά εκατόμβες νεκρών κι ερείπια. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, η έξοδος από την οικονομική κρίση πραγματοποιήθηκε με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά κατά περίεργο τρόπο, ξαναεμφανίστηκε μετά τη λήξη του, με τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Με τη Συνθήκη της Γιάλτας, ο πλανήτης χωρίζεται σε δύο μπλοκ επιρροής, αυτό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, κι αυτό που ονομάστηκε Σύμφωνο της Βαρσοβίας ή αλλιώς «Σιδηρούν Παραπέτασμα», μπλοκ αποτελούμενο από τη Σοβιετική Ένωση και τους συμμάχους της. Οι δεκαετίες μετά τον Β΄Π.Π., ήταν δεκαετίες φαινομενικής καπιταλιστικής ανάπτυξης κι ειρήνης. Με τη λήξη όμως του πολέμου, περνάμε αμέσως σ’ έναν νέο, που ονομάστηκε «Ψυχρός Πόλεμος». Κατ’ ευφημισμόν όμως ονομάστηκε ψυχρός, αφού από το 1945 κι έπειτα, τα κράτη δεν αφοπλίστηκαν, οι ανταγωνισμοί συνεχίστηκαν, οι στρατιωτικές έρευνες κι οι εξοπλισμοί εντάθηκαν. Εμφανίζεται για πρώτη φορά, το λεγόμενο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που συνδέει τον στρατό, τα πανεπιστήμια και τη βιομηχανία σε μια αλυσίδα ολικής παραγωγής. Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί κι οι συγκρούσεις επίσης δε σταμάτησαν. Απλώς τώρα, είχαν μεταφερθεί έξω απ’ τον δυτικό κόσμο. Ήταν ένας πόλεμος που διεξήχθη στη συντριπτική του πλειοψηφία, ως πόλεμος δια αντιπροσώπων, στην εκάστοτε σφαίρα επιρροής των δυο αντίπαλων μπλοκ (Αλγερία, Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν κ.ά.). Και συνεχίστηκε σε τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι και σήμερα, σε διάφορα σημεία του πλανήτη (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.α.), και πιο πρόσφατα, στην Ουκρανία. Ουσιαστικά, στο τέλος ο Ψυχρός Πόλεμος (αν όντως τελείωσε ποτέ!), βρίσκει τα καπιταλιστικά κράτη να προετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο.
Η κατάρρευση της Σ. Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ (το 1991 με όλες τις συνέπειες που ακολούθησαν), αλλάζει δραματικά τα δεδομένα των διακρατικών ανταγωνισμών. Το αμερικανικό κράτος κι οι σύμμαχοί του, θέλει να διατηρήσει την πολιτική κι οικονομική ηγεμονία. Κυρίως στόχος, η ανάσχεση και περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας (ως νέας ανερχόμενης υπερδύναμης), για να τις αποκόψει από το γεωπολιτικό, εμπορικό κι οικονομικό παιχνίδι που εντείνεται τα τελευταία χρόνια, για την εκ νέου ανασύνταξη των ζωνών επιρροής κι εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Στο βιβλίο του, «Η Μεγάλη Σκακιέρα», ο Z. Brzezinski, αξιωματούχος των ΗΠΑ, κι ο πρώην υπουργός των ΗΠΑ, H. Kissinger, σε κείμενά τους, κάνουν αναφορές (καλύτερα από εμάς) στο πώς το Αμερικανικό Κράτος θα πρέπει να διεξάγει τον εμπορικό/οικονομικό πόλεμο που μαίνεται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Οι ανακατατάξεις κι οι εκ νέου συμφωνίες ζωνών επιρροής, δημιουργούν μια νέα όξυνση που μπορεί να οδηγήσει σε νέα παγκόσμια ανθρωποσφαγή, εντός της οποίας το κάθε κράτος θα ακολουθήσει τα δικά του συμφέροντα και προτεραιότητες, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης πια και παρατεταμένης οικονομικής, ενεργειακής, περιβαλλοντικής και τώρα πρόσφατα, κι υγειονομικής κρίσης. Βλέπουμε εδώ, να ισχύουν κάποια σημεία και δεδομένα, τα οποία είναι ακριβώς τα ίδια που οδήγησαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους (τα αναλύσαμε προηγουμένως). Αυτή τη χρονική στιγμή, τον ρόλο της Γερμανίας δείχνει να παίρνει η Ρωσία του Πούτιν. Το στοίχημα που απομένει τώρα, είναι το πόσο γρήγορα θα ξεσπάσει μια παγκόσμια σύγκρουση και το πώς εμείς οι εκμεταλλευόμενοι/ες κι οι καταπιεσμένοι/ες, θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Οι πόλεμοι προετοιμάζονται για χρόνια· δεν ξεσπάνε έτσι τυχαία. Το ζήτημα που τώρα τίθεται είναι πώς θα τερματίσουμε τον πόλεμο.
Η διακήρυξη για τον πόλεμο που έγινε στις 24-25 Νοεμβρίου του 1912, προειδοποιούσε τους λαούς για τον επερχόμενο πόλεμο. Σ’ ένα σημείο που διατυπώθηκε από τον Λένιν, παρότρυνε τους σοσιαλιστές να επωφεληθούν από την οικονομική και πολιτική κρίση που προκαλείται από τον πόλεμο, για την επιτάχυνση κατάρρευσης της ταξικής κυριαρχίας, για τον αγώνα υπέρ της εργατικής σοσιαλιστικής επανάστασης. Τον πόλεμο που άρχισαν οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών, μπορεί να τερματίσει μόνον η Κοινωνική Επανάσταση. Αυτό δεν το εγκολπώθηκαν όλοι, και σοβαρά λάθη έγιναν μέσα στις ηγεσίες και τις τάξεις των σοσιαλιστικών κομμάτων. Ακόμη κι ο αναρχικός Π. Κροπότκιν πήρε θέση υπέρ του πολέμου, με το μέρος της Αντάντ («Το μανιφέστο των δεκαέξι»). Μια σειρά προλεταριακών επαναστάσεων συγκλόνισαν την Ευρώπη, αλλά η μόνη που πέτυχε ήταν στη Ρωσία. Στη Γερμανία και την Ιταλία, τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα, με την άνοδο του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού, που με καταστολή, πάταξαν κάθε μορφή αντίστασης (αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες).
Τα λάθη, οι συνεχιζόμενες διασπάσεις των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων (Β΄, Γ΄ Διεθνής), οι απανωτές ήττες του εργατικού κινήματος όσον αφορά διεκδικήσεις, δεν έθεσαν αναχώματα για να αποτραπεί κι η αρχή του Β΄Π.Π. Εξαίρεση αποτελεί το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ τη δεκαετία του ’70· ενάντια στον πυρηνικό αφοπλισμό του ’80, με το μπαράζ εξοπλισμών· τέλος, στον «Πόλεμο του Κόλπου», στο πλαίσιο της αντιπαγκοσμιοποίησης. Το αντιπολεμικό κίνημα στην πάροδο των χρόνων, είναι σε κάμψη. Γεννάται εύλογα, το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας, ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα.
Ως αναρχικοί/ές, δεν είμαστε ενάντια στον πόλεμο (ο δικός μας πόλεμος είναι ταξικός). Σκοπός μας είναι να πετύχουμε ένα κοινωνικό σύστημα που θα σταματήσει τη διαίρεση της ανθρωπότητας σε τάξεις, εξαλείφοντας κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ό.κ.· το σταμάτημα κάθε πολέμου (εθνικού, θρησκευτικού)· την κατάργηση κάθε κράτους και συνόρων. Την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα και την ευημερία. Με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε, μπορεί να μην καταφέρουμε στο παρόν, να μετατρέψουμε τον σύγχρονο πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση, αλλά μπορούμε να οργανωθούμε με κείμενα και δράσεις ενάντια στον εθνικισμό, τον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό.
Να υπονομευτεί το ηθικό των φαντάρων και να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, η αποστολή στρατευμάτων και πολεμικού υλικού στις εμπόλεμες ζώνες. Να σαμποτάρουμε την ομαλή λειτουργία των στρατιωτικών βάσεων, με εκδηλώσεις, πορείες κλπ. Να σταθούμε αλληλέγγυοι/ες στους λιποτάκτες και στους ολικούς αρνητές στράτευσης. Να επιδιώξουμε τα «τρελόχαρτα» (Ι5), να μην υπηρετήσουμε ούτε μιαν ώρα στον στρατό τους. Να ενδυναμώσουμε ένα νέο ακηδεμόνευτο αντιπολεμικό, αντιπυρηνικό κίνημα. Τέλος, το δυσκολότερο, να καταφέρουμε να σταματήσουμε τους εξοπλισμούς που προκαλούν τόσο δυσβάσταχτα έξοδα. Να καταφέρουμε να πείσουμε τους/τις εργάτ(ρι)ες να σταματήσουν τη θανατηφόρο παραγωγή στις βιομηχανίες όπλων.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΘΕΟ, ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
Υ.Γ. Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το «Για τον Πόλεμο και τη Σοσιαλιστική Επανάσταση» του Β. Ι. Λένιν κι από την εισήγηση, «Η προετοιμασία για Πόλεμο, στην Ελλάδα και τον κόσμο, 1991-2022» του περιοδικού antifa, πόλεμος ενάντια στον φόβο.
Υ.Γ.2 Κανένα Κράτος δεν είναι αθώο, ούτε φυσικά το ελληνικό.
Ομάδα ενάντια στην κινηματική αποβλάκωση
Στην ίδια κατηγορία και θεματική:
Να υπονομευτεί το ηθικό των φαντάρων και να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, η αποστολή στρατευμάτων και πολεμικού υλικού στις εμπόλεμες ζώνες. Να σαμποτάρουμε την ομαλή λειτουργία των στρατιωτικών βάσεων, με εκδηλώσεις, πορείες κλπ. Να σταθούμε αλληλέγγυοι/ες στους λιποτάκτες και στους ολικούς αρνητές στράτευσης. Να επιδιώξουμε τα «τρελόχαρτα» (Ι5), να μην υπηρετήσουμε ούτε μιαν ώρα στον στρατό τους. Να ενδυναμώσουμε ένα νέο ακηδεμόνευτο αντιπολεμικό, αντιπυρηνικό κίνημα. Τέλος, το δυσκολότερο, να καταφέρουμε να σταματήσουμε τους εξοπλισμούς που προκαλούν τόσο δυσβάσταχτα έξοδα. Να καταφέρουμε να πείσουμε τους/τις εργάτ(ρι)ες να σταματήσουν τη θανατηφόρο παραγωγή στις βιομηχανίες όπλων.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΘΕΟ, ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
Υ.Γ. Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το «Για τον Πόλεμο και τη Σοσιαλιστική Επανάσταση» του Β. Ι. Λένιν κι από την εισήγηση, «Η προετοιμασία για Πόλεμο, στην Ελλάδα και τον κόσμο, 1991-2022» του περιοδικού antifa, πόλεμος ενάντια στον φόβο.
Υ.Γ.2 Κανένα Κράτος δεν είναι αθώο, ούτε φυσικά το ελληνικό.
Ομάδα ενάντια στην κινηματική αποβλάκωση
Στην ίδια κατηγορία και θεματική:
από Ομάδα ενάντια στην κινηματική αποβλάκωση
Το ζήτημα ενός γενικευμένου πολέμου τίθεται συχνά τον τελευταίο καιρό. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι ξεχνάμε για ποια αιτία ξεσπά αυτός ο πόλεμος, ποιες είναι οι ιστορικο-οικονομικές συνθήκες που τον προκάλεσαν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιες τάξεις τον διεξάγουν και για ποιον σκοπό. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε όλους μας τους συλλογισμούς, θα τους καταδικάσουμε σε στειρότητα και φιλολογικές προστριβές. Σκοπός μας είναι να πετύχουμε ένα κοινωνικό σύστημα που θα σταματήσει τη διαίρεση της ανθρωπότητας σε τάξεις, εξαλείφοντας κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ό.κ.· το σταμάτημα κάθε πολέμου (εθνικού, θρησκευτικού)· την κατάργηση κάθε κράτους και συνόρων. Την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα και την ευημερία. Με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε, μπορεί να μην καταφέρουμε στο παρόν, να μετατρέψουμε τον σύγχρονο πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση. ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
Η ανάλυσή μας για τον πόλεμο δε θα επεκταθεί σε βάθος χρόνου, για την οικονομία του κειμένου. Αλλά θα θέλαμε να τονίσουμε ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, οι Περσικοί Πόλεμοι, οι Κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου, της Ρωμαϊκής, Βυζαντινής κι όποιας άλλης αυτοκρατορίας, ήταν επεκτατικοί, κατακτητικοί πόλεμοι, δηλαδή θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίζαμε με μια πρώτη απλή ματιά, ως Ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Πολέμους για την κατάκτηση – προσάρτηση εδαφών, για τη δημιουργία αποικιών, ελέγχου του εμπορίου και των εμπορικών κόμβων/οδών, για την παροχή δωρεάν έμψυχου εργατικού δυναμικού (δούλων), ώστε να διατηρήσουν την ηγεμονία τους πάνω σε άλλους ανίσχυρους λαούς. Κείμενα όπως του Θουκυδίδη («Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου») και του Tzu-Sun («Τέχνη του πολέμου»), θα πρέπει να διαβαστούν και να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα. Εύλογα όμως θα αναρωτηθείτε, διότι είναι πανάρχαια.
Το ζήτημα ενός γενικευμένου πολέμου τίθεται συχνά τον τελευταίο καιρό στον Τύπο και στα social media. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι ξεχνάμε για ποια αιτία ξεσπά αυτός ο πόλεμος, ποιες είναι οι ιστορικο-οικονομικές συνθήκες που τον προκάλεσαν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιες τάξεις τον διεξάγουν και για ποιον σκοπό. Αν δεν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε όλους μας τους συλλογισμούς, θα τους καταδικάσουμε σε στειρότητα και φιλολογικές προστριβές.
Ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα,
Clausewitz, «Περί του Πολέμου»
Ο συγγραφέας ιστορικός, μελετώντας την ιστορία λίγο μετά την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων, συμπεραίνει ότι ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Κάθε πόλεμος συνδέεται άρρηκτα μ’ εκείνο το πολιτικό καθεστώς από το οποίο πηγάζει. Την ίδια πολιτική που ένα ορισμένο κράτος, μια ορισμένη τάξη (αστική) στο πλαίσιο αυτού του κράτους, εφαρμόζει σε μια μακρόχρονη περίοδο πριν τον πόλεμο, η ίδια αυτή τάξη τη συνεχίζει αναπόφευκτα και στη διάρκεια του πολέμου, αλλάζοντας μόνο μορφή δράσης. Καταλαβαίνουμε αυτή την αδιάρρηκτη οικονομική κι ιστορική σύνδεση κάθε πολέμου, με την προηγούμενη από αυτόν πολιτική κάθε χώρας, κάθε τάξης που κυριαρχούσε πριν τον πόλεμο κι εξασφάλιζε την επίτευξη των σκοπών της με τα λεγόμενα «ειρηνικά» μέσα (βασιλικοί γάμοι, διπλωματία, εμπορικές διακρατικές συμφωνίες, φιλανθρωπία, αποικίες κτλ.). Μην ξεχνάμε πως είναι η εποχή της δημιουργίας των πρώτων Ευρωπαϊκών Κρατών, μετά από τη διάσπαση των αυτοκρατοριών.
Βλέπουμε να αναδύονται μπροστά μας, όλες οι Μεγάλες Καπιταλιστικές Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Αμερική κ.ά.) που η όλη πολιτική τους ήταν στη διάρκεια πολλών δεκαετιών, ο αδιάκοπος ανταγωνισμός κι εξοπλισμός για το πώς θα κυριαρχήσουν πάνω σ’ όλον τον κόσμο, πώς θα στραγγαλίσουν μικρότερους λαούς (αποικίες – αποικιοκρατία) και πώς θα εξασφαλίσουν διπλάσια και τριπλάσια κέρδη στο τραπεζικό τους κεφάλαιο (χρηματιστήρια) που περιτύλιγε όλον τον κόσμο και που μερικές φορές, οδηγούσε σε τοπικές συγκρούσεις. Η πολιτική αυτή που κράτησε πολλές δεκαετίες, πρέπει να μελετηθεί και να κατανοηθεί στο σύνολό της. Αν δεν κατανοήσουμε τη σύνδεση αυτών των πολέμων με την πολιτική που προηγήθηκε, δε θα καταλάβουμε τίποτα για τις αιτίες των πολέμων. Η πολιτική αυτή μας δείχνει ένα μόνο πράγμα: τον αδιάκοπο οικονομικό ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστικών οικονομιών, τη δημιουργία και το μοίρασμα σφαιρών επιρροής πάνω στην υδρόγειο σφαίρα, την εκμετάλλευση των αποικιών και του εργασιακού μόχθου των κατοίκων τους, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών/εμπορικών πηγών από τις τράπεζες των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Τον πόλεμο δεν τον διεξάγουν οι λαοί αλλά οι κυβερνήσεις τους. Το ξαναμοίρασμα από την έποψη του καπιταλισμού, έχει γίνει αναπόφευκτο. Είναι ένα ζήτημα επεκτατισμού και προσαρτήσεων. Όταν συζητούμε, λοιπόν, για το ζήτημα των προσαρτήσεων, αυτό περιλαμβάνεται στην ιστορία οικονομικών και διπλωματικών σχέσεων που προκαλούν τον πόλεμο. Όταν συζητούμε για τις προσαρτήσεις, ξεχνάμε πάντα ότι συνήθως γι’ αυτές γίνεται ο πόλεμος, δηλαδή για το μοίρασμα του πλούτου και για την κατάκτηση εδαφών, άσχετα αν αποκαλούμε αυτά τα εδάφη «αλύτρωτες πατρίδες». Ο πόλεμος των προσαρτήσεων είναι η συνέχιση της πολιτικής των κατακτήσεων, της εξόντωσης λαών, των ανήκουστων θηριωδιών και βιασμών που έγιναν κατά το παρελθόν. Ως ένα συμπέρασμα όλων αυτών, όλη η ιστορία είναι ένας συνεχής, ανελέητος, αιματηρός πόλεμος για προσαρτήσεις (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Η παραίτηση των κρατών από τις προσαρτήσεις σημαίνει παραχώρηση σε κάθε λαό του δικαιώματος να σχηματίζει χωριστό Κράτος ή να ζει ενωμένος με όποιον θέλει (αυτοδιάθεση των λαών).
Ο «ζωτικός χώρος» για ένα Κράτος, είναι η κυρίαρχη έννοια στον έντονο ανταγωνισμό που ξεσπά ανάμεσα στα κράτη και καλλιεργείται με τον εθνικισμό, τον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό, από την άρχουσα τάξη κάθε Κράτους στο εσωτερικό του. Ο προαναφερόμενος λόγος είναι που κάνει τη Γερμανία του Κάιζερ να ασφυκτιά από την περικύκλωση των άλλων κρατών. Η έλλειψη αποικιών που θα έδιναν ανάσα στη βιομηχανία ή την οικονομία, η μικρή ναυτική δύναμη χωρίς τη δυνατότητα εξόδου στις μεγάλες θάλασσες, η καταπίεση των γερμανόφωνων πληθυσμών στα δυτικά κι ανατολικά σύνορά της, είναι μερικοί ακόμη λόγοι που οδηγούν τη Γερμανία στον πόλεμο. Η δολοφονία του Φερδινάνδου στη Σερβία από εθνικιστές, δεν ήταν η αιτία αλλά η αφορμή για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ευρώπη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, επικρατούσε ειρήνη, αλλά η ειρήνη αυτή διατηρούνταν, επειδή η κυριαρχία κι η ευημερία των Ευρωπαϊκών Κρατών πραγματοποιούνταν στην πλάτη εκατομμυρίων κατοίκων στις αποικίες, με θηριώδεις σφαγές και βασανισμούς. Τώρα, όλα τα κράτη προετοιμάζονται με τον δικό τους τρόπο για την παγκόσμια σύγκρουση.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν απλώς ένας ακόμη πόλεμος μαζικής ανθρωποσφαγής, στον οποίο εκατομμύρια φαντάροι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι σακατεύτηκαν, αφήνοντας πίσω του ερείπια. Ήταν ένας πόλεμος που άλλαξε τις εργασιακές σχέσεις και κάθε άλλη πτυχή της καθημερινής ζωής. Τα προβλήματα που δημιούργησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έγιναν μάθημα για τα κράτη και τα αφεντικά, και στο διάστημα του Μεσοπολέμου (1920-1930), καθώς μέχρι εκείνη την περίοδο, τα αντιμαχόμενα μπλοκ δεν είχαν ακόμα σχηματιστεί πλήρως, οπότε τα μεσοπολεμικά κράτη αναγνώριζαν τα κοινά τους προβλήματα κι αντέγραφαν πολιτικές, με σκοπό να βγουν από την οικονομική κρίση, εφαρμόζοντας προστατευτική πολιτική. Ο όγκος του διεθνούς εμπορίου μειώθηκε, η βιομηχανία, προστατευόμενη από υψηλούς δασμούς, άρχισε να υποκαθιστά τις εισαγωγές· το εμπόριο αναδιπλώθηκε κι αναζήτησε νέες μορφές υπό κρατική καθοδήγηση· οι ανταγωνισμοί όμως δε σταμάτησαν, ίσα που προσπαθούσαν να αναχαιτιστούν με διακρατικά σύμφωνα (μη προσάρτησης, μη παρέμβασης κτλ.) που μερικές φορές δεν τηρούνταν· η κούρσα των εξοπλισμών ξεπέρασε κάθε όριο, με την εφεύρεση νέων όπλων και στρατιωτικού υλικού, εις βάρος της εργασίας του ντόπιου πληθυσμού που η εξαθλίωσή του συνεχιζόταν, μετά το τέλος του πολέμου· οι συνήθειες των πολιτών άλλαζαν ή εφευρίσκονταν άλλες, ώστε να τους κρατούν σε μια στοιχειώδη πειθαρχία (δελτίο στα τρόφιμα και στα καύσιμα, καταστολή εργατικών διεκδικήσεων, ανεργία κ.ά.), προετοιμάζοντάς τους για έναν νέο πόλεμο. Η δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών δε βοήθησε την ειρήνη.
Η όξυνση εκ νέου του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, η ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δυσβάστακτες οικονομικές κυρώσεις των συμμάχων της Αντάντ, δημιουργεί πόλωση στο εσωτερικό της. Ο φαύλος κύκλος των ανταγωνισμών, η συσσώρευση κερδών στις τράπεζες, οι διενέξεις για τις αποικίες, η ασφυκτική πίεση του «ζωτικού χώρου» της, οι κατακτητικές βλέψεις αυτή τη φορά, του Χίτλερ, δίνουν το στίγμα της δεύτερης μεγάλης ανθρωποσφαγής: ένας ακόμη φαύλος κύκλος σφαγών, βομβαρδισμών, εκτοπισμών, εξόντωσης και βιασμών εκατομμυρίων ανθρώπων με πιο σύγχρονα και τελειοποιημένα όπλα που προκαλούσαν σε ελάχιστα λεπτά εκατόμβες νεκρών κι ερείπια. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, η έξοδος από την οικονομική κρίση πραγματοποιήθηκε με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά κατά περίεργο τρόπο, ξαναεμφανίστηκε μετά τη λήξη του, με τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Με τη Συνθήκη της Γιάλτας, ο πλανήτης χωρίζεται σε δύο μπλοκ επιρροής, αυτό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, κι αυτό που ονομάστηκε Σύμφωνο της Βαρσοβίας ή αλλιώς «Σιδηρούν Παραπέτασμα», μπλοκ αποτελούμενο από τη Σοβιετική Ένωση και τους συμμάχους της. Οι δεκαετίες μετά τον Β΄Π.Π., ήταν δεκαετίες φαινομενικής καπιταλιστικής ανάπτυξης κι ειρήνης. Με τη λήξη όμως του πολέμου, περνάμε αμέσως σ’ έναν νέο, που ονομάστηκε «Ψυχρός Πόλεμος». Κατ’ ευφημισμόν όμως ονομάστηκε ψυχρός, αφού από το 1945 κι έπειτα, τα κράτη δεν αφοπλίστηκαν, οι ανταγωνισμοί συνεχίστηκαν, οι στρατιωτικές έρευνες κι οι εξοπλισμοί εντάθηκαν. Εμφανίζεται για πρώτη φορά, το λεγόμενο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που συνδέει τον στρατό, τα πανεπιστήμια και τη βιομηχανία σε μια αλυσίδα ολικής παραγωγής. Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί κι οι συγκρούσεις επίσης δε σταμάτησαν. Απλώς τώρα, είχαν μεταφερθεί έξω απ’ τον δυτικό κόσμο. Ήταν ένας πόλεμος που διεξήχθη στη συντριπτική του πλειοψηφία, ως πόλεμος δια αντιπροσώπων, στην εκάστοτε σφαίρα επιρροής των δυο αντίπαλων μπλοκ (Αλγερία, Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν κ.ά.). Και συνεχίστηκε σε τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι και σήμερα, σε διάφορα σημεία του πλανήτη (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.α.), και πιο πρόσφατα, στην Ουκρανία. Ουσιαστικά, στο τέλος ο Ψυχρός Πόλεμος (αν όντως τελείωσε ποτέ!), βρίσκει τα καπιταλιστικά κράτη να προετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο.
Η κατάρρευση της Σ. Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ (το 1991 με όλες τις συνέπειες που ακολούθησαν), αλλάζει δραματικά τα δεδομένα των διακρατικών ανταγωνισμών. Το αμερικανικό κράτος κι οι σύμμαχοί του, θέλει να διατηρήσει την πολιτική κι οικονομική ηγεμονία. Κυρίως στόχος, η ανάσχεση και περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας (ως νέας ανερχόμενης υπερδύναμης), για να τις αποκόψει από το γεωπολιτικό, εμπορικό κι οικονομικό παιχνίδι που εντείνεται τα τελευταία χρόνια, για την εκ νέου ανασύνταξη των ζωνών επιρροής κι εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Στο βιβλίο του, «Η Μεγάλη Σκακιέρα», ο Z. Brzezinski, αξιωματούχος των ΗΠΑ, κι ο πρώην υπουργός των ΗΠΑ, H. Kissinger, σε κείμενά τους, κάνουν αναφορές (καλύτερα από εμάς) στο πώς το Αμερικανικό Κράτος θα πρέπει να διεξάγει τον εμπορικό/οικονομικό πόλεμο που μαίνεται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Οι ανακατατάξεις κι οι εκ νέου συμφωνίες ζωνών επιρροής, δημιουργούν μια νέα όξυνση που μπορεί να οδηγήσει σε νέα παγκόσμια ανθρωποσφαγή, εντός της οποίας το κάθε κράτος θα ακολουθήσει τα δικά του συμφέροντα και προτεραιότητες, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης πια και παρατεταμένης οικονομικής, ενεργειακής, περιβαλλοντικής και τώρα πρόσφατα, κι υγειονομικής κρίσης. Βλέπουμε εδώ, να ισχύουν κάποια σημεία και δεδομένα, τα οποία είναι ακριβώς τα ίδια που οδήγησαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους (τα αναλύσαμε προηγουμένως). Αυτή τη χρονική στιγμή, τον ρόλο της Γερμανίας δείχνει να παίρνει η Ρωσία του Πούτιν. Το στοίχημα που απομένει τώρα, είναι το πόσο γρήγορα θα ξεσπάσει μια παγκόσμια σύγκρουση και το πώς εμείς οι εκμεταλλευόμενοι/ες κι οι καταπιεσμένοι/ες, θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Οι πόλεμοι προετοιμάζονται για χρόνια· δεν ξεσπάνε έτσι τυχαία. Το ζήτημα που τώρα τίθεται είναι πώς θα τερματίσουμε τον πόλεμο.
Η διακήρυξη για τον πόλεμο που έγινε στις 24-25 Νοεμβρίου του 1912, προειδοποιούσε τους λαούς για τον επερχόμενο πόλεμο. Σ’ ένα σημείο που διατυπώθηκε από τον Λένιν, παρότρυνε τους σοσιαλιστές να επωφεληθούν από την οικονομική και πολιτική κρίση που προκαλείται από τον πόλεμο, για την επιτάχυνση κατάρρευσης της ταξικής κυριαρχίας, για τον αγώνα υπέρ της εργατικής σοσιαλιστικής επανάστασης. Τον πόλεμο που άρχισαν οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών, μπορεί να τερματίσει μόνον η Κοινωνική Επανάσταση. Αυτό δεν το εγκολπώθηκαν όλοι, και σοβαρά λάθη έγιναν μέσα στις ηγεσίες και τις τάξεις των σοσιαλιστικών κομμάτων. Ακόμη κι ο αναρχικός Π. Κροπότκιν πήρε θέση υπέρ του πολέμου, με το μέρος της Αντάντ («Το μανιφέστο των δεκαέξι»). Μια σειρά προλεταριακών επαναστάσεων συγκλόνισαν την Ευρώπη, αλλά η μόνη που πέτυχε ήταν στη Ρωσία. Στη Γερμανία και την Ιταλία, τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα, με την άνοδο του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού, που με καταστολή, πάταξαν κάθε μορφή αντίστασης (αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες).
Τα λάθη, οι συνεχιζόμενες διασπάσεις των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων (Β΄, Γ΄ Διεθνής), οι απανωτές ήττες του εργατικού κινήματος όσον αφορά διεκδικήσεις, δεν έθεσαν αναχώματα για να αποτραπεί κι η αρχή του Β΄Π.Π. Εξαίρεση αποτελεί το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ τη δεκαετία του ’70· ενάντια στον πυρηνικό αφοπλισμό του ’80, με το μπαράζ εξοπλισμών· τέλος, στον «Πόλεμο του Κόλπου», στο πλαίσιο της αντιπαγκοσμιοποίησης. Το αντιπολεμικό κίνημα στην πάροδο των χρόνων, είναι σε κάμψη. Γεννάται εύλογα, το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας, ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα.
Ως αναρχικοί/ές, δεν είμαστε ενάντια στον πόλεμο (ο δικός μας πόλεμος είναι ταξικός). Σκοπός μας είναι να πετύχουμε ένα κοινωνικό σύστημα που θα σταματήσει τη διαίρεση της ανθρωπότητας σε τάξεις, εξαλείφοντας κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ό.κ.· το σταμάτημα κάθε πολέμου (εθνικού, θρησκευτικού)· την κατάργηση κάθε κράτους και συνόρων. Την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα και την ευημερία. Με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε, μπορεί να μην καταφέρουμε στο παρόν, να μετατρέψουμε τον σύγχρονο πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση, αλλά μπορούμε να οργανωθούμε με κείμενα και δράσεις ενάντια στον εθνικισμό, τον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό.
Να υπονομευτεί το ηθικό των φαντάρων και να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, η αποστολή στρατευμάτων και πολεμικού υλικού στις εμπόλεμες ζώνες. Να σαμποτάρουμε την ομαλή λειτουργία των στρατιωτικών βάσεων, με εκδηλώσεις, πορείες κλπ. Να σταθούμε αλληλέγγυοι/ες στους λιποτάκτες και στους ολικούς αρνητές στράτευσης. Να επιδιώξουμε τα «τρελόχαρτα» (Ι5), να μην υπηρετήσουμε ούτε μιαν ώρα στον στρατό τους. Να ενδυναμώσουμε ένα νέο ακηδεμόνευτο αντιπολεμικό, αντιπυρηνικό κίνημα. Τέλος, το δυσκολότερο, να καταφέρουμε να σταματήσουμε τους εξοπλισμούς που προκαλούν τόσο δυσβάσταχτα έξοδα. Να καταφέρουμε να πείσουμε τους/τις εργάτ(ρι)ες να σταματήσουν τη θανατηφόρο παραγωγή στις βιομηχανίες όπλων.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΘΕΟ, ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
Υ.Γ. Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το «Για τον Πόλεμο και τη Σοσιαλιστική Επανάσταση» του Β. Ι. Λένιν κι από την εισήγηση, «Η προετοιμασία για Πόλεμο, στην Ελλάδα και τον κόσμο, 1991-2022» του περιοδικού antifa, πόλεμος ενάντια στον φόβο.
Υ.Γ.2 Κανένα Κράτος δεν είναι αθώο, ούτε φυσικά το ελληνικό.
Ομάδα ενάντια στην κινηματική αποβλάκωση
Στην ίδια κατηγορία και θεματική:
